 |
| pixabay / geralt |
Paul Craig Roberts - paulcraigroberts.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι κυβερνήσεις επιδοτούσαν τις κοινωνικές υποδομές και την εκπαίδευση. Αυτό μείωσε το κόστος μεταφοράς και, ως εκ τούτου, το κόστος παραγωγής και τις τιμές, και παρείχε στη βιομηχανία και τη μεταποίηση ένα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό. Ως κάτοικος εσωτερικού, τα ετήσια δίδακτρά μου στο Georgia Tech ανέρχονταν σε περίπου 450 δολάρια.
Αυτός ο εξαιρετικά επιτυχημένος τρόπος λειτουργίας μιας οικονομίας αντικαταστάθηκε από μια εντελώς διαφορετική οικονομία, αυτή που έχουμε σήμερα. Το ποιος ευθύνεται και πώς συνέβη αυτό είναι μια ιστορία που μπορεί να ειπωθεί αργότερα, αλλά όχι σε αυτό το άρθρο.
Στη σημερινή οικονομία τα τραπεζικά δάνεια δε χορηγούνται για τη χρηματοδότηση νέων επενδύσεων σε νέες εγκαταστάσεις και εξοπλισμό. Γίνονται για να χρηματοδοτήσουν την αγορά υφιστάμενων περιουσιακών στοιχείων. Τα δάνεια χορηγούνται για την αγορά υφιστάμενων εταιρειών, τη φόρτωσή τους με χρέος και την πώληση των περιουσιακών τους στοιχείων. Τα δάνεια γίνονται για να χρηματοδοτήσουν την επαναγορά των μετοχών μιας εταιρείας, αυξάνοντας έτσι την τιμή της μετοχής και οδηγώντας σε μπόνους «απόδοσης» των διευθυντικών στελεχών και του διοικητικού συμβουλίου. Τα δάνεια χορηγούνται για τη χρηματοδότηση αγορών ακινήτων και έτσι ανεβάζουν τις αξίες των ακινήτων, αυξάνοντας έτσι το κόστος στέγασης.
Η νέα οικονομία είναι χρηματιστικοποιημένη. Ζει από τους τόκους του χρέους και τα τέλη, τη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και την εκμετάλλευση των οικονομιών του τρίτου κόσμου μέσω τραπεζικών δανείων σε δολάρια, τα οποία μπορούν να αποπληρωθούν μόνο με την πώληση της δημόσιας περιουσίας της υπερχρεωμένης χώρας στους Αμερικανούς πιστωτές της, συνήθως σε χαμηλές τιμές.
Η νέα αμερικανική οικονομία στηρίζεται στην υπερχρέωση και όχι στην ευημερία του αμερικανικού πληθυσμού και στον οικονομικό εξαναγκασμό των χρεωμένων σε δολάρια ξένων κυβερνήσεων που πληρώνουν τα χρέη τους με τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας τους.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα κατέστρεψε τις οικογενειακές αγροτικές εκμεταλλεύσεις και μονοπώλησε την παραγωγή τροφίμων στις αγροτικές επιχειρήσεις, μονοπώλησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα στα χέρια των πέντε μεγαλύτερων τραπεζών και κατέστρεψε την αξία του αμερικανικού δολαρίου.
Αυτό δεν είναι το πορτρέτο μιας επιτυχημένης οικονομίας με μέλλον.
Ο Δυτικός Κόσμος, ιδίως οι ΗΠΑ, έχει μεταφέρει τη βιομηχανική και μεταποιητική του οικονομία στην Ασία και το Μεξικό. Η μεταφορά σε άλλες χώρες έχει στερήσει από το αμερικανικό εργατικό δυναμικό τα εισοδήματα που συνδέονται με την παραγωγή των αγαθών που καταναλώνουν οι Αμερικανοί. Όταν τα αγαθά και οι υπηρεσίες έρχονται στις ΗΠΑ για να διατεθούν στην αγορά, έρχονται ως εισαγωγές, διευρύνοντας έτσι το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ.
Ο λόγος που αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα μπόρεσε να συνεχιστεί είναι πως η Ουάσινγκτον χρησιμοποίησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταστήσει το δολάριο ΗΠΑ το μέσο διεθνών πληρωμών, δηλαδή το αποθεματικό νόμισμα των κεντρικών τραπεζών του κόσμου. Τα χρεόγραφα σε δολάρια έγιναν τα αποθεματικά των κεντρικών τραπεζών του κόσμου.
Το να είσαι το αποθεματικό νόμισμα σημαίνει ότι το χρέος της χώρας είναι τα αποθεματικά όλων των κεντρικών τραπεζών των άλλων χωρών. Ως εκ τούτου, η αύξηση του δημόσιου χρέους των ΗΠΑ δεν αποτελούσε πρόβλημα, διότι σήμαινε αύξηση των αποθεματικών των κεντρικών τραπεζών του κόσμου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η χρηματοδότηση του χρέους των ΗΠΑ δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα.
Στον 21ο αιώνα η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ασχοληθεί με την καταστροφή αυτού του προνομιακού τρόπου χρηματοδότησης του συνεχώς αυξανόμενου χρέους της, με την οπλοποίηση της χρήσης του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος. Οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία και σε άλλες χώρες δημιούργησαν μια γενική απομάκρυνση από τη χρήση του χρέους του αμερικανικού Δημοσίου ως αποθεματικό των κεντρικών τραπεζών. Η κατάσχεση από την Ουάσινγκτον των αποθεματικών της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας που τηρούνταν σε δολάρια είπε στον κόσμο ότι το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και σε αυτούς. Κατά συνέπεια, η χρήση του δολαρίου ΗΠΑ στις διεθνείς πληρωμές μειώθηκε από περίπου 90% σε λίγο λιγότερο από 50%. Με τον σχηματισμό και την επέκταση των BRICS θα μειωθεί περαιτέρω.
Καθώς άλλες χώρες παύουν να χρησιμοποιούν το δολάριο ΗΠΑ ως αποθεματικό τους, η μεγάλη προσφορά δολαρίων στον κόσμο - πρόσφατα διάβασα ότι το εθνικό χρέος των ΗΠΑ ανέρχεται πλέον σε 35 τρισεκατομμύρια δολάρια - είναι πιθανό να είναι μια προσφορά που υπερβαίνει τη ζήτηση. Αυτό συνεπάγεται πτώση της συναλλαγματικής αξίας του δολαρίου, η οποία επιβεβαιώνεται ήδη από την άνοδο των τιμών του χρυσού και του αργύρου. Βραχυπρόθεσμα, η Ουάσινγκτον μπορεί να επικρατήσει στις κεντρικές τράπεζες της Ιαπωνίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ να στηρίξουν το δολάριο χρησιμοποιώντας τα νομίσματά τους για την αγορά δολαρίων. Αλλά αυτή η επιχείρηση διάσωσης του δολαρίου δεν μπορεί να παραταθεί για πάντα.
Όταν έρθει η ώρα που οι δυτικές κεντρικές τράπεζες δε θα είναι πλέον πρόθυμες να διακινδυνεύσουν τις αξίες των δικών τους νομισμάτων για να στηρίξουν το δολάριο ΗΠΑ και οι τιμές του χρυσού και του αργύρου δε θα μπορούν πλέον να κατασταλούν με την πρακτική της πώλησης γυμνών σορτς, η Αμερική θα γίνει μια τριτοκοσμική χώρα.
Αυτό δεν είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει πολλούς οικονομολόγους. Το αμερικανικό οικονομικό επάγγελμα είναι, κατά τη γνώμη μου, μια συλλογή ανθρώπων που, σε αντάλλαγμα για επιχορηγήσεις και συμβουλευτικές υπηρεσίες, έχουν ασπαστεί το ψέμα ότι η μεταφορά των «βρώμικων θέσεων εργασίας» στο εξωτερικό θα οδηγήσει σε υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας στη νέα οικονομία για το εργατικό δυναμικό. Μετά από τόσα χρόνια δεν υπάρχει ακόμη κανένα σημάδι αυτών των υποσχόμενων υψηλότερα αμειβόμενων θέσεων εργασίας αντικατάστασης. Οι ίδιοι οικονομολόγοι μας έχουν πει πως η παγκοσμιοποίηση, η οποία μας καθιστά εξαρτημένους από τις εισαγωγές, είναι το κύμα του μέλλοντος. Το μέλλον μιας οικονομίας που εξαρτάται από τις εισαγωγές με ένα νόμισμα που αποδυναμώνεται είναι ο μόνιμος πληθωρισμός.
Με τη ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη να αντικαθιστούν το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό, ενώ εκατομμύρια μετανάστες-εισβολείς εισέρχονται στη χώρα ετησίως, το μέλλον είναι επίσης ένα μέλλον μόνιμης ανεργίας.
Η οικονομία των ΗΠΑ λειτουργεί με βάση τη βραχυπρόθεσμη μεγιστοποίηση του κέρδους. Η απουσία οράματος σημαίνει ένα ζοφερό μέλλον ακόμη και χωρίς τη Μεγάλη Επαναφορά.