 |
| Russian President Vladimir Putin visits the Kazan Aviation Factory named after Sergei Gorbunov, a branch of the Tupolev military industry company, in Kazan, Russia February 21, 2024. Sputnik/Kristina Kormilitsyna/Kremlin |
Καμία προοδευτική σκέψη και μια αμυντική βιομηχανία που σκέφτεται μόνο τα κέρδη, είναι ένα κακό μείγμα
«Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι αμυντικές βιομηχανίες δεν έχουν κάνει πολλές εργασίες παραγωγής για το υπουργείο», δήλωσε ο William A. LaPlante, υφυπουργός Άμυνας για την απόκτηση και τη διατήρηση, στο Φόρουμ Παγκόσμιας Ασφάλειας του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών τον Απρίλιο.
Mike Fredenburg - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η σοκαριστική δήλωση του LaPlante ταιριάζει με την απάντηση που είδαμε από την αμυντική βιομηχανική βάση των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία - μια απάντηση που ήταν τουλάχιστον απογοητευτική.
Πράγματι, η Ρωσία ξεπερνά όλο το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ σε πυρομαχικά, πυραύλους και άρματα μάχης, παρά το γεγονός ότι ο αμυντικός προϋπολογισμός της για το 2023 είναι μόλις 100 δισεκατομμύρια δολάρια και το ΑΕΠ της 2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Συγκρίνετε αυτό με τον συνδυασμένο αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ύψους 1,47 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και ένα συνδυασμένο ΑΕΠ περίπου 45 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;
Εν ολίγοις, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ διεξάγουν έναν πόλεμο που θα ήθελαν να κερδίσουν, ενώ η Ρωσία διεξάγει έναν πόλεμο που πιστεύει ότι πρέπει να κερδίσει - έναν υπαρξιακό πόλεμο. Κατά συνέπεια, για το Πεντάγωνο και τους Αμερικανούς αμυντικούς εργολάβους είναι σε μεγάλο βαθμό η δουλειά ως συνήθως, με τα κέρδη και τα έσοδα να αποτελούν το πρωταρχικό μέλημα. Βέβαια, κάποιες συμβάσεις επισπεύδονται/επιταχύνονται ώστε τα χρήματα να αρχίσουν να ρέουν πιο γρήγορα. Ωστόσο, χωρίς καμία πραγματική αμυντική μεταρρύθμιση δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε πως οι εργολάβοι άμυνας δεν θα συνεχίσουν τη μακρά πορεία τους με την παράδοση οπλικών συστημάτων όπως το F-35, το αεροπλανοφόρο κλάσης Ford και τον ICBM Sentinel με καθυστέρηση στο χρονοδιάγραμμα και για δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα είχαν αρχικά υποσχεθεί.
Αλλά δεν είναι μόνο τα μεγάλα σύνθετα προγράμματα που καθυστερούν και υπερβαίνουν τον προϋπολογισμό. Ακόμη και κάτι τόσο σχετικά απλό όσο η παραγωγή μη κατευθυνόμενων βλημάτων πυροβολικού καθυστερεί και υπερβαίνει τον προϋπολογισμό.
Πηγαίνοντας στο 2022 δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο αμερικανικός στρατός δεν πίστευε πλέον πως το πυροβολικό ήταν τόσο κεντρικό στο πεδίο της μάχης όσο ήταν κάποτε. Αποδεικνύοντας αυτή τη νοοτροπία, στις 21 Μαΐου 2021, μόλις οκτώ μήνες πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Στρατός ζήτησε άδεια να μειώσει τις ετήσιες δαπάνες για τα βλήματα των 155 χιλιοστών κατά το ήμισυ, μειώνοντας την ετήσια παραγωγή σε 75.357 βλήματα ετησίως, περίπου 6.200 το μήνα.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Αποδεικνύεται ότι ο Στρατός είχε προεδρεύσει της παρακμής ολόκληρης της αλυσίδας εφοδιασμού πυρομαχικών πυροβολικού των ΗΠΑ. Το πόσο σοβαρή ήταν η παρακμή αποκαλύπτεται σε ένα εξαιρετικό ερευνητικό κομμάτι του Reuters στο οποίο μαθαίνουμε πως για χρόνια, η αμερικανική παραγωγή βλημάτων των 155 χιλιοστών είχε σακατευτεί από κατασκευαστικά ελαττώματα και ζητήματα ασφαλείας.
