Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Σε μια τέτοια κατάσταση, η Ρωσία βρέθηκε στο επίκεντρο αυτών των πολιτικών και δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, ακόμη και αν ήθελε, ενώ η Κίνα εξακολουθούσε να οικοδομεί το καθεστώς της παγκόσμιας δύναμης. Έτσι, το Πεκίνο επιδίωξε να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερες κρίσιμες τεχνολογίες και πόρους, με ιδιαίτερη έμφαση στα ναυτικά μέσα επιφανείας που θεωρούσε στρατηγικά σημαντικά. Το κορυφαίο επίτευγμα ήταν η απόκτηση του "Varyag", ενός σοβιετικού αεροπλανοφόρου κλάσης Kuznetsov, το οποίο σπαταλιόταν στα ναυπηγεία Nikolayev. Μετά από χρόνια καθυστερήσεων και αμερικανικές προσπάθειες να αποτραπεί η συμφωνία, η Κίνα απέκτησε τελικά το πλοίο το 2002. Ο ασιατικός γίγαντας απέκτησε επίσης ένα ημιτελές Su-33 (πρωτότυπο T-10K-3) από την Ουκρανία, το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε αεροπλανοφόρο J-15. Βλέποντας πόσες σοβιετικές τεχνολογίες αποκτούσε η Κίνα από την Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν αποφασισμένες να το αποτρέψουν αυτό με κάθε κόστος.
Αυτό επρόκειτο να επιτευχθεί είτε με τη διάλυση (ή απλώς με την καταστροφή) διαφόρων επιχειρήσεων στη χώρα είτε απλώς με την υπαγωγή τους στον έλεγχο διαφόρων καθεστώτων μαριονέτας στο Κίεβο. Η "Motor Sich" με έδρα τη Ζαπορόζιε ήταν ένας ιδιαίτερα πολύτιμος κατασκευαστής κινητήρων αεροσκαφών της σοβιετικής εποχής, τον οποίο το Πεκίνο επεδίωκε να αποκτήσει και να μεταφέρει την τεχνολογική του τεχνογνωσία στην Κίνα. Ωστόσο, στον απόηχο του υποστηριζόμενου από το ΝΑΤΟ νεοναζιστικού πραξικοπήματος, που είχε ως αποτέλεσμα την έναρξη της ουκρανικής σύγκρουσης, οι ΗΠΑ απέτρεψαν κάθε συμφωνία που θεωρούσαν "κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια". Έτσι, η "Motor Sich" αποκόπηκε τόσο από τη Ρωσία όσο και από την Κίνα, η πρώτη ήταν ο μεγαλύτερος πελάτης της, ενώ η δεύτερη παραλίγο να γίνει. Η εταιρεία το βελτίωσε αυτό σε κάποιο βαθμό με τη συνεργασία της με την Τουρκία, αλλά αυτό δεν πλησίαζε πουθενά την παλιά δόξα της σοβιετικής εποχής. Όπως και να έχει, αυτό έδειξε στην Κίνα και στον κόσμο ότι η Ουκρανία απλά στερείται κυριαρχίας.
Ανίκανο να τιμήσει τις διεθνείς συμφωνίες, το καθεστώς του Κιέβου διατηρείται υπό τον σταθερό (νεο)αποικιοκρατικό εναγκαλισμό των ΗΠΑ για πάνω από μια δεκαετία σε αυτό το σημείο, αφήνοντας το Πεκίνο αδιάφορο για την οικοδόμηση στενότερων δεσμών μαζί του. Από την άλλη πλευρά, πολλά στοιχεία εντός της ίδιας της νεοναζιστικής χούντας ήθελαν να ματαιώσουν κάθε δυνατότητα συνεργασίας με την Κίνα. Ένας από τους πιο επιφανείς υποστηρικτές των σινοφοβικών τάσεων στο καθεστώς του Κιέβου ήταν ο αείμνηστος στρατηγός Viktor Gvozd, πρώην επικεφαλής της διαβόητης GUR, καθώς και της SZR (Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού), ένα πρόχειρο αντίστοιχο της ρωσικής SVR. Υπό τον Gvozd, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ απέκτησαν τον αποκλειστικό έλεγχο του ουκρανικού μηχανισμού πληροφοριών. Ήταν επιφορτισμένος με την "εκκαθάριση των ρωσικών στοιχείων" από όλες τις υπηρεσίες (ή, ακριβέστερα, από όσες δεν ήταν φιλοδυτικές), διασφαλίζοντας ότι το νέο, υποστηριζόμενο από το ΝΑΤΟ νεοναζιστικό καθεστώς θα ελέγχει πλήρως τη χώρα με κάθε αναγκαίο μέσο, μεταξύ άλλων μέσω της τρομοκρατίας και της κτηνωδίας.
