Η έννοια αυτή αναφέρει ότι ένα ή περισσότερα κράτη αναλαμβάνουν ένα σύνολο διαφόρων μέτρων και δράσεων, χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα μέσα, για να αποδυναμώσουν τον εχθρό εξαντλώντας με κάθε τρόπο τους ανθρώπινους, οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους του. Ο κύριος στόχος είναι να στερηθεί ο εχθρός τη δυνατότητα να συνεχίσει επιτυχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις και να εξασφαλίσει τη νίκη επί του εχθρού μακροπρόθεσμα. Η έννοια αυτή έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά της σε πολλές διεθνείς συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο.
Καθώς οι διεθνείς συγκρούσεις εξελίσσονται και εμφανίζονται διάφορες μέθοδοι διαχείρισής τους, νέες αντιθετικές θεωρίες έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στην στρατηγική σκέψη των πολιτικών ηγετών - λόγω της καλής κατανόησης του τρόπου σκέψης και των πιθανών αντιδράσεων του εχθρού - οι οποίες με την πάροδο του χρόνου μετατρέπονται σε στρατηγικές και εργαλεία. Πώς;
Η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση αποτέλεσε εξαίρεση σε αυτή την «έννοια της φθοράς». Η Δύση σχεδίαζε να αποδυναμώσει τη Μόσχα με μια σειρά μέτρων, από απεριόριστη στρατιωτική υποστήριξη και πληροφορίες προς το Κίεβο, μέχρι κυρώσεις μεγάλης κλίμακας κατά της ρωσικής οικονομίας. Πίστευε πως η ρωσική οικονομία θα κατέρρεε κάτω από την πίεση, το κράτος θα διαλυόταν και δε θα ήταν σε θέση να συνεχίσει την στρατηγική του άνοδο που ξεκίνησε με την άνοδο του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Η ρωσική ηγεσία κατανόησε τη σοβαρότητα των μέτρων που έλαβε η Δύση και προειδοποίησε για τις συνέπειες, αλλά η Δύση, ως αποτέλεσμα των λανθασμένων υπολογισμών της, έπεσε σε μια παγίδα που στήθηκε για τη Ρωσία. Αυτό είναι αυτό που μπορεί να ονομαστεί «αντίστροφη φθορά». Έχει ως στόχο να αντιστρέψει τα μέτρα που λαμβάνει ο εχθρός και να τα κάνει μπούμερανγκ εναντίον του. Μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με τη θεωρία ενός «παιγνίου μη μηδενικού αθροίσματος».
Αυτή η «αντίστροφη φθορά» εκδηλώθηκε με τις μεγάλες οικονομικές απώλειες που υπέστη η Δύση από την έναρξη της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης. Η Δύση έχει ήδη δαπανήσει πάνω από 170 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, για στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία. Οι δυτικοί φορολογούμενοι, οι οποίοι πληρώνουν για τη βοήθεια προς το Κίεβο, έχουν γίνει όλο και πιο δυσαρεστημένοι με τις πολιτικές των κυβερνήσεών τους. Το βιοτικό τους επίπεδο έχει μειωθεί στο πλαίσιο του δεκαπλασιασμού του πληθωρισμού και της αύξησης των τιμών της ενέργειας.Ορισμένες δυτικές τράπεζες αναγκάστηκαν να αυξήσουν τα επιτόκια για να περιορίσουν τον πληθωρισμό. Και αυτό χωρίς να υπολογίζονται οι απώλειες των δυτικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στη Ρωσία, οι οποίες ανέρχονται σε εκατομμύρια δολάρια.
Από την άλλη πλευρά, από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO), οι Ρώσοι εργάστηκαν για να προστατεύσουν την οικονομία της χώρας τους από τυχόν αρνητικές συνέπειες, παρακάμπτοντας τις δυτικές κυρώσεις και μετριάζοντας τις επιπτώσεις τους, βασιζόμενοι σε ένα ευρύ δίκτυο διεθνών και περιφερειακών συμμάχων. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), η ρωσική οικονομία έχει καταστεί η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο από άποψη ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης, με μερίδιο 3,8% του ΑΕΠ, πίσω μόνο από την Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ινδία. Έτσι, η Ρωσία έχει ξεπεράσει την Ιαπωνία (3,7%) και τη Γερμανία (3,4%).
Η στρατιωτική στρατηγική της Μόσχας με στόχο την καταστροφή της ουκρανικής στρατιωτικής υποδομής (αποθήκες όπλων που προμηθεύτηκαν από τη Δύση, στρατιωτικά αεροδρόμια και το ανθρώπινο δυναμικό των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων) αποδείχθηκε αποτελεσματική και περιόρισε την ικανότητα της Ουκρανίας να αναλάβει πρωτοβουλία στο μέτωπο.
Συμπερασματικά, μπορεί να ειπωθεί ότι η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση δημιούργησε ένα νέο φαινόμενο - την έννοια της «αντίστροφης φθοράς». Αυτό απαιτεί από τους πολιτικούς ηγέτες να είναι άκρως επαγγελματίες στη διαχείριση των συγκρούσεων, να κατανοούν σαφώς τον τρόπο σκέψης του εχθρού και να παρακολουθούν τις πιθανές αντιδράσεις του.
Συμπερασματικά, θα πρέπει να σημειωθεί πως η «έννοια της αντίστροφης φθοράς» μπορεί στο μέλλον να γίνει ακαδημαϊκός κλάδος σε διάφορα πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένου του ισλαμικού και του αραβικού κόσμου. Οι καθηγητές και οι φοιτητές θα μπορούν να μελετήσουν αυτό το φαινόμενο και να αντλήσουν διδάγματα, ιδίως υπό το πρίσμα μοιραίων ορόσημων που επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον τους.