Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Ορισμένες από αυτές τις περιοχές εμπίπτουν σημαντικά στις σημερινές περιφέρειες Μπριάνσκ, Κουρσκ και Μπέλγκοροντ, οι οποίες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μιας μεγαλύτερης ουκρανικής επίθεσης, αν το Κίεβο επεκτείνει το πεδίο της επίθεσής του και στις δύο γειτονικές περιοχές του Κουρσκ, όπως εικάζουν κάποιοι ότι σκέφτεται. Όσο για τις άλλες περιοχές, βρίσκονται πολύ πίσω από τις γραμμές του μετώπου του Ντονμπάς στις σημερινές Περιφέρειες Βορονέζ, Ροστόφ και Κρασνοντάρ και επομένως είναι αδύνατο να απειληθούν μέσω οποιασδήποτε χερσαίας δύναμης σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες τρεις.
Η πολιτική μέθοδος πίσω από αυτό που παρουσιάζεται ως στρατιωτική τρέλα της Ουκρανίας (και όχι άδικα, αν αναλογιστεί κανείς πόσο αντιπαραγωγικό μπορεί τελικά να αποδειχθεί) είναι επομένως η επιβεβαίωση των σιωπηρά αναβιωμένων διεκδικήσεών της από τις αρχές του έτους. Αυτό αποσκοπεί στην τόνωση του ηθικού στο εσωτερικό και στην αντιμετώπιση των διεθνών μηνυμάτων της Ρωσίας. Το πρώτο είναι αυτονόητο, ενώ το δεύτερο έχει να κάνει με την υπενθύμιση στον κόσμο της σύντομης ύπαρξης της UPR και των σχετικών διεκδικήσεων σε σύγχρονα ρωσικά εδάφη.
Η σταδιακή αναβίωση των ιστορικών διεκδικήσεων της Ρωσίας σε κάποια από τα εδάφη εντός των συνόρων της Ουκρανίας πριν από το 2014 καθ ' όλη τη διάρκεια αυτής της δεκαετούς σύγκρουσης έχει μέχρι τώρα απαντηθεί μόνο από το Κίεβο με αμυντικές εκκλήσεις στο διεθνές δίκαιο, αλλά τώρα φαίνεται να παίρνει μια πιο επιθετική διάσταση. Το διάταγμα του Ιανουαρίου του ζελένσκι μπορεί να θεωρηθεί εκ των υστέρων ως η μη δηλωμένη πολιτική βάση για όσα ανέφερε η Washington Post τον Μάιο του 2023 πως ήταν τα σχέδιά του από την αρχή του ίδιου έτους για εισβολή στη Ρωσία.
Αυτοί οι στόχοι δε δηλώνονται ρητά επειδή θα μπορούσαν να δυσφημίσουν τους προαναφερθέντες ισχυρισμούς της Ουκρανίας στο διεθνές δίκαιο ως απάντηση στις εξελισσόμενες εδαφικές αξιώσεις της Ρωσίας, καθώς και η αποτυχία επίτευξής τους μετά τη δήλωσή τους θα μπορούσε να δυσφημίσει τον Ζελένσκι στο εσωτερικό ακόμη περισσότερο από ό, τι συμβαίνει ήδη. Παρ ' όλα αυτά, οι προπαγανδιστές της χώρας του και οι σύμμαχοί τους στο εξωτερικό προσπαθούν ήδη να δώσουν στη Ρωσία "μια δόση από το δικό της φάρμακο" με το να την τρολάρουν με ισχυρισμούς για "λαϊκές δημοκρατίες" στις περιοχές του Μπέλγκοροντ και του Κουρσκ.
Όσο "έξυπνη" κίνηση κι αν θεωρεί το Κίεβο ότι είναι αυτές οι αλληλένδετες πολιτικο-στρατιωτικές-προπαγανδιστικές επιθέσεις, κινδυνεύουν να γυρίσουν μπούμερανγκ, υπενθυμίζοντας στους Πολωνούς πως η Ουκρανία θα μπορούσε μια μέρα να καταφύγει σε παρόμοια μέσα για να διεκδικήσει τις αξιώσεις της UPR σε σύγχρονα τμήματα της χώρας τους. Για αυτό είχαμε προειδοποιήσει τον Ιούνιο, όπου αναλύθηκε το βέτο του Πολωνού προέδρου σε ένα νομοσχέδιο που αναγνώριζε τη σιλεσιανή ως περιφερειακή γλώσσα με τη μερική πρόφαση ότι θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την εθνική ταυτότητα με συνεπαγόμενες συνέπειες για την εθνική ενότητα.
