 |
| Photo: Unsplash.com |
Συνήθως αναφέρονται ως απειλές η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα, οι οποίες συνεργάζονται όλο και περισσότερο και στοχεύουν τα συμφέροντα και τις δυνάμεις των ΗΠΑ. Δεκάδες άλλες κυβερνήσεις βλέπουν την Ουάσινγκτον ως νταή και αντιστέκονται στις επιταγές της. Ως αποτέλεσμα, οι πολίτες των ΗΠΑ βρίσκονται σε παγκόσμιο κίνδυνο.
Ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αναγνώρισε το πρόβλημα όταν πρόσφατα παραπονέθηκε πως οι Δημοκρατικοί «επέτρεψαν στην Κίνα και τη Ρωσία να κάνουν το αδύνατο: να συνδυαστούν». Συνέχισε κατηγορώντας «τον Ομπάμα - ξεκίνησε με αυτόν και στη συνέχεια με τον Μπάιντεν επειδή δεν ήξερε τι στο διάολο έκανε - τώρα έχουν γίνει μια δύναμη».
Ο Τραμπ έχει δίκιο για τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Τζο Μπάιντεν. Παρ' όλα αυτά, φταίει και ο ίδιος, ίσως περισσότερο από αυτούς. Το ίδιο και ο Τζορτζ Μπους, ο χειρότερος πρόεδρος του τελευταίου μισού αιώνα, ο οποίος ευθύνεται για εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων στο Ιράκ και αλλού. Τούτου λεχθέντος, ο Μπιλ Κλίντον ξεκίνησε τη διαδικασία που έκανε τη Μόσχα εχθρική και την ενθάρρυνε να συμμαχήσει με το Πεκίνο εναντίον της Αμερικής.
Χωρίς την τάση της Ουάσιγκτον να «διευθύνει τον κόσμο», όπως το έθεσε ο Μπάιντεν, οι περισσότερες άλλες χώρες και λαοί θα άφηναν την Αμερική ήσυχη. Αυτό δεν σημαίνει πως τα ξένα γεγονότα δεν έχουν εγχώριες επιπτώσεις. Ωστόσο, μια υπερδύναμη που κυριαρχεί στο ημισφαίριό της, προστατεύεται από δύο τεράστιους ωκεανούς, έχει μόνο δύο αδύναμους χερσαίους γείτονες και διαθέτει τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο είναι ασφαλής έναντι όλων, εκτός από τις πιο σοβαρές απειλές, στην προκειμένη περίπτωση διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους με πυρηνική κεφαλή. Ο κίνδυνος αυτός αντιμετωπίζεται καλύτερα με την αποφυγή περιττών συγκρούσεων, ιδίως με δυνάμεις που είναι εξοπλισμένες με ICBM και πυρηνικά όπλα.
Φυσικά, τα μέλη του Κόμματος του Πολέμου επιμένουν συνήθως ότι, όπως έγραψε ο Jake Wallis Simons της Daily Telegraph, «αν αποφεύγετε τη σύγκρουση, αυτή θα έρθει για εσάς με τους όρους του εχθρού». Αυτό το επιχείρημα αγνοεί πώς οι δεκαετίες κακόβουλων, αντιπαραγωγικών και θανατηφόρων αμερικανικών επεμβάσεων έστρεψαν χώρες και λαούς εναντίον της Αμερικής και των συμμάχων της. Για παράδειγμα, ο Simons φαίνεται απογοητευμένος που η Ουάσινγκτον δεν επιτέθηκε στην Τεχεράνη πριν από χρόνια, αλλά το Ιράν είναι ένα καλό παράδειγμα γκάφας των ΗΠΑ και των συμμάχων. Αν και οι δυτικοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν τη δημοκρατία, το 1953 η Ουάσινγκτον μαζί με το Λονδίνο υποστήριξαν ένα πραξικόπημα στο Ιράν που έδωσε την καταπιεστική απολυταρχία του Σάχη, η οποία με τη σειρά της γέννησε μια επανάσταση στην οποία οι ριζοσπαστικές ισλαμιστικές δυνάμεις απέκτησαν την εξουσία. Μετά από δεκαετίες αμερικανικών κυβερνήσεων που απειλούν με στρατιωτική δράση εναντίον του, επιβάλλουν κυρώσεις και υποστηρίζουν τους εχθρούς του Ιράν, το καθεστώς της Τεχεράνης παραμένει αδιάκοπα εχθρικό.
