Karen Kwiatkowski - mises.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Το Κογκρέσο μιλάει ανοιχτά για πολέμους και τους χρηματοδοτεί αξιόπιστα, και μπορούμε εύκολα να επαληθεύσουμε ότι έχει συσσωρεύσει δισεκατομμύρια δολάρια σε αυτό το συγκεκριμένο καλάθι δαπανών. Αυτό που δεν μπορούμε να δούμε είναι γιατί η Ουάσινγκτον ενεργεί όπως ενεργεί. Το γιατί συχνά αποσιωπάται, και η υποκείμενη λογική για τη συνεχή επένδυση στον πόλεμο αποκρύπτεται. Αντ' αυτού, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί μας κλαψουρίζουν συνεχώς πως η Ουάσινγκτον υπερασπίζεται την ελευθερία και βοηθά τα μικρά κράτη να αντισταθούν στους καταπιεστές τους.
Αυτά τα ψέματα της αμερικανικής πολεμικής προπαγάνδας δεν θα πετύχουν στην περίπτωση των κτηνώδους κρεατομηχανών φθοράς στην Ουκρανία και το Ισραήλ. Η ελευθερία -είτε σε ατομική είτε σε κρατική μορφή- δεν στηρίζεται στα λόγια, αλλά στην ατομική ιδιοκτησία του εαυτού και της περιουσίας και στην κρατική προστασία αυτών των ατομικών δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Αν δεν υπερασπίζεται την ελευθερία, οι ΗΠΑ βοηθούν ένα μικρό ανεξάρτητο κράτος να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στους μεγαλύτερους και πλουσιότερους καταπιεστές του; Κανένα από αυτά τα υποτιθέμενα κίνητρα για την αμερικανική εξωτερική παρέμβαση δεν ισχύει για όσα κάνουν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία ή στο Ισραήλ. Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι τόσο αφοσιωμένη στη χρηματοδότηση, τη διεξαγωγή και την επέκταση αυτών των πολέμων; Η απάντηση είναι ότι ο πόλεμος βοηθά το κράτος να αρπάξει την περιουσία και την ελευθερία μας. Η απάντηση είναι ότι ο πόλεμος είναι πραγματικά η υγεία του κράτους.
Ο πόλεμος στο Ισραήλ
Στο Ισραήλ πάνω από το 90% του συνόλου της γης ανήκει στο κράτος. Οι άνθρωποι και οι εταιρείες έχουν μακροχρόνιες μισθώσεις για να τη χρησιμοποιούν. Η γη, η ιδιοκτησία και οι άνθρωποι στα αμφισβητούμενα κατεχόμενα εδάφη θεωρούνται ότι ανήκουν στον ισραηλινό στρατό. Η πρόσφατη συζήτηση στο Ισραήλ σχετικά με ένα σχέδιο για τη μεταφορά του διοικητικού ελέγχου της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης από τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις στην πολιτική κρατική διοίκηση οικισμών καταδεικνύει τη σημασία τόσο της γης που ανήκει στο στρατό όσο και της γης που ανήκει στο κράτος. Υπογραμμίζει επίσης τη θεμελιώδη στάση του κράτους του Ισραήλ πως όλη η ιδιοκτησία είναι κρατική ιδιοκτησία. Η αντίληψη του ισραηλινού κράτους για την ιδιοκτησία μοιάζει περισσότερο με εκείνη της Σοβιετικής Ένωσης παρά με κάτι που οι Αμερικανοί θα αποδέχονταν ή θα υπερασπίζονταν. Η υπεράσπιση του Ισραήλ είναι κυριολεκτικά μια υπεράσπιση της κρατικής ιδιοκτησίας.
Το κράτος του Ισραήλ έχει καλλιεργήσει μια πολύ ιδιότυπη πολιτική σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία όχι μόνο εγγυάται την πολιτική κορυφαία κάλυψη στον ΟΗΕ και στο Κογκρέσο για όλες τις ενέργειες του Ισραήλ, αλλά παρέχει επίσης στο Ισραήλ πρόσβαση στο Κογκρέσο και στις εκτελεστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ 24 ώρες το 24ωρο. Από το 1948, αυτή η ιδιότυπη σχέση έχει παράγει πάνω από 300 δισεκατομμύρια δολάρια σε ετήσια στρατιωτική βοήθεια και οικονομικές πληρωμές χωρίς όρους προς το Ισραήλ. Σε περιόδους ενεργών συγκρούσεων, αυτή η βοήθεια διπλασιάζεται και τριπλασιάζεται γρήγορα με συντριπτική διακομματική υποστήριξη από το Κογκρέσο και τον πρόεδρο. Όπως αρέσκονται να μας υπενθυμίζουν οι υποστηρικτές αυτής της βοήθειας, ορισμένα από αυτά τα φορολογικά δολάρια ξοδεύονται στην πατρίδα μας από το ίδιο μας το κράτος για να στηρίξουν τις δικές μας αμυντικές βιομηχανίες.