Επιπλέον, τα σχέδια για την αντικατάσταση των απαρχαιωμένων εγκαταστάσεων παραγωγής πυροβολικού των ΗΠΑ στη Βιρτζίνια με μια σύγχρονη εγκατάσταση πολύ μεγαλύτερης δυναμικότητας είχαν μείνει μια δεκαετία πίσω από το χρονοδιάγραμμα, ενώ το κόστος της είχε σχεδόν διπλασιαστεί. Με άλλα λόγια, με μεγάλη καθυστέρηση και πολύ πάνω από τον προϋπολογισμό.
Ωστόσο, η πιο ανησυχητική πτυχή του πόσο κακώς ο αμερικανικός στρατός και το Κογκρέσο συντηρούσαν την αλυσίδα εφοδιασμού μας με βλήματα πυροβολικού αποκαλύφθηκε από ένα εσωτερικό έγγραφο του αμερικανικού στρατού από το 2021, το οποίο περιγράφει λεπτομερώς τις «ξένες εξαρτήσεις» σε τουλάχιστον δώδεκα χημικές ουσίες που είναι κρίσιμες για την κατασκευή βλημάτων πυροβολικού και οι οποίες προμηθεύονταν από την Κίνα και την Ινδία, χώρες με στενούς εμπορικούς δεσμούς με τη Ρωσία, σύμφωνα με την έρευνα του Reuters.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια αλυσίδα εφοδιασμού πυρομαχικών πυροβολικού σε πολύ κακή κατάσταση, ειδικά σε σύγκριση με τις 438.000 σφαίρες ανά μήνα που μπορούσαν να παράγουν τα εργοστάσια πυρομαχικών των ΗΠΑ το 1980. Για την αποκατάσταση της εφοδιαστικής αλυσίδας, ο αμερικανικός στρατός ζήτησε 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια για να αυξήσει την παραγωγή βλημάτων 155 χιλιοστών σε 100.000 βλήματα το μήνα μέχρι το τέλος του 2025. Αλλά το Κογκρέσο διπλασίασε γενναιόδωρα το ποσό αυτό σε 6,414 δισεκατομμύρια δολάρια ως μέρος του συμπληρωματικού νομοσχεδίου για την ασφάλεια ύψους 95 δισεκατομμυρίων δολαρίων που υπέγραψε ο Μπάιντεν στις 24 Απριλίου.
Το σχέδιο του Στρατού να αυξήσει την παραγωγή σε 100.000 φυσίγγια ανά μήνα, δηλαδή 1,2 εκατομμύρια ετησίως, μέχρι το τέλος του 2025 ακούγεται πολύ καλό. Αλλά δεν έχουμε δει ακόμη αυτόν τον ρυθμό παραγωγής στην πραγματικότητα, και μέχρι το τέλος του 2025 η Ουκρανία μπορεί να έχει χάσει τον πόλεμο.
Παρόλα αυτά, είναι καλό να θυμόμαστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι η μόνη δύναμη που εμπλέκεται σε αυτόν τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας - και άλλες χώρες εργάζονται επίσης για να προμηθεύσουν στην Ουκρανία τα απεγνωσμένα αναγκαία βλήματα πυροβολικού. Και η μεγαλύτερη είδηση για τα πυρομαχικά που έρχεται από την Ευρώπη είναι ότι ο αμυντικός γίγαντας Rheinmetall, χάρη σε μια σύμβαση ύψους 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ με τον γερμανικό στρατό, πρόκειται να παράγει έως και 700.000 βλήματα πυροβολικού και 10.000 τόνους πυρίτιδας ετησίως, ξεκινώντας από το 2025.
Ως εκ τούτου, αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, μέχρι το τέλος του 2025 οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να παράγουν σχεδόν 2 εκατομμύρια βλήματα των 155 χιλιοστών ετησίως. Αυτό φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς ότι από την έναρξη του πολέμου μέχρι σήμερα η Ρωσία έχει ήδη αυξήσει τη συνολική ετήσια παραγωγή βλημάτων πυροβολικού σε τρία εκατομμύρια βλήματα.
Αυτό περιλαμβάνει τον πενταπλασιασμό της παραγωγής βλημάτων 152 χιλιοστών, από 400.000 σφαίρες ετησίως τον Ιανουάριο του 2022 σε δύο εκατομμύρια σφαίρες ετησίως. Επιπλέον, η Ρωσία φέρεται να έχει καταφέρει να αυξήσει την παραγωγή των κατευθυνόμενων βλημάτων ακριβείας πυροβολικού των 152 χιλιοστών Krasnopol-M2 κατά 20 φορές, σύμφωνα με ρωσικές κρατικές πηγές.
Τα βλήματα αυτά είναι πιο ανθεκτικά στην εμπλοκή από τα κατευθυνόμενα βλήματα ακριβείας M982 Excalibur των 155 χιλιοστών αξίας 100.000 δολαρίων που είχαν παράσχει οι ΗΠΑ στην Ουκρανία και τα οποία έχουν καταστεί σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικά από τις ρωσικές εμπλοκές.
Ωστόσο, δεν αρκεί να παρέχεις βλήματα πυροβολικού, χρειάζεσαι και το πυροβολικό για να βάλεις τα βλήματα, και το πυροβολικό της Ουκρανίας όχι μόνο φθείρεται, αλλά καταστρέφεται και από τη Ρωσία. Και πολύ πριν οι σωλήνες πυροβολικού (κάννες) καταστραφούν εντελώς λόγω φθοράς, αρχίζουν να χάνουν εμβέλεια και να γίνονται λιγότερο ακριβείς. Τόσο η Ουκρανία όσο και η Ρωσία πρέπει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της φθοράς, οπότε το ερώτημα είναι ποιος έχει τη βαριά βιομηχανία για να κατασκευάσει σωλήνες πυροβολικού.
Αν και δεν υπάρχουν πολλές διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τα ποσοστά παραγωγής σωλήνων/φορέων πυροβολικού, η Ρωσία ξεπερνά την παραγωγή όπλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, λειτουργώντας τα πολύ μεγάλα εργοστάσια της σοβιετικής εποχής 24 ώρες το 24ωρο για την παραγωγή πυρομαχικών, οχημάτων και άλλων στρατιωτικών ειδών. Αυτό υποδηλώνει ότι πιθανότατα κάνει το ίδιο και όσον αφορά την παραγωγή σωλήνων πυροβολικού, καθώς και την παραγωγή ολοκαίνουργιου πυροβολικού.
Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ πίστευαν πραγματικά ότι απειλείται η ύπαρξή τους, θα μπορούσαν να ξοδέψουν δισεκατομμύρια για να θέσουν σε εφαρμογή μέτρα έκτακτης ανάγκης που θα τους επέτρεπαν να ξεπεράσουν τη Ρωσία, της οποίας οι αμυντικές δαπάνες και το ΑΕΠ είναι ένα κλάσμα του συνδυασμένου ΝΑΤΟ/ΗΠΑ.
Αλλά τα μέτρα αυτά θα απαιτούσαν επίσης τη διατάραξη του status quo των αμυντικών προμηθειών. Έτσι, θεωρητικά θα μπορούσαν να γίνουν. Αλλά οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να βιάζονται να καθιερώσουν νέες σαρωτικές βιομηχανικές πολιτικές. Ίσως επειδή γνωρίζουν ότι ο Πούτιν δεν πρόκειται να εκτελέσει απρόκλητη επίθεση βάσει του άρθρου 5 σε χώρα του ΝΑΤΟ και ότι η δημοκρατία θα επιβιώσει ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στην Ουκρανία.
Κατά συνέπεια, ενώ η ρωσική απειλή είναι μεγάλη για να δικαιολογήσει την σπατάλη δισεκατομμυρίων δολαρίων στους εργολάβους άμυνας για την αναπλήρωση των εξαντλημένων αποθεμάτων όπλων και πυρομαχικών, καθώς και για την απόκτηση νέων όπλων, δεν είναι τόσο μεγάλη απειλή ώστε να δικαιολογεί τη διατάραξη του status quo που δημιούργησαν οι εργολάβοι άμυνας - ένα status quo που αποδίδει κάθε χρόνο λιγότερα κέρδη για το χρήμα, ενώ παράγει κέρδη και έσοδα ρεκόρ.
