 |
| Photo: Public domain |
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Σε ένα άρθρο με τίτλο «Προσάρτηση, εκδίωξη και ισραηλινοί οικισμοί: Netanyahu Gears Up for Next Phase of Gaza War«, ο εκδότης της Haaretz, Aluf Benn, γράφει, πως αν η κατάληψη προχωρήσει, “οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι που παραμένουν στη βόρεια Γάζα θα εκδιωχθούν, όπως εισηγήθηκε ο υποστράτηγος (ε.α.) Giora Eiland, υπό την απειλή της πείνας και με την κάλυψη της ”προστασίας της ζωής τους»». Ο Νετανιάχου και οι υποστηρικτές του θα δουν αυτή την κίνηση, προτείνει ο Μπεν, ως επίτευγμα ζωής: Επέκταση της επικράτειας του Ισραήλ για πρώτη φορά, μετά από 50 χρόνια ισραηλινών αποχωρήσεων. Αυτή θα είναι η «σιωνιστική απάντηση» της ισραηλινής Δεξιάς στην 7η Οκτωβρίου.
Αυτή η εξαιρετική μετατόπιση ενεργοποιήθηκε -όχι μόνο μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων- αλλά και με την κίνηση μιας πένας: τον διορισμό του συνταγματάρχη Elad Goren ως επικεφαλής της ανθρωπιστικής-πολιτικής προσπάθειας στη Γάζα, που ουσιαστικά, τον καθιστά «Κυβερνήτη της Γάζας» για τα επόμενα χρόνια.
Λιγότερο σημειωμένη στα δυτικά ΜΜΕ είναι η σκληρή πραγματικότητα ότι, κατά τη διάρκεια των είκοσι μηνών που η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία, ο Μπεν Γκβίρ έχει εξοπλίσει ένα κίνημα αυτοδικίας εποίκων 10.000 ατόμων που τρομοκρατεί τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη. Η αστυνομία στα κατεχόμενα εδάφη υπακούει ήδη στην εξουσία του Ben Gvir.
Αυτό που λείπει από αυτή την εκτίμηση είναι πως ενώ ο Ben Gvir συγκέντρωνε τον «μυθιστορηματικό στρατό του κράτους της Ιουδαίας», ο υπουργός Οικονομικών Smotrich, ο οποίος ηγείται της διοίκησης των εδαφών, έφερε επανάσταση στην κατάσταση για τους Εβραίους εποίκους και τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη. Η εξουσία στη Δυτική Όχθη έχει παραδοθεί σε ένα κλειστό, δεξιό μεσσιανικό κίνημα που λογοδοτεί μόνο σε έναν άνθρωπο: Smotrich (ο Κυβερνήτης της Δυτικής Όχθης, εκτός από το όνομα).
Σε αυτό που ο Nahum Barnea περιγράφει ως μια αόρατη κίνηση με τσιμπίδα που αναπτύσσει ο Smotrich, ο ένας βραχίονας της εξουσίας είναι η εξουσία του ως υπουργού Οικονομικών- ο δεύτερος βραχίονας αποτελείται από την εξουσία που του έχει εκχωρηθεί με την ιδιότητά του ως δεύτερου υπουργού στο υπουργείο Άμυνας. Ο στόχος του Σμότριχ και της ισραηλινής κυβέρνησης -που διατυπώθηκε στο «Αποφασιστικό Σχέδιο» του Σμότριχ το 2017- δεν έχει αλλάξει: να προκαλέσει την κατάρρευση της Παλαιστινιακής Αρχής- να αποτρέψει την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους- και να δώσει στα επτά εκατομμύρια Παλαιστίνιους που ζουν μεταξύ του Ιορδάνη ποταμού και της Μεσογείου μια επιλογή: να πεθάνουν πολεμώντας- να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα ή να ζήσουν για πάντα ως υποτελείς σε ένα μεγαλύτερο ισραηλινό κράτος.
Μην έχετε καμία αμφιβολία, το «αποφασιστικό σχέδιο» για τους Παλαιστίνιους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη - τρομοκρατώντας τους κατοίκους της Δυτικής Όχθης να εγκαταλείψουν τη γη τους, καταστρέφοντας τις κοινωνικές υποδομές στη Δυτική Όχθη (όπως και στη Γάζα) και μέσω μιας σκληρής οικονομικής συμπίεσης της παλαιστινιακής κοινωνίας - όπως και στη Γάζα.