Η κρατική και στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ είναι αναμφίβολα πραγματική, αλλά καμία από τις δύο δεν είναι πραγματικά απαραίτητη.
Το Ισραήλ - που έχει το μέγεθος του Βερμόντ και τον πληθυσμό του Νιου Τζέρσεϊ, αλλά κατατάσσεται στην τέταρτη οικονομία με τις καλύτερες επιδόσεις στον κόσμο από τον Οργανισμό Συνεργασίας και Ανάπτυξης το 2022 - είναι μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία με κορυφαίους τομείς άμυνας και τεχνολογίας. Είναι ικανή για χρήση πυρηνικών όπλων και οι αμυντικές της δυνατότητες είναι πανίσχυρες, ασύγκριτες από οποιαδήποτε δύναμη δυνάμεων καταπιεστών. Το Ισραήλ δεν χρειάζεται τις ΗΠΑ για να το «υπερασπιστούν». Το σιωνιστικό κράτος αναμφίβολα εξελίσσεται και παραμένει ένας τόπος εσωτερικών και διεθνών συγκρούσεων. Αλλά μπορεί να περιγραφεί ως «ανεξάρτητο αουτσάιντερ» μόνο με ένα κλείσιμο του ματιού και ένα νεύμα.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία
Το 1991, η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε και η Ουκρανία άρχισε να απομακρύνεται από την κρατική ιδιοκτησία της γης και της περιουσίας. Αλλά η Ουκρανία κινήθηκε προς τη γλώσσα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας με πολύ ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα. Η ουκρανική γη σήμερα βρίσκεται κυρίως στα χέρια πολιτικά συνδεδεμένων εθνικών και διεθνών εταιρειών και οι μεγάλες εμπορικές εκμεταλλεύσεις κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της γεωργικής γης μέσω μισθώσεων, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Oakland. Για δεκαετίες, η Ουκρανία θεωρούνταν το πιο διεφθαρμένο έθνος στην Ευρώπη. Τα εντυπωσιακά επίπεδα κρατικής και κρατικά συνδεδεμένης δωροδοκίας διατηρήθηκαν κατά τη μετάβαση από τη σοβιετική δημοκρατία σε μέλος της ΕΕ - και ελπιδοφόρο μέλος του ΝΑΤΟ. Καθώς ο συγκεντρωτισμός και ο κρατικός έλεγχος των μέσων παραγωγής συνεχίστηκε στην Ουκρανία - τώρα με την ενθάρρυνση της Δύσης - η ιδιωτική οικονομία και η κοινωνία των πολιτών απέτυχαν να αναπτυχθούν.
Οι παθιασμένοι με τη Ρωσία νεοσυντηρητικοί, όπως η καριερίστρια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Βικτόρια Νούλαντ - που ανακυκλώθηκε απρόσκοπτα από την κυβέρνηση Μπους στις κυβερνήσεις Ομπάμα και Μπάιντεν - μοίραζαν μπισκότα και χαμόγελα, γνωρίζοντας ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που είχαν προσλάβει έκαναν καλή δουλειά βοηθώντας στην υποδαύλιση της έγχρωμης επανάστασης του Μαϊντάν το 2014 για την εδραίωση της επιρροής των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Αυτό δεν έγινε για να προωθηθεί η Ουκρανία ως ελεύθερη χώρα, αλλά για να εξασφαλιστεί ως πόρος και όπλο.
