Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Τίθεται επομένως το ερώτημα τι πραγματικά θα επιτευχθεί με τη χρήση πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία στην Ουκρανία σε αυτό το σημείο. Τα τακτικά προορίζονται για την αναχαίτιση μεγάλης κλίμακας και κυρίως μηχανοκίνητων επιθέσεων, αλλά καμία από τις δύο πλευρές δεν καταφεύγει πια πολύ σε αυτά λόγω του πόσο εύκολα μπορούν να τα σταματήσουν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα οποία συνδυάζονται με ναρκοπέδια και φράγματα για να δημιουργήσουν τρομερά εμπόδια σε τέτοιες προωθήσεις. Αντ' αυτού, οι μονάδες παραμένουν ως επί το πλείστον διασκορπισμένες και δε συγκεντρώνονται πια, γεγονός που μειώνει τη χρησιμότητα των τακτικών πυρηνικών.
Παρ' όλα αυτά, η Ουκρανία εξακολουθεί να διαθέτει βάσεις, εγκαταστάσεις εφοδιασμού και χώρους στάθμευσης όπου σταθμεύει συγκριτικά μεγαλύτερος αριθμός στρατευμάτων και εξοπλισμού, και αυτά θα μπορούσαν μελλοντικά να στοχοποιηθούν με αυτά τα μέσα. Τούτου λεχθέντος, θα μπορούσαν επίσης να στοχοποιηθούν και με συμβατικά μέσα, χωρίς να διασχίσουν τον Ρουβίκωνα και να γίνουν η δεύτερη χώρα στον κόσμο που θα χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα σε καιρό πολέμου. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια, όπως αποδεικνύεται από τα ουκρανικά στρατεύματα και τον εξοπλισμό που συνεχίζουν να φτάνουν στο μέτωπο.
Σχετικά με αυτό, η Ρωσία δεν έχει καν επιχειρήσει να βγάλει ούτε μία γέφυρα στον Δνείπερο μέχρι στιγμής, οπότε δεν θα είχε νόημα να καταφύγει σε τακτικά πυρηνικά για τον σκοπό αυτό, όταν τα συμβατικά μέσα θα μπορούσαν να επαρκούν αν χρησιμοποιηθούν σωστά με συγκέντρωση και αλληλουχία, αν ποτέ προκύψει η πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη και ίσως να μην συμβεί ποτέ, λόγω της αντίληψης ότι οι ανθρωπιστικές/ελαφρές δυνάμεις και οι νεφελώδεις μετασυγκρουσιακοί πολιτικοί στόχοι εξακολουθούν να υπερισχύουν των άμεσων στρατιωτικών στόχων.
Ο πυρηνικός βομβαρδισμός αυτών των γεφυρών θα μπορούσε επίσης να διακινδυνεύσει τη μόλυνση όλων των κατάντη περιοχών και επομένως τη δηλητηρίασή τους επ' αόριστον, γεγονός που θα αποτελούσε πολύ σοβαρό κίνδυνο για την υγεία των Ρώσων κατοίκων στη Ζαπορόζιε, τη Χερσώνα και την Κριμαία, με πιθανό αποτέλεσμα την αναγκαστική εκκένωση και των τριών περιοχών. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι οποιοσδήποτε Ρώσος υπεύθυνος λήψης αποφάσεων, πόσο μάλλον ένας τόσο ορθολογιστής όπως ο Πούτιν, θα πίστευε πως αυτό το βαρύ κόστος αξίζει τον κόπο, όταν τα συμβατικά μέσα θα μπορούσαν να επαρκούν, όπως εξηγήθηκε παραπάνω.
Μια άλλη πιθανότητα είναι η ρίψη πυρηνικών στο Κίεβο, όπως άφησε να εννοηθεί ο Μεντβέντεφ, ο οποίος έχει φτωχό ιστορικό ακρίβειας στην πρόβλεψη της ρωσικής πολιτικής, παρά την υψηλού κύρους θέση του ως αναπληρωτής πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η καταστροφή μιας μεγάλης πόλης που κατοικείται κυρίως από πολίτες παρά την πληθώρα στρατιωτικών και στρατηγικών στόχων εκεί θα εξέθετε την προηγούμενη καταδίκη της Ρωσίας των πυρηνικών βομβαρδισμών της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι από τις ΗΠΑ ως υποκριτική και θα οδηγούσε σε καθολική βία.
Παρόλο που ο Μεντβέντεφ επιμένει ότι οι ήδη υπάρχοντες επίσημοι λόγοι για τη χρήση πυρηνικών στην Ουκρανία «έχουν νόημα για τη διεθνή κοινότητα», σε μια υποτιθέμενη αναφορά στον Παγκόσμιο Νότο, η Κίνα και η Ινδία δεν αναμένεται να παραμείνουν σιωπηλές, για να μην πούμε πως το εγκρίνουν. Θα δέχονταν τεράστια πίεση να αποστασιοποιηθούν από τη Ρωσία, όχι μόνο από τη Δύση, αλλά και για λόγους εμφάνισης, αφού δεν θα ήθελαν να νομιμοποιήσουν τη χρήση πυρηνικών όπλων από τους αντιπάλους τους.
Επίσης, δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουν να διατηρήσουν τη φήμη τους σε όλο τον κόσμο, αν δεν αντιταχθούν σθεναρά στην κερδοσκοπική αναπαραγωγή της Χιροσίμα/Ναγκασάκι από τη Ρωσία στο Κίεβο, η οποία θα μπορούσε να σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε μια στιγμή. Υποθετικά μιλώντας, η Ρωσία θα μπορούσε να στοιχηματίσει ότι η πολύπλοκη οικονομική-χρηματοοικονομική αλληλεξάρτηση μεταξύ της δικής της οικονομίας και της οικονομίας αυτών των δύο (ειδικά όσον αφορά το εμπόριο ενέργειας) θα μπορούσε να τους αποτρέψει από το να της επιβάλουν κυρώσεις, αλλά το προηγούμενο της ΕΕ δείχνει το αντίθετο.
Επομένως, η πυρηνική επίθεση στο Κίεβο θα ισοδυναμούσε με την αποστολή ενός ισχυρού πολιτικού μηνύματος με τεράστιο οικονομικό, χρηματοπιστωτικό κόστος και κόστος φήμης, με ελάχιστα κέρδη στρατιωτικής σημασίας από αυτή τη δραματική απόφαση. Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε χρήση πυρηνικών όπλων, είτε τακτική είτε στρατηγική και ανεξάρτητα από τον στόχο, θα μπορούσε να οδηγήσει την Κίνα και την Ινδία να αισθανθούν πως πιέζονται να απομακρυνθούν σημαντικά από τη Ρωσία για τον προαναφερθέντα λόγο. Κατά συνέπεια, η Ρωσία θα πρέπει να βεβαιωθεί ότι το κόστος αυτό αξίζει τον κόπο, εάν αποφασίσει να τα χρησιμοποιήσει.
Ένα από τα σενάρια στα οποία ο υπολογισμός κόστους-οφέλους θα μπορούσε να ευνοήσει κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι το ακραίο σενάριο της ρίψης δεκάδων πυρηνικών από βορρά προς νότο δυτικά του Δνείπερου προκειμένου να δημιουργηθεί ένα «πράσινο (ραδιενεργό) παραπέτασμα» για την αναχαίτιση οποιασδήποτε μεγάλης κλίμακας νατοϊκής δύναμης εισβολής που θα μπορούσε να σπεύσει προς τον ποταμό. Προς το παρόν, ωστόσο, δεν υπάρχουν αξιόπιστες ενδείξεις που να υποδηλώνουν ότι κάτι τέτοιο βρίσκεται σε εξέλιξη, παρά τις συνεχείς ανησυχίες πως αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση μεγάλης ρωσικής διάρρηξης.
Οι αλυσιδωτές συνέπειες θα μπορούσαν ακούσια να οδηγήσουν στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο που ο Πούτιν εργάστηκε τόσο σκληρά για να αποφύγει μέχρι τώρα. Επομένως, θα γινόταν ως έσχατη λύση από απελπισία και μόνο αν η Ρωσία ήθελε να σταματήσει αυτή την προέλαση αντί να την αφήσει να φτάσει στον ποταμό για να διευκολύνει τον διαχωρισμό της Ουκρανίας στη συνέχεια (εκτός αν η Ρωσία πίστευε ότι θα τον διασχίσει). Στην πραγματικότητα, η χρήση έστω και ενός πυρηνικού όπλου σε αυτό το σημείο θα θεωρούνταν ως πράξη απελπισίας αφού θα υποδήλωνε ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ανταποκριθεί συμβατικά σε απειλές στο πεδίο της μάχης.
Αυτό θα μπορούσε να είναι αρκετό για αποτροπή και επιτάχυνση της επανέναρξης ειρηνευτικών συνομιλιών με περισσότερους από τους όρους της Ρωσίας, αφού το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να σκεφτεί ότι είναι πραγματικά αρκετά απελπισμένη ώστε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά σε κλίμακα λόγω της αντιλαμβανόμενης αδυναμίας της (είτε υπάρχει αντικειμενικά είτε όχι), αλλά με τεράστιο κόστος για τα άλλα συμφέροντά της. Υπό την προϋπόθεση ότι οι συμβατικές δυνατότητες της Ρωσίας είναι πράγματι τόσο τρομερές όσο πιστεύεται, και δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να το αμφισβητήσουμε αυτό, τότε αναμφισβήτητα δεν αξίζει να χρησιμοποιήσει η Ρωσία πυρηνικά, εκτός αν οι μεταβλητές αλλάξουν δραστικά.