 |
| pixabay / Mathislagadec |
Στη Βρετανία, η περίοδος του πολιτικού χάους που ξεκίνησε με την ψηφοφορία για το Brexit το 2016 μπορεί τελικά να έχει τελειώσει. Αλλά στη Γαλλία, μια παρατεταμένη περίοδος πολιτικής αστάθειας μάλλον μόλις αρχίζει.
Η ανακούφιση από το γεγονός πως η ακροδεξιά Rassemblement National είχε χειρότερες επιδόσεις από ό,τι αναμενόταν στον δεύτερο γύρο των εκλογών δεν μπορεί να συγκαλύψει το γεγονός πως ο χώρος του κέντρου στη γαλλική πολιτική συρρικνώνεται - και μαζί του το κύρος του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Η ηρεμία του Λονδίνου τη νύχτα των εκλογών την περασμένη εβδομάδα ήρθε σε έντονη αντίθεση με την πυρετώδη ατμόσφαιρα στο Παρίσι το βράδυ της Κυριακής.
Είναι ατυχές το γεγονός ότι ο γαλλικός και ο βρετανικός πολιτικός κύκλος δεν συγχρονίζονται τόσο πολύ. Παρά την ενστικτώδη αντιπαλότητά τους, έχει πολύ νόημα να συνεργαστούν οι δύο χώρες. Είναι γείτονες και συναδέλφισσες δημοκρατίες με πληθυσμούς παρόμοιου μεγέθους. Κάθε μία από αυτές διατηρεί ορισμένα από τα σύμβολα του καθεστώτος της μεγάλης δύναμης, όπως τα πυρηνικά όπλα και τη μόνιμη συμμετοχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ δεν έχει πλέον την οικονομική ισχύ που θα στήριζε αυτό το καθεστώς.
Τόσο η Γαλλία όσο και η Βρετανία έχουν προσπαθήσει να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στη διεθνή προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Και οι δύο χώρες λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη την απειλή της Ρωσίας του Βλαντίμιρ Πούτιν και είναι ισχυροί υποστηρικτές της Ουκρανίας. Τις τελευταίες δεκαετίες, η Γαλλία και η Βρετανία ήταν επίσης οι δύο κορυφαίες στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης - αν και με την πάροδο του χρόνου ο γερμανικός επανεξοπλισμός μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Όμως η ικανότητα της Βρετανίας να ασκήσει πραγματική επιρροή στο μέλλον της Ευρώπης έχει παραγκωνιστεί από το Brexit, το οποίο έθεσε το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός των βασικών πολιτικών δομών της Ευρώπης και άφησε κληρονομιά δυσπιστίας και θεσμικών συντριμμιών. Ελλείψει της Βρετανίας, ο Μακρόν άδραξε την ευκαιρία να εκθέσει ένα φιλόδοξο όραμα για το μέλλον της Ευρώπης. Αλλά η ικανότητα του Γάλλου προέδρου να διεκδικήσει την πνευματική ηγεσία της Ευρώπης είναι πλέον πιθανό να εξαφανιστεί, μαζί με την εγχώρια πολιτική του εντολή.
Και όμως, οι διεθνείς προκλήσεις που αντιμετωπίζουν η Βρετανία, η Γαλλία και η Ευρώπη στο σύνολό της είναι πιθανό να ενταθούν σε σοβαρότητα κατά το επόμενο έτος. Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται επί του παρόντος σε αδιέξοδο και η νευρικότητα σχετικά με μια πιθανή ρωσική επανάσταση αυξάνεται. Μια δεύτερη προεδρία Τραμπ θα εγκυμονούσε σαφείς κινδύνους για τη συμμαχία του ΝΑΤΟ και το διεθνές εμπορικό σύστημα. Αυτό, με τη σειρά του, θα έθετε σε κίνδυνο τη μελλοντική ευημερία και ασφάλεια της Ευρώπης.
* πληροφορίες interaffairs.ru