Εν μέρει λόγω της παρότρυνσης των πρόθυμων Ουκρανών και Δυτικών αξιωματούχων και των ακολούθων τους, η Ουκρανία αγκαλιάζει τώρα τις ιδιαιτερότητες του Μπαντερικού εθνικοσοσιαλισμού, ενώ εξακολουθεί να παλεύει με τα επακόλουθα του παλιού σοβιετισμού, με τη διαφθορά, το έγκλημα και τη δημόσια ανεντιμότητα. Η περίπτωση της Burisma Holdings και τα οφέλη της κρατικής διαφθοράς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μπορούν να συζητηθούν και να αμφισβητηθούν. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε την σκληρή αλήθεια των πρόσφατων δηλώσεων του γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκράχαμ για τα 10 με 12 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ορυκτούς και φυσικούς πόρους της Ουκρανίας, τα οποία το αμερικανικό κράτος θέλει να ελέγξει: «Είναι ένα χρυσωρυχείο» - όχι για τον λαό της Ουκρανίας, αλλά για μια αμερικανική κυβέρνηση που αγωνίζεται για τον ολοένα και διευρυνόμενο έλεγχο πέρα από τα σύνορά της. Όπως συμβαίνει με όλους τους πολέμους που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, η αμερικανική κυβέρνηση επιδιώκει το δικό της πλεονέκτημα, το οποίο είναι εντελώς ασύμβατο με την αναγνώριση και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και με την ελευθερία γενικότερα.
Μπορούμε να θεωρήσουμε την Ουκρανία ένα ανεξάρτητο αουτσάιντερ, όπως επιμένουν οι Αμερικανοί πολιτικοί ότι είναι; Η Ουκρανία είναι μια τεράστια ευρωπαϊκή δύναμη με φυσικούς πόρους, γεωγραφία, φθηνό εργατικό δυναμικό και φθηνότερους πολιτικούς. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο η φυσική μετάβασή της από τη σοβιετική κυριαρχία σε μια κλασική φιλελεύθερη δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να επιτραπεί. Πάρα πολλά ενδιαφερόμενα μέρη με πάρα πολλούς διαφορετικούς λόγους θέλουν να διαμορφώσουν την εξέλιξη της Ουκρανίας, με κυριότερο το αμερικανικό κράτος. Η Ουκρανία όχι μόνο δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά η εξάρτησή της διαμορφώθηκε προσεκτικά από τα δυτικά συμφέροντα πριν από το πραξικόπημα του 2014 και έχει σχεδιαστεί για να παραμείνει πολύ καιρό μετά τη χάραξη νέων γραμμών μεταξύ της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, της Πολωνίας, της Λιθουανίας και φυσικά της Ρωσίας. Η Ουκρανία, όπως και το σύγχρονο Ισραήλ, προέκυψε ως ένα τεχνητό και πολιτικό κράτος. Το Ισραήλ και η Ουκρανία όχι μόνο δεν προέκυψαν οργανικά, αλλά σε κανένα από τα δύο δεν δόθηκε αυτή η ευκαιρία στα βιαστικά χρόνια του «τέλους της ιστορίας» του 20ού αιώνα, του πιο δολοφονικού και πιο κρατικιστικού αιώνα.
Η τραγωδία πίσω από την αφήγηση της Ουάσιγκτον
Συγκρίνοντας τις σημερινές καταστάσεις «ανεξάρτητου αουτσάιντερ» του Ισραήλ και της Ουκρανίας, είναι δύσκολο να ξέρει κανείς τι πρέπει να μας τρομάξει περισσότερο και τι πρέπει να ραγίσει τις καρδιές μας. Πολλοί στο Ισραήλ φαίνεται να αντιλαμβάνονται το πραγματικό κόστος της απόκτησης κλεμμένων αγαθών, όπως είναι η κρατική βοήθεια των ΗΠΑ προς το Ισραήλ - και η ζήτησή της από το ισραηλινό κράτος. Στην Ουκρανία, ο λαός έχει μια μεγάλη και αυξανόμενη αίσθηση ότι είναι αυτός που έχει ληστευτεί - όχι μόνο από τη Ρωσία με την απόκτηση του ρωσόφωνου Ντονμπάς, αλλά και από μια χούφτα ευρωπαϊκών και αμερικανικών ελίτ που έχουν ήδη ξεπεράσει τον Ιωσήφ Στάλιν στο να σχεδιάζουν και να επωφελούνται από την ουκρανική δυστυχία.
