Η Ράντα ψήφισε νόμο νωρίτερα αυτή την εβδομάδα για την απαγόρευση της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (UOC) μέχρι τα μέσα του επόμενου έτους, εάν δεν διακόψει όλους τους δεσμούς με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (ROC). Το Κίεβο έχει κατηγορήσει την UOC ότι βρίσκεται υπό την επιρροή της ROC, παρόλο που η UOC δήλωσε πλήρη αυτονομία από την ROC στις αρχές του 2022. Οι αρχές οραματίζονται την αντικατάσταση της UOC με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (OCU), η οποία αναγνωρίστηκε αμφιλεγόμενα ως αυτοκέφαλη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2019.
Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι αναγνώστες μπορούν να μάθουν περισσότερα για αυτό το περίπλοκο θέμα στο λεπτομερές άρθρο του RT από τον περασμένο Αύγουστο σχετικά με «Η Τελευταία Σταυροφορία: Πώς η σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης τροφοδότησε μια μεγάλη διάσπαση στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία». Το μόνο που αρκεί για τους μέσους ανθρώπους να γνωρίζουν, ωστόσο, είναι ότι η OCU αποτελεί μέρος των προσπαθειών της Ουκρανίας μετά το 2014 που υποστηρίζονται από τη Δύση να δημιουργήσει μια αντιρωσική εθνική ταυτότητα, η οποία περιλαμβάνει τον περιορισμό των δικαιωμάτων της ρωσικής γλώσσας και την αυθαίρετη δίωξη όσων την μιλούν ακόμη δημόσια.
Το magnum opus του Πούτιν από το καλοκαίρι του 2021 «Για την ιστορική ενότητα των Ρώσων και των Ουκρανών» αξίζει να το διαβάσουν όσοι θέλουν να καταλάβουν πώς προέκυψε η ξεχωριστή, αν και αρχικά όχι ριζικά αντιρωσική, ταυτότητα της Ουκρανίας. Εν συντομία, ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της κατάρρευσης της πάλαι ποτέ Κιέβαν Ρους, μετά την οποία η καρδιά της που σήμερα είναι γνωστή ως Ουκρανία έπεσε υπό λιθουανική και στη συνέχεια πολωνική επιρροή. Στη συνέχεια ακολούθησαν κάποιες αυστριακές, αυτοκρατορικές γερμανικές, ναζιστικές και τώρα αμερικανικές επιρροές.
Κατά τη διάρκεια των αιώνων, αναπτύχθηκαν γλωσσικές διαφορές μεταξύ των γηγενών κατοίκων από αυτό το τμήμα αυτού του πρώην κράτους-πολιτισμού και των βορειοανατολικών του εκτάσεων, απ' όπου αναδύθηκε η μελλοντική Ρωσική Αυτοκρατορία, και αυτές συνδυάστηκαν με διαφορετικές ιστορικές εμπειρίες για να διαμορφώσουν μια ξεχωριστή ουκρανική ταυτότητα. Αντί να γιορτάζουν την εγγύτητά της με τη ρωσική λόγω των κοινών τους ριζών, οι υπερεθνικιστές επιδίωξαν διαολεμένα να υπερβάλλουν ή και να κατασκευάσουν διαφορές προκειμένου να διαμορφώσουν έναν «αρνητικό εθνικισμό».
Αυτό που εννοείται με αυτό είναι ότι η ουκρανική ταυτότητα, τόσο από μόνη της λόγω ορισμένων ντόπιων δημαγωγών, αλλά και κυρίως ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ξένων επιρροών, προσδιορίστηκε από το πόσο διαφορετική υποτίθεται είναι από τη Ρωσία. Αυτή η τάση μετέτρεψε την Ουκρανία και εκείνους από τους λαούς της που συμμετείχαν σε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή ταυτότητας σε γεωπολιτικούς αντιπροσώπους ξένων δυνάμεων εναντίον της Ρωσίας, με τη σχετική διαδικασία να επιταχύνεται άνευ προηγουμένου με την αμερικανική υποστήριξη στον απόηχο του «EuroMaidan».
Για να είμαστε σαφείς, ο Πούτιν δεν είναι ενάντια σε μια ξεχωριστή ουκρανική ταυτότητα αυτή καθαυτή, όπως αποδεικνύεται από τα όσα έγραψε στο magnum έργο του σχετικά με αυτό: «Τα πράγματα αλλάζουν: οι χώρες και οι κοινότητες δεν αποτελούν εξαίρεση. Φυσικά, κάποιο μέρος ενός λαού στη διαδικασία της ανάπτυξής του, επηρεασμένο από μια σειρά από λόγους και ιστορικές συνθήκες, μπορεί κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του ως ξεχωριστό έθνος. Πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε; Υπάρχει μόνο μία απάντηση: με σεβασμό!».
Πρόσθεσε όμως αμέσως ότι αυτή η νεοσύστατη ταυτότητα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως όπλο εναντίον της Ρωσίας, αν και αυτό συνέβη δυστυχώς με την Ουκρανία. Τελευταίο παράδειγμα αυτού είναι ο νόμος που περιγράφηκε στην αρχή αυτής της ανάλυσης για την απαγόρευση της UOC μέχρι τα μέσα του επόμενου έτους με το ψευδές πρόσχημα ότι λειτουργεί ως πληρεξούσιος της ROC στο εσωτερικό της χώρας. Ο πραγματικός λόγος, τον οποίο ο αναγνώστης μπορεί πλέον να κατανοήσει καλύτερα μετά το ιστορικό των προηγούμενων παραγράφων, είναι η ανασφάλεια της Ουκρανίας.
Οι ηγέτες της μισούν το γεγονός πως ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού αρνείται να συμμορφωθεί με τον «αρνητικό εθνικισμό» που τους επιβάλλουν επιθετικά από το 2014 με αμερικανική υποστήριξη, συνεχίζοντας να εκκλησιάζονται στις εκκλησίες της UOC αντί της OCU. Αντίστοιχα υποψιάζονται ότι η ιδεολογική τους αποστολή δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο επιτυχημένη όσο την παρουσίασαν δημοσίως και φοβούνται πως όλα όσα έκαναν την τελευταία δεκαετία θα μπορούσαν να ανατραπούν αν έχαναν την εξουσία.
Βασικά, ένα μεγάλο μέρος των Ουκρανών δεν πιστεύει στην εμμονή με τις διαφορές της ταυτότητάς τους με τη Ρωσία, πράγμα που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι «φιλορώσοι» με την πολιτική έννοια, αλλά δεν είναι και εθνοτικά ρωσόφοβοι όπως είναι το Τάγμα Αζόφ. Μπορεί να αποδοκιμάζουν την ειδική επιχείρηση, ενώ ταυτόχρονα αντιπαθούν το καθεστώς τους μετά το 2014. Αυτοί οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» δε θέλουν να πολεμήσουν για την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας, αλλά ούτε και να συμμετάσχουν σε σαμποτάζ εναντίον της κυβέρνησής τους.
Κάποιοι μπορεί να ελπίζουν κρυφά πως η Ρωσία θα ανατρέψει τον Ζελένσκι, αλλά έχουν επίσης συμφιλιωθεί με το να ζήσουν κάτω από αυτόν και τους διαδόχους του, αν αυτό δεν συμβεί. Η κυβέρνησή τους τους θεωρεί απειλή ακριβώς επειδή δεν μισούν τη Ρωσία, κάτι που οι αρχές υποψιάζονται ότι οφείλεται στο ότι η UOC φέρεται να βρίσκεται υπό την επιρροή της ROC και ως εκ τούτου να τους διαπαιδαγωγεί με «προπαγάνδα του Κρεμλίνου». Η πραγματικότητα όμως είναι πως οι άνθρωποι αυτοί κατέληξαν ανεξάρτητα στις απόψεις τους.
Οι αναγνώστες μπορούν να μάθουν περισσότερα για αυτό το περίπλοκο θέμα στο λεπτομερές άρθρο του RT από τον περασμένο Αύγουστο σχετικά με «Η Τελευταία Σταυροφορία: Πώς η σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης τροφοδότησε μια μεγάλη διάσπαση στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία». Το μόνο που αρκεί για τους μέσους ανθρώπους να γνωρίζουν, ωστόσο, είναι ότι η OCU αποτελεί μέρος των προσπαθειών της Ουκρανίας μετά το 2014 που υποστηρίζονται από τη Δύση να δημιουργήσει μια αντιρωσική εθνική ταυτότητα, η οποία περιλαμβάνει τον περιορισμό των δικαιωμάτων της ρωσικής γλώσσας και την αυθαίρετη δίωξη όσων την μιλούν ακόμη δημόσια.
Το magnum opus του Πούτιν από το καλοκαίρι του 2021 «Για την ιστορική ενότητα των Ρώσων και των Ουκρανών» αξίζει να το διαβάσουν όσοι θέλουν να καταλάβουν πώς προέκυψε η ξεχωριστή, αν και αρχικά όχι ριζικά αντιρωσική, ταυτότητα της Ουκρανίας. Εν συντομία, ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της κατάρρευσης της πάλαι ποτέ Κιέβαν Ρους, μετά την οποία η καρδιά της που σήμερα είναι γνωστή ως Ουκρανία έπεσε υπό λιθουανική και στη συνέχεια πολωνική επιρροή. Στη συνέχεια ακολούθησαν κάποιες αυστριακές, αυτοκρατορικές γερμανικές, ναζιστικές και τώρα αμερικανικές επιρροές.
Κατά τη διάρκεια των αιώνων, αναπτύχθηκαν γλωσσικές διαφορές μεταξύ των γηγενών κατοίκων από αυτό το τμήμα αυτού του πρώην κράτους-πολιτισμού και των βορειοανατολικών του εκτάσεων, απ' όπου αναδύθηκε η μελλοντική Ρωσική Αυτοκρατορία, και αυτές συνδυάστηκαν με διαφορετικές ιστορικές εμπειρίες για να διαμορφώσουν μια ξεχωριστή ουκρανική ταυτότητα. Αντί να γιορτάζουν την εγγύτητά της με τη ρωσική λόγω των κοινών τους ριζών, οι υπερεθνικιστές επιδίωξαν διαολεμένα να υπερβάλλουν ή και να κατασκευάσουν διαφορές προκειμένου να διαμορφώσουν έναν «αρνητικό εθνικισμό».
Αυτό που εννοείται με αυτό είναι ότι η ουκρανική ταυτότητα, τόσο από μόνη της λόγω ορισμένων ντόπιων δημαγωγών, αλλά και κυρίως ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ξένων επιρροών, προσδιορίστηκε από το πόσο διαφορετική υποτίθεται είναι από τη Ρωσία. Αυτή η τάση μετέτρεψε την Ουκρανία και εκείνους από τους λαούς της που συμμετείχαν σε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή ταυτότητας σε γεωπολιτικούς αντιπροσώπους ξένων δυνάμεων εναντίον της Ρωσίας, με τη σχετική διαδικασία να επιταχύνεται άνευ προηγουμένου με την αμερικανική υποστήριξη στον απόηχο του «EuroMaidan».
Για να είμαστε σαφείς, ο Πούτιν δεν είναι ενάντια σε μια ξεχωριστή ουκρανική ταυτότητα αυτή καθαυτή, όπως αποδεικνύεται από τα όσα έγραψε στο magnum έργο του σχετικά με αυτό: «Τα πράγματα αλλάζουν: οι χώρες και οι κοινότητες δεν αποτελούν εξαίρεση. Φυσικά, κάποιο μέρος ενός λαού στη διαδικασία της ανάπτυξής του, επηρεασμένο από μια σειρά από λόγους και ιστορικές συνθήκες, μπορεί κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του ως ξεχωριστό έθνος. Πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε; Υπάρχει μόνο μία απάντηση: με σεβασμό!».
Πρόσθεσε όμως αμέσως ότι αυτή η νεοσύστατη ταυτότητα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως όπλο εναντίον της Ρωσίας, αν και αυτό συνέβη δυστυχώς με την Ουκρανία. Τελευταίο παράδειγμα αυτού είναι ο νόμος που περιγράφηκε στην αρχή αυτής της ανάλυσης για την απαγόρευση της UOC μέχρι τα μέσα του επόμενου έτους με το ψευδές πρόσχημα ότι λειτουργεί ως πληρεξούσιος της ROC στο εσωτερικό της χώρας. Ο πραγματικός λόγος, τον οποίο ο αναγνώστης μπορεί πλέον να κατανοήσει καλύτερα μετά το ιστορικό των προηγούμενων παραγράφων, είναι η ανασφάλεια της Ουκρανίας.
Οι ηγέτες της μισούν το γεγονός πως ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού αρνείται να συμμορφωθεί με τον «αρνητικό εθνικισμό» που τους επιβάλλουν επιθετικά από το 2014 με αμερικανική υποστήριξη, συνεχίζοντας να εκκλησιάζονται στις εκκλησίες της UOC αντί της OCU. Αντίστοιχα υποψιάζονται ότι η ιδεολογική τους αποστολή δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο επιτυχημένη όσο την παρουσίασαν δημοσίως και φοβούνται πως όλα όσα έκαναν την τελευταία δεκαετία θα μπορούσαν να ανατραπούν αν έχαναν την εξουσία.
Βασικά, ένα μεγάλο μέρος των Ουκρανών δεν πιστεύει στην εμμονή με τις διαφορές της ταυτότητάς τους με τη Ρωσία, πράγμα που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι «φιλορώσοι» με την πολιτική έννοια, αλλά δεν είναι και εθνοτικά ρωσόφοβοι όπως είναι το Τάγμα Αζόφ. Μπορεί να αποδοκιμάζουν την ειδική επιχείρηση, ενώ ταυτόχρονα αντιπαθούν το καθεστώς τους μετά το 2014. Αυτοί οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» δε θέλουν να πολεμήσουν για την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας, αλλά ούτε και να συμμετάσχουν σε σαμποτάζ εναντίον της κυβέρνησής τους.
Κάποιοι μπορεί να ελπίζουν κρυφά πως η Ρωσία θα ανατρέψει τον Ζελένσκι, αλλά έχουν επίσης συμφιλιωθεί με το να ζήσουν κάτω από αυτόν και τους διαδόχους του, αν αυτό δεν συμβεί. Η κυβέρνησή τους τους θεωρεί απειλή ακριβώς επειδή δεν μισούν τη Ρωσία, κάτι που οι αρχές υποψιάζονται ότι οφείλεται στο ότι η UOC φέρεται να βρίσκεται υπό την επιρροή της ROC και ως εκ τούτου να τους διαπαιδαγωγεί με «προπαγάνδα του Κρεμλίνου». Η πραγματικότητα όμως είναι πως οι άνθρωποι αυτοί κατέληξαν ανεξάρτητα στις απόψεις τους.
Παρ' όλα αυτά, το Κίεβο είναι αποφασισμένο να καταστρέψει την UOC για να αναγκάσει τους πολίτες του που εκκλησιάζονται στις εκκλησίες της να το κάνουν στις εκκλησίες της OCU, από όπου θα εκτίθενται στην αντιρωσική προπαγάνδα με την προσδοκία πως τελικά θα μισήσουν τη Ρωσία. Αν αυτό το σχέδιο δεν πετύχει, τότε το Κίεβο θα παραμείνει παρανοϊκό ότι αυτοί οι «μετριοπαθείς» μπορεί μια μέρα να ριζοσπαστικοποιηθούν από την πολιτική της βίαιης επιστράτευσης του καθεστώτος τους, την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών και την «προπαγάνδα του Κρεμλίνου» και να εξεγερθούν.
Αυτό που ο Ζελένσκι και η κλίκα του δεν μπορούν ποτέ να αποδεχτούν είναι πως αυτοί οι «μετριοπαθείς» ενστερνίζονται την αυθεντική ουκρανική ταυτότητα, η οποία θεωρεί τον εαυτό της ξεχωριστό από τη Ρωσία, αλλά εξακολουθεί να είναι φιλική μαζί της, ενώ το καθεστώς τους υποστηρίζει την οπλισμένη εκδοχή που κατασκευάστηκε τεχνητά υπό δημαγωγικές και ξένες επιρροές. Το γεγονός και μόνο ότι η UOC παραμένει η μεγαλύτερη της χώρας παρά τα όσα έχει κάνει το Κίεβο την τελευταία δεκαετία αποδεικνύει πόσο πραγματικά δημοφιλής είναι η «μετριοπαθής» εκδοχή σε σύγκριση με τη ριζοσπαστική.