 |
| Belgium - 2023-10-26 - On 26 and 27 October 2023, Ursula von der Leyen, President of the European Commission, participates to the European Council meeting. On 27, she gave a conference with Charles Michel, President of the European Council. - Christophe Licoppe via REUTERS |
Το να επιτείνει κανείς τη "νίκη" επί της Ρωσίας θα είναι κακό για τον πόλεμο και για τις σχέσεις με την επόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ
Σε ένα ποίημα που θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όλους τους επίδοξους διπλωμάτες, ένας πλατύπους με ράμφος πάπιας κατακτά υψηλή θέση στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, εν μέρει επειδή: "Ποτέ δεν έκανε απερίσκεπτες δηλώσεις για τις οποίες θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν οι εχθροί του. Ποτέ δεν δήλωσε τίποτα, γιατί κανείς δεν του είπε ποτέ να το κάνει".
Anatol Lieven - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, φαίνεται ότι αυτή είναι μια καλή στιγμή για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις των μελών της να ακολουθήσουν την πολιτική του πλατύποδα και να πουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Στην καλύτερη περίπτωση, η παρούσα ευρωπαϊκή πορεία κινδυνεύει να αφήσει την ΕΕ να φαίνεται απομονωμένη και όχι λίγο ανόητη. Στη χειρότερη περίπτωση, συμβάλλει στην προετοιμασία της Ουκρανίας για συντριπτική ήττα.
Αντ' αυτού, τους τελευταίους μήνες, η ΕΕ και οι περισσότερες κυβερνήσεις μέλη της έχουν διπλασιάσει τη ρητορική υποστήριξη της ουκρανικής "νίκης". Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι δεν υπάρχουν "όρια" στη γαλλική υποστήριξη προς την Ουκρανία (προφανώς ανειλικρινής δεδομένης της κατάστασης του προϋπολογισμού και της οικονομίας της Γαλλίας) και προέτρεψε να δοθεί στην Ουκρανία το πράσινο φως για να πλήξει στόχους βαθιά στη Ρωσία με δυτικά όπλα.
Γιατί, αντίθετα, αυτή θα ήταν μια καλή στιγμή για μια πλατύτυπη προσέγγιση εκ μέρους των Ευρωπαίων; Καταρχάς, φυσικά, υπάρχουν οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο. Εάν κερδίσει ο Τραμπ, είναι πιθανό η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι σε μια ειρηνευτική διευθέτηση να αλλάξει ριζικά. Αυτό θα άφηνε τους Ευρωπαίους να φαίνονται απομονωμένοι, και όχι λίγο ανόητοι. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times, "στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, οι διπλωμάτες προσπαθούν να προετοιμαστούν για ένα σενάριο που πολλοί θεωρούσαν εδώ και καιρό απίθανο: Την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο... μια προοπτική που προκαλεί βαθιά ανησυχία στο Βερολίνο".
Το γιατί τόσοι πολλοί στη γερμανική και σε άλλες ευρωπαϊκές ελίτ θεωρούσαν αυτό το σενάριο "απίθανο" μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το γεγονός ότι το φοβούνται τόσο πολύ που δεν ήθελαν να το σκέφτονται.
Ορισμένα μέλη του γαλλικού κατεστημένου που συνάντησα στο Παρίσι ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη μπορεί να συνεχίσει να στηρίζει στρατιωτικά την Ουκρανία χωρίς τις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και πολύ φιλοουκρανοί Γερμανοί εμπειρογνώμονες το θεωρούν αδύνατο. Το ίδιο πιστεύουν και οι απόστρατοι Γάλλοι ανώτεροι αξιωματικοί με τους οποίους μίλησα. Οι ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν να ενισχύσουν τις στρατιωτικές τους βιομηχανίες, αλλά δεδομένου του χαμηλού επιπέδου στο οποίο έχουν πέσει, η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει αρκετά χρόνια και η ενίσχυση των δικών τους ενόπλων δυνάμεων θα πρέπει να έχει προτεραιότητα. Εν τω μεταξύ, τα σημάδια δείχνουν ότι η Ρωσία δυναμώνει στο πεδίο της μάχης.
