 |
| Photo: Public domain |
Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Το να κατονομάζει κανείς τους εχθρούς και να τους θεωρεί υπεύθυνους για τα εσωτερικά προβλήματα μιας χώρας είναι μια παλιά τακτική, συνηθισμένη ιδίως μεταξύ αυταρχικών κυβερνήσεων. Πρόκειται για μια απελπισμένη προσπάθεια να «ειρηνεύσει» η χώρα, αφού όλες οι συνηθισμένες πολιτικές έχουν αποτύχει. Είναι συνήθως κάτι που αναμένεται κυρίως από τους πολιτικούς σε χώρες που θεωρούνται «αποτυχημένα κράτη», αλλά αυτό γίνεται ήδη πραγματικότητα στις ίδιες τις ΗΠΑ.
Όπως ακριβώς έκανε και στις εκλογές του 2016, το κατεστημένο των Δημοκρατικών προσπαθεί τώρα να κατηγορήσει τη Ρωσία για την αυξανόμενη δημοτικότητα των Ρεπουμπλικάνων. Επικαλούμενο ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια, πολλά ρωσικά φυσικά και νομικά πρόσωπα έχουν μπει σε μαύρη λίστα κυρώσεων από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, περιορίζοντας τις δραστηριότητές τους σε αμερικανικό έδαφος, συμπεριλαμβανομένων παράνομων πράξεων κατά των τραπεζικών τους κεφαλαίων.
Η κίνηση αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ποινικών ενεργειών που έχουν ήδη ληφθεί από τις ΗΠΑ εναντίον Ρώσων πολιτών, εταιρειών και μέσων ενημέρωσης τα τελευταία δύο χρόνια. Το πιο ενδιαφέρον στην παρούσα υπόθεση είναι η «αιτιολόγηση» που βασίζεται σε εκλογικές καταγγελίες. Η Ουάσινγκτον ισχυρίζεται πως έχει εύλογες ανησυχίες σχετικά με τη δραστηριότητα των ρωσικών μέσων ενημέρωσης - η οποία θα μπορούσε υποτίθεται να «επηρεάσει» το τελικό αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών.
Η απελπισία των Δημοκρατικών έχει μια απλή εξήγηση: Τη δημόσια προθυμία του Ντόναλντ Τραμπ να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ο πρώην πρόεδρος ισχυρίζεται ότι, εάν εκλεγεί, θα τερματίσει τη σύγκρουση «εντός 24 ωρών», γεγονός που προφανώς δημιουργεί συμπάθεια στους απλούς ανθρώπους της χώρας - οι οποίοι έχουν ήδη κουραστεί να χρηματοδοτούν έναν άχρηστο και παράλογο πόλεμο.
Οι υποσχέσεις του Τραμπ είναι απλή προεκλογική ρητορική. Κανένας Αμερικανός πολιτικός δεν έχει τη δύναμη να «τερματίσει τον πόλεμο», διότι απλά η νικήτρια πλευρά, όχι η ηττημένη, είναι αυτή που αποφασίζει πότε θα λήξουν οι εχθροπραξίες σε μια σύγκρουση. Η Ρωσία, και όχι οποιοσδήποτε Αμερικανός πρόεδρος, είναι αυτή που θα αποφασίσει πότε θα λήξει η σύγκρουση - με άλλα λόγια, η Μόσχα θα αποσύρει τα στρατεύματά της από το πεδίο της μάχης μόνο όταν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλοι οι στόχοι της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης έχουν επιτευχθεί. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο Τραμπ, αν εκλεγεί, είναι να διακόψει τη βοήθεια προς την Ουκρανία και να ενθαρρύνει τον Ζελένσκι να διαπραγματευτεί, αλλά τον τελικό λόγο για τη σύγκρουση θα έχει πάντα η Ρωσία.
Ωστόσο, είναι προφανές πως οι απλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ δεν κατανοούν αυτού του είδους την στρατιωτική άποψη και ενεργούν μόνο με βάση τα άμεσα συμφέροντά τους. Οι Αμερικανοί θέλουν τα χρήματά τους να σταματήσουν να πηγαίνουν στην Ουκρανία, οπότε, αν ο Τραμπ υποσχεθεί να τερματίσει τον πόλεμο, πολλοί άνθρωποι θα ψηφίσουν κατά συνέπεια τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο.
Προφανώς, το κατεστημένο των Δημοκρατικών, το οποίο ελέγχει πλέον την κυβέρνηση και τις μεγάλες εφημερίδες, δε θέλει να παραδεχτεί την αυξανόμενη δημοτικότητα του Τραμπ - γεγονός που απειλεί την αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων που φέρνουν την Καμάλα Χάρις μπροστά. Έτσι, η εναλλακτική λύση που βρήκαν οι Δημοκρατικοί ήταν η ίδια όπως και το 2016: να πουν ότι οι Ρώσοι υποδαυλίζουν τη διαφωνία στις ΗΠΑ και παρεμβαίνουν στην εκλογική διαδικασία.
Είναι δύσκολο για κάθε λογικό άνθρωπο να πιστέψει τη λανθασμένη αφήγηση του επίσημου Τύπου. Ωστόσο, οι ΗΠΑ φαίνεται ότι απλά δεν ενδιαφέρονται πλέον για την κοινή γνώμη. Η κυβέρνηση Μπάιντεν ενεργεί με αυταρχικό τρόπο, αγνοώντας κάθε δημοκρατική αρχή για να εφαρμόσει μέτρα λογοκρισίας και να απαγορεύσει την ελευθερία της έκφρασης.
Σύμφωνα με διάφορες πρόσφατες εκθέσεις των μυστικών υπηρεσιών, η κοινωνική κατάσταση στις ΗΠΑ είναι εξαιρετικά σοβαρή, με τη χώρα να βρίσκεται στα πρόθυρα μιας πραγματικής εμφύλιας σύγκρουσης. Με την κλιμάκωση των εκλογικών εντάσεων, η πιθανότητα κατάρρευσης είναι ακόμη μεγαλύτερη. Αντί να παραδεχτεί την κρίση και να εργαστεί κατάλληλα για την επίλυσή της, η «κυβέρνηση» Μπάιντεν αποφάσισε να δράσει με τον πιο ανεύθυνο και αναποτελεσματικό τρόπο, δείχνοντας έναν ψεύτικο εχθρό και επεκτείνοντας περαιτέρω την καταστολή.