 |
| Photo: Public domain |
Δύο γεγονότα κυριάρχησαν στη διεθνή ειδησεογραφία την εβδομάδα 8-13/9: το τηλεοπτικό ντιμπέιτ μεταξύ των υποψηφίων για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, της Καμάλα Χάρις και του Ντόναλντ Τραμπ, και οι αναφορές ότι η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ ετοιμάζονται να επιτρέψουν στο ουκρανικό καθεστώς να χρησιμοποιήσει τους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς για να πλήξει βαθιά το έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η τελευταία κίνηση θα θεωρηθεί στη Μόσχα ως μια σημαντική κλιμάκωση από έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων σε μια άμεση σύγκρουση μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων.
Editorial - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα προαναφερθέντα γεγονότα συνδέονται στενά μεταξύ τους. Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές απέχουν λιγότερο από δύο μήνες με τη Δημοκρατική Χάρις και τον Ρεπουμπλικανό Τραμπ να ανταγωνίζονται σε μια έντονα αμφισβητούμενη και διχαστική κούρσα για τον Λευκό Οίκο. Η Χάρις, η εν ενεργεία αντιπρόεδρος, σημείωσε την καλύτερη επίδοση στο ζωντανό τηλεοπτικό ντιμπέιτ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Ο Τραμπ, ωστόσο, με χαρακτηριστική θρασύτητα, υποστήριξε ότι κέρδισε το ντιμπέιτ. Η μετέπειτα άρνησή του να συμμετάσχει σε ένα δεύτερο ντιμπέιτ που θα ακολουθούσε, ίσως να σημαίνει πως η προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ φοβάται ότι η Χάρις κατάφερε να πάρει το πάνω χέρι έναντι του μεγαλύτερου σε ηλικία αντιπάλου της, ο οποίος ακουγόταν χιλιοειπωμένος και ασυνάρτητος. Μιλάμε εδώ για επιφανειακό στυλ και όχι για ουσία, την οποία κανένας από τους δύο υποψηφίους δε διαθέτει σε μεγάλο βαθμό.
Διακριτικά, το αμερικανικό κατεστημένο ευνοεί τη νίκη της Χάρις. Τα περισσότερα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν αυτή που θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, και μάλιστα έγχρωμη. Αυτό και μόνο το διαπιστευτήριο γυαλίζει την εικόνα της αμερικανικής δημοκρατίας ως υποτιθέμενου προπυργίου της δημοκρατίας και των φιλελεύθερων αξιών.
Το πιο σημαντικό για το αμερικανικό βαθύ κράτος -ή την άρχουσα τάξη- είναι ότι η Χάρις ευθυγραμμίζεται περισσότερο με την ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική της. Όπως και το σημερινό της αφεντικό, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, η Χάρις μίλησε με πολεμικό τρόπο για την αντιμετώπιση της Ρωσίας και την ακλόνητη υποστήριξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Το κατεστημένο της Ουάσινγκτον θέλει να κερδίσει η Χάρις στις 5 Νοεμβρίου για να εξασφαλίσει τη συνέχιση του πολέμου δι' αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας. Το παντοδύναμο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα στην καρδιά του αμερικανικού καπιταλισμού θέλει η πολεμική ρακέτα να συνεχίσει να αποφέρει μεγαλοκέρδη. Αλλά και στην ευρύτερη γεωπολιτική εικόνα, η σύγκρουση με τη Ρωσία είναι μόνο ένα στοιχείο μιας ευρύτερης πολιτικής αντιπαράθεσης με άλλες ξένες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα, ή οποιοδήποτε άλλο έθνος που αμφισβητεί τα τεκμήρια ηγεμονίας των ΗΠΑ. Όπως υποστηρίξαμε στο κύριο άρθρο μας την περασμένη εβδομάδα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να αντισταθμίσουν την αποτυχία της παγκόσμιας ισχύος τους ακολουθώντας μια εντατικοποιημένη πολιτική επιθετικότητας και πολεμικότητας, ακόμη και αν μια τέτοια πολιτική θέτει ολόκληρο τον πλανήτη σε κίνδυνο καταστροφικού παγκόσμιου πολέμου.
Η εξαιρετικά χορογραφημένη κίνηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία να δώσουν στο ουκρανικό καθεστώς την άδεια να χρησιμοποιήσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς για να πλήξει βαθιά μέσα στη Ρωσία συσχετίζεται στενά με τις προεδρικές εκλογές υψηλού κινδύνου.
Ακόμη και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι το ουκρανικό καθεστώς βρίσκεται σε δεινή θέση, καθώς οι ρωσικές δυνάμεις σημειώνουν σημαντικά κέρδη στην περιοχή του Ντονμπάς, καθώς και απωθούν την επίθεση στο Κουρσκ που διαρκεί ένα μήνα. Ένα χαρακτηριστικό ρεπορτάζ του CNN φάνηκε να προλαβαίνει την πραγματικότητα που πολλοί ανεξάρτητοι παρατηρητές έχουν ήδη επισημάνει, δηλαδή ότι η ουκρανική άμυνα καταρρέει.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν μπορεί να αντέξει μια ντροπιαστική ήττα στην Ουκρανία πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου. Η απώλεια του κύρους του υποψηφίου Χάρις θα έβλαπτε ανεπανόρθωτα τον υποψήφιο, ειδικά με δεδομένο το τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο που επενδύθηκε για την «υπεράσπιση της Ουκρανίας από τη ρωσική επιθετικότητα».
Ως εκ τούτου, η παροχή στο καθεστώς του Κιέβου μιας ακόμη σανίδας σωτηρίας με όπλα μεγάλου βεληνεκούς αποσκοπεί στο να κάνει την παραπαίουσα χούντα του Ζελένσκι να αντέξει για μερικές ακόμη εβδομάδες ώστε να περάσουν οι αμερικανικές εκλογές.
Ο Ντόναλντ Τραμπ θα επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό από την πανωλεθρία της ήττας στην Ουκρανία. Ο πρώην πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών προωθεί την υποψηφιότητά του για την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο με την προώθηση μιας ειρηνευτικής συμφωνίας στην Ουκρανία και την «αποτροπή του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου».
Η αδέσποτη απαξίωση του Τραμπ για τη συμμαχία του ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους συμμάχους είναι εν μέρει ο λόγος για τον οποίο το αμερικανικό κατεστημένο δεν τον ευνοεί. Συγκριτικά, η Χάρις είναι ένα πιο εύπλαστο εργαλείο για την αμερικανική πολεμοκαπηλεία, ειδικά όσον αφορά την αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Η συζήτηση του Τραμπ για διαπραγματεύσεις για την επίλυση του προβλήματος στην Ουκρανία είναι προβληματική για το μιλιταριστικό βαθύ κράτος.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να διαψεύσουμε την άποψη ότι ο Τραμπ είναι υποψήφιος για ειρήνη. Μπορεί να έχει μια ενδόμυχη τάση να μειώσει την επιθετικότητα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας, αλλά ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος είναι πιο πολεμοχαρής από τον Δημοκρατικό αντίπαλό του απέναντι στην Κίνα και το Ιράν. Ο Τραμπ υποστηρίζει πλήρως τη γενοκτονία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Είναι δίκαιο να πούμε πως αν ο Τραμπ ήταν και πάλι πρόεδρος, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ για την πολεμοκαπηλεία απλώς θα μετατοπιζόταν σε κάποια άλλη περιοχή του κόσμου.
Τα λόγια του Τραμπ για το σταμάτημα του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου δεν είναι αξιόπιστα. Όταν ήταν πρόεδρος (2016-2020), υποδαύλισε το νεοναζιστικό ουκρανικό καθεστώς για να διεξάγει τον γενοκτονικό του πόλεμο κατά των εθνοτικών Ρώσων στο Ντονμπάς, ο οποίος οδήγησε στην στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας τον Φεβρουάριο του 2022. Ήταν επίσης αεικίνητος για την αποκοπή της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο και άσκησε πίεση στη Γερμανία για να ακυρώσει το σχέδιο Nord Stream. Ο Μπάιντεν διέταξε αργότερα την ανατίναξη του υποθαλάσσιου αγωγού της Βαλτικής τον Σεπτέμβριο του 2022.
Το να παρουσιάζεται ως ειρηνοποιός στην Ουκρανία είναι η κυνική προσπάθεια του Τραμπ να κερδίσει ψήφους από πολλούς Αμερικανούς που δικαίως έχουν θορυβηθεί από τον απερίσκεπτο πόλεμο αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας. Καταλήγει σε ρητορική τοποθέτηση.
Είναι απίθανο ένας μελλοντικός πρόεδρος Τραμπ να επιτύχει την ειρήνευση στην Ουκρανία. Κατ' αρχάς, το αμερικανικό κατεστημένο θα έμπαινε σε υπερδιέγερση για να σαμποτάρει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Μπορεί κανείς να φανταστεί πώς θα επέστρεφε δυναμικά η παλιά φήμη των μέσων ενημέρωσης ότι ο Τραμπ είναι ένα υποτιθέμενο ρωσικό τσιράκι.
Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, πως μεγάλα τμήματα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Κογκρέσο και τη Γερουσία, καθώς και παλαιότερα υψηλόβαθμα στελέχη, είναι ένθερμοι υποστηρικτές της εχθρικής πολιτικής έναντι της Ρωσίας. Είναι σημάδι των καιρών ότι ο πρώην αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών Ντικ Τσένι -ο αρχιτέκτονας των πολέμων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ- έδωσε πρόσφατα την υποστήριξή του στη Χάρις, όπως και άλλοι Ρεπουμπλικάνοι μεγαλοστελέχη. Η Χάρις ευχαρίστησε θερμά τον εγκληματία πολέμου.
Επιπλέον, αυτή την εβδομάδα, ανώτερα ρεπουμπλικανικά μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων που συμμετέχουν σε σημαντικές επιτροπές πληροφοριών, στρατιωτικών και εξωτερικής πολιτικής έγραψαν επίσημη επιστολή στον Μπάιντεν με την οποία τον προέτρεπαν να δώσει την έγκρισή του στην Ουκρανία να εκτοξεύσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς κατά της Ρωσίας. Ο Μπάιντεν δεν χρειάστηκε να πειστεί πολύ. Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, δήλωσε αλαζονικά ότι «επεξεργάζεται την πρόταση».
Προσφέροντας στη διακομματική ρωσοφοβία, ένα άλλο λόμπι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι Ρεπουμπλικάνοι κατά του Τραμπ, υποστήριξε πως «μια ψήφος στον Τραμπ είναι μια ψήφος στον Πούτιν».
Το εμφανές αποτέλεσμα -που αποκρύπτεται από την υπερβολή και τη διαστρέβλωση των μέσων ενημέρωσης- της «ιστορικής» τηλεοπτικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ αυτή την εβδομάδα είναι ότι και οι δύο υποψήφιοι ανήκουν σε ένα κόμμα -το de facto Κόμμα του Πολέμου.
Μπορεί να υπάρχουν πολυκομματικά ονόματα και ταμπέλες και ρητορικές διαφορές, αλλά, ουσιαστικά, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών στην Ουάσιγκτον δεν εκπροσωπεί το λαό και τις ανάγκες του, αλλά είναι υπηρέτες της ιμπεριαλιστικής πολεμοκαπηλείας. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς στην Ευρώπη.
Αποτελεί τραγική αντανάκλαση της υποβάθμισης της δημοκρατίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη το γεγονός ότι οι πολίτες οδηγούνται σε έναν πιθανό παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική πυρκαγιά από ένα πολιτικό και ελεγχόμενο από τις επιχειρήσεις μονοπώλιο. Οποιαδήποτε διαφορετική φωνή από τη δουλοπρεπή προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης υπέρ του πολέμου κλείνει και λογοκρίνεται. Η Gοοgle και το YοuTube κλείνουν τις αντιπολεμικές ιστοσελίδες με την παράλογη αιτιολογία ότι είναι «προπαγάνδα του Κρεμλίνου», με τρόπο παρόμοιο με τον οποίο οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι φοιτητές που διαμαρτύρονται για τη γενοκτονία στη Γάζα συκοφαντούνται ως «συμπαθούντες την τρομοκρατία». Οι δυτικές «δημοκρατίες» αποκαλύπτουν την πραγματική τους φύση ως φασιστικά κράτη πολέμου που βανδαλίζουν το διεθνές δίκαιο.
Οι ηγέτες των ΗΠΑ εν μέσω της εσωτερικής πολιτικής τους κρίσης και της παγκόσμιας αποτυχίας τους παίζουν με την παγκόσμια ειρήνη. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν προειδοποίησε ότι αν δοθεί το πράσινο φως για πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, τότε η Ρωσία θα θεωρήσει το ΝΑΤΟ ως άμεσο συμμετέχοντα στις εχθροπραξίες. Ο άλλοτε πόλεμος δι' αντιπροσώπων θα είναι στο εξής ένας άμεσος πόλεμος. Αυτή είναι μια σκληρή κόκκινη γραμμή. Θα την περάσουν οι τρελοί δυτικοί «ηγέτες»; Μπορεί κάλλιστα να το κάνουν λόγω της αδιόρθωτης αλαζονείας τους που συσσωρεύτηκε από τα χρόνια της πολεμοκαπηλείας με ατιμωρησία και επίσης επειδή ολόκληρο το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα είναι εκ γενετής καλωδιωμένο για πόλεμο, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η εγγενής κατάρρευσή του. Ο πόλεμος μοιάζει αναπόφευκτος αν η δυτική πολιτική τάξη κάνει ό,τι θέλει.
Το αμερικανικό κόμμα του πολέμου και οι οπαδοί του στη Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη σπρώχνουν τον κόσμο στην άβυσσο. Και δεν υπάρχει καμία συζήτηση γι' αυτό.