Με τα λόγια ενός Γάλλου στρατηγού εν αποστρατεία:
"Κάτω από την επιφάνεια, η πλειοψηφία του γαλλικού κατεστημένου αντιλαμβάνεται πλέον ότι πρέπει να υπάρξει συμβιβαστική ειρήνη. Αλλά δεν θα πάρουν την πρωτοβουλία. Για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε τους Γερμανούς, και οι Γερμανοί έχουν παραλύσει. Και η Ευρώπη στο σύνολό της είναι πολύ διχασμένη. Έτσι, ως συνήθως, θα περιμένουμε τους Αμερικανούς".
Μιλούσε πριν από τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου - με αποτέλεσμα η γαλλική κυβέρνηση να έχει επίσης παραλύσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο και περισσότερη δύναμη εντός της ΕΕ έχει περιέλθει στην Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής, των οποίων το παθολογικό μίσος και ο φόβος για τη Ρωσία διοχετεύονται τώρα από τον νέο επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, τον πρώην πρωθυπουργό της Τίας Κάγια Κάλλας. Η ίδια έχει απορρίψει τον στόχο "η Ρωσία δεν πρέπει να νικήσει", ενώ αντίθετα "τάσσεται υπέρ του να τεθεί πραγματικά ως στόχος η [ουκρανική] νίκη".
Γάλλοι αξιωματούχοι, με την υποστήριξη ορισμένων αισιόδοξων αναλύσεων των μέσων ενημέρωσης, ισχυρίστηκαν σε μένα ότι οι δυτικές κυρώσεις αποδίδουν και ότι το επόμενο έτος η ρωσική οικονομία θα πέσει σε βαθιά κρίση. Ίσως, αλλά μέχρι στιγμής υπάρχουν πολύ λίγα σημάδια για κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα είναι οι οικονομίες της ΕΕ που παραμένουν στάσιμες, με αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,4% το 2023, ενώ το ρωσικό ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 3,6% και αναμένεται να αυξηθεί κατά παρόμοιο ποσοστό φέτος. Αντανακλώντας την πίεση στον προϋπολογισμό της Γερμανίας και το τεράστιο κόστος του επανεξοπλισμού της ίδιας της Γερμανίας, η γερμανική κυβέρνηση στα μέσα Ιουλίου μείωσε τη στρατιωτική της βοήθεια προς την Ουκρανία στο μισό, στα 4 δισεκατομμύρια ευρώ.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η υποστήριξη της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για τη συνέχιση του πολέμου μειώνεται εμφανώς, ενώ η υποστήριξη για μια συμβιβαστική ειρήνη αυξάνεται. Αυτό με τη σειρά του αντανακλά μια βαθύτερη εσωτερική πολιτική κρίση στην Ευρώπη. Τόσο στις ευρωπαϊκές όσο και στις γαλλικές κοινοβουλευτικές εκλογές παρατηρήθηκε αύξηση της υποστήριξης προς τα λαϊκιστικά δεξιά κόμματα.
Αν και αυτά σε μεγάλο βαθμό συντάχθηκαν με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προς την Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή, τα περισσότερα από αυτά εκφράζουν όλο και πιο ανοιχτά την επιθυμία τους για μια συμβιβαστική ειρήνη και την αντίθεσή τους στην αύξηση της βοήθειας προς την Ουκρανία. Στη Γερμανία, τον επόμενο μήνα θα διεξαχθούν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε κρατίδια. Εάν αυτές δείξουν μια ισχυρή ψήφο υπέρ της δεξιάς λαϊκιστικής Εναλλακτικής για την Ολλανδία (AFD) και της φιλο-ειρηνικής αριστερής Bundnis Sahra Wagenknecht (BSW), η πίεση στον κυβερνητικό συνασπισμό να αλλάξει πορεία στην Ουκρανία είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί.