Οι ΗΠΑ και η Δύση δεν τροφοδοτούν τον πόλεμο στην Ουκρανία και το Ισραήλ για να προωθήσουν την ελευθερία και την ελευθερία. Το αμερικανικό κράτος έχει ελάχιστα να πει σε αυτές τις χώρες για το πώς θα μπορούσαν να προστατεύσουν καλύτερα την ατομική ιδιοκτησία και τον ατομικισμό - στην πραγματικότητα, συμβουλεύει γενικά το αντίθετο. Ομοίως, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν επενδύει στη σύγκρουση στην Ουκρανία και το Ισραήλ για να βοηθήσει ένα μικρό ανεξάρτητο αουτσάιντερ να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στους μεγαλύτερους καταπιεστές του. Οι ΗΠΑ, βοηθώντας ενεργά τους κρατικούς θεσμούς που απεχθάνονται την ελευθερία, καταπιέζουν θεμελιωδώς τόσο τον ουκρανικό όσο και τον ισραηλινό πληθυσμό. Θυμηθείτε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κόμματος, υπολογίζει τους νεκρούς Ουκρανούς και τους νεκρούς Ρώσους ως κέρδος, δικαιολογώντας δημόσια τη χρήση βομβών, πυραύλων και πυρομαχικών διασποράς - που χρησιμοποιούνται για να σκοτώνουν αθώους και να στοχεύουν σπίτια και νοσοκομεία.
Γιατί το καθεστώς αγαπά τον πόλεμο
Είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοήσουμε γιατί το καθεστώς αγαπά τον πόλεμο και τον απαιτεί. Το Ισραήλ και η Ουκρανία παρέχουν σοβαρή τροφή για σκέψη, όχι μόνο για τους Αμερικανούς φορολογούμενους, αλλά ειδικά για τους Αμερικανούς που φαντάζονται ότι ζουν υπό μια κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό.
Το αμερικανικό κράτος δεν πολεμάει για τους ανεξάρτητους αδικημένους και δεν πολεμάει για την ελευθερία. Μια χώρα ή ακόμη και ένα πολιτικό κόμμα που επιχειρεί να είναι ανεξάρτητο από τον αμερικανικό μιλιταρισμό ή να προωθήσει πραγματικά τα δικαιώματα της ατομικής ιδιοκτησίας με τρόπο που να κοστίζει στο αμερικανικό κράτος κάποιο μέτρο εξουσίας ή κέρδους, γρήγορα βρίσκει τον εαυτό του στόχο της οργής του.
Η Ουκρανία και το Ισραήλ είναι οι σημερινοί πόλεμοι της μπουτίκ επιλογής, που συνδέονται και μοιάζουν πολύ με εκείνους που η κυβέρνηση των ΗΠΑ επιδίωξε για κέρδος και επίδειξη στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, τη Συρία, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και αλλού. Οι πόλεμοι-μπουτίκ είναι και ευχάριστοι και κερδοφόροι για το καθεστώς. Τρέφουν και ικανοποιούν προσωρινά τους στρατιωτικο-βιομηχανικούς-συνεδριακούς εγκάθετους. Αυτοί οι πόλεμοι διευκολύνουν τον έλεγχο των εγχώριων πόρων και της ελευθερίας. Προωθούν τον ατελείωτο κρατικό δανεισμό. Επιτρέπουν στο κράτος να ξύσει μια φαγούρα, όπως ένα φίδι χάνει το δέρμα του για να μεγαλώσει....
Είναι δυνατόν όταν ο Randolph Bourne παρατήρησε ότι «ο πόλεμος είναι η υγεία του κράτους» να υποτίμησε την πραγματικότητα, βλέποντας τους πολέμους ως περιοδικούς και όχι ως την ίδια τη ζωογόνο δύναμη του κράτους; Στο γνωστό δοκίμιό του του 1918, ο Bourne σημειώνει πως «ο πόλεμος αναδεικνύει με πολύ καθαρό τρόπο το ιδεώδες του κράτους και αποκαλύπτει στάσεις και τάσεις που ήταν κρυμμένες». Τι ήταν κρυμμένο και τι αποκαλύπτεται τώρα στους δύο μεγάλους πολέμους που χρηματοδοτεί και πολεμά η Ουάσιγκτον στο Ισραήλ και στην Ουκρανία;
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέτουν αυτό το ερώτημα, και περισσότεροι πρέπει να το κάνουν. Προς το τέλος της στρατιωτικής μου καριέρας, ήμουν μία από αυτούς. Παρά τα χρόνια προηγμένης στρατιωτικής εκπαίδευσης, συμπεριλαμβανομένης της ολοκλήρωσης του προγράμματος του Naval War College, δεν είχα ακούσει ποτέ για τον υποστράτηγο των πεζοναυτών Smedley Butler, πόσο μάλλον για το φυλλάδιό του «Ο πόλεμος είναι μια κομπίνα». Αλλά αυτό που έβλεπα, ελλιπώς από μέσα, επιβεβαίωνε ότι ο Μπάτλερ δεν ήταν μόνο σωστός αλλά και προφητικός. Ο αλληλένδετος κύκλος των εθνικών ιδεολογικών και αμυντικών βιομηχανικών εξοπλιστικών αγώνων και η αδιάκοπη, σπάταλη και τελικά άχρηστη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών δεν αποσκοπεί στην άμυνα αλλά στην επίθεση, και όχι μόνο στην επίθεση των ΗΠΑ αλλά και στις ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ επιθετικές δυνατότητες των διαφόρων συμμάχων τους. Οι ωφελημένοι από αυτό, όπως σημείωσε ο Μπάτλερ, ήταν πάντα και μόνο οι εκβιαστές. Το 1933, περιέγραψε τις προηγούμενες δεκαετίες της υπηρεσίας του: «Ήμασταν οι κρατικοί γκάνγκστερς, ... υψηλής κατηγορίας μυς [άνδρες] για τις μεγάλες επιχειρήσεις, για τη Wall Street και τους τραπεζίτες».