Η προηγούμενη ανάλυση αναφερόταν στο διάταγμα του Ζελένσκι του Ιανουαρίου, το οποίο μπορεί τώρα να θεωρηθεί ως η αιτία για τη σιωπηρή αναβίωση των αξιώσεων της UPR ενόψει της αιφνιδιαστικής επίθεσης κατά της περιοχής Κουρσκ της Ρωσίας αυτόν τον μήνα. Αυτό δεν έχει σκοπό να υπονοήσει πως μια παρόμοια τέτοια επιχείρηση μπορεί σύντομα να εξαπολυθεί εναντίον της Πολωνίας, αλλά απλώς να επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι ο μαχητικός αλυτρωτισμός είναι μια αναδυόμενη τάση στην Ουκρανία σε αυτό το κρίσιμο σημείο της σύγκρουσης, η οποία θα μπορούσε δυνητικά να εμπνεύσει εξτρεμιστές να δράσουν μονομερώς προς τη δυτική κατεύθυνση.
Καθώς γίνεται προφανές πως η σιωπηρή αναβίωση των εδαφικών διεκδικήσεων της UPR προς τη Ρωσία (και πιθανώς και τη Λευκορωσία ανάλογα με το αν κλιμακωθεί η συνοριακή τους κρίση) δε θα ισοδυναμεί με τίποτα, είναι πιθανό ορισμένοι υπερεθνικιστές να επαναπροσανατολίσουν το βλέμμα τους προς τα δυτικά. Αυτό θα μπορούσε να γίνει πιο πιθανό εάν υπάρχει η αντίληψη ότι η Πολωνία είτε «δεν έχει κάνει αρκετά» για να βοηθήσει την Ουκρανία ή την έχει «εγκαταλείψει» εάν η Ρωσία επιτύχει στρατιωτική πρόοδο (όπως η άρνηση αποστολής ένστολων στρατευμάτων για να σταματήσει την προέλαση).
Συνολικά, η πολιτική μέθοδος πίσω από την στρατιωτική τρέλα της Ουκρανίας στις παραμεθόριες περιοχές της Ρωσίας ευθυγραμμίζεται με τη "λογική" της ηγεσίας της, η οποία γίνεται όλο και πιο απελπισμένη λόγω των συνεχών απωλειών στο Ντονμπάς και ως εκ τούτου καταφεύγει σε περισσότερο υπερεθνικισμό από ό,τι συνήθως για την τόνωση του ηθικού στο εσωτερικό. Ορισμένα μέλη της κοινωνίας ενδέχεται να το ερμηνεύσουν αυτό ως μήνυμα για να εκφράσουν ανοιχτά την πολωνοφοβία τους και να πραγματοποιήσουν ακόμη και επιθέσεις εντός των πολωνικών εδαφών που η UPR διεκδικεί ως δικά της, γεγονός που θα μπορούσε να επιδεινώσει τις διμερείς σχέσεις.
Για να είμαστε σαφείς, αυτό παραμένει απίθανο προς το παρόν, αλλά δεν μπορεί επίσης να αποκλειστεί με σιγουριά ούτε αυτό, λαμβάνοντας υπόψη πόσο γρήγορα και μακριά μπορεί να ταξιδέψουν τα τελευταία υπερεθνικιστικά μηνύματα του κράτους στην κοινωνία. Οι Ουκρανοί είναι ήδη πιο υπερεθνικιστές από ποτέ μετά την εισβολή των Ναζί στην ΕΣΣΔ, μετά την οποία στη συνέχεια γενοκτόνησαν Ρώσους, Εβραίους, ακόμη και Πολωνούς. Με τον Ζελένσκι να φυσάει το σφύριγμα του σκύλου ότι οι εδαφικές διεκδικήσεις της UPR αναβιώνουν τώρα ανεπίσημα, κάποιοι μπορεί επομένως σύντομα να επιστρέψουν στη στοχοποίηση των Πολωνών.