Όπως μου παρατήρησε ένας Γάλλος δημοσιογράφος: "Οι αρουραίοι εγκαταλείπουν ένα πλοίο που βουλιάζει, βέβαια- αλλά ποιος έχει ακούσει ποτέ για αρουραίους που μπαίνουν σε ένα πλοίο που βουλιάζει;". Γιατί αυτή η αποφασιστικότητα εκ μέρους των ευρωπαϊκών ιδρυμάτων να υπογράψουν για μια μεγαλύτερη κρουαζιέρα σε ένα εμφανώς ακατάλληλο πλοίο, εν όψει της πτώσης του ουρανού και υπό έναν Αμερικανό καπετάνιο που έχει τουλάχιστον δύο σκέψεις για το ποια πορεία να ακολουθήσει;
Καταρχάς, υπάρχει αυτό που αποκαλείται στον ακαδημαϊκό χώρο "εξάρτηση από την πορεία" (αν και υπάρχουν και λιγότερο ευγενικές λέξεις γι' αυτό). Κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου, το σοκ από την εισβολή, η πεποίθηση για την υποστήριξη των ΗΠΑ και η πίστη στην πιθανότητα μιας συντριπτικής ρωσικής ήττας συνδυάστηκαν για να δημιουργήσουν την άρνηση της κοινής γνώμης να σκεφτεί οποιαδήποτε συμφωνία με τη Μόσχα. Έχοντας καρφωθεί τόσο δημοσίως σε αυτό το κατάρτι, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και "ειδικοί" δυσκολεύονται πολύ να αντιστραφούν δημοσίως.
Μπορεί επίσης να είναι πως, σε ένα γνωστό ιστορικό σύνδρομο, το ίδιο το βάθος της εσωτερικής κρίσης της ΕΕ - και η έλλειψη ιδεών για λύσεις - συμβάλλει στη δημιουργία της επιθυμίας για "νίκη" στην Ουκρανία. Η οικονομική στασιμότητα και η γήρανση του πληθυσμού επιβαρύνουν όλο και περισσότερο τους προϋπολογισμούς για την υγεία και την πρόνοια. Τα ποσοστά γεννήσεων είναι από τα χαμηλότερα στον κόσμο, αλλά η μετανάστευση προκαλεί τεράστιες κοινωνικές εντάσεις και υποστήριξη για τη λαϊκιστική Δεξιά. Στη Βρετανία, βλέπουμε σημάδια της έναρξης πραγματικών εθνοτικών συγκρούσεων.
Το παράδειγμα της ΕΕ προς τον υπόλοιπο κόσμο βρίσκεται έτσι σε εμφανώς κακή κατάσταση, και αυτό καταστρέφει σταδιακά την αποστολή της "διάδοσης των ευρωπαϊκών αξιών" που βρίσκεται στον πυρήνα της ΕΕ. Λογικά, αυτό θα πρέπει να οδηγήσει στην επιθυμία για ειρήνη με τη Ρωσία, ώστε να επικεντρωθεί στις επείγουσες εσωτερικές προκλήσεις. Αντ' αυτού, ίσως υποσυνείδητα, η "νίκη" στην Ουκρανία υποτίθεται ότι θα ακυρώσει όλα αυτά και θα αποκαταστήσει την πίστη των ευρωπαϊκών ελίτ στον εαυτό τους και στο ευρωπαϊκό σχέδιο.
Ίσως τελικά αυτά τα ευρωπαϊκά σύνδρομα να μην έχουν μεγάλη σημασία. Καμία κυβέρνηση των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης Τραμπ, δεν πρόκειται να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ ή να αποσύρει όλες τις αμερικανικές δυνάμεις από την Ευρώπη. Αυτή η ήπειρος είναι πάρα πολύ πολύτιμη για την Ουάσινγκτον για τις στρατιωτικές βάσεις, την οικονομική συνεργασία κατά της Κίνας και την αυτοεικόνα της Ουάσινγκτον ως "ηγέτη του Ελεύθερου Κόσμου". Από την άλλη πλευρά, το ρωσικό κατεστημένο δεν έχει καμία πρόθεση να υποστεί τους κολοσσιαίους κινδύνους μιας επίθεσης στο ΝΑΤΟ. Και ό,τι κι αν λέει ο Μακρόν, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση (εκτός ενδεχομένως από την Πολωνία) δεν πρόκειται να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία για την Ουκρανία.
Έτσι, ό,τι κι αν συμβεί, η Ευρώπη είναι ασφαλής από εξωτερικούς δαίμονες, αν και σίγουρα όχι από εσωτερικούς. Αν η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση πραγματοποιήσει μια ριζική αλλαγή πορείας στο θέμα της Ουκρανίας, τα ευρωπαϊκά κατεστημένα θα συμμορφωθούν. Το μόνο που θα χρειαστεί να κάνουν είναι να αποδεχθούν έναν ορισμένο βαθμό δημόσιας ταπείνωσης στα χέρια της Ουάσιγκτον - και σε αυτό είναι κάτι στο οποίο είναι ειδικοί.