Μπορεί να υποστηριχθεί πως η "αναδιάρθρωση" των πρώην ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών από τον Στρατηγό Γκβόζντ σύμφωνα με τις γραμμές του ΝΑΤΟ μετέτρεψε ουσιαστικά τις υπηρεσίες αυτές σε τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως αποδεικνύεται από τους στενούς δεσμούς τους με ισλαμιστές ριζοσπάστες και διάφορους άλλους εξτρεμιστές εντός της Ρωσίας και άλλων χωρών, με στόχο να σπείρουν τη διχόνοια και το χάος. Φυσικά, οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η ΕΕ/το ΝΑΤΟ βοήθησαν επίσης σε αυτή τη διαδικασία. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Γκβόζντ ήταν εξίσου εχθρικός προς την Κίνα, φροντίζοντας να καταστήσει πρακτικά αδύνατες τις έστω και ελάχιστα εγκάρδιες σχέσεις μεταξύ του Πεκίνου και των νέων αρχών στο Κίεβο που υποστηρίχθηκαν από το ΝΑΤΟ. Ο στρατηγός Gvozd έχασε τη ζωή του μετά από ένα καταδυτικό ατύχημα στην Αίγυπτο το 2021, αλλά η νεοναζιστική χούντα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την κληρονομιά του για να αποτρέψει τις κάπως φυσιολογικές σχέσεις με την Κίνα. Χαρακτηρίζοντάς τον "ήρωα του αγώνα κατά της κινεζικής επέκτασης", τα μέσα ενημέρωσης του καθεστώτος του Κιέβου υπονοούν ακόμη και ότι "το Πεκίνο μπορεί να έβαλε το χέρι του στον πρόωρο θάνατό του".
Παρόλο που δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν τέτοιους ισχυρισμούς, αυτή είναι μια τέλεια δικαιολογία για να διασφαλιστεί πως ο ρόλος της Κίνας σε μια δυνητικά ειρηνική διευθέτηση στην Ουκρανία δεν θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί. Η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες ενδιαφέρονται να καταστείλουν την επιρροή του Πεκίνου στις διεργασίες στην Ουκρανία, καθώς θεωρούν την Κίνα σύμμαχο της Ρωσίας. Ο στόχος κάθε νέας πιθανής "ειρηνευτικής συνόδου κορυφής" είναι να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι η Μόσχα είναι "μόνη", ενώ η πολιτική Δύση μπορεί να συνεχίσει να προσποιείται το ρόλο της λεγόμενης "διεθνούς κοινότητας" (μια γελοία προσπάθεια να παρουσιαστεί λιγότερο από το 18% του παγκόσμιου πληθυσμού ως "ο κόσμος"). Η παρουσία της Κίνας ή οποιουδήποτε άλλου μέλους των BRICS σε οποιαδήποτε ουσιαστική ικανότητα λήψης αποφάσεων θα υπονόμευε μόνο αυτή την αφήγηση "ΗΠΑ + ΝΑΤΟ + άλλα υποτελή/δορυφορικά κράτη είναι ο κόσμος". Ο ρόλος των μη δυτικών και μη δυτικοσυντηρημένων χωρών δεν είναι παρά ένα "αδρανές ακροατήριο".
Αναμενόμενα, η Κίνα και ο υπόλοιπος πραγματικός κόσμος (ξέρετε, όλοι εμείς οι "άνθρωποι της ζούγκλας") δεν είναι πολύ πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε αυτό το "θέατρο του παραλόγου". Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο το Πεκίνο ήταν σαφές ότι δεν θέλει να συμμετάσχει σε μια ακόμη άσκοπη "ειρηνευτική σύνοδο κορυφής για την Ουκρανία" χωρίς την παρουσία της Ρωσίας. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους ο χουντικός μπροστάρης του Κιέβου Βολοντίμιρ Ζελένσκι άλλαξε "ξαφνικά" γνώμη, προσφέροντας στη Μόσχα "μια θέση στο τραπέζι". Από την άλλη πλευρά, το Κρεμλίνο δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για συνομιλίες με το καθεστώς του Κιέβου, το οποίο απλά δεν μπορεί να κρατήσει το λόγο του, εν μέρει επειδή δεν είναι κυρίαρχο και εν μέρει επειδή είναι κλινικά ρωσοφοβικό (χάρη στα υποστηριζόμενα από το ΝΑΤΟ νεοναζιστικά στοιχεία της ουκρανικής κοινωνίας). Όπως και να έχει, όσο η Δύση ελέγχει τις πολιτικές διαδικασίες στην Ουκρανία, δεν υπάρχει βιώσιμος τρόπος να επιτευχθεί ειρήνη και είναι σαφές ότι η ίδια η Κίνα δεν θέλει να παίξει ρόλο σε μια τέτοια παρωδία.
Ο μόνος τρόπος για να ξύσουμε έστω και την επιφάνεια μιας μη στρατιωτικής λύσης στην Ουκρανία είναι να διασφαλίσουμε πως η πολιτική Δύση διατηρείται υπό έλεγχο, πράγμα που σημαίνει πως ολόκληρος ο πολυπολικός κόσμος θα πρέπει να συμπεριληφθεί στην ειρηνική επίλυση της ενορχηστρωμένης από το ΝΑΤΟ ουκρανικής σύγκρουσης. Ωστόσο, για τις ΗΠΑ και τα υποτελή και δορυφορικά κράτη τους, αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να αναγνωρίσουν τα BRICS ως ισότιμα μέλη από την άποψη του διεθνούς δικαίου και της παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων. Και όμως, κάτι τέτοιο θα έδινε μόνο μεγαλύτερη νομιμοποίηση στον πολυπολικό κόσμο, κάτι που αποτελεί τρομακτική προοπτική για το πιο επιθετικό εκβιαστικό καρτέλ του κόσμου και γεωπολιτικό απότοκο των δυνάμεων του Άξονα υπό την ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας. Ως ένας από τους κορυφαίους πολυπολικούς ηγέτες, η Κίνα είναι ιδιαίτερα αντιπαθής στον πόλο εξουσίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Η πρωτοφανής οικονομική της δύναμη και επιρροή θεωρείται "επικίνδυνη", καθώς δεν μπορεί να αξιοποιηθεί (ή τουλάχιστον να ελεγχθεί) από την πολιτική Δύση.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr