 |
| Photo: Public domain |
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Σήμερα, 61 ετών, ο Kirn έχει ένα ενημερωτικό δελτίο στο Substack και συνδιοργανώνει ένα ζωντανό podcast αφιερωμένο σε μεγάλο βαθμό στην κριτική του "κατεστημένου φιλελευθερισμού". Η αντιφατική του διολίσθηση τον έχει κάνει να μιλάει πιο έντονα για τη δυσπιστία του απέναντι στους θεσμούς της ελίτ - όπως έγραψε το 2022:
"Εδώ και χρόνια, η απάντηση, σε κάθε κατάσταση - "Russiagate", COVID, Ουκρανία- ήταν περισσότερη λογοκρισία, περισσότερη αποσιώπηση, περισσότερη διαίρεση, περισσότερη αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Είναι σχεδόν σαν αυτά να είναι αυτοσκοποί - και ο καταιγισμός εκτάκτων αναγκών απλές δικαιολογίες γι' αυτά. Το μίσος είναι πάντα ο δρόμος"
Η πολιτική του Kirn, πρότεινε ένας φίλος του, ήταν "φιλελεύθερη της παλιάς σχολής", υπογραμμίζοντας ότι ήταν οι άλλοι "λεγόμενοι φιλελεύθεροι" που είχαν αλλάξει: "Μου έχουν πει επανειλημμένα τον τελευταίο χρόνο πως η ελευθερία του λόγου είναι ένα θέμα της δεξιάς- δεν θα αποκαλούσα [τον Kirn] συντηρητικό. Θα έλεγα απλώς ότι είναι ένας ελεύθερος στοχαστής, αντικομφορμιστής, εικονοκλαστικός", είπε ο φίλος.
Για να κατανοήσουμε την αντίθετη στροφή του Kirn - και για να κατανοήσουμε τη σημερινή μορφή της αμερικανικής πολιτικής - είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε έναν όρο-κλειδί. Δε συναντάται στα συνήθη εγχειρίδια, αλλά είναι κεντρικός στο νέο εγχειρίδιο της εξουσίας: το "σύνολο της κοινωνίας".
"Ο όρος έγινε δημοφιλής πριν από περίπου μια δεκαετία από την κυβέρνηση Ομπάμα, στην οποία άρεσε ότι η άχαρη, τεχνοκρατική εμφάνισή του θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κάλυμμα για την ανέγερση ενός μηχανισμού για μια προσέγγιση της διακυβέρνησης "όλης της κοινωνίας"" - μια προσέγγιση που υποστηρίζει πως ως φορείς - μέσα ενημέρωσης, ΜΚΟ,εταιρείες και φιλανθρωπικά ιδρύματα - αλληλεπιδρούν με τους δημόσιους αξιωματούχους για να διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο όχι μόνο στον καθορισμό της δημόσιας ατζέντας, αλλά και στην επιβολή των δημόσιων αποφάσεων.
Ο Jacob Siegel έχει εξηγήσει την ιστορική εξέλιξη της προσέγγισης "ολόκληρης της κοινωνίας" κατά την προσπάθεια της κυβέρνησης Ομπάμα να στρέψει τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" σε αυτό που ονόμασε "CVE" - αντιμετώπιση του βίαιου εξτρεμισμού. Η ιδέα ήταν να παρακολουθείται η διαδικτυακή συμπεριφορά του αμερικανικού λαού προκειμένου να εντοπιστούν εκείνοι που μπορεί, σε κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον, να "διαπράξουν έγκλημα".
Η έννοια του δυνητικού "βίαιου εξτρεμιστή", ο οποίος δεν έχει διαπράξει ακόμη κανένα έγκλημα, εμπεριέχει μια αοριστία ως όπλο: "Ένα σύννεφο καχυποψίας που πλανάται πάνω από οποιονδήποτε αμφισβητεί τις κυρίαρχες ιδεολογικές αφηγήσεις".
"Αυτό που έχουν κοινό οι διάφορες επαναλήψεις αυτής της προσέγγισης για ολόκληρη την κοινωνία είναι η περιφρόνηση της δημοκρατικής διαδικασίας και του δικαιώματος του ελεύθερου συνεταιρίζεσθαι, η υιοθέτηση της παρακολούθησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και η επανειλημμένη αποτυχία τους να φέρουν αποτελέσματα...".
Γράφει ο Aaron Kheriaty:
"Πιο πρόσφατα, ο πολιτικός μηχανισμός όλης της κοινωνίας διευκόλυνε τη μεταστροφή εν μία νυκτί από τον Τζο Μπάιντεν στην Καμάλα Χάρις, με τα μέσα ενημέρωσης και τους υποστηρικτές του κόμματος να γυρίζουν σε χρόνο μηδέν, όταν τους δόθηκε η σχετική εντολή - "ας είναι καταραμένοι" οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι των προκριματικών εκλογών. Αυτό συνέβη όχι λόγω των προσωπικοτήτων των εμπλεκόμενων υποψηφίων, αλλά κατόπιν εντολής της ηγεσίας του κόμματος. Οι πραγματικοί υποψήφιοι είναι αναλώσιμοι, και πλήρως αντικαταστάσιμοι, λειτουργοί, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κυβερνώντος κόμματος... Το κόμμα παραδόθηκε σε αυτήν, επειδή επιλέχθηκε από τους ηγέτες του για να λειτουργήσει ως η κεφαλή του. Αυτό το πραγματικό επίτευγμα δεν ανήκει στη Χάρις, αλλά στο κόμμα-κράτος".
Τι σχέση έχει αυτό με τη Γεωπολιτική - και με το αν θα υπάρξει πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ισραήλ;
Λοιπόν, αρκετά. Δεν είναι μόνο η δυτική εσωτερική πολιτική που έχει διαμορφωθεί από τους ολοκληρωτικούς μηχανισμούς του CVE Ομπάμα. Ο μηχανισμός του "κομματικού κράτους" (όρος του Kheriaty) για τη γεωπολιτική έχει επίσης συνδιαμορφωθεί:
"Για να αποφευχθεί η εμφάνιση ολοκληρωτικής υπερβολής σε τέτοιες προσπάθειες", υποστηρίζει ο Kheriaty, "το κόμμα απαιτεί μια ατελείωτη προσφορά αιτιών ... που οι κομματικοί αξιωματούχοι χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να απαιτήσουν ιδεολογική ευθυγράμμιση σε όλους τους θεσμούς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Αυτές οι αιτίες έχουν περίπου δύο μορφές: την επείγουσα υπαρξιακή κρίση (παραδείγματα περιλαμβάνουν το COVID και την πολυδιαφημισμένη απειλή της ρωσικής παραπληροφόρησης) - και τις ομάδες θυμάτων που υποτίθεται ότι χρειάζονται την προστασία του κόμματος".
"Είναι σχεδόν σαν αυτά να είναι αυτοσκοποί - και ο καταιγισμός έκτακτων αναγκών απλές δικαιολογίες γι' αυτά. Το μίσος είναι πάντα ο δρόμος", υπογραμμίζει ο Kirn.
Για να είμαστε σαφείς, το συμπέρασμα είναι ότι όλοι οι γεωστρατηγικοί επικριτές της ιδεολογικής ευθυγράμμισης του κόμματος-κράτους πρέπει να αντιμετωπίζονται από κοινού και συλλογικά ως δυνητικά επικίνδυνοι εξτρεμιστές. Συνεπώς, η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα συνδέονται μεταξύ τους, καθώς παρουσιάζουν έναν ενιαίο απεχθή εξτρεμισμό που αντιτίθεται στη "Δημοκρατία μας", στην "Ελευθερία του λόγου μας" και στη "Συναίνεση των εμπειρογνωμόνων μας".
Έτσι, αν η κίνηση για πόλεμο εναντίον ενός εξτρεμιστή (δηλαδή εναντίον του Ιράν) "επικροτείται" από 58 όρθια χειροκροτήματα στην κοινή συνεδρίαση του Κογκρέσου τον περασμένο μήνα, τότε περαιτέρω συζήτηση είναι περιττή - όπως και η υποψηφιότητα της Kamala Harris ως υποψήφιας για την προεδρία δεν χρειάζεται να επικυρωθεί μέσω της προκριματικής ψηφοφορίας:
Η υποψήφια Χάρις είπε στους παρενοχλητικούς την Τετάρτη, που φώναζαν για γενοκτονία στη Γάζα, "να σωπάσουν" - εκτός αν "θέλουν να κερδίσει ο Τραμπ". Οι φυλετικοί κανόνες δεν πρέπει να αμφισβητούνται (ακόμη και για γενοκτονία).
Η Σάντρα Πάρκερ, πρόεδρος του βραχίονα πολιτικής υποστήριξης των τριών χιλιάδων μελών της οργάνωσης Χριστιανοί Ενωμένοι για το Ισραήλ (CUFI), συμβούλευε για τα σωστά σημεία συζήτησης, αναφέρουν οι Times of Israel:
"Η άνοδος των Ρεπουμπλικανών ακροδεξιών που απορρίπτουν δεκαετίες (διακομματικών) φιλοϊσραηλινών ορθοδοξιών, ευνοώντας τον απομονωτισμό και αναβιώνοντας αντιεβραϊκά τροπάρια, ανησυχεί τους φιλοϊσραηλινούς ευαγγελιστές και τους Εβραίους συμμάχους τους... Η ρήξη με δεκαετίες διεκδικητικής εξωτερικής πολιτικής ήταν εμφανής πέρυσι, όταν ο γερουσιαστής Τζος Χόλεϊ χλεύασε τη "φιλελεύθερη αυτοκρατορία", την οποία χαρακτήρισε απαξιωτικά ως διακομματικούς "νεοσυντηρητικούς στα δεξιά και φιλελεύθερους παγκοσμιοποιητές στα αριστερά: Μαζί συνθέτουν αυτό που θα μπορούσατε να αποκαλέσετε μονοκομματικό, το κατεστημένο της Ουάσιγκτον που ξεπερνά όλες τις μεταβαλλόμενες κυβερνήσεις"".
Στο συνέδριο του CUFI για τα σημεία συζήτησης, ο φόβος της αυξημένης απομόνωσης της Δεξιάς ήταν το θέμα:
"Θα δείτε ότι οι αντίπαλοι θα βλέπουν τις ΗΠΑ σε υποχώρηση" - αν οι απομονωτιστές πάρουν το πάνω χέρι: Οι ακτιβιστές συμβουλεύτηκαν να αντιδράσουν: Σε περίπτωση που οι νομοθέτες ισχυριστούν πως η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι αυτό που προκάλεσε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία: "Εάν κάποιος αρχίσει να προβάλλει το επιχείρημα ότι ο λόγος που οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία - είναι εξαιτίας της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ - μπορώ απλά να πω ότι αυτό είναι το πανάρχαιο "κατηγορώ την Αμερική"", συμβούλευσε ο πρόεδρος τους συγκεντρωμένους αντιπροσώπους.
"Έχουν το στέλεχος του απομονωτισμού που είναι - 'Ας ασχοληθούμε μόνο με την Κίνα και ας ξεχάσουμε το Ιράν, ας ξεχάσουμε τη Ρωσία, ας κάνουμε μόνο ένα πράγμα' - αλλά δεν λειτουργεί έτσι", δήλωσε ο Boris Zilberman, διευθυντής πολιτικής και στρατηγικής του CUFI Action Fund. Αντιθέτως, περιέγραψε "ένα περίπλοκο πλέγμα κακών παραγόντων που δουλεύουν χέρι με χέρι".
Έτσι, για να φτάσουμε στο βάθος αυτής της δυτικής διαχείρισης του μυαλού, στην οποία η εμφάνιση και η πραγματικότητα είναι κομμένες από το ίδιο ύφασμα του εχθρικού εξτρεμισμού: το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα είναι "κομμένες από αυτό" ομοίως.
Με απλά λόγια, η σημασία αυτής της "επιχείρησης μηχανικής της συμπεριφοράς (που δεν έχει πλέον πολύ σχέση με την αλήθεια, δεν έχει πλέον πολύ σχέση με το δικαίωμά σας να επιθυμείτε ό,τι επιθυμείτε - ή να μην επιθυμείτε ό,τι δεν επιθυμείτε)" - είναι, όπως λέει ο Kirn: "όλοι είναι στο παιχνίδι". "Τα εταιρικά και κρατικά συμφέροντα δεν πιστεύουν ότι θέλετε τα σωστά πράγματα -ίσως θέλετε τον Ντόναλντ Τραμπ- ή, ότι δεν θέλετε τα πράγματα που θα έπρεπε να θέλετε περισσότερο" (όπως να δείτε τον Πούτιν να απομακρύνεται).
Αν αυτός ο μηχανισμός "ολόκληρης της κοινωνίας" κατανοηθεί σωστά στον ευρύτερο κόσμο, τότε οι όμοιοι του Ιράν ή της Χιζμπολάχ είναι αναγκασμένοι να λάβουν υπόψη τους πως ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή αναπόφευκτα μπορεί να αιμορραγεί σε έναν ευρύτερο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας - και να έχει δυσμενείς επιπτώσεις και για την Κίνα.
Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι λογικό. Δεν έχει. Αλλά είναι επειδή οι ιδεολογικές ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής "ολόκληρης της κοινωνίας" εξαρτώνται από απλουστευτικές "ηθικές" αφηγήσεις: Αυτές που εκφράζουν συναισθηματικές στάσεις, αντί για τεκμηριωμένες προτάσεις..
Ο Νετανιάχου πήγε στην Ουάσιγκτον για να εκθέσει την υπόθεση του ολοκληρωτικού πολέμου κατά του Ιράν - ένας ηθικός πόλεμος πολιτισμού εναντίον των βαρβάρων, είπε. Χειροκροτήθηκε για τη στάση του. Επέστρεψε στο Ισραήλ και αμέσως προκάλεσε τη Χιζμπολάχ, το Ιράν και τη Χαμάς με τρόπο που ατίμασε και ταπείνωσε και τους δύο - γνωρίζοντας καλά ότι θα προκαλούσε ανταπάντηση που πιθανότατα θα οδηγούσε σε ευρύτερο πόλεμο.
Είναι σαφές πως ο Νετανιάχου, υποστηριζόμενος από την πλειονότητα των Ισραηλινών, θέλει έναν Αρμαγεδδώνα (με πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, φυσικά). Έχει τις ΗΠΑ, νομίζει, ακριβώς εκεί που τις θέλει. Ο Νετανιάχου δεν έχει παρά να κλιμακώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - και η Ουάσιγκτον, υπολογίζει (δικαίως ή αδίκως), θα αναγκαστεί να ακολουθήσει.
Αυτός είναι ο λόγος που το Ιράν παίρνει το χρόνο του; Ο υπολογισμός για μια αρχική αντεπίθεση στο Ισραήλ είναι "ένα πράγμα", αλλά πώς θα μπορούσε στη συνέχεια ο Νετανιάχου να ανταποδώσει στο Ιράν και τον Λίβανο; Αυτό μπορεί να είναι συνολικά ένα "άλλο πράγμα". Υπήρξαν υπονοούμενα για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων (και στις δύο περιπτώσεις). Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα σταθερό σε αυτή την τελευταία φήμη.
Περαιτέρω, πώς θα μπορούσε το Ισραήλ να αντιδράσει προς τη Ρωσία στη Συρία, ή θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να αντιδράσουν με κλιμάκωση στην Ουκρανία; Εξάλλου, η Μόσχα έχει βοηθήσει το Ιράν με την αεράμυνά του (όπως ακριβώς η Δύση βοηθά την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας).
Πολλοί αστάθμητοι παράγοντες. Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σαφές (όπως σημείωσε πρόσφατα ο πρώην Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ): "ο κόμπος σφίγγει" στη Μέση Ανατολή. Η κλιμάκωση είναι σε όλα τα μέτωπα. Ο πόλεμος, υπέδειξε ο Μεντβέντεφ, μπορεί να είναι "ο μόνος τρόπος για να κοπεί αυτός ο κόμπος".
Το Ιράν πρέπει να πιστεύει ότι το να κατευνάσει τις δυτικές εκκλήσεις στον απόηχο της ισραηλινής δολοφονίας ιρανών αξιωματούχων στο προξενείο τους στη Δαμασκό ήταν λάθος. Ο Νετανιάχου δεν εκτίμησε τη μετριοπάθεια του Ιράν. Διπλασίασε τον πόλεμο, καθιστώντας τον αναπόφευκτο, αργά ή γρήγορα.