Σε ένα ποίημα που θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όλους τους επίδοξους διπλωμάτες, ένας πλατύπους με ράμφος πάπιας κατακτά υψηλή θέση στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, εν μέρει επειδή: "Ποτέ δεν έκανε απερίσκεπτες δηλώσεις για τις οποίες θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν οι εχθροί του. Ποτέ δεν δήλωσε τίποτα, γιατί κανείς δεν του είπε ποτέ να το κάνει".
Anatol Lieven - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, φαίνεται ότι αυτή είναι μια καλή στιγμή για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις των μελών της να ακολουθήσουν την πολιτική του πλατύποδα και να πουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Στην καλύτερη περίπτωση, η παρούσα ευρωπαϊκή πορεία κινδυνεύει να αφήσει την ΕΕ να φαίνεται απομονωμένη και όχι λίγο ανόητη. Στη χειρότερη περίπτωση, συμβάλλει στην προετοιμασία της Ουκρανίας για συντριπτική ήττα.
Αντ' αυτού, τους τελευταίους μήνες, η ΕΕ και οι περισσότερες κυβερνήσεις μέλη της έχουν διπλασιάσει τη ρητορική υποστήριξη της ουκρανικής "νίκης". Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι δεν υπάρχουν "όρια" στη γαλλική υποστήριξη προς την Ουκρανία (προφανώς ανειλικρινής δεδομένης της κατάστασης του προϋπολογισμού και της οικονομίας της Γαλλίας) και προέτρεψε να δοθεί στην Ουκρανία το πράσινο φως για να πλήξει στόχους βαθιά στη Ρωσία με δυτικά όπλα.
Γιατί, αντίθετα, αυτή θα ήταν μια καλή στιγμή για μια πλατύτυπη προσέγγιση εκ μέρους των Ευρωπαίων; Καταρχάς, φυσικά, υπάρχουν οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο. Εάν κερδίσει ο Τραμπ, είναι πιθανό η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι σε μια ειρηνευτική διευθέτηση να αλλάξει ριζικά. Αυτό θα άφηνε τους Ευρωπαίους να φαίνονται απομονωμένοι, και όχι λίγο ανόητοι. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times, "στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, οι διπλωμάτες προσπαθούν να προετοιμαστούν για ένα σενάριο που πολλοί θεωρούσαν εδώ και καιρό απίθανο: Την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο... μια προοπτική που προκαλεί βαθιά ανησυχία στο Βερολίνο".
Το γιατί τόσοι πολλοί στη γερμανική και σε άλλες ευρωπαϊκές ελίτ θεωρούσαν αυτό το σενάριο "απίθανο" μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το γεγονός ότι το φοβούνται τόσο πολύ που δεν ήθελαν να το σκέφτονται.
Ορισμένα μέλη του γαλλικού κατεστημένου που συνάντησα στο Παρίσι ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη μπορεί να συνεχίσει να στηρίζει στρατιωτικά την Ουκρανία χωρίς τις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και πολύ φιλοουκρανοί Γερμανοί εμπειρογνώμονες το θεωρούν αδύνατο. Το ίδιο πιστεύουν και οι απόστρατοι Γάλλοι ανώτεροι αξιωματικοί με τους οποίους μίλησα. Οι ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν να ενισχύσουν τις στρατιωτικές τους βιομηχανίες, αλλά δεδομένου του χαμηλού επιπέδου στο οποίο έχουν πέσει, η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει αρκετά χρόνια και η ενίσχυση των δικών τους ενόπλων δυνάμεων θα πρέπει να έχει προτεραιότητα. Εν τω μεταξύ, τα σημάδια δείχνουν ότι η Ρωσία δυναμώνει στο πεδίο της μάχης.
Με τα λόγια ενός Γάλλου στρατηγού εν αποστρατεία:
"Κάτω από την επιφάνεια, η πλειοψηφία του γαλλικού κατεστημένου αντιλαμβάνεται πλέον ότι πρέπει να υπάρξει συμβιβαστική ειρήνη. Αλλά δεν θα πάρουν την πρωτοβουλία. Για να γίνει αυτό, χρειαζόμαστε τους Γερμανούς, και οι Γερμανοί έχουν παραλύσει. Και η Ευρώπη στο σύνολό της είναι πολύ διχασμένη. Έτσι, ως συνήθως, θα περιμένουμε τους Αμερικανούς".