Η συσκότιση του Νετανιάχου σχετικά με το πιθανό μέλλον της Γάζας δεν χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις. Οι Παλαιστίνιοι στη βόρεια Γάζα θα αντιμετωπίσουν την τύχη των Αρμενίων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ: Εκδιώχθηκαν εν μία νυκτί από την περιοχή πριν από ένα χρόνο, με μια γρήγορη κίνηση από τους Αζέρους του Αζερμπαϊτζάν. Ο κόσμος το είδε αυτό και απλά «προχώρησε» - σύμφωνα με την ισραηλινή αντίληψη της ιστορίας. Ο Νετανιάχου προτίμησε να μείνει σε ένα «μικρό ψέμα» για το μέλλον της Γάζας, παρά να πει τη μεγάλη αλήθεια δυνατά.
Με τη δήλωση του Νετανιάχου την περασμένη εβδομάδα στο αμερικανικό Fox News «ότι καμία συμφωνία για την απελευθέρωση των ομήρων από τη Γάζα δεν είναι στα σκαριά- ούτε καν κοντά στο να σφραγιστεί. Και προσθέτοντας πως οι θετικές δονήσεις (που προέρχονται κυρίως από την Ουάσινγκτον) ήταν «ψευδείς αφηγήσεις», ο Νετανιάχου ξεκίνησε ουσιαστικά την επόμενη φάση του πολέμου του Ισραήλ: Στρατιωτική δράση στο βόρειο Ισραήλ, με στόχο τη δημιουργία των συνθηκών για την επιστροφή των εκτοπισμένων κατοίκων του. Αυτές οι τρεις ισραηλινές συνιστώσες (βόρεια Γάζα, Δυτική Όχθη και Λίβανος) συμπλέκονται μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, είναι αλληλένδετες:
Ελλείψει μιας «διπλωματικής συμφωνίας» με την οποία η Χιζμπολάχ θα απομακρυνθεί από τη συνοριακή περιοχή (και να μην επιστρέψει), το Ισραήλ, με τη δύναμη της λογικής, δεν έχει παρά δύο επιλογές: μια κατάπαυση του πυρός στη Γάζα που θα μπορούσε να ειρηνεύσει τα βόρεια σύνορά του, ή μια σκόπιμη κλιμάκωση στο βορρά, με όλες τις προεκτάσεις της.
Η ιδέα ότι η Χιζμπολάχ θα μπορούσε να «καλοπιάσει» την απομάκρυνση από τα σύνορα του Λιβάνου ήταν πάντοτε «ουρανοκατέβατη». Οι προοπτικές για μια συμφωνία για τη Γάζα, λένε τώρα οι διαμεσολαβητές, είναι «σχεδόν μηδενικές», οπότε η προσοχή του Ισραήλ έχει στραφεί προς το βορρά.
Ο στρατηγός Gantz, πρόεδρος του κόμματος της αντιπολίτευσης Εθνική Ενότητα - που βρίσκεται στην Ουάσιγκτον για τη σύνοδο κορυφής του Διαλόγου Μέσης Ανατολής-Αμερικής (MEAD) - και επικριτής της κυβέρνησης Νετανιάχου, φάνηκε ωστόσο συμφιλιωμένος με το αναπόφευκτο: «Η ιστορία της Χαμάς είναι παλιά είδηση», είπε. «Η ιστορία του Ιράν και των πληρεξουσίων του σε όλη την περιοχή και το τι προσπαθούν να κάνουν είναι το πραγματικό ζήτημα ... Η στρατιωτική εστίαση πρέπει να μετατοπιστεί από τη Γάζα στον Λίβανο», προσθέτοντας ότι “έχουμε αργήσει σε αυτό”. «Έχει έρθει η ώρα για [δράση στον] βορρά».
Ο Αμερικανός στρατηγός Κουρίλα, ο οποίος διοικεί τις αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή, έφτασε το Σαββατοκύριακο στο Ισραήλ -η δεύτερη επίσκεψή του μέσα σε μια εβδομάδα- για να ολοκληρώσει «τον συντονισμό με τις IDF ενόψει ενδεχόμενης επίθεσης αντιποίνων του Ιράν και της Χιζμπολάχ».
Η Ουάσινγκτον, αν και έχει δεσμευτεί να υποστηρίξει το Ισραήλ σε οποιαδήποτε σύγκρουση με το Ιράν ή τη Χιζμπολάχ, ανησυχεί ωστόσο. Ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι εξέφρασαν τις τελευταίες ημέρες τον φόβο ότι ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας κατά της Χεζμπολάχ θα οδηγήσει σε τεράστια ζημιά στο εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ, ειδικά αν συμμετάσχουν το Ιράν και άλλοι από τη Συμμαχία της Αντίστασης.