Σε πλήρη αντίθεση, η στρατιωτική ανάπτυξη της Ρωσίας θα συνεχίσει να είναι αυτή μιας χώρας που πιστεύει ότι διεξάγει έναν υπαρξιακό πόλεμο επιβίωσης.
«Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι αμυντικές βιομηχανίες δεν έχουν κάνει πολλές εργασίες παραγωγής για το υπουργείο», δήλωσε ο William A. LaPlante, υφυπουργός Άμυνας για την απόκτηση και τη διατήρηση, στο Φόρουμ Παγκόσμιας Ασφάλειας του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών τον Απρίλιο.
Mike Fredenburg - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτή η σοκαριστική δήλωση του LaPlante ταιριάζει με την απάντηση που είδαμε από την αμυντική βιομηχανική βάση των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία - μια απάντηση που ήταν τουλάχιστον απογοητευτική.
Πράγματι, η Ρωσία ξεπερνά όλο το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ σε πυρομαχικά, πυραύλους και άρματα μάχης, παρά το γεγονός ότι ο αμυντικός προϋπολογισμός της για το 2023 είναι μόλις 100 δισεκατομμύρια δολάρια και το ΑΕΠ της 2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Συγκρίνετε αυτό με τον συνδυασμένο αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ύψους 1,47 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και ένα συνδυασμένο ΑΕΠ περίπου 45 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;
Εν ολίγοις, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ διεξάγουν έναν πόλεμο που θα ήθελαν να κερδίσουν, ενώ η Ρωσία διεξάγει έναν πόλεμο που πιστεύει ότι πρέπει να κερδίσει - έναν υπαρξιακό πόλεμο. Κατά συνέπεια, για το Πεντάγωνο και τους Αμερικανούς αμυντικούς εργολάβους είναι σε μεγάλο βαθμό η δουλειά ως συνήθως, με τα κέρδη και τα έσοδα να αποτελούν το πρωταρχικό μέλημα. Βέβαια, κάποιες συμβάσεις επισπεύδονται/επιταχύνονται ώστε τα χρήματα να αρχίσουν να ρέουν πιο γρήγορα. Ωστόσο, χωρίς καμία πραγματική αμυντική μεταρρύθμιση δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε πως οι εργολάβοι άμυνας δεν θα συνεχίσουν τη μακρά πορεία τους με την παράδοση οπλικών συστημάτων όπως το F-35, το αεροπλανοφόρο κλάσης Ford και τον ICBM Sentinel με καθυστέρηση στο χρονοδιάγραμμα και για δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα είχαν αρχικά υποσχεθεί.
Αλλά δεν είναι μόνο τα μεγάλα σύνθετα προγράμματα που καθυστερούν και υπερβαίνουν τον προϋπολογισμό. Ακόμη και κάτι τόσο σχετικά απλό όσο η παραγωγή μη κατευθυνόμενων βλημάτων πυροβολικού καθυστερεί και υπερβαίνει τον προϋπολογισμό.
Πηγαίνοντας στο 2022 δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο αμερικανικός στρατός δεν πίστευε πλέον πως το πυροβολικό ήταν τόσο κεντρικό στο πεδίο της μάχης όσο ήταν κάποτε. Αποδεικνύοντας αυτή τη νοοτροπία, στις 21 Μαΐου 2021, μόλις οκτώ μήνες πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Στρατός ζήτησε άδεια να μειώσει τις ετήσιες δαπάνες για τα βλήματα των 155 χιλιοστών κατά το ήμισυ, μειώνοντας την ετήσια παραγωγή σε 75.357 βλήματα ετησίως, περίπου 6.200 το μήνα.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Αποδεικνύεται ότι ο Στρατός είχε προεδρεύσει της παρακμής ολόκληρης της αλυσίδας εφοδιασμού πυρομαχικών πυροβολικού των ΗΠΑ. Το πόσο σοβαρή ήταν η παρακμή αποκαλύπτεται σε ένα εξαιρετικό ερευνητικό κομμάτι του Reuters στο οποίο μαθαίνουμε πως για χρόνια, η αμερικανική παραγωγή βλημάτων των 155 χιλιοστών είχε σακατευτεί από κατασκευαστικά ελαττώματα και ζητήματα ασφαλείας.