Μιλούσε πριν από τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου - με αποτέλεσμα η γαλλική κυβέρνηση να έχει επίσης παραλύσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλο και περισσότερη δύναμη εντός της ΕΕ έχει περιέλθει στην Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής, των οποίων το παθολογικό μίσος και ο φόβος για τη Ρωσία διοχετεύονται τώρα από τον νέο επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ, τον πρώην πρωθυπουργό της Τίας Κάγια Κάλλας. Η ίδια έχει απορρίψει τον στόχο "η Ρωσία δεν πρέπει να νικήσει", ενώ αντίθετα "τάσσεται υπέρ του να τεθεί πραγματικά ως στόχος η [ουκρανική] νίκη".
Γάλλοι αξιωματούχοι, με την υποστήριξη ορισμένων αισιόδοξων αναλύσεων των μέσων ενημέρωσης, ισχυρίστηκαν σε μένα ότι οι δυτικές κυρώσεις αποδίδουν και ότι το επόμενο έτος η ρωσική οικονομία θα πέσει σε βαθιά κρίση. Ίσως, αλλά μέχρι στιγμής υπάρχουν πολύ λίγα σημάδια για κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα είναι οι οικονομίες της ΕΕ που παραμένουν στάσιμες, με αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,4% το 2023, ενώ το ρωσικό ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 3,6% και αναμένεται να αυξηθεί κατά παρόμοιο ποσοστό φέτος. Αντανακλώντας την πίεση στον προϋπολογισμό της Γερμανίας και το τεράστιο κόστος του επανεξοπλισμού της ίδιας της Γερμανίας, η γερμανική κυβέρνηση στα μέσα Ιουλίου μείωσε τη στρατιωτική της βοήθεια προς την Ουκρανία στο μισό, στα 4 δισεκατομμύρια ευρώ.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η υποστήριξη της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για τη συνέχιση του πολέμου μειώνεται εμφανώς, ενώ η υποστήριξη για μια συμβιβαστική ειρήνη αυξάνεται. Αυτό με τη σειρά του αντανακλά μια βαθύτερη εσωτερική πολιτική κρίση στην Ευρώπη. Τόσο στις ευρωπαϊκές όσο και στις γαλλικές κοινοβουλευτικές εκλογές παρατηρήθηκε αύξηση της υποστήριξης προς τα λαϊκιστικά δεξιά κόμματα.
Αν και αυτά σε μεγάλο βαθμό συντάχθηκαν με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προς την Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή, τα περισσότερα από αυτά εκφράζουν όλο και πιο ανοιχτά την επιθυμία τους για μια συμβιβαστική ειρήνη και την αντίθεσή τους στην αύξηση της βοήθειας προς την Ουκρανία. Στη Γερμανία, τον επόμενο μήνα θα διεξαχθούν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε κρατίδια. Εάν αυτές δείξουν μια ισχυρή ψήφο υπέρ της δεξιάς λαϊκιστικής Εναλλακτικής για την Ολλανδία (AFD) και της φιλο-ειρηνικής αριστερής Bundnis Sahra Wagenknecht (BSW), η πίεση στον κυβερνητικό συνασπισμό να αλλάξει πορεία στην Ουκρανία είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί.
