 |
| Photo: Public domain |
Eduardo Vasco - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Αφού το RN της Μαρίν Λεπέν ηγήθηκε του πρώτου γύρου των εκλογών, οι ηγέτες του Εθνικού Λαϊκού Ρεύματος έπεσαν στην παγίδα του γαλλικού Τύπου και του Εμανουέλ Μακρόν, εγκαταλείποντας πολλές δικές τους υποψηφιότητες για να αυξήσουν τις πιθανότητες η νεοφιλελεύθερη δεξιά που συνδέεται με το κόμμα της Αναγέννησης να νικήσει την ακροδεξιά.
Η γαλλική μεγαλοαστική τάξη ζήτησε ένα "ρεπουμπλικανικό μέτωπο" για να δημιουργήσει έναν "υγειονομικό κλοιό" που σχηματίστηκε από την αριστερά και τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, προκειμένου να αποτρέψει μια συντριπτική νίκη του RN, γεγονός που οδήγησε σε συμφωνίες σε περίπου 220 εκλογικές περιφέρειες, έτσι ώστε ο υποψήφιος με υποτιθέμενες μικρότερες πιθανότητες να νικήσει το RN να εγκαταλείψει την κούρσα υπέρ του υποψηφίου με μεγαλύτερες πιθανότητες. Αλλά οι περισσότερες εγκαταλείψεις έγιναν από το NFP, ώστε οι σύμμαχοι του Μακρόν να κερδίσουν τους συμμάχους της Λεπέν, παρόλο που το NFP ήρθε δεύτερο στον πρώτο γύρο, πολύ μπροστά από τον συνασπισμό του Μακρόν.
Οι ακροδεξιοί αντίπαλοι ανακουφίστηκαν με τα αποτελέσματα, καθώς το κοινοβούλιο είναι πλέον κατακερματισμένο και δεν κυριαρχείται από το RN. Έχασαν όμως την ευκαιρία να θάψουν τη δεξιά του Μακρόν, δηλαδή την παραδοσιακή νεοφιλελεύθερη δεξιά, η οποία τα τελευταία χρόνια ανοίγει το δρόμο για το φασισμό εφαρμόζοντας μια πολιτική που μοιάζει όλο και περισσότερο με εκείνη που υπερασπίζεται η Λεπέν.
Στην πραγματικότητα, ο κυβερνών δεξιός συνασπισμός έχασε 82 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Υπέστη μείωση του ενός τρίτου των βουλευτών του. Οι Ρεπουμπλικανοί, επίσης από την παραδοσιακή νεοφιλελεύθερη δεξιά, έχασαν το ένα τέταρτο των βουλευτών τους. Η δεξιά πτέρυγα της Πέμπτης Δημοκρατίας ήταν η μεγαλύτερη ήττα, χωρίς αμφιβολία.
Αυτό σημαίνει ότι οι ψήφοι τους ήταν μοιρασμένες, με την πλειοψηφία να πηγαίνει προφανώς στην ακροδεξιά. Το RN αύξησε τον πάγκο του κατά 38%. Το άλλο μέρος των ψήφων πήγε στην αριστερά. Το NFP κέρδισε 18% περισσότερες έδρες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές. Ωστόσο, ήταν η δεξιά πτέρυγα του NFP που κατέλαβε την πλειοψηφία αυτών των ψήφων.
Ενώ ο αριθμός των βουλευτών που εκλέχθηκαν από την Ανυπότακτη Γαλλία πρακτικά δεν άλλαξε, το Σοσιαλιστικό Κόμμα αυξήθηκε από 30 σε 59, διπλασιάζοντας τον αριθμό των εδρών του στο κοινοβούλιο. Το PS, όπως όλη η πρώην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (γερμανικό SPD, βρετανικό Εργατικό Κόμμα, ισπανικό PSOE), προσχώρησε στον νεοφιλελευθερισμό πριν από πολλές δεκαετίες. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αριστερή πτέρυγα της Πέμπτης Δημοκρατίας, δηλαδή του σημερινού γαλλικού ιμπεριαλιστικού καθεστώτος - θυμηθείτε μόνο ότι το PS κυβέρνησε τη Γαλλία όταν εισέβαλε στο Μάλι, είναι αντιρωσικό και βοηθά στη διατήρηση του σιωνισμού.
Το άλλο κόμμα της δεξιάς πτέρυγας του NFP που επωφελήθηκε σε αυτές τις εκλογές ήταν οι Πράσινοι, οι οποίοι παρουσίασαν αύξηση 18%. Επομένως, τα συμπεράσματα με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα είναι τα εξής: 1) η νεοφιλελεύθερη δεξιά του Μακρόν ήταν ο μεγαλύτερος χαμένος, αλλά δεν έπεσε στον πάτο, διότι 2) η αριστερά την έσωσε, φοβούμενη την ακροδεξιά, αν και 3) στο εσωτερικό των δυνάμεων της αριστεράς, ο μεγάλος ωφελημένος ήταν η νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, η οποία εφαρμόζει έναν "ροζ νεοφιλελευθερισμό" που ελάχιστα διαφέρει από τον Μακρόν 4) η ακροδεξιά απλώς περιορίστηκε και, όπως είπε η Λεπέν, η νίκη της απλώς "αναβλήθηκε".
Η κοινωνική ένταση δε θα περιοριστεί
Η γαλλική ιμπεριαλιστική μεγαλοαστική τάξη χειραγώγησε τα αποτελέσματα των εκλογών με κύριο στόχο να περιορίσει τις λαϊκές μάζες που σαρώνουν τις μεγάλες πόλεις με μια αυξανόμενη εξέγερση τα τελευταία χρόνια. Μια φαινομενική νίκη της Αριστεράς ικανοποιεί ένα μέρος αυτών των μαζών, οι οποίες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το PS και το LFI θα οδηγήσουν τη χώρα τους στον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Μια νίκη της κεντροαριστεράς, δηλαδή των παραδοσιακών ρεφορμιστών που επιλέγονται τώρα από την αστική τάξη για να διαχειριστούν τη Γαλλία, περιορίζει επίσης προς στιγμήν την άνοδο της ακροδεξιάς στην εξουσία, γεγονός που δίνει περισσότερο χρόνο για διαπραγματεύσεις μεταξύ των διαφόρων πτερύγων της αστικής τάξης.
Όλες οι πόλεις με περισσότερους από 200.000 κατοίκους ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ των υποψηφίων του Εθνικού Λαϊκού Κόμματος. Αλλά στη Μασσαλία, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, παραδοσιακό στάδιο του εργατικού κινήματος του Νότου, το RN κατάφερε να κερδίσει στις μισές εκλογικές περιφέρειες, γεγονός που λειτουργεί ως προειδοποίηση για την πιθανή κατεύθυνση ενός μέρους του προλεταριάτου προς την ακροδεξιά.
Επειδή, στην ύπαιθρο και στις μικρές πόλεις, η υποστήριξη του RN είναι ήδη πολύ ορατή. Στη γαλλική ύπαιθρο ζει η μεγάλη εκλογική βάση της ακροδεξιάς. Και έχει μια δύναμη που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ήταν ακριβώς οι μικροί και μεσαίοι παραγωγοί της υπαίθρου που δημιούργησαν μια τεράστια κρίση σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση μεταξύ του τέλους του περασμένου έτους και των αρχών του τρέχοντος, παρελαύνοντας με τα τρακτέρ τους σε όλες τις μητροπόλεις (και στο 85% των γαλλικών διαμερισμάτων), σαν να θυμίζουν στην κυβέρνηση ότι υπάρχουν και μπορούν να βοηθήσουν στην ανατροπή της και στη μεταμόρφωση της χώρας.
Όπως και το προλεταριάτο των πόλεων, έτσι και τα μεσαία και κατώτερα στρώματα στην ύπαιθρο είναι οργισμένα με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τα τελευταία 40 χρόνια, το κράτος παρέδωσε όλο το καθήκον της παροχής υποδομών στους αγροτικούς πληθυσμούς στον ιδιωτικό τομέα. Όμως ο ιδιωτικός τομέας δεν επενδύει στον τομέα, επειδή δε βλέπει μεγάλες αποδόσεις. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολύ λιγότερα νοσοκομεία και κλινικές από ό,τι χρειάζεται. Μόνο το κράτος είναι απολύτως ικανό να εγγυηθεί αυτές τις υπηρεσίες, αλλά απουσιάζει τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι νέοι στην ύπαιθρο, όπως και στις πόλεις, πλήττονται περισσότερο. Έχουν λιγότερη πρόσβαση στην εκπαίδευση και, ως εκ τούτου, λιγότερες πιθανότητες να επιτύχουν στην πολύ ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Την τελευταία δεκαετία, το ποσοστό των νέων χωρίς επαρκή εκπαίδευση, χωρίς απασχόληση και χωρίς να έχουν ολοκληρώσει πρακτική άσκηση είναι πολύ υψηλότερο στην ύπαιθρο από ό,τι στις πόλεις, ενώ οι γυναίκες στην ύπαιθρο βρίσκουν επίσης λιγότερες θέσεις εργασίας από τους άνδρες, σε σύγκριση με τις γυναίκες στις πόλεις. Η ιδεολογία της αφύπνισης, που διακηρύσσεται τόσο από το καθεστώς Μακρόν όσο και από τη ρεφορμιστική αριστερά του NFP, δε λύνει κανένα από τα προβλήματα αυτών των γυναικών, οι οποίες καταλήγουν να προσελκύονται από την ακροδεξιά.
Ένας από τους βασικούς πυλώνες που στηρίζουν το καπιταλιστικό καθεστώς είναι η συμμαχία μεταξύ της μεγαλοαστικής τάξης και της μεσαίας τάξης, τόσο στην πόλη όσο και στην ύπαιθρο. Και αυτός ο πυλώνας σταδιακά καταρρέει, καθώς η ποιότητα ζωής και οι οικονομικές και υλικές συνθήκες της μεσαίας τάξης έχουν επιδεινωθεί απότομα αυτόν τον αιώνα. Η μόνη εναλλακτική λύση για τη βελτίωση της ζωής της εξαθλιωμένης μεσαίας τάξης είναι η συμμαχία με τους εργαζόμενους, οι οποίοι είναι επίσης όλο και πιο δυσαρεστημένοι. Και οι δύο τάξεις έχουν επιτεθεί στο γαλλικό καθεστώς, αλλά όχι με ενιαίο τρόπο.
Εκείνος που θα μπορούσε να ενώσει αυτές τις τάξεις για να πολεμήσουν από κοινού το καθεστώς, και έτσι αναπόφευκτα να το ανατρέψει, θα ήταν η γαλλική αριστερά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή δεν ενδιαφέρεται να ανατρέψει το καθεστώς, αλλά είναι ευτυχώς μέρος του. Και αν είναι μέρος του καθεστώτος, είναι συνεργός του. Συνεργός ενός καθεστώτος που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει την πλειοψηφία του πληθυσμού. Η ακροδεξιά έχει καταφέρει να χρησιμοποιήσει αυτό το γεγονός στην προπαγάνδα της για να προσελκύσει τις αστικές και αγροτικές μεσαίες τάξεις και μέρος του ανοργάνωτου προλεταριάτου, ειδικά στις μικρότερες πόλεις, όπου η αποβιομηχάνιση είναι πολύ ορατή. Αλλά, καθώς έχει επίσης αποδείξει πως είναι μέρος αυτού του καθεστώτος - ευθυγραμμιζόμενη με τον Μακρόν σε αρκετές περιπτώσεις -, εξακολουθεί να έχει μεγάλη απόρριψη από τα λαϊκά στρώματα, τα οποία ριζοσπαστικοποιούνται αλλά δεν έχουν πολιτική κατεύθυνση.
Σε κάθε περίπτωση, η ακροδεξιά συνεχίζει να αυξάνεται. Και, παρόλο που η γαλλική αστική τάξη δεν έχει ακόμη ενοποιηθεί γύρω από το RN, η κρίση της παραδοσιακής δεξιάς οδηγεί ένα σημαντικό μέρος αυτής της αστικής τάξης να την υποστηρίξει. Η τάση στη Γαλλία είναι οι λαϊκές τάξεις, με κινητήρια δύναμη τους εργαζόμενους των πόλεων, να έρθουν σε σύγκρουση και με τη σοσιαλδημοκρατία και την αριστερά την οποία μόλις ψήφισαν, διότι αν αυτή σχηματίσει ή αποτελέσει μέρος της νέας κυβέρνησης, αναπόφευκτα θα συνεχίσει τη μισητή νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μια κοινωνική αναταραχή, η οποία γίνεται όλο και πιο πιθανή, θα απειλήσει να σαρώσει το καθεστώς και αυτό θα σημαίνει πως το τμήμα της αστικής τάξης που σήμερα πιστεύει ότι η αριστερή πτέρυγα των εργαζομένων της μπορεί να σώσει το καθεστώς, θα αρχίσει επίσης να υποστηρίζει την ακροδεξιά ως τη μόνη ικανή δύναμη για να αναχαιτίσει την εξέγερση των εργαζομένων.
Έτσι, όλοι εκείνοι που σώθηκαν από τον γκρεμό χάρη στην εφευρετικότητα της αριστεράς και σήμερα παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι της δημοκρατίας και της ελευθερίας, θα υμνούν τη Μαρίν Λεπέν ως τη μόνη ικανή να εγγυηθεί την τάξη και την κοινωνική συνοχή.