Νύχτα, φεγγάρι κρυμμένο, άστρα πλημμύρα κι εγώ πότε διαβάζω γεμάτες σελίδες, πότε «γεμίζω» άδειες σελίδες, υπό το φως ενός κεριού. Προπονούμαι για να αντέξω τη μέρα, όταν σκέψεις και πράξεις με τραβολογάνε δώθε κείθε. Πάει χρόνια αυτό το βιολί. Δεν ξέρω αν θα κερδίσω τον αγώνα, αλλά δεν θα πέσω αμαχητί.
Τελευταία, με επισκέπτεται ο πονηρός στον ύπνο μου. Δεν του αρέσει που μου ψιθύρισε πάλι η καρδιά μου. Που έσπασε η μοναξιά μου. Που κοίταξα πάλι τον Χριστό κατάματα. Μια στιγμή άντεξαν τα μάτια μου πάνω Του, αλλά ήταν τόσο έντονο αυτό που εισέπραξα.
Για αυτό, δεν τον φοβάμαι τον πονηρό. Έχει τα προβλήματά του. Και είναι μεγάλα. Του εύχομαι να ακούσει κι αυτός κάποτε την καρδιά του. Έστω για ένα δευτερόλεπτο.
Για μένα, στάθηκε αρκετό για να Τον δω πάλι κατάματα.
Υ.Γ.
Μετά από εκείνο το βράδυ, ο πονηρός δεν τον ενόχλησε ξανά.
Κωνσταντίνος Μαργέλης
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 1 Σεπτεμβρίου 2024