Επιπλέον, τα σχέδια για την αντικατάσταση των απαρχαιωμένων εγκαταστάσεων παραγωγής πυροβολικού των ΗΠΑ στη Βιρτζίνια με μια σύγχρονη εγκατάσταση πολύ μεγαλύτερης δυναμικότητας είχαν μείνει μια δεκαετία πίσω από το χρονοδιάγραμμα, ενώ το κόστος της είχε σχεδόν διπλασιαστεί. Με άλλα λόγια, με μεγάλη καθυστέρηση και πολύ πάνω από τον προϋπολογισμό.
Ωστόσο, η πιο ανησυχητική πτυχή του πόσο κακώς ο αμερικανικός στρατός και το Κογκρέσο συντηρούσαν την αλυσίδα εφοδιασμού μας με βλήματα πυροβολικού αποκαλύφθηκε από ένα εσωτερικό έγγραφο του αμερικανικού στρατού από το 2021, το οποίο περιγράφει λεπτομερώς τις «ξένες εξαρτήσεις» σε τουλάχιστον δώδεκα χημικές ουσίες που είναι κρίσιμες για την κατασκευή βλημάτων πυροβολικού και οι οποίες προμηθεύονταν από την Κίνα και την Ινδία, χώρες με στενούς εμπορικούς δεσμούς με τη Ρωσία, σύμφωνα με την έρευνα του Reuters.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια αλυσίδα εφοδιασμού πυρομαχικών πυροβολικού σε πολύ κακή κατάσταση, ειδικά σε σύγκριση με τις 438.000 σφαίρες ανά μήνα που μπορούσαν να παράγουν τα εργοστάσια πυρομαχικών των ΗΠΑ το 1980. Για την αποκατάσταση της εφοδιαστικής αλυσίδας, ο αμερικανικός στρατός ζήτησε 3,1 δισεκατομμύρια δολάρια για να αυξήσει την παραγωγή βλημάτων 155 χιλιοστών σε 100.000 βλήματα το μήνα μέχρι το τέλος του 2025. Αλλά το Κογκρέσο διπλασίασε γενναιόδωρα το ποσό αυτό σε 6,414 δισεκατομμύρια δολάρια ως μέρος του συμπληρωματικού νομοσχεδίου για την ασφάλεια ύψους 95 δισεκατομμυρίων δολαρίων που υπέγραψε ο Μπάιντεν στις 24 Απριλίου.
Το σχέδιο του Στρατού να αυξήσει την παραγωγή σε 100.000 φυσίγγια ανά μήνα, δηλαδή 1,2 εκατομμύρια ετησίως, μέχρι το τέλος του 2025 ακούγεται πολύ καλό. Αλλά δεν έχουμε δει ακόμη αυτόν τον ρυθμό παραγωγής στην πραγματικότητα, και μέχρι το τέλος του 2025 η Ουκρανία μπορεί να έχει χάσει τον πόλεμο.
Παρόλα αυτά, είναι καλό να θυμόμαστε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι η μόνη δύναμη που εμπλέκεται σε αυτόν τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας - και άλλες χώρες εργάζονται επίσης για να προμηθεύσουν στην Ουκρανία τα απεγνωσμένα αναγκαία βλήματα πυροβολικού. Και η μεγαλύτερη είδηση για τα πυρομαχικά που έρχεται από την Ευρώπη είναι ότι ο αμυντικός γίγαντας Rheinmetall, χάρη σε μια σύμβαση ύψους 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ με τον γερμανικό στρατό, πρόκειται να παράγει έως και 700.000 βλήματα πυροβολικού και 10.000 τόνους πυρίτιδας ετησίως, ξεκινώντας από το 2025.
Ως εκ τούτου, αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, μέχρι το τέλος του 2025 οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να παράγουν σχεδόν 2 εκατομμύρια βλήματα των 155 χιλιοστών ετησίως. Αυτό φαίνεται λιγότερο εντυπωσιακό αν αναλογιστεί κανείς ότι από την έναρξη του πολέμου μέχρι σήμερα η Ρωσία έχει ήδη αυξήσει τη συνολική ετήσια παραγωγή βλημάτων πυροβολικού σε τρία εκατομμύρια βλήματα.
Αυτό περιλαμβάνει τον πενταπλασιασμό της παραγωγής βλημάτων 152 χιλιοστών, από 400.000 σφαίρες ετησίως τον Ιανουάριο του 2022 σε δύο εκατομμύρια σφαίρες ετησίως. Επιπλέον, η Ρωσία φέρεται να έχει καταφέρει να αυξήσει την παραγωγή των κατευθυνόμενων βλημάτων ακριβείας πυροβολικού των 152 χιλιοστών Krasnopol-M2 κατά 20 φορές, σύμφωνα με ρωσικές κρατικές πηγές.
Τα βλήματα αυτά είναι πιο ανθεκτικά στην εμπλοκή από τα κατευθυνόμενα βλήματα ακριβείας M982 Excalibur των 155 χιλιοστών αξίας 100.000 δολαρίων που είχαν παράσχει οι ΗΠΑ στην Ουκρανία και τα οποία έχουν καταστεί σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικά από τις ρωσικές εμπλοκές.
Ωστόσο, δεν αρκεί να παρέχεις βλήματα πυροβολικού, χρειάζεσαι και το πυροβολικό για να βάλεις τα βλήματα, και το πυροβολικό της Ουκρανίας όχι μόνο φθείρεται, αλλά καταστρέφεται και από τη Ρωσία. Και πολύ πριν οι σωλήνες πυροβολικού (κάννες) καταστραφούν εντελώς λόγω φθοράς, αρχίζουν να χάνουν εμβέλεια και να γίνονται λιγότερο ακριβείς. Τόσο η Ουκρανία όσο και η Ρωσία πρέπει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της φθοράς, οπότε το ερώτημα είναι ποιος έχει τη βαριά βιομηχανία για να κατασκευάσει σωλήνες πυροβολικού.
Αν και δεν υπάρχουν πολλές διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τα ποσοστά παραγωγής σωλήνων/φορέων πυροβολικού, η Ρωσία ξεπερνά την παραγωγή όπλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, λειτουργώντας τα πολύ μεγάλα εργοστάσια της σοβιετικής εποχής 24 ώρες το 24ωρο για την παραγωγή πυρομαχικών, οχημάτων και άλλων στρατιωτικών ειδών. Αυτό υποδηλώνει ότι πιθανότατα κάνει το ίδιο και όσον αφορά την παραγωγή σωλήνων πυροβολικού, καθώς και την παραγωγή ολοκαίνουργιου πυροβολικού.
Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ πίστευαν πραγματικά ότι απειλείται η ύπαρξή τους, θα μπορούσαν να ξοδέψουν δισεκατομμύρια για να θέσουν σε εφαρμογή μέτρα έκτακτης ανάγκης που θα τους επέτρεπαν να ξεπεράσουν τη Ρωσία, της οποίας οι αμυντικές δαπάνες και το ΑΕΠ είναι ένα κλάσμα του συνδυασμένου ΝΑΤΟ/ΗΠΑ.
Αλλά τα μέτρα αυτά θα απαιτούσαν επίσης τη διατάραξη του status quo των αμυντικών προμηθειών. Έτσι, θεωρητικά θα μπορούσαν να γίνουν. Αλλά οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να βιάζονται να καθιερώσουν νέες σαρωτικές βιομηχανικές πολιτικές. Ίσως επειδή γνωρίζουν ότι ο Πούτιν δεν πρόκειται να εκτελέσει απρόκλητη επίθεση βάσει του άρθρου 5 σε χώρα του ΝΑΤΟ και ότι η δημοκρατία θα επιβιώσει ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στην Ουκρανία.
Κατά συνέπεια, ενώ η ρωσική απειλή είναι μεγάλη για να δικαιολογήσει την σπατάλη δισεκατομμυρίων δολαρίων στους εργολάβους άμυνας για την αναπλήρωση των εξαντλημένων αποθεμάτων όπλων και πυρομαχικών, καθώς και για την απόκτηση νέων όπλων, δεν είναι τόσο μεγάλη απειλή ώστε να δικαιολογεί τη διατάραξη του status quo που δημιούργησαν οι εργολάβοι άμυνας - ένα status quo που αποδίδει κάθε χρόνο λιγότερα κέρδη για το χρήμα, ενώ παράγει κέρδη και έσοδα ρεκόρ.
Σε πλήρη αντίθεση, η στρατιωτική ανάπτυξη της Ρωσίας θα συνεχίσει να είναι αυτή μιας χώρας που πιστεύει ότι διεξάγει έναν υπαρξιακό πόλεμο επιβίωσης.