 |
| pixabay / jpnanterre |
Paul Craig Roberts - paulcraigroberts.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Σημείωση: Το άρθρο γράφτηκε πριν τις δεύτερες εκλογές
Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς προεδρίας του Σαρλ Ντε Γκωλ (1959-69) η πολιτική της Γαλλίας ήταν πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας. Ο Ντε Γκωλ αρνήθηκε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και αντιτάχθηκε σε μια υπερεθνική Ευρώπη στην οποία τα έθνη θα υποτάσσονταν σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η γαλλική ανεξαρτησία θα μπορούσε να είναι στο σημείο της επιστροφής, κρίνοντας από την επιτυχία του κόμματος της Marine Le Pen χθες στις τρέχουσες γαλλικές εκλογές. Το εθνικιστικό κόμμα της έλαβε στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών το 34% των ψήφων, με τον κεντρώο συνασπισμό του προέδρου Μακρόν να λαμβάνει μόνο 21% υποστήριξη. Εάν ο δεύτερος γύρος φέρει παρόμοια αποτελέσματα, είναι πιθανή η αποκατάσταση της γαλλικής ανεξαρτησίας.
Εδώ και πολλά χρόνια οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εργάζονται με συνέπεια για να κατακλύσουν τους εθνικούς πληθυσμούς τους με παράνομους μετανάστες από τον τρίτο κόσμο. Έχουν φτάσει στο σημείο να φοβούνται οι Ευρωπαίες εθνοτικές γυναίκες που βιάζονται από μετανάστες να καταγγείλουν το έγκλημα, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κατηγορία ρατσισμού ή χειρότερα εναντίον του θύματος. Για παράδειγμα, με αφορμή έναν ομαδικό βιασμό μιας εθνοτικής Γερμανίδας, μια 20χρονη εθνοτική Γερμανίδα πολίτης αναφέρθηκε με σκληρά λόγια σε έναν από τους ομαδικούς βιαστές. Η Γερμανίδα πολίτης καταδικάστηκε σε φυλάκιση για δυσφήμιση, ενώ ο βιαστής καταδικάστηκε με αναστολή και δεν εξέτισε ποινή φυλάκισης.
Εδώ και πολλά χρόνια η ευρωπαϊκή εργατική τάξη βιώνει τη μείωση του βιοτικού της επιπέδου στο όνομα της οικονομίας. Πριν από λίγο καιρό οι Γάλλοι διαμαρτύρονταν για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, η οποία τους αναγκάζει να εργάζονται περισσότερο για τη σύνταξή τους. Οι Γάλλοι έχουν παρατηρήσει ότι τα μέτρα οικονομίας αφορούν μόνο το βιοτικό τους επίπεδο και όχι τα τεράστια ποσά που ο Μακρόν ρίχνει στον πόλεμο της Δύσης κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία. Τώρα όλη η Ευρώπη ακούει συνεχώς πως πρέπει να προετοιμαστεί, και να βγάλει λεφτά για πόλεμο με τη Ρωσία.
Οι Γάλλοι δε θέλουν πόλεμο με τη Ρωσία. Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Ιταλοί. Μόνο οι κυβερνήσεις "τους" θέλουν, και ο πόλεμος είναι αυτό που οι μαριονέτες της Ουάσιγκτον έχουν βάλει στην ημερήσια διάταξη.
Οι Ευρωπαίοι δε θέλουν το υψηλό ενεργειακό κόστος και τις χαμένες ευκαιρίες κέρδους και απασχόλησης που τους επιβάλλουν οι "ρωσικές κυρώσεις" της Ουάσιγκτον. Φαίνεται στους Ευρωπαίους ότι ο σκοπός των κυρώσεων της Ουάσινγκτον είναι να καταστήσει την Ευρώπη περισσότερο εξαρτημένη από την Ουάσινγκτον, μετατρέποντάς την ουσιαστικά σε δουλοπάροικο.