Η Βόρεια Κορέα δε θα έδινε καμία σημασία στην Αμερική αν η τελευταία δεν συνέχιζε να υπερασπίζεται το Νότο και να απειλεί το Βορρά. Πράγματι, μόλις πριν από λίγα χρόνια η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας ενδιαφερόταν για τη διαμόρφωση μιας καλύτερης σχέσης με τις ΗΠΑ για να βοηθήσει στην εξισορρόπηση έναντι των γιγάντιων «φίλων» της, της ΛΔΚ και της Ρωσίας. Η Κίνα ήταν τόσο ανήσυχη από αυτό το ενδεχόμενο που ο Σι Τζινπίνγκ έσπευσε να συναντήσει τον Κιμ Γιονγκ Ουν για πρώτη φορά μετά την ανακοίνωση της συνόδου κορυφής του Κιμ και του Τραμπ. Πράγματι, ελλείψει της απειλής της Ουάσινγκτον να κηρύξει πόλεμο κατά της ΛΔΚ, η τελευταία δεν θα είχε κανένα λόγο να αναπτύξει ICBM που θα μπορούσαν να στοχεύσουν αμερικανικές πόλεις. Η Πιονγκγιάνγκ θέλει ένα αποτρεπτικό μέσο επειδή αντιμετωπίζει πραγματικές απειλές.
Παρόμοια είναι και η περίπτωση της τρομοκρατίας. Σε αντίθεση με τις ανοησίες που διατυμπάνιζε η κυβέρνηση Μπους όταν ξεκίνησε την εποχή των ατελείωτων πολέμων, οι ΗΠΑ δεν γίνονται στόχος επειδή οι Αμερικανοί είναι τόσο ελεύθεροι, καλοπροαίρετοι, φιλελεύθεροι και παντού υπέροχοι. Είναι επειδή η αμερικανική κυβέρνηση εμπλέκεται ενεργά και βίαια σε όλο τον κόσμο, ανατρέποντας κάποια καθεστώτα, στηρίζοντας άλλα, λιμοκτονώντας πολίτες για να τιμωρήσει τις κυβερνήσεις τους (αφού «πιστεύουμε ότι το τίμημα αξίζει τον κόπο»!), με drones, βομβαρδίζοντας, εισβάλλοντας και καταλαμβάνοντας χώρες που βρίσκονται στην άτακτη λίστα του θείου Σαμ, αντιμετωπίζοντας την ξένη κοινωνική μηχανική ως αμερικανικό κληρονομικό δικαίωμα. Υπερασπιστείτε αυτές τις πολιτικές αν θέλετε - εξηγώντας πώς η δολοφονία Σύριων, Αφγανών, Ιρακινών, Πακιστανών, Υεμενιτών, Ρώσων και πολλών άλλων ανθρώπων κάνει τις ΗΠΑ πιο ασφαλείς - αλλά υπολογίστε το κόστος όταν το κάνετε αυτό. Τα θανατηφόρα αντίποινα είναι αναπόφευκτα.
Οι παραπάνω αντίπαλοι, ωστόσο, είναι ασήμαντοι σε σύγκριση με τη Μόσχα και το Πεκίνο. Το πρώτο είναι μια μεγάλη δύναμη με πυρηνική δύναμη αντίστοιχη με την αμερικανική. Η δεύτερη είναι μια αρχόμενη υπερδύναμη, ικανή να ανταγωνίζεται στο οικονομικό, τεχνολογικό και διπλωματικό, καθώς και στο στρατιωτικό πεδίο. Αν και οι δύο κυβερνήσεις δεν είναι πραγματικά «μία δύναμη», δεδομένων των διαφορετικών συμφερόντων τους και των εκτεταμένων οικονομικών δεσμών της ΛΔΚ με τη Δύση, συνεργάζονται για να ματαιώσουν τις παγκόσμιες διεκδικήσεις της Ουάσινγκτον. Και οι δύο αλληλοσυμπληρώνονται, δημιουργώντας κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών τους.
Η κινεζο-ρωσική entente είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα της πολιτικής των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Εν ολίγοις, ο Πούτιν και ο Σι έχουν συναντηθεί περισσότερες από 40 φορές και έχουν επενδύσει πολλά στη σχέση τους. Η εχθρική πολιτική της Ουάσινγκτον προς τα δύο κράτη δεν τους αφήνει καμία καλή εναλλακτική λύση. Όσο οι ΗΠΑ επιδιώκουν να επιβάλουν τη θέλησή τους, κάνοντας ό,τι μπορούν για να παρακωλύσουν την κινεζική οικονομία και να νικήσουν τον ρωσικό στρατό, το Πεκίνο και η Μόσχα είναι πιθανό να συνεχίσουν τη συνεργασία τους.
