 |
| pixabay / nextvoyage |
Η "κρίση της Ουκρανίας" δεν είναι στην πραγματικότητα ένα ακριβές όνομα για αυτό που συμβαίνει τώρα στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και δύσης. Αυτή η αντιπαράθεση είναι παγκόσμια. Αγγίζει σχεδόν κάθε λειτουργικό τομέα – από τη χρηματοδότηση έως τα φαρμακευτικά προϊόντα και τον αθλητισμό-και εκτείνεται σε πολλές γεωγραφικές περιοχές.
Του Dmitry Trenin, ερευνητή καθηγητή στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών Επιστημών και επικεφαλής ερευνητή στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων. Είναι επίσης μέλος του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων (RIAC) - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Στην Ευρώπη, η οποία έχει γίνει το επίκεντρο αυτής της αντιπαράθεσης, το υψηλότερο επίπεδο έντασης εκτός Ουκρανίας βρίσκεται τώρα στην περιοχή της Βαλτικής. Το ερώτημα που τίθεται συχνά στη Ρωσία (και στη Δύση) είναι: θα γίνει αυτό το επόμενο θέατρο πολέμου;
Στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, ένα σενάριο έχει μελετηθεί εδώ και καιρό στο οποίο ο ρωσική στρατός, μετά τη νίκη του στην Ουκρανία, συνεχίζει να βαδίζει προς τα εμπρός – στη συνέχεια επιδιώκει να κατακτήσει τις δημοκρατίες της Βαλτικής και την Πολωνία.
Ο σκοπός αυτής της απλής προπαγανδιστικής φαντασίας είναι σαφής: να πείσει τους Δυτικοευρωπαίους ότι εάν δεν "επενδύσουν πλήρως" στην υποστήριξη του Κιέβου, μπορεί να καταλήξουν σε πόλεμο στο έδαφός τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν κανείς στην ΕΕ δεν τολμά να ρωτήσει δημοσίως αν η Μόσχα ενδιαφέρεται για μια άμεση ένοπλη σύγκρουση με το ΝΑΤΟ. Ποιοι θα ήταν οι στόχοι της σε έναν τέτοιο πόλεμο; Και ποιο τίμημα θα ήταν διατεθειμένη να πληρώσει; Προφανώς, ακόμη και η υποβολή τέτοιων ερωτημάτων θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατηγορίες για διάδοση ρωσικής προπαγάνδας.
Η χώρα μας λαμβάνει υπόψη τις προκλητικές δηλώσεις των βορειοδυτικών γειτόνων μας, των Πολωνών, των κρατών της Βαλτικής και των Φινλανδών. Έχουν αναφερθεί στο ενδεχόμενο αποκλεισμού του αποκλεισμού του Καλίνινγκραντ δια θαλάσσης και ξηράς και στο κλείσιμο της εξόδου της Ρωσίας από τον Κόλπο της Φινλανδίας. Τέτοιες δηλώσεις γίνονται κυρίως από συνταξιούχους πολιτικούς, αλλά μερικές φορές υψώνουν τη φωνή τους και εν ενεργεία υπουργοί και αξιωματικοί του στρατού.
Οι απειλές δεν προκαλούν πανικό στους Ρώσους. Οι αποφάσεις αυτού του μεγέθους λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον, όχι στη Βαρσοβία ή στο Ταλίν. Παρ' όλα αυτά, η κατάσταση δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Η περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας έχασε το καθεστώς της ως η πιο σταθερή και ειρηνική περιοχή στην Ευρώπη πριν από πολλά χρόνια. Από τότε που η Πολωνία (1999), η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία (2004), και πιο πρόσφατα η Φινλανδία (2023) και η Σουηδία (2024) εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, έγινε, όπως επαναλαμβάνουν με υπερηφάνεια και χαρά στις Βρυξέλλες, μια "λίμνη του ΝΑΤΟ."Είναι δύο ώρες με το αυτοκίνητο από τη Νάρβα (δηλαδή το ΝΑΤΟ) στην Αγία Πετρούπολη. Μετά την ένταξη της Φινλανδίας στο μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, η γραμμή άμεσης επαφής αυξήθηκε κατά 1.300 χιλιόμετρα, πράγμα που σημαίνει ότι διπλασιάστηκε. Η Αγία Πετρούπολη απέχει λιγότερο από 150 χιλιόμετρα από αυτά τα σύνορα. Έτσι, το τίμημα της εθελοντικής εγκατάλειψης της Μόσχας από την αρχή του γεωπολιτικού περιορισμού στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν υψηλό.
Η επικράτεια του ΝΑΤΟ όχι μόνο επεκτάθηκε και πλησίασε τα ρωσικά σύνορα, αλλά και εξοπλίζεται ενεργά για επιχειρήσεις. Οι διάδρομοι για την ταχεία πρόσβαση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα σύνορα (το λεγόμενο στρατιωτικό Σένγκεν) έχουν τεθεί σε λειτουργία- νέες στρατιωτικές βάσεις κατασκευάζονται και οι υπάρχουσες αναβαθμίζονται- η φυσική παρουσία των αμερικανικών και συμμαχικών δυνάμεων στην περιοχή αυξάνεται- οι στρατιωτικές, αεροπορικές και ναυτικές ασκήσεις γίνονται πιο εντατικές και εκτεταμένες. Η ανακοίνωση της Ουάσινγκτον ότι προτίθεται να αναπτύξει πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς στη Γερμανία το 2026 παραλληλίζει τη λεγόμενη ευρωπυραυλική κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1980, η οποία θεωρήθηκε η πιο επικίνδυνη περίοδος του Ψυχρού Πολέμου μετά την αντιπαράθεση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962.
Η σημερινή κατάσταση στα βορειοδυτικά αναγκάζει τη Μόσχα να ενισχύσει τη στρατηγική της στρατιωτικής αποτροπής έναντι του εχθρού. Έχουν ήδη ληφθεί ορισμένα μέτρα. Για την ενίσχυση της μη πυρηνικής αποτροπής, η στρατιωτική περιφέρεια του Λένινγκραντ έχει ανασυγκροτηθεί και δημιουργούνται νέοι σχηματισμοί και μονάδες εκεί όπου επί μακρόν απουσίαζαν. Η στρατιωτική ολοκλήρωση μεταξύ Ρωσίας και Λευκορωσίας έχει προχωρήσει σημαντικά. Πυρηνικά όπλα έχουν ήδη αναπτυχθεί στο έδαφος της Λευκορωσίας. Πραγματοποιήθηκαν ασκήσεις στις οποίες συμμετείχαν οι μη στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις της Μόσχας. Έχουν εκδοθεί επίσημες προειδοποιήσεις ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο έδαφος των χωρών του ΝΑΤΟ θα γίνουν νόμιμοι στόχοι. Ανακοινώθηκε εκσυγχρονισμός του πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας. Η ατομική αποτροπή γίνεται ένα πιο ενεργό εργαλείο ρωσική στρατηγική.
Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε πως η Ουάσιγκτον θα συνειδητοποιήσει ότι ένας ναυτικός αποκλεισμός του Καλίνινγκραντ ή της Αγίας Πετρούπολης θα ήταν ένα casus belli – μια δικαιολογία για να κηρύξει πόλεμο. Η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση δε φαίνεται να επιθυμεί μια μεγάλη άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία. Αλλά η ιστορία δείχνει ότι μερικές φορές συμβαίνουν όταν καμία πλευρά δεν φαίνεται να τις θέλει. Η στρατηγική της σταδιακής κλιμάκωσης με στόχο την στρατηγική ήττα της Ρωσίας, την οποία οι ΗΠΑ έχουν υιοθετήσει στον παρατεταμένο πόλεμο με αντιπροσώπους στην Ουκρανία, ενέχει τον κίνδυνο ενός τέτοιου σεναρίου, όπου η λογική μιας διαδικασίας που έχει τεθεί σε κίνηση αρχίζει να καθορίζει τις πολιτικές και στρατιωτικές αποφάσεις και η κατάσταση γρήγορα ξεφεύγει από τον έλεγχο.
Ένας άλλος κίνδυνος έγκειται στην de facto ενθάρρυνση από την Ουάσινγκτον όχι μόνο της ανεύθυνης ρητορικής αλλά και της ανεύθυνης δράσης των αμερικανικών δορυφόρων. Οι τελευταίοι, πεπεισμένοι για την ατιμωρησία τους, μπορεί να φτάσουν πολύ μακριά προκαλώντας απερίσκεπτα τη Μόσχα, φέρνοντας έτσι τις ΗΠΑ και τη Ρωσία σε άμεση ένοπλη σύγκρουση. Και πάλι, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι το ένστικτο αυτοσυντήρησης της Αμερικής θα είναι ισχυρότερο από την αλαζονεία της.
Οι ελπίδες είναι ελπίδες, αλλά είναι σαφές ότι η Ρωσία έχει ήδη εξαντλήσει το απόθεμα των προφορικών προειδοποιήσεων. Οι εχθρικές ενέργειες των αντιπάλων μας δεν απαιτούν καταδίκη, αλλά την κατάλληλη απάντηση. Μιλάμε τώρα για αεροδρόμια σε χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, όπου ενδέχεται να εδρεύουν τα F-16 που παραδόθηκαν στο Κίεβο, για πιθανές προσπάθειες της Εσθονίας και της Φινλανδίας να διαταράξουν τη ναυσιπλοΐα στον Κόλπο της Φινλανδίας, για την προοπτική της Λιθουανίας να διακόψει τη σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ του Καλίνινγκραντ και της ηπειρωτικής Ρωσίας με διάφορες προφάσεις και για σημαντικές απειλές προς τη σύμμαχό μας Λευκορωσία. Μια σκληρή αντίδραση σε πρώιμο στάδιο της ανάπτυξης καθενός από αυτά τα πιθανά σχέδια έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτρέψει μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Φυσικά, η ισχυρότερη θέση για τη Ρωσία είναι να είναι προληπτική, να ακολουθεί μια προληπτική στρατηγική στην οποία η Μόσχα δεν αντιδρά στα βήματα κλιμάκωσης του εχθρού, αλλά αναλαμβάνει την στρατηγική πρωτοβουλία.
Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη συλλογική Δύση θα συνεχιστεί και μετά το τέλος των ενεργών στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά της Ουκρανίας. Από την Αρκτική, που αποτελεί ξεχωριστή περιοχή αντιπαλότητας, μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, υπάρχει ήδη μια σταθερή, αδιάσπαστη διαχωριστική γραμμή. Η ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν είναι πλέον μια σχετική έννοια και η ευρασιατική ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένης της ευρωπαϊκής συνιστώσας, είναι ένα θέμα για το μακρινό μέλλον. Μπροστά μας βρίσκεται μια μακρά περίοδος «μη παγκόσμιας ειρήνης», κατά τη διάρκεια της οποίας η Ρωσία θα πρέπει να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις και δυνατότητες και όχι σε συμφωνίες με δυτικά κράτη για την ασφάλειά της. Για το ορατό μέλλον, η περιοχή της Βαλτικής - αυτή η κάποτε πολλά υποσχόμενη γέφυρα στο δρόμο προς τη «Μεγάλη Ευρώπη» - είναι πιθανό να είναι το πιο στρατιωτικοποιημένο και εχθρικό προς τη Ρωσία τμήμα της γειτονιάς. Το πόσο σταθερή θα είναι η κατάσταση εξαρτάται, φυσικά, από την επίτευξη των στόχων της επιχείρησης στην Ουκρανία.
* Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru.
Στην Ευρώπη, η οποία έχει γίνει το επίκεντρο αυτής της αντιπαράθεσης, το υψηλότερο επίπεδο έντασης εκτός Ουκρανίας βρίσκεται τώρα στην περιοχή της Βαλτικής. Το ερώτημα που τίθεται συχνά στη Ρωσία (και στη Δύση) είναι: θα γίνει αυτό το επόμενο θέατρο πολέμου;
Στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, ένα σενάριο έχει μελετηθεί εδώ και καιρό στο οποίο ο ρωσική στρατός, μετά τη νίκη του στην Ουκρανία, συνεχίζει να βαδίζει προς τα εμπρός – στη συνέχεια επιδιώκει να κατακτήσει τις δημοκρατίες της Βαλτικής και την Πολωνία.
Ο σκοπός αυτής της απλής προπαγανδιστικής φαντασίας είναι σαφής: να πείσει τους Δυτικοευρωπαίους ότι εάν δεν "επενδύσουν πλήρως" στην υποστήριξη του Κιέβου, μπορεί να καταλήξουν σε πόλεμο στο έδαφός τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν κανείς στην ΕΕ δεν τολμά να ρωτήσει δημοσίως αν η Μόσχα ενδιαφέρεται για μια άμεση ένοπλη σύγκρουση με το ΝΑΤΟ. Ποιοι θα ήταν οι στόχοι της σε έναν τέτοιο πόλεμο; Και ποιο τίμημα θα ήταν διατεθειμένη να πληρώσει; Προφανώς, ακόμη και η υποβολή τέτοιων ερωτημάτων θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατηγορίες για διάδοση ρωσικής προπαγάνδας.
Η χώρα μας λαμβάνει υπόψη τις προκλητικές δηλώσεις των βορειοδυτικών γειτόνων μας, των Πολωνών, των κρατών της Βαλτικής και των Φινλανδών. Έχουν αναφερθεί στο ενδεχόμενο αποκλεισμού του αποκλεισμού του Καλίνινγκραντ δια θαλάσσης και ξηράς και στο κλείσιμο της εξόδου της Ρωσίας από τον Κόλπο της Φινλανδίας. Τέτοιες δηλώσεις γίνονται κυρίως από συνταξιούχους πολιτικούς, αλλά μερικές φορές υψώνουν τη φωνή τους και εν ενεργεία υπουργοί και αξιωματικοί του στρατού.
Οι απειλές δεν προκαλούν πανικό στους Ρώσους. Οι αποφάσεις αυτού του μεγέθους λαμβάνονται στην Ουάσιγκτον, όχι στη Βαρσοβία ή στο Ταλίν. Παρ' όλα αυτά, η κατάσταση δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Η περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας έχασε το καθεστώς της ως η πιο σταθερή και ειρηνική περιοχή στην Ευρώπη πριν από πολλά χρόνια. Από τότε που η Πολωνία (1999), η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία (2004), και πιο πρόσφατα η Φινλανδία (2023) και η Σουηδία (2024) εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, έγινε, όπως επαναλαμβάνουν με υπερηφάνεια και χαρά στις Βρυξέλλες, μια "λίμνη του ΝΑΤΟ."Είναι δύο ώρες με το αυτοκίνητο από τη Νάρβα (δηλαδή το ΝΑΤΟ) στην Αγία Πετρούπολη. Μετά την ένταξη της Φινλανδίας στο μπλοκ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, η γραμμή άμεσης επαφής αυξήθηκε κατά 1.300 χιλιόμετρα, πράγμα που σημαίνει ότι διπλασιάστηκε. Η Αγία Πετρούπολη απέχει λιγότερο από 150 χιλιόμετρα από αυτά τα σύνορα. Έτσι, το τίμημα της εθελοντικής εγκατάλειψης της Μόσχας από την αρχή του γεωπολιτικού περιορισμού στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου ήταν υψηλό.
Η επικράτεια του ΝΑΤΟ όχι μόνο επεκτάθηκε και πλησίασε τα ρωσικά σύνορα, αλλά και εξοπλίζεται ενεργά για επιχειρήσεις. Οι διάδρομοι για την ταχεία πρόσβαση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα σύνορα (το λεγόμενο στρατιωτικό Σένγκεν) έχουν τεθεί σε λειτουργία- νέες στρατιωτικές βάσεις κατασκευάζονται και οι υπάρχουσες αναβαθμίζονται- η φυσική παρουσία των αμερικανικών και συμμαχικών δυνάμεων στην περιοχή αυξάνεται- οι στρατιωτικές, αεροπορικές και ναυτικές ασκήσεις γίνονται πιο εντατικές και εκτεταμένες. Η ανακοίνωση της Ουάσινγκτον ότι προτίθεται να αναπτύξει πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς στη Γερμανία το 2026 παραλληλίζει τη λεγόμενη ευρωπυραυλική κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1980, η οποία θεωρήθηκε η πιο επικίνδυνη περίοδος του Ψυχρού Πολέμου μετά την αντιπαράθεση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962.
Η σημερινή κατάσταση στα βορειοδυτικά αναγκάζει τη Μόσχα να ενισχύσει τη στρατηγική της στρατιωτικής αποτροπής έναντι του εχθρού. Έχουν ήδη ληφθεί ορισμένα μέτρα. Για την ενίσχυση της μη πυρηνικής αποτροπής, η στρατιωτική περιφέρεια του Λένινγκραντ έχει ανασυγκροτηθεί και δημιουργούνται νέοι σχηματισμοί και μονάδες εκεί όπου επί μακρόν απουσίαζαν. Η στρατιωτική ολοκλήρωση μεταξύ Ρωσίας και Λευκορωσίας έχει προχωρήσει σημαντικά. Πυρηνικά όπλα έχουν ήδη αναπτυχθεί στο έδαφος της Λευκορωσίας. Πραγματοποιήθηκαν ασκήσεις στις οποίες συμμετείχαν οι μη στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις της Μόσχας. Έχουν εκδοθεί επίσημες προειδοποιήσεις ότι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο έδαφος των χωρών του ΝΑΤΟ θα γίνουν νόμιμοι στόχοι. Ανακοινώθηκε εκσυγχρονισμός του πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας. Η ατομική αποτροπή γίνεται ένα πιο ενεργό εργαλείο ρωσική στρατηγική.
Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε πως η Ουάσιγκτον θα συνειδητοποιήσει ότι ένας ναυτικός αποκλεισμός του Καλίνινγκραντ ή της Αγίας Πετρούπολης θα ήταν ένα casus belli – μια δικαιολογία για να κηρύξει πόλεμο. Η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση δε φαίνεται να επιθυμεί μια μεγάλη άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία. Αλλά η ιστορία δείχνει ότι μερικές φορές συμβαίνουν όταν καμία πλευρά δεν φαίνεται να τις θέλει. Η στρατηγική της σταδιακής κλιμάκωσης με στόχο την στρατηγική ήττα της Ρωσίας, την οποία οι ΗΠΑ έχουν υιοθετήσει στον παρατεταμένο πόλεμο με αντιπροσώπους στην Ουκρανία, ενέχει τον κίνδυνο ενός τέτοιου σεναρίου, όπου η λογική μιας διαδικασίας που έχει τεθεί σε κίνηση αρχίζει να καθορίζει τις πολιτικές και στρατιωτικές αποφάσεις και η κατάσταση γρήγορα ξεφεύγει από τον έλεγχο.
Ένας άλλος κίνδυνος έγκειται στην de facto ενθάρρυνση από την Ουάσινγκτον όχι μόνο της ανεύθυνης ρητορικής αλλά και της ανεύθυνης δράσης των αμερικανικών δορυφόρων. Οι τελευταίοι, πεπεισμένοι για την ατιμωρησία τους, μπορεί να φτάσουν πολύ μακριά προκαλώντας απερίσκεπτα τη Μόσχα, φέρνοντας έτσι τις ΗΠΑ και τη Ρωσία σε άμεση ένοπλη σύγκρουση. Και πάλι, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι το ένστικτο αυτοσυντήρησης της Αμερικής θα είναι ισχυρότερο από την αλαζονεία της.
Οι ελπίδες είναι ελπίδες, αλλά είναι σαφές ότι η Ρωσία έχει ήδη εξαντλήσει το απόθεμα των προφορικών προειδοποιήσεων. Οι εχθρικές ενέργειες των αντιπάλων μας δεν απαιτούν καταδίκη, αλλά την κατάλληλη απάντηση. Μιλάμε τώρα για αεροδρόμια σε χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, όπου ενδέχεται να εδρεύουν τα F-16 που παραδόθηκαν στο Κίεβο, για πιθανές προσπάθειες της Εσθονίας και της Φινλανδίας να διαταράξουν τη ναυσιπλοΐα στον Κόλπο της Φινλανδίας, για την προοπτική της Λιθουανίας να διακόψει τη σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ του Καλίνινγκραντ και της ηπειρωτικής Ρωσίας με διάφορες προφάσεις και για σημαντικές απειλές προς τη σύμμαχό μας Λευκορωσία. Μια σκληρή αντίδραση σε πρώιμο στάδιο της ανάπτυξης καθενός από αυτά τα πιθανά σχέδια έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτρέψει μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Φυσικά, η ισχυρότερη θέση για τη Ρωσία είναι να είναι προληπτική, να ακολουθεί μια προληπτική στρατηγική στην οποία η Μόσχα δεν αντιδρά στα βήματα κλιμάκωσης του εχθρού, αλλά αναλαμβάνει την στρατηγική πρωτοβουλία.
Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η αντιπαράθεση της Ρωσίας με τη συλλογική Δύση θα συνεχιστεί και μετά το τέλος των ενεργών στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά της Ουκρανίας. Από την Αρκτική, που αποτελεί ξεχωριστή περιοχή αντιπαλότητας, μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, υπάρχει ήδη μια σταθερή, αδιάσπαστη διαχωριστική γραμμή. Η ευρωπαϊκή ασφάλεια δεν είναι πλέον μια σχετική έννοια και η ευρασιατική ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένης της ευρωπαϊκής συνιστώσας, είναι ένα θέμα για το μακρινό μέλλον. Μπροστά μας βρίσκεται μια μακρά περίοδος «μη παγκόσμιας ειρήνης», κατά τη διάρκεια της οποίας η Ρωσία θα πρέπει να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις και δυνατότητες και όχι σε συμφωνίες με δυτικά κράτη για την ασφάλειά της. Για το ορατό μέλλον, η περιοχή της Βαλτικής - αυτή η κάποτε πολλά υποσχόμενη γέφυρα στο δρόμο προς τη «Μεγάλη Ευρώπη» - είναι πιθανό να είναι το πιο στρατιωτικοποιημένο και εχθρικό προς τη Ρωσία τμήμα της γειτονιάς. Το πόσο σταθερή θα είναι η κατάσταση εξαρτάται, φυσικά, από την επίτευξη των στόχων της επιχείρησης στην Ουκρανία.
* Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru.