 |
| pixabay / Elionas2 |
Paulo Ferreira - mises.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ένας διακεκριμένος συνεργάτης μου μου μίλησε για τα παράπονά του, τις επιθέσεις εναντίον των ανθρώπων που κερδίζουν χαμηλότερους μισθούς και την πολιτική οπλοποίηση που χρησιμοποιούν και τα δύο μεγάλα κόμματα για να κερδίσουν πόντους από το εκλογικό σώμα. Ανέφερε επίσης την εξοργιστική συμπεριφορά των αριστερών σαμαρειτών που κηρύττουν την αγάπη, αλλά όταν οι άνθρωποι ψηφίζουν αντίθετα από τις προθέσεις τους, εκτοξεύουν οργισμένες διαβολές.
Όσο απογοητευτικό κι αν είναι, δεν εκπλήσσομαι τρομερά. Θα ήταν λάθος να χαρακτηρίσουμε τους συντηρητικούς ως προσανατολισμένους στον φιλελευθερισμό της ελεύθερης αγοράς. Ορισμένοι επέτρεψαν την οργάνωση των δυνάμεων της αγοράς- άλλοι, όπως ο Ρόμπερτ Πιλ, η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Τζον Μέιτζορ, ήταν υπέρμαχοι της ατομικής ελευθερίας.
Η έννοια του συντηρητισμού του ενός έθνους, γνωστή και ως Tory democracy, επινοήθηκε από τον Μπέντζαμιν Ντισραέλι, υποστηρίζοντας την πεποίθηση ενός ενωμένου έθνους που θα προστάτευε τις εργατικές τάξεις από τις υποτιθέμενες καταχρήσεις του καπιταλισμού. Ως πρωθυπουργός στη δεκαετία του 1870, η κυβέρνησή του ψήφισε τον νόμο περί εργοδοτών και εργατών και τον νόμο περί συνωμοσίας και προστασίας της ιδιοκτησίας, με τον τελευταίο να αποποινικοποιεί τον συνδικαλισμό. Εισήχθησαν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας.
Παρά αυτές τις εισβολές στον κρατισμό, η Βρετανία διατήρησε μια οικονομία κυρίως ελεύθερης αγοράς, αλλά οι σπόροι είχαν φυτευτεί για να φυτρώσει μια στασιαστική κοινωνική επανάσταση. Όπως έχει διαβάσει κανείς, υπάρχουν επικαλύψεις με τον σοσιαλισμό. Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί σοκ το γεγονός ότι το πρώτο σοσιαλιστικό κόμμα (Social Democratic Foundation) στη Μεγάλη Βρετανία ιδρύθηκε από τον Henry Hyndman, έναν πρώην συντηρητικό. Η πολιτική του καριέρα έκλεισε με το θάνατό του ως ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος το 1921.
Οι συμφορές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου έφεραν γρήγορα τους Εργατικούς στο πολιτικό προσκήνιο, εμπνευσμένους από τον συντεχνιακό σοσιαλισμό του Sidney και της Beatrice Webb. Η Βρετανία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού το 1931 και το 1945 οι Εργατικοί επέβαλαν τον έλεγχο των τιμών, απαλλοτρίωσαν τις επιχειρήσεις και καθιέρωσαν το κράτος πρόνοιας, όλα με τη συγκατάθεση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ενός αλλόθρησκου «φιλελεύθερου» που διατήρησε τις πολιτικές του προκατόχου του -εκτός από την ιδιωτικοποίηση του χάλυβα- και εξύμνησε τα ισχυρά συνδικάτα στο όνομα της Δημοκρατίας των Τόρηδων στο συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος το 1953- του ίδιου μεθύστακα συνεργάτη του σοβιετικού επεκτατισμού.
Οι επόμενες δεκαετίες θα ήταν ακόμη χειρότερες. Ακολούθησε ο Χειμώνας της Δυσαρέσκειας και ο σοβαρός πληθωρισμός- οι μη κερδοφόρες βιομηχανίες επιδοτήθηκαν, οδηγώντας σε σπατάλη πόρων. Ολόκληροι τομείς και βιομηχανίες παραλύθηκαν από την εμπορική διακοπή. Τα σκουπίδια δεν απομακρύνονταν και οι νεκροί δεν θάβονταν. Τα τρόφιμα δεν μεταφέρονταν και τα νοσοκομεία και τα σχολεία έκλειναν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Κογκρέσο των Συνδικάτων -μια προνομιούχα κάστα που αδιαφορεί για την οικονομική ευημερία- ακολουθούσε τις εντολές του Κρεμλίνου.
