Atul Kumar Mishra - tfiglobalnews.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η τελευταία έκρηξη υστερίας θυμίζει το διαβόητο σκάνδαλο Russiagate που ξέσπασε όταν οι υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον δεν μπορούσαν να αποδεχτούν την ήττα της στις προεδρικές εκλογές του 2016 στις ΗΠΑ. Η αποτυχία της Κλίντον οφειλόταν λιγότερο στη ρωσική ανάμειξη και περισσότερο στο ότι ήταν μια μη ελκυστική υποψήφια. Σε αντίθεση με τον χαρισματικό και ηθικά διφορούμενο σύζυγό της, της έλειπε απλώς η πολιτική φινέτσα. Παρά την απαξίωσή της ως φάρσα, το Russiagate έζησε, αποδεικνύοντας ανοσία στα γεγονότα και τη λογική. Όπως το έθεσε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Matt Taibbi, το Russiagate ήταν μια "επική καταστροφή". Αντί να βλάψει τον στόχο του, τον Ντόναλντ Τραμπ, μάλλον τον ενίσχυσε. Τώρα, σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, ο Τραμπ επιστρέφει με πιο περίτεχνα σχέδια, υποστηριζόμενος από ένα συντηρητικό Ανώτατο Δικαστήριο.
Αυτό που πέτυχε το Russiagate ήταν ένα τεράστιο πλήγμα στην αξιοπιστία των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης των ΗΠΑ. Ήδη ύποπτα μετά το φιάσκο με τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, η φήμη τους δέχτηκε άλλο ένα χτύπημα. Μέχρι το 2022, η αξιοπιστία των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης ήταν η χαμηλότερη μεταξύ 46 εθνών, σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Reuters. Ένα χρόνο πριν, το εντυπωσιακό 83% των Αμερικανών θεωρούσε τις "ψευδείς ειδήσεις" ως πρόβλημα, ενώ το 56% - κυρίως Ρεπουμπλικάνοι και ανεξάρτητοι - θεωρούσε τα μέσα ενημέρωσης "εχθρό του αμερικανικού λαού".
Ωστόσο, εδώ είμαστε και πάλι. Η Washington Post, βασιζόμενη σε γαλλικές μυστικές υπηρεσίες και ανώνυμες πηγές, χαρτογραφεί ένα "οικοσύστημα" ρωσικής επιρροής με στόχο τις γαλλικές εκλογές και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή δεν είναι μια πρόσφατη εξέλιξη- σύμφωνα με αυτούς, συμβαίνει εδώ και περίπου ένα χρόνο. Η ειρωνεία είναι αισθητή. Μήπως οι Ρώσοι προέβλεψαν τις περίεργες πολιτικές αποφάσεις του Μακρόν; Πρέπει τώρα να πιστέψουμε ότι και ο Μακρόν δουλεύει για τη Ρωσία; Είναι παράλογο.
Η Le Monde, η γαλλική εφημερίδα των ρεκόρ, υποδαυλίζει εδώ και μήνες τους φόβους για ρωσική υπονόμευση, δείχνοντας πάντα με το δάχτυλο τον Εθνικό Συναγερμό. Τον περασμένο Ιούνιο, επανέλαβε μια αναφορά ενός βουλευτή του κόμματος του Μακρόν που κατηγορούσε το RN για συνεργασία με τη Μόσχα. Πρόσφατα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την έλλειψη ετοιμότητας της Γαλλίας για έναν "πόλεμο πληροφοριών", κατηγορώντας και πάλι το RN.
Αυτόν τον Φεβρουάριο, η Le Monde μετέδωσε προειδοποιήσεις της γαλλικής υπηρεσίας ασφαλείας DGST για ρωσικά σχέδια "αποσταθεροποίησης των ευρωπαϊκών εκλογών". Οι εκλογές, ωστόσο, εξελίχθηκαν χωρίς επεισόδια, προσφέροντας στον Μακρόν μια γερή ήττα. Με το πολιτικό στοίχημα του Μακρόν να έχει διαλυθεί, η Le Monde έφτασε σε νέα ύψη ρωσικού πανικού, δηλώνοντας πως "η Ρωσία του Πούτιν υποστήριξε τον Εθνικό Συναγερμό". Οι αποδείξεις; Μια ανάρτηση στον λογαριασμό Χ του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών με μια φωτογραφία μιας πανηγυρίζουσας Μαρίν Λεπέν και ένα μήνυμα για την αυξανόμενη απαίτηση της Γαλλίας για μια κυρίαρχη εξωτερική πολιτική, απαλλαγμένη από τον έλεγχο των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με τον όρο "ντιρεκτίβα", αφού οι ελίτ της ΕΕ υποτάσσονται εθελοντικά για την εξουσία και την πολυτέλεια, αλλά κατά τα άλλα, πού είναι το ψέμα; Για τους υποστηρικτές του Μακρόν, η σύνδεση αυτού του μηνύματος με τη Λεπέν είναι εμπρηστική. Ωστόσο, σε σύγκριση με τις συνήθεις εκκλήσεις της Δύσης για "αλλαγή καθεστώτος" στη Ρωσία, η ρωσική θέση είναι ήπια. Αναγνωρίζει απλώς αυτό που όλοι γνωρίζουν: ο Εθνικός Συναγερμός τάσσεται υπέρ του διαλόγου και του συμβιβασμού με τη Μόσχα, μια νόμιμη στάση που οι Γάλλοι ψηφοφόροι έχουν το δικαίωμα να υποστηρίξουν χωρίς να χαρακτηριστούν προδότες.
Στην ουσία, το Russia Panic είναι εξίσου κουραστικό στα γαλλικά όσο και στα αγγλικά. Είναι η ίδια κουρασμένη, ανόητη ρουτίνα. Ας υποθέσουμε, για χάρη του επιχειρήματος, ότι όλοι οι ισχυρισμοί για ρωσική επιρροή είναι αληθινοί (δεν είναι, αλλά ας προσποιηθούμε). Τι θα άλλαζε; Τίποτα. Αυτές οι υποτιθέμενες "επιχειρήσεις επιρροής" ωχριούν μπροστά στις αποτυχίες των δυτικών ελίτ στην οικονομία, την εξωτερική πολιτική και την ασφάλεια. Η πραγματική δύναμη που υπονομεύει το status quo δεν είναι η Ρωσία- είναι η ίδια η ανικανότητα των δυτικών ελίτ. Ίσως ήρθε η ώρα να οργιστούμε γι' αυτό για αλλαγή.