 |
| Photo: SCF |
Robert Bridge - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Στο τελευταίο τεύχος του Foreign Affairs, της σημαίνουσας φωνής του αμερικανικού κατεστημένου, οι Justin Logan και Joshua Shifrinson εξαπολύουν μια βολή στα τόξα των Βρυξελλών, όταν επαναλαμβάνουν το μάντρα του Τραμπ πως «ήρθε η ώρα η Ουάσινγκτον να εξευρωπαϊστεί το ΝΑΤΟ και να παραιτηθεί από την ευθύνη για την ασφάλεια της ηπείρου».
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι έχουν επιτύχει τον κύριο στόχο τους στην Ευρώπη», γράφουν οι Logan και Shifrinson. «Έχοντας εξασφαλίσει με επιτυχία πως καμία χώρα δεν μπορεί να κυριαρχήσει στην ήπειρο, θα πρέπει να υιοθετήσουν μια νέα προσέγγιση στην περιοχή. Στο πλαίσιο μιας αναθεωρημένης στρατηγικής, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μειώσουν την στρατιωτική τους παρουσία στην ήπειρο, θα εξευρωπαϊσουν το ΝΑΤΟ και θα παραδώσουν την κύρια ευθύνη για την ευρωπαϊκή ασφάλεια πίσω στους νόμιμους ιδιοκτήτες της: τους Ευρωπαίους».
Καθώς το μισό εκλογικό σώμα των ΗΠΑ ελπίζει να «κάνει ξανά την Αμερική σπουδαία» με τον λαϊκιστή Τραμπ, αυτή η άποψη γίνεται γρήγορα κυρίαρχη.
Καθώς το αυξανόμενο εθνικό χρέος των ΗΠΑ και η επιδεινούμενη οικονομία γίνονται πολιτικά ζητήματα σε μια κρίσιμη εκλογική χρονιά, πολλοί Αμερικανοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο θείος Σαμ έπαιζε τον μπάτσο στην Ευρώπη για πάρα πολύ καιρό.. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, τα ευρωπαϊκά έθνη προχώρησαν σε σοβαρές περικοπές των στρατιωτικών τους δαπανών, ενώ η Ουάσινγκτον αρκέστηκε να καλύψει το ακριβό κενό. Όμως, καθώς ο αμυντικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ πλησιάζει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως και εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες περνούν τα σύνορα από τη Λατινική Αμερική, καθίσταται απλώς απρόσιτο για τον Αμερικανό φορολογούμενο να επιδοτεί πλέον την ασφάλεια της Ευρώπης. Εξάλλου, η Ευρώπη είναι αρκετά ικανή να χειριστεί το έργο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι τα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποτελούνται από σχεδόν μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους, θα πρέπει να χρειάζονται ένα μόνο τουφέκι αμερικανικής κατασκευής σε αυτή την περιφερειακή σύγκρουση. Εξάλλου, η Ευρώπη αποτελείται από πολλά ισχυρά και παραγωγικά έθνη με αξιοσέβαστα βιομηχανικά κέντρα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι σχεδιάζουν τη δημιουργία ενός «στρατού της ΕΕ» από τις ημέρες του Ντε Γκωλ, δεν μπορούν να βρουν τους τρόπους και τα μέσα για να χειριστούν οι ίδιοι τη σύγκρουση (συγκριτικά, η Ρωσία παράγει σήμερα υπερδιπλάσιο αριθμό βλημάτων πυροβολικού κάθε μήνα από ό,τι η Ευρώπη και οι ΗΠΑ μαζί). Ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Βρυξέλλες έχασαν τη μπάλα στην Ουκρανία είναι ότι έχουν κακομάθει από την αμερικανική γενναιοδωρία και έχουν χάσει τόσο την ικανότητα όσο και τη θέληση να φροντίζουν τα δικά τους συμφέροντα. Η Αμερική κλήθηκε για άλλη μια φορά να καλύψει το κενό με σοβαρό κόστος για τα δικά της εθνικά συμφέροντα.
Όπως έγραψε ο JD Vance, ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για την αντιπροεδρία, στις σελίδες των Financial Times, «Το οφείλουμε στους Ευρωπαίους εταίρους μας να είμαστε ειλικρινείς: οι Αμερικανοί θέλουν συμμάχους στην Ευρώπη, όχι κράτη-πελάτες, και η γενναιοδωρία μας στην Ουκρανία είναι φτάνει στο τέλος του. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να θεωρούν την ολοκλήρωση του πολέμου εκεί ως επιτακτική ανάγκη. Πρέπει να συνεχίσουν να ανοικοδομούν τις βιομηχανικές και στρατιωτικές τους ικανότητες».
Είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι το ΝΑΤΟ δεν σχεδιάστηκε ποτέ ως μόνιμο προσάρτημα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Όπως τονίζουν οι Logan και Shifrinson, το δυτικό στρατιωτικό μπλοκ ήταν «σκόπιμο να προστατεύσει τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη καθώς ανέκαμπταν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, να διευκολύνει τις δυτικοευρωπαϊκές προσπάθειες για εξισορρόπηση της σοβιετικής εξουσίας και να ενσωματώσει τη Δυτική Γερμανία σε έναν αντισοβιετικό συνασπισμό που θα βοηθούσε επίσης τον εκπολιτισμό της γερμανικής δύναμης».
Και όπως η Ρωσία έχει φροντίσει να υπενθυμίσει στους δυτικούς συναδέλφους της, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ έδωσε στον σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τη διαβεβαίωση στις 9 Φεβρουαρίου 1990 πως το νεοσύστατο στρατιωτικό μπλοκ δεν θα μετατοπιστεί «ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά». Και ήδη από το 1951, ο ανώτατος διοικητής των Συμμάχων στην Ευρώπη, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, σημείωνε: «Αν σε δέκα χρόνια, όλα τα αμερικανικά στρατεύματα που σταθμεύουν στην Ευρώπη για σκοπούς εθνικής άμυνας δεν έχουν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, τότε όλο αυτό το σχέδιο θα έχει αποτύχει».
Ο Αϊζενχάουερ θα σοκαριζόταν αν έβλεπε το επίπεδο της αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη σήμερα. Προφανώς, η κατάσταση σήμερα δεν έχει καμία ομοιότητα με την κατάσταση των πραγμάτων πριν από πενήντα χρόνια. Το ΝΑΤΟ έχει εκραγεί σε μια πολεμική δύναμη 32 μελών, ενώ οι παλαιότερες ανησυχίες για μια αναγεννημένη Γερμανία έχουν δώσει τη θέση τους σε ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο του Βερολίνου στην ευρωπαϊκή ιεραρχία. Οι ευρωπαϊκές χώρες και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αισθάνονται πλέον ότι απειλούνται από μια «αυτοκρατορική Γερμανία», ωστόσο υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες που δεν θα παραχωρήσουν ποτέ τον έλεγχο της Ουάσιγκτον στις Βρυξέλλες, και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την τρομερή εχθρότητα που αντιμετωπίζει ο Τραμπ καθώς κάνει άλλη προσπάθεια για τον Λευκό Οίκο. Τα γεράκια έχουν μεγάλη περιφρόνηση για αυτόν τον άνθρωπο που έχει δείξει μια τάση να αποφεύγει τη στρατιωτική σύγκρουση ενώ απειλεί να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ.
Η Ρωσία, εν τω μεταξύ, και παρά τον φόβο των Ατλαντιστών, δεν έχει φιλοδοξία να περάσει την ειδική στρατιωτική της επιχείρηση πέρα από τα σύνορα της Ουκρανίας. Και ακόμη κι αν η Ρωσία είχε πράγματι μια τέτοια επιθυμία, έχει πληθυσμό 143 εκατομμυρίων ανθρώπων, σε σύγκριση με τα 600 εκατομμύρια περίπου των ευρωπαϊκών χωρών του ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με το Διεθνές Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών, η Ρωσία, η οποία τείνει να κερδίσει πολύ περισσότερα χρήματα, ξόδεψε περίπου 75 δισεκατομμύρια δολάρια το 2023, ενώ τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ μαζί ξόδεψαν πάνω από 374 δισεκατομμύρια δολάρια.
Χωρίς έναν ευρωπαϊκό μπαμπούλα να περιμένει να επιτεθεί στους γείτονές του από τις σκιές και με τη Ρωσία να είναι ικανοποιημένη που θα γίνει ένα κανονικό δημοκρατικό, καπιταλιστικό κράτος, δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για υπερισχύουσα αμερικανική επιρροή και εξωφρενικές δαπάνες στην ήπειρο. Αλλά αν ο Αμερικανός φορολογούμενος θα εκπληρώσει την επιθυμία του σε αυτό το θέμα, μένει να το δούμε.