 |
| pixabay / geralt |
Freepen.gr - Το όραμα της πυρηνικής στρατηγικής ως μέσου πρόληψης του πολέμου παραμένει μια ισχυρή αλλά αμφισβητούμενη ιδέα στη διεθνή πολιτική. Καθώς οι παγκόσμιοι ανταγωνισμοί εντείνονται και τα πυρηνικά οπλοστάσια επεκτείνονται, ο κίνδυνος σύγκρουσης φαίνεται πιο έντονος από ποτέ, σημειώνει η δρ Kristin Ven Bruusgaard, διευθύντρια της Νορβηγικής Σχολής Πληροφοριών.
'Μέχρι στιγμής, ο βασικός στόχος της στρατιωτικής στρατηγικής ήταν να κερδίζει πολέμους. Στο εξής, ο βασικός στόχος της στρατιωτικής στρατηγικής πρέπει να είναι η αποτροπή πολέμων. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος στόχος». Έτσι έγραψε ο Bernard Brodie, ένας από τους βασικούς στρατηγικούς της πρώιμης πυρηνικής εποχής, τα γραπτά του οποίου εξακολουθούν να εμπνέουν και να διαμορφώνουν συζητήσεις σχετικά με το πώς τα πυρηνικά όπλα επηρεάζουν τη διεθνή πολιτική. Η διατύπωση αυτή αποτελεί την επιτομή αυτού που άλλοι μελετητές θα αποκαλούσαν αργότερα «πυρηνική επανάσταση»: η μετασχηματιστική επίδραση που θα είχαν τα πυρηνικά όπλα στη διεθνή κρατική τέχνη, καθιστώντας τον πόλεμο λιγότερο, όχι περισσότερο, πιθανό.
Η θεωρία υποστήριζε ότι το καταστροφικό αποτέλεσμα των πυρηνικών πολέμων θα ήταν εμφανές σε όλους, πράγμα που σημαίνει ότι πολλά κράτη θα αναζητούσαν πυρηνικά όπλα και τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσουν για να απαντήσουν σε επιθετικές ενέργειες. Ωστόσο, έχοντας επιτύχει μια τέτοια ασφαλή ικανότητα δεύτερου πλήγματος, τα κράτη αυτά θα υποχωρούσαν και θα χαλάρωναν την έμφυτη παρόρμησή τους για ανταγωνισμό και επέκταση, καθιστώντας τον κόσμο ένα πιο ειρηνικό μέρος.
Αυτή η θεωρία παρέμενε πάντα αυτό ακριβώς: μια απλή πεποίθηση που δεν μπορούσε να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο τα κράτη με πυρηνικά όπλα συμπεριφέρονταν αφότου τα απέκτησαν.
'Μέχρι στιγμής, ο βασικός στόχος της στρατιωτικής στρατηγικής ήταν να κερδίζει πολέμους. Στο εξής, ο βασικός στόχος της στρατιωτικής στρατηγικής πρέπει να είναι η αποτροπή πολέμων. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος στόχος». Έτσι έγραψε ο Bernard Brodie, ένας από τους βασικούς στρατηγικούς της πρώιμης πυρηνικής εποχής, τα γραπτά του οποίου εξακολουθούν να εμπνέουν και να διαμορφώνουν συζητήσεις σχετικά με το πώς τα πυρηνικά όπλα επηρεάζουν τη διεθνή πολιτική. Η διατύπωση αυτή αποτελεί την επιτομή αυτού που άλλοι μελετητές θα αποκαλούσαν αργότερα «πυρηνική επανάσταση»: η μετασχηματιστική επίδραση που θα είχαν τα πυρηνικά όπλα στη διεθνή κρατική τέχνη, καθιστώντας τον πόλεμο λιγότερο, όχι περισσότερο, πιθανό.
Η θεωρία υποστήριζε ότι το καταστροφικό αποτέλεσμα των πυρηνικών πολέμων θα ήταν εμφανές σε όλους, πράγμα που σημαίνει ότι πολλά κράτη θα αναζητούσαν πυρηνικά όπλα και τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσουν για να απαντήσουν σε επιθετικές ενέργειες. Ωστόσο, έχοντας επιτύχει μια τέτοια ασφαλή ικανότητα δεύτερου πλήγματος, τα κράτη αυτά θα υποχωρούσαν και θα χαλάρωναν την έμφυτη παρόρμησή τους για ανταγωνισμό και επέκταση, καθιστώντας τον κόσμο ένα πιο ειρηνικό μέρος.
Αυτή η θεωρία παρέμενε πάντα αυτό ακριβώς: μια απλή πεποίθηση που δεν μπορούσε να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο τα κράτη με πυρηνικά όπλα συμπεριφέρονταν αφότου τα απέκτησαν.