Όπως μου παρατήρησε ένας Γάλλος δημοσιογράφος: "Οι αρουραίοι εγκαταλείπουν ένα πλοίο που βουλιάζει, βέβαια- αλλά ποιος έχει ακούσει ποτέ για αρουραίους που μπαίνουν σε ένα πλοίο που βουλιάζει;". Γιατί αυτή η αποφασιστικότητα εκ μέρους των ευρωπαϊκών ιδρυμάτων να υπογράψουν για μια μεγαλύτερη κρουαζιέρα σε ένα εμφανώς ακατάλληλο πλοίο, εν όψει της πτώσης του ουρανού και υπό έναν Αμερικανό καπετάνιο που έχει τουλάχιστον δύο σκέψεις για το ποια πορεία να ακολουθήσει;
Καταρχάς, υπάρχει αυτό που αποκαλείται στον ακαδημαϊκό χώρο "εξάρτηση από την πορεία" (αν και υπάρχουν και λιγότερο ευγενικές λέξεις γι' αυτό). Κατά τους πρώτους μήνες του πολέμου, το σοκ από την εισβολή, η πεποίθηση για την υποστήριξη των ΗΠΑ και η πίστη στην πιθανότητα μιας συντριπτικής ρωσικής ήττας συνδυάστηκαν για να δημιουργήσουν την άρνηση της κοινής γνώμης να σκεφτεί οποιαδήποτε συμφωνία με τη Μόσχα. Έχοντας καρφωθεί τόσο δημοσίως σε αυτό το κατάρτι, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και "ειδικοί" δυσκολεύονται πολύ να αντιστραφούν δημοσίως.
Μπορεί επίσης να είναι πως, σε ένα γνωστό ιστορικό σύνδρομο, το ίδιο το βάθος της εσωτερικής κρίσης της ΕΕ - και η έλλειψη ιδεών για λύσεις - συμβάλλει στη δημιουργία της επιθυμίας για "νίκη" στην Ουκρανία. Η οικονομική στασιμότητα και η γήρανση του πληθυσμού επιβαρύνουν όλο και περισσότερο τους προϋπολογισμούς για την υγεία και την πρόνοια. Τα ποσοστά γεννήσεων είναι από τα χαμηλότερα στον κόσμο, αλλά η μετανάστευση προκαλεί τεράστιες κοινωνικές εντάσεις και υποστήριξη για τη λαϊκιστική Δεξιά. Στη Βρετανία, βλέπουμε σημάδια της έναρξης πραγματικών εθνοτικών συγκρούσεων.
Το παράδειγμα της ΕΕ προς τον υπόλοιπο κόσμο βρίσκεται έτσι σε εμφανώς κακή κατάσταση, και αυτό καταστρέφει σταδιακά την αποστολή της "διάδοσης των ευρωπαϊκών αξιών" που βρίσκεται στον πυρήνα της ΕΕ. Λογικά, αυτό θα πρέπει να οδηγήσει στην επιθυμία για ειρήνη με τη Ρωσία, ώστε να επικεντρωθεί στις επείγουσες εσωτερικές προκλήσεις. Αντ' αυτού, ίσως υποσυνείδητα, η "νίκη" στην Ουκρανία υποτίθεται ότι θα ακυρώσει όλα αυτά και θα αποκαταστήσει την πίστη των ευρωπαϊκών ελίτ στον εαυτό τους και στο ευρωπαϊκό σχέδιο.
Ίσως τελικά αυτά τα ευρωπαϊκά σύνδρομα να μην έχουν μεγάλη σημασία. Καμία κυβέρνηση των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης Τραμπ, δεν πρόκειται να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ ή να αποσύρει όλες τις αμερικανικές δυνάμεις από την Ευρώπη. Αυτή η ήπειρος είναι πάρα πολύ πολύτιμη για την Ουάσινγκτον για τις στρατιωτικές βάσεις, την οικονομική συνεργασία κατά της Κίνας και την αυτοεικόνα της Ουάσινγκτον ως "ηγέτη του Ελεύθερου Κόσμου". Από την άλλη πλευρά, το ρωσικό κατεστημένο δεν έχει καμία πρόθεση να υποστεί τους κολοσσιαίους κινδύνους μιας επίθεσης στο ΝΑΤΟ. Και ό,τι κι αν λέει ο Μακρόν, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση (εκτός ενδεχομένως από την Πολωνία) δεν πρόκειται να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία για την Ουκρανία.
Έτσι, ό,τι κι αν συμβεί, η Ευρώπη είναι ασφαλής από εξωτερικούς δαίμονες, αν και σίγουρα όχι από εσωτερικούς. Αν η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση πραγματοποιήσει μια ριζική αλλαγή πορείας στο θέμα της Ουκρανίας, τα ευρωπαϊκά κατεστημένα θα συμμορφωθούν. Το μόνο που θα χρειαστεί να κάνουν είναι να αποδεχθούν έναν ορισμένο βαθμό δημόσιας ταπείνωσης στα χέρια της Ουάσιγκτον - και σε αυτό είναι κάτι στο οποίο είναι ειδικοί.