 |
| x.com/kamalaharris |
Robert Bridge - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Η απόφαση της τελευταίας στιγμής του Τζο Μπάιντεν να μην είναι υποψήφιος σηματοδοτεί μια ιστορική αλλαγή στην προεδρική κούρσα του 2024, λιγότερο από ένα μήνα πριν από το Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών, το οποίο θα ξεκινήσει στις 19 Αυγούστου. Αμέσως μετά την ανακοίνωση πως δε θα διεκδικήσει το χρίσμα του κόμματος, ο Μπάιντεν, ο οποίος έχει δηλώσει ότι θα παραμείνει στο Οβάλ Γραφείο μέχρι να ορκιστεί ο νέος ηγέτης, ανακοίνωσε με ένα tweet ότι η Χάρις, 59 ετών, έχει την «πλήρη υποστήριξη και έγκρισή» του για να είναι η υποψήφια των Δημοκρατικών για την προεδρία. Εδώ είναι το σημείο όπου τα πράγματα υπόσχονται να γίνουν άσχημα.
Ενώ ο Μπάιντεν επέδειξε επιτέλους την απαραίτητη αυτογνωσία για να καταλάβει ότι δεν είναι σωματικά και διανοητικά σε θέση να παραμείνει στο αξίωμα για άλλα τέσσερα χρόνια, η Χάρις συνεχίζει να αυταπατάται πως είναι κατάλληλη για πρόεδρος. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια απέδειξαν ξεκάθαρα και οδυνηρά ότι δεν είναι. Η αντιπρόεδρος όχι μόνο απέδειξε την ανικανότητά της να εκτελέσει απλές λειτουργίες, όπως το να απευθύνεται αποτελεσματικά σε μια ομάδα μαθητών σε μια στιγμή που ίσως να είναι η πιο αξιοπερίεργη στιγμή της καριέρας της, αλλά και το ίδιο της το προσωπικό έθεσε σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τις ικανότητές της στη διαχείριση του γραφείου. Εν τω μεταξύ, το πολιτικό ένστικτο της Χάρις αποτυγχάνει συνεχώς στις πιο κρίσιμες στιγμές.
Για παράδειγμα, μία από τις πρώτες σημαντικές δουλειές της ως αντιπρόεδρος ήταν να επιβλέπει την κρίση στα νότια σύνορα, όπου εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες κατακλύζουν τις ΗΠΑ κάθε χρόνο. Ωστόσο, η Χάρις περίμενε πάνω από 100 ημέρες προτού επισκεφθεί τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Όταν πιέστηκε για το θέμα σε συνέντευξή της, απέκρουσε την παράλειψη όταν είπε, με αμηχανία: «Και δεν έχω πάει στην Ευρώπη. Και εννοώ ότι δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε. Δεν παραγνωρίζω τη σημασία των συνόρων». Είναι αυτού του είδους οι άβολες ανταλλαγές που έχουν κρατήσει τη συμπάθεια και την αξιοπιστία του αντιπροέδρου στο υπόγειο μεταξύ των ψηφοφόρων.
Μια δημοσκόπηση της YouGov σε 1.582 ενήλικες Αμερικανούς που διεξήχθη μεταξύ 13 και 16 Ιουλίου αποκάλυψε ότι το 39% των ερωτηθέντων θα ψήφιζε τη Χάρις αν ήταν η υποψήφια των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές του 2024, έναντι 44% για τον Τραμπ. Αυτό τοποθετεί τη Χάρις πίσω από τον αδέξιο Μπάιντεν, ο οποίος σύμφωνα με την έρευνα θα έχανε από τον Τραμπ με 41% των ψήφων έναντι 43%.
Σε αυτό το σημείο το ερώτημα σχετικά με τη μελλοντική πορεία του Δημοκρατικού Κόμματος καταλήγει στο ποιος είναι πραγματικά υπεύθυνος στην Ουάσινγκτον αυτήν την περίοδο. Για όσους πιστεύουν ότι ο Τζο Μπάιντεν και η Καμάλα Χάρις κάνουν κουμάντο τα τελευταία χρόνια, έχω να σας πουλήσω ένα ωραίο ακίνητο στη Βιρτζίνια Μπιτς. Οι πραγματικοί εξουσιαστές πίσω από το θρόνο - το βαθύ κράτος, αν θέλετε - που δίνουν στον Μπάιντεν και τη Χάρις τις διαταγές τους, αποτελούνται από τους Κλίντον, τους Ομπάμα, τους Πελόζι, τους Σούμερ και πολλούς άλλους. Αν και αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μια μεγάλη θεωρία συνωμοσίας, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι μερικές από τις πιο ισχυρές και επιδραστικές δυναστείες των Δημοκρατικών του περασμένου αιώνα έχουν σοβαρή επιρροή στην πολιτική της Ουάσινγκτον. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος γνωρίζει ένα ή δύο πράγματα για το πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ουάσινγκτον, το έχει υπονοήσει.
«Σας έχουν κλέψει όλοι και σας έχουν προδώσει οι παγκοσμιοποιητές, η Ουάσινγκτον, οι άνθρωποι της Wall Street, αυτοί οι συνδυασμοί της Ουάσινγκτον, της Wall Street, είναι οι χειρότεροι όλων», είπε ο Τραμπ πέρυσι σε εκδήλωση στο Νιου Χαμσάιρ. «Και ποτέ δεν ήταν χειρότερα από ό,τι είναι τώρα υπό τον απατεώνα Τζο Μπάιντεν και, ειλικρινά, το αφεντικό του, τον Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα. Νομίζω πως είναι το αφεντικό του».
Για τους δύσπιστους, ο ίδιος ο Ομπάμα τροφοδότησε τις εικασίες το 2020, όταν είπε στον κωμικό Stephen Colbert, λίγο πριν ορκιστεί ο Μπάιντεν πρόεδρος, ότι οι άνθρωποι τον ρωτούσαν συχνά: «Γνωρίζοντας αυτά που ξέρετε τώρα, εύχεστε να είχατε μια τρίτη θητεία;».
Στον οποίο ο Ομπάμα με δύο θητείες είπε ως γνωστόν: «Αν μπορούσα να κάνω μια συμφωνία όπου θα είχα έναν αντικαταστάτη, έναν frontman ή front-woman και θα είχαν ένα ακουστικό στο αυτί και εγώ θα ήμουν στο υπόγειο ή στη φόρμα μου και θα έψαχνα τα πράγματα και θα μπορούσα να πω τις ατάκες, αλλά κάποιος άλλος θα έκανε όλη την ομιλία και την τελετή, θα ήμουν εντάξει με αυτό, επειδή έβρισκα τη δουλειά συναρπαστική».
Κάποιοι θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν ως μια γραφική περιγραφή του πώς το «βαθύ κράτος» εργάζεται στην πραγματικότητα στο παρασκήνιο, κινώντας τα νήματα των πολιτικών-μαριονετών που ελέγχουν σταθερά.
Το βαθύ κράτος είναι πραγματικό», έγραψε ο Jason Chaffetz, πρώην πρόεδρος της Επιτροπής Εποπτείας και Κυβερνητικής Μεταρρύθμισης της Βουλής των Αντιπροσώπων. «Δεν τους αρέσει η έκθεση, η λογοδοσία ή η υπευθυνότητα. Αντιστέκονται, υπερτερούν και λειτουργούν το σύστημα προς όφελός τους».
Το κατά πόσον το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει πέσει θύμα μιας τέτοιας επιχείρησης είναι υψίστης σημασίας για όλους τους Αμερικανούς. Όμως, είτε πιστεύει κανείς πως είναι αλήθεια είτε όχι, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τα πιο ισχυρά ονόματα στην Ουάσιγκτον έχουν έναν στόχο, και αυτός είναι να εμποδίσουν τον Πορτοκαλί Άνθρωπο να πλησιάσει ξανά το Οβάλ Γραφείο. Το ερώτημα που σίγουρα θέτουν στον εαυτό τους σήμερα είναι: μπορεί η πρώτη γυναίκα, μαύρη και νοτιοασιατική αντιπρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ να τα καταφέρει; Το προσωπικό μου προαίσθημα είναι πως δεν πιστεύουν και πολύ ότι η Καμάλα θα κερδίσει μια δίκαιη (και η λέξη δίκαιη είναι η κρίσιμη) μάχη χωρίς όρια εναντίον του ακούραστου Ντόναλντ. Η Καμάλα απλώς δε διαθέτει την ψυχραιμία και τη γοητεία που απαιτούνται για την επιβίωση στην πολιτική ζούγκλα, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στην προσπάθειά της για την προεδρία το 2000, όταν τα ποσοστά της στις δημοσκοπήσεις δεν ξέφυγαν ποτέ από το υπόγειο, αναγκάζοντάς την να εγκαταλείψει το πεδίο πριν καν αρχίσουν οι προκριματικές εκλογές.
Εκτός αν. Ναι, υπάρχει ένα «εκτός». Εκτός κι αν οι πανούργοι Δημοκρατικοί έχουν διαπιστώσει εκ των προτέρων ότι τα ψηφοδέλτια με επιστολική ψήφο, μαζί με τα εκατομμύρια των μεταναστών ψηφοφόρων που ανυπομονούν να υποστηρίξουν τους ευεργέτες τους, θα μπορούσαν να εγγυηθούν τη νίκη ακόμη και σε άτομα σαν την Καμάλα Χάρις σε μια αναμέτρηση με τον Τραμπ. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσαμε να έχουμε μπροστά μας την πρώτη γυναίκα πρόεδρο των ΗΠΑ (μαζί με το ενδεχόμενο μιας γυναίκας αντιπροέδρου, για παράδειγμα, της κυβερνήτριας του Μίσιγκαν Γκρέτσεν Γουίτμερ, ή ίσως ενός άνδρα με τη μορφή του κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Γκάβιν Νιούσομ, του οποίου ο υπέρ-εγωισμός μάλλον θα τον απέκλειε να αναλάβει τον κατώτερο ρόλο). Ένας τέτοιος συνδυασμός παραγόντων θα μπορούσε να εγγυηθεί στο διοικούμενο από τον Ομπάμα (;) βαθύ κράτος τουλάχιστον άλλα τέσσερα χρόνια που θα κάνει κουμάντο στην Ουάσιγκτον από τις σκιές, με έναν αδύναμο και υποταγμένο ηγέτη να βρίσκεται επισήμως στην εξουσία. Έχουν συμβεί και πιο παράξενα πράγματα.
* Ο Robert Bridge είναι Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Midnight in the American Empire» How Corporations and Their Political Servants are Destroying the American Dream.