Μεγάλες ειδήσεις τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Ουκρανία. Ας ξεκινήσουμε με το Ισραήλ. Οι ατρόμητοι δημοσιογράφοι της Haaretz έδωσαν μια γροθιά στο στομάχι στον Μπίμπι Νετανιάχου και στην επίμονη προσπάθειά του να ρίξει την ευθύνη για όλους τους θανάτους Ισραηλινών στις 7 Οκτωβρίου στην τρομοκρατία της Χαμάς. Η Haaretz λέει, "όχι".
Larry Johnson - sonar21.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι επιχειρήσεις της Μεραρχίας της Γάζας και οι αεροπορικές επιδρομές τις πρώτες ώρες της 7ης Οκτωβρίου βασίστηκαν σε περιορισμένες πληροφορίες. Οι πρώτες μεγάλες στιγμές μετά την έναρξη της επίθεσης της Χαμάς ήταν χαοτικές. Έρχονταν αναφορές, με τη σημασία τους να μην είναι πάντα ξεκάθαρη. Όταν το νόημά τους έγινε κατανοητό, άρχισε να γίνεται αντιληπτό πως είχε συμβεί κάτι φρικτό.Η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου δεν ήταν μια χαοτική τρομοκρατική ενέργεια. Ήταν μια επαγγελματική στρατιωτική επιδρομή και έπιασε τους Ισραηλινούς εντελώς απροετοίμαστους. Όπως σημειώνει η Haaretz, η ισραηλινή απάντηση ήταν ένα ασυντόνιστο χάος. Μια πτυχή που αγνοείται στην έκθεση της Haaretz είναι τα εκατοντάδες οχήματα που καταστράφηκαν από τα ισραηλινά επιθετικά ελικόπτερα. Οι ισραηλινές δυνάμεις δεν μπορούσαν να γνωρίζουν αν τα οχήματα αυτά ήταν κατειλημμένα από μαχητές της Χαμάς ή ένα μείγμα προσωπικού της Χαμάς και ισραηλινών ομήρων. Εάν διεξαχθεί ποτέ μια νόμιμη έρευνα, νομίζω πως το ισραηλινό κοινό θα σοκαριστεί όταν μάθει ότι πάνω από το 50% των ισραηλινών θανάτων εκείνη την ημέρα προκλήθηκαν από τις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να αποτρέψουν την αρπαγή ισραηλινών ομήρων στη Γάζα.
Τα δίκτυα επικοινωνίας δεν μπορούσαν να συμβαδίσουν με τη ροή των πληροφοριών, όπως και οι στρατιώτες που έστελναν αυτές τις αναφορές. Ωστόσο, το μήνυμα που μεταφέρθηκε στις 11:22 π.μ. μέσω του δικτύου της Μεραρχίας της Γάζας έγινε κατανοητό από όλους. "Ούτε ένα όχημα δεν μπορεί να επιστρέψει στη Γάζα" ήταν η διαταγή. . . .
Έγγραφα που περιήλθαν στην κατοχή της Haaretz, καθώς και μαρτυρίες στρατιωτών, μεσαίου και ανώτερου επιπέδου αξιωματικών των IDF, αποκαλύπτουν ένα πλήθος διαταγών και διαδικασιών που καθορίστηκαν από τη Μεραρχία της Γάζας, τη Νότια Διοίκηση και το Γενικό Επιτελείο των IDF μέχρι τις απογευματινές ώρες εκείνης της ημέρας, δείχνοντας πόσο διαδεδομένη ήταν αυτή η διαδικασία, από τις πρώτες ώρες μετά την επίθεση και σε διάφορα σημεία κατά μήκος των συνόρων. . . .
Το συνοριακό πέρασμα Erez δεν ήταν το μόνο μέρος όπου συνέβη αυτό. Οι πληροφορίες που εξασφάλισε η Haaretz και επιβεβαίωσε ο στρατός δείχνουν ότι καθ' όλη τη διάρκεια εκείνου του πρωινού, η διαδικασία Hannibal εφαρμόστηκε σε δύο άλλες τοποθεσίες στις οποίες είχαν διεισδύσει οι τρομοκράτες: στην στρατιωτική βάση Re'im, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της μεραρχίας, και στο φυλάκιο Nahal Oz, στο οποίο βρίσκονταν γυναίκες παρατηρητές. Αυτό δεν απέτρεψε την απαγωγή επτά εξ αυτών ή τη δολοφονία άλλων 15 παρατηρητών, καθώς και 38 άλλων στρατιωτών. . . .
Μια περίπτωση στην οποία είναι γνωστό πως χτυπήθηκαν άμαχοι, που έλαβε ευρεία κάλυψη, έλαβε χώρα στο σπίτι του Pessi Cohen στο Kibbutz Be'eri. Στο σπίτι κρατούνταν 14 όμηροι όταν οι IDF επιτέθηκαν σε αυτό, με τους 13 από αυτούς να σκοτώνονται. Τις επόμενες εβδομάδες, οι IDF αναμένεται να δημοσιεύσουν τα αποτελέσματα της έρευνάς τους για το περιστατικό, η οποία θα απαντήσει στο ερώτημα αν ο ταξίαρχος Barak Hiram, διοικητής της Μεραρχίας 99, ο οποίος ήταν επικεφαλής των επιχειρήσεων στο Be'eri στις 7 Οκτωβρίου, εφάρμοζε τη διαδικασία Hannibal. Μήπως διέταξε το άρμα να προχωρήσει ακόμη και με κόστος τις απώλειες αμάχων, όπως δήλωσε σε συνέντευξη που έδωσε αργότερα στους New York Times;
Πώς βγαίνει αυτός ο αριθμός; Υπάρχουν φωτογραφίες των οχημάτων που καταστράφηκαν από το Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου. Φαίνεται ότι περισσότερα από 500 χτυπήθηκαν από ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν από αέρος και καταστράφηκαν. Αν υπήρχε μόνο ένας Ισραηλινός σε κάθε ένα από αυτά τα οχήματα (οι πιθανότητες είναι ότι υπήρχαν περισσότεροι), υπήρχαν τουλάχιστον 500 Ισραηλινές απώλειες μόνο από αυτό. Γνωρίζουμε τα ονόματα των Ισραηλινών νεκρών. Πόσοι ήταν σε αυτά τα αυτοκίνητα;
Ειλικρινά, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της απαγωγής Ισραηλινών πολιτών και στρατιωτικού προσωπικού από τη Χαμάς και του Ισραήλ που αρπάζει Παλαιστίνιους από τους δρόμους της Δυτικής Όχθης και τους κλείνει σε ισραηλινές φυλακές χωρίς κατηγορίες. Το ίδιο πράγμα. Μόνο που η Δύση αρέσκεται να παρουσιάζει τη Χαμάς ως άμυαλους τρομοκράτες και τους Ισραηλινούς ως επαγγελματίες στρατιώτες που λαμβάνουν προληπτικά μέτρα εναντίον πιθανών τρομοκρατών.
Μιλώντας για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι New York Times δημοσίευσαν το Σάββατο (6 Ιουλίου) ένα άρθρο που περιγράφει λεπτομερώς τους Ουκρανούς μισθοφόρους που δολοφονούν παραδιδόμενα ρωσικά στρατεύματα. Από την σκοπιά της επιχείρησης πληροφόρησης, το θεωρώ αυτό ως μια ακόμη ένδειξη ότι τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης "προετοιμάζουν το πεδίο της μάχης" (δηλαδή, παρουσιάζουν ένα νέο μιμίδιο) που αποτελεί μέρος μιας νέας στρατηγικής μηνυμάτων από την κυβέρνηση Μπάιντεν για την απόρριψη της Ουκρανίας όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Λίγες ώρες μετά από μια μάχη στην ανατολική Ουκρανία τον Αύγουστο, ένας τραυματισμένος και άοπλος Ρώσος στρατιώτης σύρθηκε μέσα από ένα σχεδόν κατεστραμμένο χαράκωμα, ζητώντας βοήθεια από τους απαγωγείς του, μια μονάδα διεθνών εθελοντών με επικεφαλής έναν Αμερικανό.
Ο Caspar Grosse, ένας Γερμανός γιατρός της μονάδας αυτής, είπε πως είδε τον στρατιώτη να εκλιπαρεί για ιατρική βοήθεια σε ένα μείγμα σπασμένων αγγλικών και ρωσικών. Ήταν σούρουπο. Ένα μέλος της ομάδας έψαχνε για επιδέσμους.
Τότε, είπε ο κ. Grosse, ένας συνάδελφος στρατιώτης περπάτησε και πυροβόλησε με το όπλο του στον κορμό του Ρώσου στρατιώτη. Εκείνος σωριάστηκε, αναπνέοντας ακόμα. Ένας άλλος στρατιώτης πυροβόλησε - "απλά τον πυροβόλησε στο κεφάλι", θυμήθηκε ο κ. Grosse σε μια συνέντευξη.
Ο κ. Grosse είπε ότι αναστατώθηκε τόσο πολύ από το επεισόδιο που ήρθε αντιμέτωπος με τον διοικητή του. Είπε πως μίλησε στους New York Times μετά τη συνέχιση των αδικαιολόγητων, κατά τη γνώμη του, δολοφονιών. Είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο για έναν στρατιώτη να μιλάει δημοσίως για τη συμπεριφορά στο πεδίο της μάχης, ιδίως όταν πρόκειται για άνδρες τους οποίους εξακολουθεί να θεωρεί φίλους.