Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι περίπου 140.000 άνθρωποι που επλήγησαν από την «Επιχείρηση Βιστούλα» επανεγκαταστάθηκαν στα «Ανακτημένα Εδάφη» που απέκτησε η Πολωνία από τη Γερμανία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τα οποία ήταν μέρος του πρώτου πολωνικού κράτους πριν από αιώνες. Το IPN δικαιολόγησε αυτήν την πολιτική με βάση ότι ήταν προληπτική και προστατευτική, καθώς στέρησε από τον «Ουκρανικό Αντάρτικο Στρατό» (UPA) στόχους και υποστήριξη. Απέρριψε επίσης τις συγκρίσεις με την παρόμοια πολιτική της ΕΣΣΔ που επηρέασε τους εθνοτικούς Πολωνούς και άλλες μειονότητες.
Το προαναφερθέν δικαστήριο ήταν δυσαρεστημένο με αυτή την απόφαση, αν και δεν είναι σαφές εάν λειτουργούν ανεξάρτητα από τον κυβερνώντα φιλελεύθερο-παγκοσμιοποιητικό συνασπισμό της Πολωνίας ή όχι. Ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν βάσιμες υποψίες είναι ότι το Πολωνο-Ουκρανικό σύμφωνο ασφαλείας του φετινού καλοκαιριού καλούσε και τις δύο χώρες «να εργαστούν από κοινού για να αναπτύξουν κοινά μέσα για την ιστορική έρευνα καθώς και κατευθυντήριες γραμμές για σχολικά εγχειρίδια για την ιστορία των σχέσεων των δύο κρατών και εθνών ".
Αν και αυτή η ρήτρα ερμηνεύτηκε ως το πρόσχημα για την απομάκρυνση της γενοκτονίας των Πολωνών από την UPA κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορεί να αποκλειστεί μετά την απόφαση του Περιφερειακού Δικαστηρίου της Βαρσοβίας ότι η Ουκρανία θα μπορούσε επίσης να απαιτούσε από το IPN να ανατρέψει το συμπέρασμά της σχετικά με την «Επιχείρηση Βιστούλα ως μέρος αυτού του συμφώνου. Ο πρώην πρόεδρος Aleksandar Kwasniewski ζήτησε ήδη συγγνώμη για αυτό το 2002, αλλά η πνευματική και ηθική εξουσία του IPN στην πολωνική κοινωνία απαιτείται για πιο πειστική αναθεώρηση του ιστορικού αρχείου.
Εάν η IPN καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό ήταν πράγματι ένα κομμουνιστικό έγκλημα, τότε κάποιοι από τους Ουκρανούς απογόνους του επανεγκατεστημένου πληθυσμού και ενδεχομένως ακόμη και το Κίεβο θα μπορούσαν να απαιτήσουν αποζημιώσεις. Ακόμα και αν δεν το κάνουν, αυτό θα μπορούσε να ενθαρρύνει τους Ουκρανούς υπερεθνικιστές (συμπεριλαμβανομένων εκείνων εντός της Πολωνίας) να προωθήσουν πιο επιθετικά τις διεκδικήσεις της βραχύβιας «Ουκρανικής Λαϊκής Δημοκρατίας» που ο Ζελένσκι αναβίωσε σιωπηρά νωρίτερα φέτος, η οποία επεκτάθηκε στη σημερινή Πολωνία καθώς και στη Ρωσία, παρόλο που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν την πρώτη.
Αυτό το σενάριο, το οποίο θα μπορούσε να μπει σε κίνηση αν (ή πιθανότατα όταν) το IPN αντιστρέψει το προηγούμενο συμπέρασμά του και καταδικάσει την «Επιχείρηση Βιστούλα» ως κομμουνιστικό έγκλημα. Ο κυβερνών φιλελεύθερος-παγκοσμιοποιητικός συνασπισμός της Πολωνίας μπορεί να μην είχε την πρόθεση να συμβεί αυτό, αν όντως πίεζε το Περιφερειακό Δικαστήριο της Βαρσοβίας να διατάξει την επανάληψη της υπόθεσης αυτής υπό ουκρανική πίεση, όπως υποψιάζεται, αλλά αυτό θα μπορούσε ωστόσο να γίνει το πιο σημαντικό αποτέλεσμα.