Τέλος, αφού υπέστησαν δεκαετίες κακομεταχείρισης, προσβολής και πλήρους περιφρόνησης από τους ηγέτες τους, οι Ευρωπαίοι διαμαρτυρήθηκαν στις πρόσφατες κοινοβουλευτικές εκλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα κυβερνώντα κόμματα αποκηρύχθηκαν σε όλα τα επίπεδα. Ο Βέλγος πρωθυπουργός αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο Γάλλος πρόεδρος αναγκάστηκε να προκηρύξει εθνικές εκλογές. Έγραψα ότι αν η αποκήρυξη μεταφερθεί και στις εθνικές εκλογές, θα μπορούσαμε να δούμε τη διάλυση του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την επιστροφή των κυρίαρχων ευρωπαϊκών εθνών.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε τον έλεγχο της Ευρώπης στις ΗΠΑ αντί στη Γερμανία. Η σοβιετική κατάρρευση έδωσε στην Ουάσινγκτον τον έλεγχο του Συμφώνου της Βαρσοβίας, τοποθετώντας το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας. Η πολιτική της Ουάσινγκτον ήταν να απογερμανίσει τη Γερμανία και να καταστρέψει την εθνική συνείδηση. Η Ουάσιγκτον ήλεγχε τη γερμανική εκπαίδευση και κατήχησε τους Γερμανούς ότι ο εθνικισμός ήταν ρατσιστικός, παρήγαγε τον Χίτλερ και το Ολοκαύτωμα. Ψηφίστηκε νομοθεσία που ουσιαστικά ποινικοποιούσε τη θετική στάση απέναντι στον γερμανικό εθνικισμό. Αυτό σήμαινε ότι ήσουν ναζιστής. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει. Δεν είναι σαφές αν μπορεί ποτέ να αναστηθεί ένα γερμανικό κράτος.
Απαλλαγμένη από τους Γερμανούς, η Ουάσινγκτον έστρεψε τις προσπάθειές της στη Γαλλία. Η αποχώρηση του Ντε Γκωλ αποδυνάμωσε τη Γαλλία. Χρειάστηκε χρόνος, αλλά τελικά η Ουάσινγκτον ήλεγχε ποιος θα ήταν ο Γάλλος πρόεδρος. Με τη Γαλλία, τη Γερμανία και τους Βρετανούς στο τσεπάκι της Ουάσινγκτον, η υπόλοιπη Ευρώπη πήγε μαζί της.
Σήμερα τα ευρωπαϊκά έθνη που μοιράζονταν την κυριαρχία του κόσμου είναι μαριονέτες ενός εγκληματικού καθεστώτος στην Ουάσιγκτον. Η ιδέα πως υπάρχει οποιαδήποτε στρατιωτική δύναμη σε αυτά τα κράτη-μαριονέτες είναι γελοία.
Η αυτοπεποίθηση που έκανε τους Βρετανούς κυρίαρχους του κόσμου έχει προ πολλού φύγει. Καταστράφηκε στην Οξφόρδη και το Κέιμπριτζ. Καμία δυτική χώρα δεν έχει θετική γνώμη για τον εαυτό της. Όλες είναι κλειδωμένες για πόλεμο με τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν, ενώ οι ίδιες κατακλύζονται από παράνομους μετανάστες που πληρώνουν φόρο υποτέλειας για την υποστήριξή τους και τους επιτρέπεται να βιάζουν τις Ευρωπαίες γυναίκες ως μια μορφή αποζημίωσης.
Το Κρεμλίνο δεν καταλαβαίνει την κούφια, άδεια, Δύση, όπου δεν υπάρχει υποστήριξη για καμία κυβέρνηση. Οι δυτικοί λαοί έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου σε ανικανότητα και δεν μπορούν καν να προστατεύσουν τα συνταγματικά τους δικαιώματα. Γιατί να πολεμήσει κανείς για αυτές τις κυβερνήσεις, και αν αναγκαστεί, με ποιο πνεύμα;
Ο Πούτιν κάθεται εκεί με τον νομικίστικο τρόπο του και δέχεται τη μία προσβολή μετά την άλλη, την πρόκληση μετά την πρόκληση, ως τρόπο αποφυγής του πολέμου με τη Δύση. Δεν είναι μόνο οι δυτικές προκλήσεις που διευρύνουν τη σύγκρουση στην Ουκρανία σε Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Πούτιν επέτρεψε στη σύγκρουση να συνεχίζεται και να συνεχίζεται, και αυτό επέτρεψε στην Ουάσινγκτον να εμπλακεί όλο και περισσότερο, διευρύνοντας έτσι τη σύγκρουση.
Εάν ο Πούτιν δεν χρησιμοποιήσει αμέσως επαρκή δύναμη για να τερματίσει τη σύγκρουση, ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος φαίνεται βέβαιος.
Υπάρχει η ελπίδα πως αν η Λεπέν κερδίσει τη Γαλλία και δεν ξεπουληθεί στην Ουάσιγκτον, θα αρχίσει η διάλυση του ΝΑΤΟ και η ανάσταση της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας. Αλλά αυτό μπορεί να είναι μια αργή διαδικασία, ενώ οι εξελίξεις στην Ουκρανία προς έναν ευρύτερο πόλεμο επιταχύνονται. Ο χρόνος τελειώνει γρήγορα κατά τη διάρκεια του οποίου ο Πούτιν μπορεί να χρησιμοποιήσει επαρκή δύναμη για να τερματίσει τη σύγκρουση πριν καταλήξει στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.