Η απόκτηση προηγμένου ρωσικού αμυντικού υλικού από το Ιράν έχει περιπλέξει σοβαρά την εικόνα για τις ΗΠΑ: Μπορεί να αποδειχθεί ότι θα αλλάξει το παιχνίδι όταν συνδυαστεί με το απόθεμα προηγμένων πυραύλων κρούσης του Ιράν. Ο σύγχρονος πόλεμος έχει περάσει από μια επανάσταση. Η δυτική αεροπορική κυριαρχία έχει ελεγχθεί.
Οι ΗΠΑ (απερίσκεπτα) έχουν δεσμευτεί να εμπλακούν σε οποιαδήποτε σύγκρουση που επεκτείνεται στον Λίβανο και το Ιράν - και αυτό, από μόνο του, πιθανότατα θα απειλήσει τις εκλογικές προοπτικές της Kamala Harris, καθώς η οργή αυξάνεται μεταξύ των μουσουλμάνων ψηφοφόρων σε βασικές αμερικανικές πολιτείες που ταλαντεύονται.
Υπάρχει επίσης κάτι παραπάνω από μια υποψία στην Ουάσινγκτον ότι ο Νετανιάχου θα απολάμβανε τόσο να πλήξει την Μπάιντεν-Χάρις, όσο και να ρίξει τις εκλογές στον Τραμπ.
Το σχέδιο «Μεγάλη Νίκη» του Νετανιάχου για την εκκαθάριση του Μεγάλου Ισραήλ από τους Παλαιστίνιους ξεδιπλώνεται, ωστόσο η συντριβή της Χιζμπολάχ παραμένει σε εκκρεμότητα. Είναι όλες αυτές οι «νίκες» εξ αποστάσεως εφικτές; Όχι. Διακινδυνεύουν μάλλον, την κατάρρευση του Ισραήλ (όπως έχουν ξεκαθαρίσει έγκυροι σχολιαστές όπως ο υποστράτηγος Μπρικ). Είναι ωστόσο εφικτό, ο Νετανιάχου να προσπαθήσει να τα εκτελέσει. Το καχανιστικό πνεύμα ζει και είναι σήμερα κυρίαρχο στο Ισραήλ.
Αυτή η προοπτική ρίχνει το σκοτεινό πέπλο ενός τεράστιου μαύρου κύκνου που περιστρέφεται πάνω από τη Μέση Ανατολή, για τους μήνες μέχρι τις αμερικανικές εκλογές.
Έτσι και ο πόλεμος στην Ουκρανία περιέχει τους σπόρους μιας απρόσμενης δυσάρεστης έκπληξης.
Ο πρόεδρος Πούτιν αυτή την εβδομάδα, στο Ανατολικό Οικονομικό Φόρουμ του Βλαδιβοστόκ, υπέδειξε ότι και ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής - εφάμιλλο με εκείνο της Μέσης Ανατολής: Η Ρωσία έχει γυρίσει το τραπέζι στις ΗΠΑ μέσω της αντίδρασής της στην εισβολή του Κουρσκ στη Ρωσία.
Οι ρωσικές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν την ανοησία της Ουκρανίας να αναπτύξει τις ταξιαρχίες της και τα πολύτιμα δυτικά τεθωρακισμένα σε ένα δασώδες, ελαφρά κατοικημένο, κλουβί περιορισμού - και εγκαταστάθηκαν σε ένα χαλαρό «κυνήγι γαλοπούλας».
Η Μόσχα αρνήθηκε το δόλωμα να μειώσει τις ρωσικές εφεδρείες στο μέτωπο του Ντονμπάς για να αναπτυχθούν στο Κουρσκ. Και ο Πούτιν διευκρίνισε, με ήρεμη αυτοπεποίθηση, στο Βλαδιβοστόκ ότι ο Ζελένσκι «δεν πέτυχε τίποτα από την επίθεση στο Κουρσκ. Οι ρωσικές δυνάμεις σταθεροποίησαν την κατάσταση στο Κουρσκ και άρχισαν να απωθούν τον εχθρό από τα παραμεθόρια εδάφη, ενώ η επίθεση στο Ντονμπάς σημείωσε εντυπωσιακά εδαφικά κέρδη».
Για λόγους σαφήνειας, ο Πούτιν είπε πως ο εχθρός υφίσταται πολύ μεγάλες απώλειες, τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε εξοπλισμό. Η κατάσταση αυτή, υπογράμμισε, θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάρρευση του μετώπου στις πιο κρίσιμες περιοχές και να έχει ως αποτέλεσμα την πλήρη απώλεια της μαχητικής ικανότητας του συνόλου των ενόπλων δυνάμεών του.
Ο Πούτιν μπορεί να επιμένει ότι, όπως πάντα, είναι ανοιχτός σε διάλογο- αλλά τα λόγια του στο τέλος της πρότασης ήταν σκληρά - μια κατάρρευση, «για την οποία πασχίζαμε» (αναφερόμενος στην πλήρη απώλεια της ουκρανικής μαχητικής ικανότητας). Αυτές είναι επτά λέξεις-κλειδιά.
