Του Στρατή Μαζίδη
Και τι γίνεται; Τι άλλαξε σε αυτή τη χώρα δεκαετίες τώρα που καίγεται κάθε χρόνο; Ήμουν μικρός και γέρασα μαζί με τα Καναντέρ. Που είναι η ανανέωση του εξοπλισμού; Πουθενά. Παράλληλα φροντίσαμε να κάνουμε εχθρό τη Ρωσία η οποία θα μπορούσε να συνδράμει με τα μεγάλα πυροσβεστικά Beriev.
Πού είναι η υπογειοποίηση των καλωδίων; Τιμωρήθηκε ποτέ κανείς εμπρηστής; Πού είναι η ενίσχυση του πυροσβεστικού σώματος; Πού είναι το σωστό, ολοκληρωμένο και λεπτομερές σχέδιο για την προστασία των δασών;
Και τι κάναμε;
Βλέπαμε τον καιρό και βγάζαμε ανακοινώσεις με κάτι κούφιους βαρύγδουπους συναγερμούς κατηγορίες 1-2-3-4-5 με χρωματισμούς χάρτες ενώ τα τελευταία χρόνια εφαρμόσαμε το 112. Βρέχει; 112 να μείνετε μέσα. Φωτιά; 112 να το βάλετε στα πόδια.
Μέσα - έξω. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. "Τώρα εγώ μένω ή βγαίνω;", που έλεγε κι ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο "Για ποιον χτυπά η κουδούνα;".
Κι όλα αυτά γίνονται την εποχή της κυβέρνησης των αρίστων που κάποτε έλεγαν "φαντάζεστε να συνέβαινε αυτό επί Σύριζα";
Όχι δε χρειάζεται να φανταστούμε, άλλωστε με ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ζούμε τους πιο φρικιαστικούς μας εφιάλτες χάρη εκείνων που φορούν ακόμη παρωπίδες και ιδίως όσων απαξιώνουν τις δημοκρατικές διαδικασίες αφήνοντας τους βολεμένους να αποφασίσουν για τον εαυτό τους.
Με όλους αυτούς 50 χρόνια τώρα περιοδικά κομμάτι - κομμάτι καίγεται η Πεντέλη, η Πάρνηθα και ό,τι έχει απομείνει.
Κι αφού καταστρέφουμε τα πάντα, σε λίγο θα μας μιλούν για την κλιματική αλλαγή. Η οποία βέβαια πολύ απλά αλλάζει σε εγκληματική.