Οι πρωθυπουργίες της Θάτσερ και του Μέιτζορ αντιπροσώπευαν μια αλλαγή παραδείγματος όσον αφορά το (μειωμένο) ρόλο του κράτους. Ωστόσο, παρά τις επιτυχίες που επιτεύχθηκαν σε 18 χρόνια μακριά, δεν ήταν αρκετές για να κρατήσουν τους ψηφοφόρους μακριά από τους Νέους Εργατικούς, που επηρεάστηκαν από το χάρισμα του Τόνι Μπλερ.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνησή του δεν ακολούθησε ποτέ κεϋνσιανά μέτρα και η μνήμη της Σοβιετικής Ένωσης, του παντοδύναμου κυβερνητικού ελέγχου, των γκουλάγκ και της φτώχειας ήταν ακόμα νωπή στο μυαλό πολλών ανθρώπων. Ο σοσιαλισμός ήταν βαθιά αντιδημοφιλής. Αλλά ο Μπλερ έθεσε σε εφαρμογή την κοινωνικοποίηση μέσω της καταστροφής των βρετανικών πολιτιστικών αξιών και παραδόσεων που συνοδεύονται από τη μαζική μετανάστευση και την πολιτική ορθότητα που απειλεί τώρα να κλονίσει τα θεμέλια της διαβίωσης των ανθρώπων.
Δεν είναι περίεργο που η αριστερά συνεργάζεται με τους ισλαμιστές - απαγορεύουν τη χρήση της τοκογλυφίας, ενός κεντρικού πυλώνα των καταναλωτικών χρονικών προτιμήσεων, που σηματοδοτεί την προτίμηση της παρούσας ή της μελλοντικής κατανάλωσης. Οι χαμηλές χρονικές προτιμήσεις μεταφράζονται σε κέρδος και συσσώρευση κεφαλαίου, το οποίο καταγγέλλεται από τους οπαδούς του Ισλάμ, οι οποίοι απλώς καταναλώνουν τους πόρους τους, εξ ου και το χαμηλότερο βιοτικό τους επίπεδο και η αβάσιμη θεολογία που απαξιώνει τις πολιτιστικές προόδους και τα πρότυπα.
Η αγάπη απαιτεί φροντίδα και καλλιεργεί την υπομονή- το μίσος είναι αδιαφανές, διευκολύνοντας την καταστροφή. Το 2024, η ηδονιστική συμπεριφορά ενθαρρύνεται και τα όρια δεν γίνονται σεβαστά. Είναι ο λόγος για τον οποίο όσοι ανήκουν σε χαμηλότερη πολιτιστική και θρησκευτική τάξη αρνούνται να ενσωματωθούν σε χώρες που τους εγκαθιστά. Ο μπολσεβικισμός γεννήθηκε στο Δεύτερο Συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος στο Λονδίνο. Και ήταν κάτω από μια Εργατική διοίκηση που εγκαθιδρύθηκαν διπλωματικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, απογυμνωμένος από το παρελθόν του, μπορεί να διαμορφωθεί για να γίνει οτιδήποτε: στη χειρότερη περίπτωση ένας μελισσοκόμος της Ντάουνινγκ Στριτ.
Ωστόσο, αξίζει να θυμηθούμε το σχεδόν ξεχασμένο Μανιφέστο των Συντηρητικών του 1997, που εμφανίζει μια προοπτική σύμφωνη με τον Παλαιοελευθερισμό. Ας απομαγνητοφωνήσουμε μερικά από αυτά:
«Στόχος μας δεν είναι τίποτα λιγότερο από το ελεύθερο εμπόριο χωρίς δασμούς σε ολόκληρο τον κόσμο μέχρι το έτος 2020».
«Η οικογένεια είναι ο πιο σημαντικός θεσμός στη ζωή μας. Προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο. Όμως η οικογένεια υπονομεύεται αν η κυβέρνηση λαμβάνει αποφάσεις που οι οικογένειες θα έπρεπε να παίρνουν μόνες τους. Η αυτοδυναμία στηρίζει την ελευθερία και την επιλογή».
«Οι άνθρωποι δεν αποταμιεύουν μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αυτές οι αποταμιεύσεις δεν πρέπει να τιμωρούνται από το φορολογικό σύστημα».
Σε μια σύντομη μονογραφία που συνοδεύει το μανιφέστο με τίτλο «Γιατί ψηφίζω Συντηρητικούς», μπορούμε να βρούμε το ακόλουθο απόσπασμα στη σελίδα 13: «Ο καλύτερος τρόπος για να βελτιώσουμε την απόδοση των βρετανικών βιομηχανιών είναι να τις εκθέσουμε σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ανταγωνισμό».
Οι συντηρητικοί καλά θα έκαναν να διδαχθούν από το παρελθόν, σελίδες της ελευθερίας που χάθηκαν στο χρόνο. Αλλά η μαζική ήττα του 1997 προίκισε τις μετέπειτα συντηρητικές ηγεσίες που υποστήριζαν πολιτικές αντίθετες προς την ελευθερία: Δικαιώματα ΛOAΤ και νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, λουκέτα στα νοικοκυριά, ποσοτική χαλάρωση και την υψηλότερη φορολογική επιβάρυνση που έχει καταγραφεί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πληθωρισμός βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, και όπως πολλοί γνωρίζουν, το διαρκές βουητό της εκτυπωτικής μηχανής διαβρώνει τις αποταμιεύσεις και καταστρέφει όλες τις παραγωγικές θέσεις εργασίας στην οικονομία, μεταφέροντας την αγοραστική δύναμη από τον εργαζόμενο στο κράτος (ένας κρυφός φόρος).
Κάποιοι εντός της Ευρώπης ονειρεύονται την επιστροφή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΕΣΣΔ σε συνδυασμό με την ατζέντα 2030. Ακόμη και οι φιλελεύθεροι της ηπειρωτικής Ευρώπης - που παρεξηγούν την ελευθερία - υπερασπίστηκαν τη μαζική νίκη των Εργατικών. Και δεν πρόκειται για μια μονόπλευρη σχέση.
Ο Starmer ανακοίνωσε πρόσφατα τις προθέσεις του να αυξήσει τους εμπορικούς δεσμούς με την Ε.Ε. μέσω μιας επιζήμιας κτηνιατρικής συμφωνίας που αναγκάζει το Ηνωμένο Βασίλειο να υιοθετήσει κανονισμούς για τα τρόφιμα και τη γεωργία σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, παράλληλα με την καλύτερη πρόσβαση των αλιέων της Ε.Ε. εντός των βρετανικών υδάτων.
Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι η ενίσχυση του αριστερισμού στη Βρετανία ήρθε την 4η Ιουλίου, καθώς οι Αμερικανοί απεγκλωβίστηκαν από την τυραννία του βασιλιά Γεωργίου. Σήμερα είναι μια νέα τυραννία που κατακλύζει τον βρετανικό πληθυσμό.
Ο εθνικισμός είναι πραγματικά ζωντανός. Η νέα κυβέρνηση των Εργατικών σχεδιάζει μια εθνική ανανέωση με τη δημιουργία της Μεγάλης Βρετανικής Ενέργειας, των Μεγάλων Βρετανικών Σιδηροδρόμων και της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας - όλα οξύτατες επιθέσεις εναντίον του Βρετανού φορολογούμενου και της ελευθερίας των επιλογών του.
Οι εθνικοποιημένες βιομηχανίες, που δεν υπόκεινται στον ανταγωνισμό, έχουν ελάχιστα κίνητρα για βελτίωση, ενώ παρέχουν κατώτερες υπηρεσίες. Το έθνος δεν επωφελείται από αυτές τις πληθωρικές επιείκεια του Whitehall. Η British Airways περήφανα πετάει με την Union Jack χωρίς να καταφεύγει στη δημόσια ιδιοκτησία.
Ένα μοναρχικό σύστημα διακυβέρνησης παρέχει προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας άγνωστη στα δημοκρατικά κράτη, όπου τα χέρια της εξουσίας αλλάζουν συνεχώς. Ένας μονάρχης θα προστατεύει τους υπηκόους του για πολλές γενιές (μια χαμηλή χρονική προτίμηση με τη διατήρηση μιας ευυπόληπτης αξίας του βασιλείου). Αυτός ο δημοκρατικός βηματισμός εντός του Εργατικού Κόμματος είναι πιο διαδεδομένος δεδομένης της φιλοδοξίας τους να καταργήσουν τη μοναρχία. Όλος αυτός ο εθνικισμός, άλλωστε, έρχεται σε αντίθεση με τις γενεαλογικές ρίζες του βασιλιά Καρόλου: Γερμανικές, σκωτσέζικες, ελληνικές και δανέζικες (Οίκος του Glücksburg). Ο Keir Starmer είναι απλά Άγγλος και απλά βαρετός.
Ένας διακεκριμένος συνεργάτης μου μου μίλησε για τα παράπονά του, τις επιθέσεις εναντίον των ανθρώπων που κερδίζουν χαμηλότερους μισθούς και την πολιτική οπλοποίηση που χρησιμοποιούν και τα δύο μεγάλα κόμματα για να κερδίσουν πόντους από το εκλογικό σώμα. Ανέφερε επίσης την εξοργιστική συμπεριφορά των αριστερών σαμαρειτών που κηρύττουν την αγάπη, αλλά όταν οι άνθρωποι ψηφίζουν αντίθετα από τις προθέσεις τους, εκτοξεύουν οργισμένες διαβολές.
Όσο απογοητευτικό κι αν είναι, δεν εκπλήσσομαι τρομερά. Θα ήταν λάθος να χαρακτηρίσουμε τους συντηρητικούς ως προσανατολισμένους στον φιλελευθερισμό της ελεύθερης αγοράς. Ορισμένοι επέτρεψαν την οργάνωση των δυνάμεων της αγοράς- άλλοι, όπως ο Ρόμπερτ Πιλ, η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Τζον Μέιτζορ, ήταν υπέρμαχοι της ατομικής ελευθερίας.
Η έννοια του συντηρητισμού του ενός έθνους, γνωστή και ως Tory democracy, επινοήθηκε από τον Μπέντζαμιν Ντισραέλι, υποστηρίζοντας την πεποίθηση ενός ενωμένου έθνους που θα προστάτευε τις εργατικές τάξεις από τις υποτιθέμενες καταχρήσεις του καπιταλισμού. Ως πρωθυπουργός στη δεκαετία του 1870, η κυβέρνησή του ψήφισε τον νόμο περί εργοδοτών και εργατών και τον νόμο περί συνωμοσίας και προστασίας της ιδιοκτησίας, με τον τελευταίο να αποποινικοποιεί τον συνδικαλισμό. Εισήχθησαν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις για την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας.
Παρά αυτές τις εισβολές στον κρατισμό, η Βρετανία διατήρησε μια οικονομία κυρίως ελεύθερης αγοράς, αλλά οι σπόροι είχαν φυτευτεί για να φυτρώσει μια στασιαστική κοινωνική επανάσταση. Όπως έχει διαβάσει κανείς, υπάρχουν επικαλύψεις με τον σοσιαλισμό. Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί σοκ το γεγονός ότι το πρώτο σοσιαλιστικό κόμμα (Social Democratic Foundation) στη Μεγάλη Βρετανία ιδρύθηκε από τον Henry Hyndman, έναν πρώην συντηρητικό. Η πολιτική του καριέρα έκλεισε με το θάνατό του ως ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος το 1921.
Οι συμφορές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου έφεραν γρήγορα τους Εργατικούς στο πολιτικό προσκήνιο, εμπνευσμένους από τον συντεχνιακό σοσιαλισμό του Sidney και της Beatrice Webb. Η Βρετανία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού το 1931 και το 1945 οι Εργατικοί επέβαλαν τον έλεγχο των τιμών, απαλλοτρίωσαν τις επιχειρήσεις και καθιέρωσαν το κράτος πρόνοιας, όλα με τη συγκατάθεση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ενός αλλόθρησκου «φιλελεύθερου» που διατήρησε τις πολιτικές του προκατόχου του -εκτός από την ιδιωτικοποίηση του χάλυβα- και εξύμνησε τα ισχυρά συνδικάτα στο όνομα της Δημοκρατίας των Τόρηδων στο συνέδριο του Συντηρητικού Κόμματος το 1953- του ίδιου μεθύστακα συνεργάτη του σοβιετικού επεκτατισμού.
Οι επόμενες δεκαετίες θα ήταν ακόμη χειρότερες. Ακολούθησε ο Χειμώνας της Δυσαρέσκειας και ο σοβαρός πληθωρισμός- οι μη κερδοφόρες βιομηχανίες επιδοτήθηκαν, οδηγώντας σε σπατάλη πόρων. Ολόκληροι τομείς και βιομηχανίες παραλύθηκαν από την εμπορική διακοπή. Τα σκουπίδια δεν απομακρύνονταν και οι νεκροί δεν θάβονταν. Τα τρόφιμα δεν μεταφέρονταν και τα νοσοκομεία και τα σχολεία έκλειναν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Κογκρέσο των Συνδικάτων -μια προνομιούχα κάστα που αδιαφορεί για την οικονομική ευημερία- ακολουθούσε τις εντολές του Κρεμλίνου.
Οι πρωθυπουργίες της Θάτσερ και του Μέιτζορ αντιπροσώπευαν μια αλλαγή παραδείγματος όσον αφορά το (μειωμένο) ρόλο του κράτους. Ωστόσο, παρά τις επιτυχίες που επιτεύχθηκαν σε 18 χρόνια μακριά, δεν ήταν αρκετές για να κρατήσουν τους ψηφοφόρους μακριά από τους Νέους Εργατικούς, που επηρεάστηκαν από το χάρισμα του Τόνι Μπλερ.
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνησή του δεν ακολούθησε ποτέ κεϋνσιανά μέτρα και η μνήμη της Σοβιετικής Ένωσης, του παντοδύναμου κυβερνητικού ελέγχου, των γκουλάγκ και της φτώχειας ήταν ακόμα νωπή στο μυαλό πολλών ανθρώπων. Ο σοσιαλισμός ήταν βαθιά αντιδημοφιλής. Αλλά ο Μπλερ έθεσε σε εφαρμογή την κοινωνικοποίηση μέσω της καταστροφής των βρετανικών πολιτιστικών αξιών και παραδόσεων που συνοδεύονται από τη μαζική μετανάστευση και την πολιτική ορθότητα που απειλεί τώρα να κλονίσει τα θεμέλια της διαβίωσης των ανθρώπων.
Δεν είναι περίεργο που η αριστερά συνεργάζεται με τους ισλαμιστές - απαγορεύουν τη χρήση της τοκογλυφίας, ενός κεντρικού πυλώνα των καταναλωτικών χρονικών προτιμήσεων, που σηματοδοτεί την προτίμηση της παρούσας ή της μελλοντικής κατανάλωσης. Οι χαμηλές χρονικές προτιμήσεις μεταφράζονται σε κέρδος και συσσώρευση κεφαλαίου, το οποίο καταγγέλλεται από τους οπαδούς του Ισλάμ, οι οποίοι απλώς καταναλώνουν τους πόρους τους, εξ ου και το χαμηλότερο βιοτικό τους επίπεδο και η αβάσιμη θεολογία που απαξιώνει τις πολιτιστικές προόδους και τα πρότυπα.
Η αγάπη απαιτεί φροντίδα και καλλιεργεί την υπομονή- το μίσος είναι αδιαφανές, διευκολύνοντας την καταστροφή. Το 2024, η ηδονιστική συμπεριφορά ενθαρρύνεται και τα όρια δεν γίνονται σεβαστά. Είναι ο λόγος για τον οποίο όσοι ανήκουν σε χαμηλότερη πολιτιστική και θρησκευτική τάξη αρνούνται να ενσωματωθούν σε χώρες που τους εγκαθιστά. Ο μπολσεβικισμός γεννήθηκε στο Δεύτερο Συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος στο Λονδίνο. Και ήταν κάτω από μια Εργατική διοίκηση που εγκαθιδρύθηκαν διπλωματικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, απογυμνωμένος από το παρελθόν του, μπορεί να διαμορφωθεί για να γίνει οτιδήποτε: στη χειρότερη περίπτωση ένας μελισσοκόμος της Ντάουνινγκ Στριτ.
Ωστόσο, αξίζει να θυμηθούμε το σχεδόν ξεχασμένο Μανιφέστο των Συντηρητικών του 1997, που εμφανίζει μια προοπτική σύμφωνη με τον Παλαιοελευθερισμό. Ας απομαγνητοφωνήσουμε μερικά από αυτά:
«Στόχος μας δεν είναι τίποτα λιγότερο από το ελεύθερο εμπόριο χωρίς δασμούς σε ολόκληρο τον κόσμο μέχρι το έτος 2020».
«Η οικογένεια είναι ο πιο σημαντικός θεσμός στη ζωή μας. Προσφέρει σταθερότητα και ασφάλεια σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο. Όμως η οικογένεια υπονομεύεται αν η κυβέρνηση λαμβάνει αποφάσεις που οι οικογένειες θα έπρεπε να παίρνουν μόνες τους. Η αυτοδυναμία στηρίζει την ελευθερία και την επιλογή».
«Οι άνθρωποι δεν αποταμιεύουν μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αυτές οι αποταμιεύσεις δεν πρέπει να τιμωρούνται από το φορολογικό σύστημα».
Σε μια σύντομη μονογραφία που συνοδεύει το μανιφέστο με τίτλο «Γιατί ψηφίζω Συντηρητικούς», μπορούμε να βρούμε το ακόλουθο απόσπασμα στη σελίδα 13: «Ο καλύτερος τρόπος για να βελτιώσουμε την απόδοση των βρετανικών βιομηχανιών είναι να τις εκθέσουμε σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ανταγωνισμό».
Οι συντηρητικοί καλά θα έκαναν να διδαχθούν από το παρελθόν, σελίδες της ελευθερίας που χάθηκαν στο χρόνο. Αλλά η μαζική ήττα του 1997 προίκισε τις μετέπειτα συντηρητικές ηγεσίες που υποστήριζαν πολιτικές αντίθετες προς την ελευθερία: Δικαιώματα ΛOAΤ και νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, λουκέτα στα νοικοκυριά, ποσοτική χαλάρωση και την υψηλότερη φορολογική επιβάρυνση που έχει καταγραφεί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πληθωρισμός βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, και όπως πολλοί γνωρίζουν, το διαρκές βουητό της εκτυπωτικής μηχανής διαβρώνει τις αποταμιεύσεις και καταστρέφει όλες τις παραγωγικές θέσεις εργασίας στην οικονομία, μεταφέροντας την αγοραστική δύναμη από τον εργαζόμενο στο κράτος (ένας κρυφός φόρος).
Κάποιοι εντός της Ευρώπης ονειρεύονται την επιστροφή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΕΣΣΔ σε συνδυασμό με την ατζέντα 2030. Ακόμη και οι φιλελεύθεροι της ηπειρωτικής Ευρώπης - που παρεξηγούν την ελευθερία - υπερασπίστηκαν τη μαζική νίκη των Εργατικών. Και δεν πρόκειται για μια μονόπλευρη σχέση.
Ο Starmer ανακοίνωσε πρόσφατα τις προθέσεις του να αυξήσει τους εμπορικούς δεσμούς με την Ε.Ε. μέσω μιας επιζήμιας κτηνιατρικής συμφωνίας που αναγκάζει το Ηνωμένο Βασίλειο να υιοθετήσει κανονισμούς για τα τρόφιμα και τη γεωργία σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, παράλληλα με την καλύτερη πρόσβαση των αλιέων της Ε.Ε. εντός των βρετανικών υδάτων.
Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι η ενίσχυση του αριστερισμού στη Βρετανία ήρθε την 4η Ιουλίου, καθώς οι Αμερικανοί απεγκλωβίστηκαν από την τυραννία του βασιλιά Γεωργίου. Σήμερα είναι μια νέα τυραννία που κατακλύζει τον βρετανικό πληθυσμό.
Ο εθνικισμός είναι πραγματικά ζωντανός. Η νέα κυβέρνηση των Εργατικών σχεδιάζει μια εθνική ανανέωση με τη δημιουργία της Μεγάλης Βρετανικής Ενέργειας, των Μεγάλων Βρετανικών Σιδηροδρόμων και της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας - όλα οξύτατες επιθέσεις εναντίον του Βρετανού φορολογούμενου και της ελευθερίας των επιλογών του.
Οι εθνικοποιημένες βιομηχανίες, που δεν υπόκεινται στον ανταγωνισμό, έχουν ελάχιστα κίνητρα για βελτίωση, ενώ παρέχουν κατώτερες υπηρεσίες. Το έθνος δεν επωφελείται από αυτές τις πληθωρικές επιείκεια του Whitehall. Η British Airways περήφανα πετάει με την Union Jack χωρίς να καταφεύγει στη δημόσια ιδιοκτησία.
Ένα μοναρχικό σύστημα διακυβέρνησης παρέχει προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας άγνωστη στα δημοκρατικά κράτη, όπου τα χέρια της εξουσίας αλλάζουν συνεχώς. Ένας μονάρχης θα προστατεύει τους υπηκόους του για πολλές γενιές (μια χαμηλή χρονική προτίμηση με τη διατήρηση μιας ευυπόληπτης αξίας του βασιλείου). Αυτός ο δημοκρατικός βηματισμός εντός του Εργατικού Κόμματος είναι πιο διαδεδομένος δεδομένης της φιλοδοξίας τους να καταργήσουν τη μοναρχία. Όλος αυτός ο εθνικισμός, άλλωστε, έρχεται σε αντίθεση με τις γενεαλογικές ρίζες του βασιλιά Καρόλου: Γερμανικές, σκωτσέζικες, ελληνικές και δανέζικες (Οίκος του Glücksburg). Ο Keir Starmer είναι απλά Άγγλος και απλά βαρετός.
Ο βρετανικός εθνικοσοσιαλισμός είναι δυστυχώς εδώ για να μείνει. Η αντιπολίτευση εξοντώνεται, πολιτικά και μέσω των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης και των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Αλλά οι άνθρωποι αυτών των μεγάλων νησιών είναι δυνατοί και ρεαλιστές.
Η ιστορία της Βρετανίας είναι γεμάτη από χειραφετήσεις των υπηκόων της ανά τους αιώνες. Η Μάγκνα Κάρτα και η Ένδοξη Επανάσταση που περιόρισαν την πολιτική απολυταρχία δημιούργησαν το προηγούμενο για τον διαχωρισμό της εξουσίας που έκτοτε μιμήθηκαν - ανεπιτυχώς - σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένας φάρος ελευθερίας που στέγασε μια μεγάλη σειρά φιλελεύθερων, όπως ο Ουίλιαμ Χατ, ο Φρίντριχ Χάγιεκ, ο Έντουιν Κάνναν και ο Άρθουρ Σέλντον, μεταξύ άλλων. Ο ακρογωνιαίος λίθος της σταθερότητας είναι η παράδοση και η ευημερία μέσω ειρηνικών εξελίξεων.
Όπως έγραψε ο Ludwig von Mises το 1919: «Το να ζεις στα ίδια μέρη και να έχεις την ίδια προσκόλληση σε ένα κράτος παίζουν μεν τον ρόλο τους στην ανάπτυξη της εθνικότητας, αλλά δεν αφορούν την ουσία της. Δεν διαφέρει από το να έχεις την ίδια καταγωγή».
Αυτό που διαμορφώνει το έθνος είναι η ατομικότητά μας. Χωρίς ατομικότητα, δεν υπάρχει ταυτότητα.
Η ιστορία της Βρετανίας είναι γεμάτη από χειραφετήσεις των υπηκόων της ανά τους αιώνες. Η Μάγκνα Κάρτα και η Ένδοξη Επανάσταση που περιόρισαν την πολιτική απολυταρχία δημιούργησαν το προηγούμενο για τον διαχωρισμό της εξουσίας που έκτοτε μιμήθηκαν - ανεπιτυχώς - σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένας φάρος ελευθερίας που στέγασε μια μεγάλη σειρά φιλελεύθερων, όπως ο Ουίλιαμ Χατ, ο Φρίντριχ Χάγιεκ, ο Έντουιν Κάνναν και ο Άρθουρ Σέλντον, μεταξύ άλλων. Ο ακρογωνιαίος λίθος της σταθερότητας είναι η παράδοση και η ευημερία μέσω ειρηνικών εξελίξεων.
Όπως έγραψε ο Ludwig von Mises το 1919: «Το να ζεις στα ίδια μέρη και να έχεις την ίδια προσκόλληση σε ένα κράτος παίζουν μεν τον ρόλο τους στην ανάπτυξη της εθνικότητας, αλλά δεν αφορούν την ουσία της. Δεν διαφέρει από το να έχεις την ίδια καταγωγή».
Αυτό που διαμορφώνει το έθνος είναι η ατομικότητά μας. Χωρίς ατομικότητα, δεν υπάρχει ταυτότητα.