Η Ουάσινγκτον πρέπει να αλλάξει πορεία. Οι φιλοδοξίες της θα πρέπει να είναι μετριοπαθείς, δεδομένου ότι η βελτίωση των σχέσεων με τους σημερινούς αντιπάλους θα είναι δύσκολη: οι εχθροπραξίες είναι ενδημικές, τα παράπονα είναι βαθιά, η δυσπιστία είναι διάχυτη και οι απειλές εκρηκτικές. Παρ' όλα αυτά, οι ΗΠΑ θα πρέπει να αρχίσουν να απεμπλέκονται πολιτικά και να αποσύρονται στρατιωτικά. Για παράδειγμα, όποια και αν ήταν η παρελθούσα δικαιολογία για την άσκοπη παρέμβαση στη Μέση Ανατολή, σήμερα δεν υπάρχει καμία. Η αγορά πετρελαίου είναι πιο διαφοροποιημένη, οι ΗΠΑ είναι ένας σημαντικός παραγωγός ενέργειας και το Ισραήλ είναι μια περιφερειακή υπερδύναμη. Η προσπάθεια να διορθωθούν τα διαλυμένα κράτη της περιοχής είναι μια ανόητη αποστολή, ανέφικτη και με μικρή αξία ακόμη και αν επιτευχθεί.
Όσον αφορά τη βορειοανατολική Ασία, αφήστε τη Δημοκρατία της Κορέας να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποσύρουν σταδιακά τα στρατεύματά τους και να εγκαταλείψουν τη συνθήκη «αμοιβαίας» άμυνας. Οι δύο κυβερνήσεις θα πρέπει ακόμη να συνεργάζονται για κοινά συμφέροντα, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τις ΗΠΑ να διακινδυνεύουν πόλεμο για λογαριασμό της Ρ.Κ. Ειδικά όταν μια σύγκρουση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πυρηνική, καθώς η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας αναπτύσσει τη δική της πυρηνική αποτροπή.
Ακόμη περισσότερο, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα πρέπει να επιδιώξουν να τερματίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία και να επαναφέρουν τη Μόσχα στη δυτική οικονομική και πολιτική τάξη. Γεωπολιτικά, η Ρωσία έχει γίνει ο πιο ενεργός αντίπαλος των αμερικανικών συμφερόντων παγκοσμίως, συνεργάζεται με το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα καθώς και με την Κίνα, επεμβαίνει στρατιωτικά στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αυξάνει τους οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς με την Ινδία και κερδίζει υποστήριξη στον Παγκόσμιο Νότο. Ιδιαίτερα απειλητική είναι η δυνατότητα της Μόσχας να μετασχηματίσει τη διεθνή πυρηνική ισορροπία. Η Ρωσία έχει πολλά που θα μπορούσε να δώσει στην Πιονγκγιάνγκ, ανάλογα με τις απαιτήσεις του Κιμ Γιονγκ Ουν και τις διαθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν. Προειδοποίησε ο Victor Cha του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών: «Ο Κιμ θέλει προηγμένη τηλεμετρία, τεχνολογία πυρηνικών υποβρυχίων, προϊόντα στρατιωτικών δορυφόρων και προηγμένη τεχνολογία διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων (ICBM)». Φανταστείτε ένα βορειοκορεατικό πυρηνικό οπλοστάσιο εκατοντάδων ατόμων που μεταφέρεται από έναν στόλο ICBM που διαθέτει πολλαπλά οχήματα επανεισόδου (κεφαλές) με ανεξάρτητη στόχευση.
Οι δημοκρατικοί πολιτικοί έσπρωξαν ανόητα το Πεκίνο και τη Μόσχα μαζί. Αλλά το ίδιο έκαναν και οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί. Και κάθε είδους think-tankers, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ακτιβιστές και κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Η «σταγόνα της Ουάσιγκτον», όπως είναι γνωστή, ήταν στη χειρότερη αλαζονική της κατάσταση στη δημιουργία αντιπάλων για την Αμερική.
Σήμερα η Αμερική θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να αλλάξει χορευτικούς εταίρους μεγάλης δύναμης, τονίζει ο Doug Bandow.