 |
| afd.de |
Του Fyodor Lukyanov, αρχισυντάκτη του Russia in Global Affairs, προέδρου του προεδρείου του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής και διευθυντή ερευνών της Διεθνούς Λέσχης Συζητήσεων Valdai - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο έχει γίνει μεγαλύτερος. Υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία στη Γερμανία μετά την επίτευξη σημαντικών εκλογικών επιτυχιών των μη συστημικών κομμάτων (που συχνά απορρίπτονται ως «λαϊκιστές») σε δύο ανατολικά κρατίδια το Σαββατοκύριακο. Η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AFD) κέρδισε τις εκλογές στη Θουριγγία και τερμάτισε ακριβώς πίσω από το καθεστωτικό CDU στη Σαξονία.
Το νεοσύστατο «Μπλοκ Σάρα Βάγκενκνεχτ» συνέτριψε τους πρώην συναδέλφους της Die Linke (Η Αριστερά) και κατέλαβε την τρίτη θέση και στα δύο κρατίδια. Η πλήρης κατάρρευση του κυβερνώντος ομοσπονδιακού συνασπισμού (τα λεγόμενα «φανάρια» - που υποδηλώνουν τα χρώματα των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελευθέρων και των Πρασίνων) δεν αποτέλεσε έκπληξη. Περισσότερες εκλογές αναμένονται αργότερα αυτό το μήνα στο Βρανδεμβούργο, όπου οι μεγάλοι νικητές του Σαββατοκύριακου έχουν επίσης μεγάλες ελπίδες.
Μόλις σχετικά πρόσφατα τα ανατολικά κρατίδια έγιναν αντικείμενο αυξημένου ενδιαφέροντος από το γερμανικό (κυρίως δυτικό) κατεστημένο. Έχουν περάσει σχεδόν 35 χρόνια από τη διάλυση της ΛΔΓ και την απορρόφηση του εδάφους της από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Οι δυσκολίες της ενσωμάτωσης συζητήθηκαν ενεργά τη δεκαετία του 1990 και στη συνέχεια πέρασαν στο παρασκήνιο. Ακόμη και στην πρώτη φάση, τα κύρια ζητήματα ήταν το μέγεθος των επενδύσεων που απαιτούνταν στα νέα κράτη και η αποτελεσματικότητα με την οποία δαπανήθηκαν τα χρήματα. Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στα ίδια τα εδάφη είχε μικρή επίδραση στη γενική κατάσταση της συνολικής γερμανικής πολιτικής.
Στην πραγματικότητα, μόλις την τελευταία δεκαετία έγινε σαφές σε διάφορες καταστάσεις ότι η ενσωμάτωση δεν ήταν τόσο επιτυχής και ότι οι διαφορές δεν εξαφανίστηκαν. Υπό τις μεταβαλλόμενες εξωτερικές και εσωτερικές συνθήκες, η πρώην ΓΛΔ αποδείχθηκε πρόσφορο έδαφος για την άνοδο πολύ δεξιών (κάποιοι το αποκαλούν ξενοφοβικό, άλλοι εθνικιστικό) και πολύ αριστερών αισθημάτων. Τα τελευταία δεν απασχολούσαν ιδιαίτερα όσο εκφραστές τους ήταν το Αριστερό Κόμμα, οι κληρονόμοι των παλαιών κομμουνιστών της ΛΔΓ. Η διάσπασή του και η ανάδειξη της χαρισματικής Φράου Βάγκενκνεχτ ως αυτοδύναμης δύναμης, έκανε τις άρχουσες τάξεις να ανησυχούν, αν και δεν είναι ακόμη σαφές πόσο καιρό θα λάμπει το άστρο της. Και υπάρχει η πιθανότητα να συνεταιριστεί από το κυρίαρχο ρεύμα.
Σε κάθε περίπτωση, η ύπαρξη μιας ξεχωριστής ανατολικής δυναμικής εντός της Γερμανίας έχει επιβεβαιωθεί αρκετά εμφανώς. Αυτό απέδειξε και πάλι τη ζημιά από την αλαζονεία που κατέλαβε το δυτικό κατεστημένο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε εθνικό επίπεδο. Η αγνόηση των απόψεων εκείνων που θεωρούνταν ηττημένοι οδήγησε σε μεγάλα προβλήματα τόσο παγκοσμίως όσο και στο εσωτερικό των επιμέρους χωρών. Γενικότερα, οι εκλογές στη Θουριγγία και τη Σαξονία επιβεβαιώνουν μια ενδιαφέρουσα δυτικοευρωπαϊκή τάση. Οι επιτυχίες της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς (για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους που προτιμώνται στη Δύση) δεν θα φέρουν κανέναν από τους δύο στην εξουσία. Ένα πολύ ξεκάθαρο παράδειγμα είναι η Γαλλία, όπου ο Μακρόν, μετά από όλη την αμηχανία του και την ανακήρυξή του σε απελπιστικά κουτσή πάπια, ετοιμάζεται να διορίσει τον πρωθυπουργό που θέλει, όχι αυτόν που προτιμούν οι πρόσφατοι νικητές των εκλογών.
Ωστόσο, αυτού του είδους τα πράγματα δεν περνούν απαρατήρητα. Η πολιτική διαδικασία καταφεύγει σε όλο και πιο εξελιγμένους πολιτικοτεχνικούς χειρισμούς προκειμένου να παρακάμψει πλήρως ή τουλάχιστον να εξουδετερώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα μη συστημικά κόμματα και την αυξανόμενη υποστήριξή τους.
Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των persona non grata οντοτήτων, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να σχηματιστούν συνασπισμοί χωρίς τη συμμετοχή τους. Αυτό απαιτεί μια ιδεολογική ισοπέδωση των υπολοίπων, η οποία καθιστά την εκλογική διαδικασία άνευ νοήματος. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, τα κόμματα τονίζουν τις διαφορές τους και στη συνέχεια αναγκάζονται να εστιάσουν στις ομοιότητές τους.
Κατ' αρχήν, αυτό είναι φυσιολογικό- είναι η ουσία κάθε πολυκομματικής δημοκρατίας στην οποία υπάρχουν περισσότεροι από δύο βασικοί παίκτες και οι οποίοι ενώνονται στη βάση αντιδιαμεσολαβήσεων με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών. Όμως η εμφάνιση του «ελέφαντα στο δωμάτιο» - πολιτικών δυνάμεων των οποίων η επιρροή σαφώς αυξάνεται, αλλά των οποίων η συμμετοχή στην κυβέρνηση θεωρείται παράνομη - διαστρεβλώνει τη μέχρι πρότινος φυσική διαδικασία.
Η συνάντηση των παλαιών αντιπάλων δεν συμβαίνει επειδή εξυπηρετεί τα βασικά τους συμφέροντα, ούτε στη βάση λογικών παραχωρήσεων, αλλά μάλλον σε μια ελαφρώς πανικόβλητη ατμόσφαιρα του «οτιδήποτε, αλλά όχι αυτό!». Ως αποτέλεσμα, αναπαράγεται ακριβώς αυτό που κάνει τα ακραία αλλά ιδεολογικά χαρακτηρισμένα κινήματα πιο ελκυστικά: η συγχώνευση αξιοσέβαστων δυνάμεων σε μια κοινή κεντρώα μάζα ασαφών και συχνά πλέον «ελαστικών» απόψεων που εκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις (γεια σας Μακρόν και οι συνεργάτες του). Έτσι έχουμε μια διχοτόμηση όχι των απόψεων, αλλά του kosher - του «καθαρού έναντι του ακάθαρτου». Αυτό εκνευρίζει τους ψηφοφόρους και το ποσοστό εκείνων που πιστεύουν ότι τους πουλάνε λεμόνι αυξάνεται. Και έλκονται από τους «ακάθαρτους», οι οποίοι τους φαίνονται πιο τίμιοι. Είναι ένας φαύλος κύκλος.
Μέχρι στιγμής, παντού (εκτός από την Ιταλία), τα «άκρα» δεν είχαν αρκετή ικανότητα και πονηριά για να ξεγελάσουν τους αντιπάλους τους σε αυτό το μετεκλογικό παιχνίδι. Και η ιταλική περίπτωση δείχνει ότι όποιος «σφάζει τον δράκο» καταλήγει να τον αντιγράφει. Παρ' όλα αυτά, η αύξηση των δυσαρεστημένων που ψηφίζουν «λάθος» είναι γραμμική.Αυτό είναι που κάνει το κατεστημένο να φοβάται. Αν και έχει καταφέρει να κρατήσει το τιμόνι μέχρι στιγμής, δεν είναι βέβαιο πως θα συνεχίσει να το κάνει.
Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι, μεσοπρόθεσμα, οι διαδικασίες αυτές θα οδηγήσουν σε αναδιαμόρφωση του ευρύτερου ευρωπαϊκού πολιτικού τοπίου. Παραδόξως, ωστόσο, είναι αρκετά σταθερό στην παρούσα κατάστασή του. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν έχει διαμορφώσει πειστικά ιδεολογικές εναλλακτικές λύσεις στις σημερινές «ευρωπαϊκές αξίες» υπό την αμερικανική αιγίδα. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το πέρασμα των πρώην «απόκληρων» στο πρώτο κλιμάκιο δεν σημαίνει αναδιάταξη των ελίτ, αλλά, αντίθετα, κανονικοποίηση των νεοεισερχομένων. Το πλαίσιο ΕΕ/ΝΑΤΟ έχει ένα υψηλό περιθώριο ασφαλείας για να διατηρήσει το πολιτικό πεδίο εντός των ίδιων παραμέτρων. Αυτό μας φέρνει στο ερώτημα αν θα πρέπει να περιμένουμε αλλαγές στην πορεία που θα επηρεάσουν τα ρωσικά συμφέροντα. Μέχρι στιγμής, η απάντηση είναι αρνητική.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru.
Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι, μεσοπρόθεσμα, οι διαδικασίες αυτές θα οδηγήσουν σε αναδιαμόρφωση του ευρύτερου ευρωπαϊκού πολιτικού τοπίου. Παραδόξως, ωστόσο, είναι αρκετά σταθερό στην παρούσα κατάστασή του. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν έχει διαμορφώσει πειστικά ιδεολογικές εναλλακτικές λύσεις στις σημερινές «ευρωπαϊκές αξίες» υπό την αμερικανική αιγίδα. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το πέρασμα των πρώην «απόκληρων» στο πρώτο κλιμάκιο δεν σημαίνει αναδιάταξη των ελίτ, αλλά, αντίθετα, κανονικοποίηση των νεοεισερχομένων. Το πλαίσιο ΕΕ/ΝΑΤΟ έχει ένα υψηλό περιθώριο ασφαλείας για να διατηρήσει το πολιτικό πεδίο εντός των ίδιων παραμέτρων. Αυτό μας φέρνει στο ερώτημα αν θα πρέπει να περιμένουμε αλλαγές στην πορεία που θα επηρεάσουν τα ρωσικά συμφέροντα. Μέχρι στιγμής, η απάντηση είναι αρνητική.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το Profile.ru.