Για να το προεκτείνουμε, με την πλήρη κατάρρευση της μαχητικής ικανότητας έρχεται σχεδόν σίγουρα το ξετύλιγμα της πολιτικής αρχιτεκτονικής που στηρίζεται αποκλειστικά σε αυτές τις στρατιωτικές ικανότητες - και όχι σε οποιαδήποτε πολιτική νομιμότητα.
Αυτό που δεν μπορεί να προβλέψει η Μόσχα είναι το πώς ή με ποια μορφή θα μπορούσε να λάβει αυτή η αποσύνθεση.
Οι πολιτικές δομές του Κιέβου πιθανότατα θα συνεχίσουν την ύπαρξη ζόμπι, αν και απογυμνωμένες από τον λόγο ύπαρξής τους, για όσο διάστημα μπορεί να το διαχειριστεί η κυβέρνηση Μπάιντεν - για χάρη της διάσωσης του προσώπου μέχρι τις εκλογές.
Ο πρόεδρος Πούτιν μπορεί να «μιλάει» για διαμεσολάβηση, αλλά η Μόσχα καταλαβαίνει καλά ότι η δομή εξουσίας στο Κίεβο αντλήθηκε από τη δεξαμενή των ρατσιστών αντισλάβων, ακριβώς για να μπλοκάρει οποιαδήποτε συμφωνία με τη Μόσχα. Η διαμεσολάβηση είναι βέβαιο ότι θα απορριφθεί - αυτός ήταν ο σκοπός της Ουάσινγκτον να ενισχύσει το μπλοκ του Στεφάν Μπαντερίστα από την αρχή.
Μια αποδιάρθρωση των πολιτικών δομών του Κιέβου, ωστόσο, πιθανώς καθιστά όλους τους «επίδοξους μεσολαβητές» περιττούς.
Για να είμαστε ειλικρινείς, μια νέα (εκκαθαρισμένη) διανομή στο Κίεβο πιθανότατα θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν έχει άλλη επιλογή από τη συνθηκολόγηση στο μέτωπο της μάχης, να προσφέρει επίσημη ουδετερότητα και όρια στη μελλοντική στρατιωτικοποίηση. Και η Μόσχα είναι αρκετά ικανή να συζητήσει «αυτό» με τους Ουκρανούς, χωρίς «βοήθεια» από έξω.
Βέβαια, θα ακουστεί μια χορωδία ότι οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν να δεχτούν την πλήρη κατάρρευση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ουκρανίας - Εν όψει των εκλογών του Νοεμβρίου, αυτό είναι αρκετά αληθινό (ρητορικά). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πούτιν κρατά ζωντανό το αφήγημα της «διαμεσολάβησης».
Υπάρχει μπροστά μας η σύνοδος κορυφής των BRICS (στη Ρωσία, στα τέλη Οκτωβρίου), η οποία χρειάζεται διαχείριση. Η Δύση θα πιέσει τη διαμεσολάβηση μέχρι το τέλος, προκειμένου να κρατήσει το υπάρχον ρωσοφοβικό καθεστώς του Κιέβου σε μηχανική υποστήριξη για όσο το δυνατόν περισσότερο - και να διατηρήσει την έννοια της παγωμένης σύγκρουσης στο προσκήνιο στο μυαλό ορισμένων συμμετεχόντων των BRICS. Ωστόσο, η πρόταση για την παγωμένη σύγκρουση είναι μια παγίδα για να τεθούν τα θεμέλια για μια μελλοντική πλατφόρμα πιέσεων προς τη Ρωσία.
Οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου μπορεί να παίζουν με την ιδέα να χτυπήσουν βαθιά στο εσωτερικό της Ρωσίας με ATACMS, αλλά η προσφυγή σε μέτρα που (ειλικρινά) αποσκοπούν στην τρομοκράτηση του ρωσικού άμαχου πληθυσμού και στην υπονόμευση της δημοτικότητας του Πούτιν, χρησιμεύει περισσότερο για να υπογραμμίσει τη δυτική στρατηγική αποτυχία. Για άλλη μια φορά, η Δύση απέτυχε να συγκροτήσει μια αξιόπιστη στρατιωτική δύναμη για την ανατροπή ενός στόχου, ακόμη και αν αυτός είναι βαμμένος με πλήρη δαιμονικά χρώματα.
Ο πόλεμος έχει χαθεί, και ο αγώνας για τη διατήρηση της «επιβεβλημένης προσποίησης» σπάει, για να γίνει αντιληπτός από όλους ως μια ψεύτικη πραγματικότητα.