Ως μικρός κρατικός γκάνγκστερ ο ίδιος στις δεκαετίες του '80 και του '90, παρατήρησα τη μεταψυχροπολεμική άνοδο των νεοσυντηρητικών -με το πάθος τους για το Ισραήλ και την ωμή λαγνεία τους για την ανατολική Ευρώπη- καθώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ μετά το 1989 αντικατέστησε απρόσκοπτα τον λαϊκό αντικομμουνισμό με τον λυσσαλέο αντιρωσισμό. Ωστόσο, αυτή η ιδεολογία ήταν απλώς υποστηρικτική της συνεχιζόμενης ανάπτυξης του κράτους: Αν το κράτος δεν ήταν σε θέση να υιοθετήσει τον νεοσυντηρητισμό, θα είχε βρεθεί κάποια άλλη «επείγουσα καθοδηγητική δύναμη» για την εξέλιξη των στρατιωτικών θεσμών - τόσο του καρδιακού παλμού της αμερικανικής οικονομίας όσο και των διευκολυντών της κρατικής εξουσίας.
Υπηρέτησα υπό την κυβέρνηση Μπους-Τσένι. Εκείνη την εποχή ο Ντικ Τσένι προσωποποίησε την επιθυμία του κράτους για πόλεμο και κέρδος και όταν αποφασίστηκε η πολιτική παραπλάνηση του λαού και των νομοθετών του ώστε να υποστηρίξουν τον πόλεμο στο Ιράκ. Οι πόλεμοι ήταν εύκολο να ξεκινήσουν, και για να παραφράσουμε τον Μπάτλερ, τα κέρδη θα μετριόντουσαν σε δολάρια και οι απώλειες μόνο σε ζωές. Το Πεντάγωνο των Μπους-Τσένι δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει ένα τρίο αεροπειρατών το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και έγινε το ίδιο κυριολεκτικά το σημείο μηδέν, ανυπεράσπιστο απέναντι σε «εχθρικές» επιθέσεις. Αυτή η αποτυχία λειτούργησε άψογα για να στηρίξει την έκρηξη της άμυνας, των πληροφοριών και της επιτήρησης δεδομένων - πάνω από 20 χρόνια κερδοσκοπίας, αρπαγής πόρων και εγχώριας χειραγώγησης. Αυτό συνέβη καθώς ένα μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής και τμήματα της Ανατολικής Ευρώπης καταστράφηκαν με το ανεπίγνωστο κόστος εκατομμυρίων νεκρών, κατεστραμμένων και εκτοπισμένων ανθρώπων, κατεστραμμένων οικονομιών και διαλυμένων κοινωνιών.
Η πολεμική απάτη
Κατάλαβα ότι αυτό που έκανα αφορούσε απλώς τις δαπάνες, όχι την υπεράσπιση. Τίποτα από όσα κάναμε δεν αποσκοπούσε στην προστασία της ζωής και της ελευθερίας. Για μερικά χρόνια έκανα συγκοινωνία με έναν μηχανικό βαλλιστικών πυραύλων, ο οποίος αναφερόταν σε μεγάλες αποτυχίες δοκιμών, αλλά αυξανόμενους προϋπολογισμούς μήνα με το μήνα και χρόνο με το χρόνο. Αυτό μου έδειξε ένα μικροσκοπικό κομμάτι της πραγματικής ζημιάς που προκλήθηκε στην αμερικανική ελευθερία και ασφάλεια από το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα που καταβρόχθιζε από τη γούρνα των φορολογουμένων, δεκαετία με τη δεκαετία του λίπους. Καθώς οι εταιρείες άμυνας και δεδομένων εδραιώνονται πίσω από την αποστολή των συνεχών συμβάσεων και των εγγυημένων φορολογικά χρηματοδοτούμενων κερδών, ο τομέας της άμυνας παράγει οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων δολαρίων που είναι ικανά για αποστολές σε λιγότερο από το 30% του χρόνου - εύκολα αντιμετωπίζονται και καταστρέφονται για ελάχιστες δεκάρες του δολαρίου. Αναρωτιόμαστε πού έχει πάει ένα τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως - επειδή είναι πολύ σαφές ότι το μαζικό στρατιωτικοποιημένο κράτος δεν μπορεί να υπερασπιστεί και πως δεν ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί τους ανθρώπους μας, την ελευθερία μας, την οικονομία μας ή τη χώρα μας.
Αυτή η διαρκώς επεκτεινόμενη κομπίνα προστασίας δεν είναι για τον λαό ή από τον λαό - αλλά εμπλουτίζει και διασφαλίζει τις ζωές ενός μικρού αριθμού ανθρώπων, κυρίως εκείνων που συνδέονται άμεσα με την Ουάσιγκτον. Οι περισσότεροι δεν εκλέγονται, και όσοι εκλέγονται αντιμετωπίζουν έντονο προσωπικό συμβιβασμό και πολιτική καταστροφή, εκ προμελέτης, αν δεν παπαγαλίσουν το μήνυμα και δεν χρηματοδοτήσουν τα σχέδια εκείνων που πλουτίζουν από τον πόλεμο και τις απειλές πολέμου.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ - προσπαθώντας να διατηρήσει την αλαζονική της θέση ως κορυφαίο σκυλί και παγκόσμιος ρυθμιστής - κατέστρεψε οριστικά ένα όμορφο μέρος που 35 εκατομμύρια Ουκρανοί και Ρώσοι κάποτε αποκαλούσαν σπίτι τους. Καταστρέφει τους Αγίους Τόπους υποστηρίζοντας μια προγραμματισμένη γενοκτονία και περισσότερο πόλεμο στο όνομα της σιωνιστικής επέκτασης. Αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ μπορεί να αυξήσει την ισχύ της καταστρέφοντας άλλες χώρες στο όνομα της εξουσίας και της κρατικής επιβίωσης, η ιστορία μας λέει ότι δε θα διστάσει να το κάνει. Πολλοί πληθυσμοί σε όλο τον κόσμο το γνωρίζουν αυτό ήδη από προσωπική εμπειρία. Οι Αμερικανοί το αναγνωρίζουν επιτέλους.
Ενώ έρχεται με μεγάλο τίμημα για τους Ουκρανούς και τους Παλαιστίνιους - τους οποίους η Ουάσινγκτον ισχυρίζεται πως στηρίζει αδύναμα - βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο της απροκάλυπτης κρατικής εξουσίας. Είναι ένα πολυκέφαλο τέρας με αδηφάγο πείνα για τη ζωή και την ελευθερία μας, καθώς και για τη ζωή και την ελευθερία των άλλων. Αντί να αγωνίζεται για το καλό, όλα τα στοιχεία μας δείχνουν ότι το κράτος αγωνίζεται μόνο για τα αγαθά και περισσότερη εξουσία. Ο Bourne παρατηρεί ότι το καθαρό αποτέλεσμα της πολεμικής νοοτροπίας -που καθοδηγείται και καθοδηγείται από το κράτος και όχι από τους ανθρώπους- ενισχύει το κράτος καταλαμβάνοντας και ελέγχοντας τη συλλογική διάνοια. Απορροφά κυριολεκτικά την παραγωγικότητα από την οικονομία μας, την ανθρωπιά από τις ψυχές μας και το αίμα από τα σώματά μας.
Υπάρχει μια προειδοποίηση για τους Αμερικανούς που πρέπει να έχουν κατά νου, καθώς εμείς οι άνθρωποι αναζητούμε την πραγματική ειρήνη, την ελευθερία και την ευημερία: Όταν κοιτάζουμε απευθείας το πραγματικό πρόσωπο του κράτους - όπως πρέπει να κάνουμε όλο και περισσότερο - ένα σκυθρωπό θηρίο μας κοιτάζει κατάματα, απάνθρωπο και ανήθικο, βλέποντας μόνο τον εχθρό του και την ιδιοκτησία του.