 |
| Minister of Foreign Affairs of Ukraine Andrii Sybiha, UK Foreign Secretary David Lammy, and US Secretary of State Antony Blinken (L to R) enter the Ukrainian Foreign Ministry building in Kyiv, Ukraine, on September 11, 2024. NO USE RUSSIA. NO USE BELARUS. (Photo by Ukrinform/NurPhoto)NO USE FRANCE |
George Beebe - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στον απόηχο των αναφορών ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι έτοιμες να εγκρίνουν τη χρήση δυτικών πυραύλων για επιθέσεις βαθιά μέσα στη Ρωσία, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν έκανε την Πέμπτη 12/9 τα πιο αιχμηρά σχόλιά του μέχρι σήμερα, υποστηρίζοντας ότι η κίνηση αυτή θα «άλλαζε την ίδια τη φύση της σύγκρουσης» και θα σήμαινε πως το ΝΑΤΟ και η Ρωσία βρίσκονται «σε πόλεμο». Προειδοποίησε ότι η Ρωσία θα λάβει «τις κατάλληλες αποφάσεις».
Σε απάντηση, ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Keir Starmer δήλωσε: «Η Ρωσία ξεκίνησε αυτή τη σύγκρουση. Η Ρωσία εισέβαλε παράνομα στην Ουκρανία. Η Ρωσία μπορεί να τερματίσει αυτή τη σύγκρουση αμέσως. Η Ουκρανία έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Η στρατιωτική λογική για να δοκιμαστεί η αποφασιστικότητα της Ρωσίας σε αυτό το θέμα είναι ασαφής. Υπάρχει ελάχιστος λόγος να πιστεύουμε ότι η χρήση πυραύλων cruise που εκτοξεύονται από αέρος θα αυξήσει σημαντικά τις πιθανότητες της Ουκρανίας να κερδίσει αυτό που έχει μετατραπεί σε έναν πόλεμο φθοράς, στον οποίο οι Ρώσοι έχουν τεράστια πλεονεκτήματα έναντι της Ουκρανίας σε πληθυσμό και στρατιωτική κατασκευή. Οι Ρώσοι φθείρουν την ικανότητα των Ουκρανών να θέτουν καλά εκπαιδευμένες και καλά εξοπλισμένες δυνάμεις στη μάχη και οι πύραυλοι cruise που εκτοξεύονται από αέρος δεν θα το αλλάξουν αυτό.
Δεύτερον, οι Ρώσοι μπορούν να προσαρμοστούν στις ουκρανικές δυνατότητες κρούσης μεγαλύτερου βεληνεκούς, όπως έχουν ήδη προσαρμοστεί στην παροχή πυροβολικού HIMARS και πυραύλων εδάφους ATACMS. Έχουν μετακινήσει αποθήκες ανεφοδιασμού, για παράδειγμα, και έχουν γίνει πιο αποτελεσματικοί στη χρήση αντιμέτρων ηλεκτρονικού πολέμου για την εξουδετέρωση του προηγμένου δυτικού οπλισμού.
Τρίτον, για να έχει πραγματικό αντίκτυπο στην ικανότητα της Ουκρανίας να βλάψει τη ρωσική πατρίδα, η Δύση θα πρέπει να προμηθεύσει πολύ μεγάλο αριθμό πυραύλων πολύ μεγάλου βεληνεκούς - πολύ πέρα από το μικρό αριθμό μοντέλων βασικού βεληνεκούς που φέρεται να εξετάζεται. Αλλά η Δύση έχει περιορισμένη ικανότητα να παρέχει τέτοιους αριθμούς, και η παροχή τους θα προκαλούσε σχεδόν αναπόφευκτα άμεσα ρωσικά αντίποινα.
Η πολιτική λογική πίσω από το πράσινο φως για βαθιά πλήγματα στη Ρωσία είναι επίσης ασαφής. Δεν υπάρχει λόγος αισιοδοξίας πως τέτοιες επιθέσεις θα ασκήσουν πίεση στον Πούτιν για να τερματίσει τον πόλεμο ή θα τον οδηγήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά υπάρχει βάσιμος λόγος ανησυχίας ότι θα ενισχύσουν τους ισχυρισμούς του πως η Ρωσία πολεμά το ΝΑΤΟ και όχι τον ουκρανικό λαό. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην ιστορία για την ενεργοποίηση της δημόσιας αντίστασης από βομβαρδιστικές εκστρατείες μεγάλης κλίμακας, και μέχρι στιγμής αυτό έχει αποδειχθεί αληθινό με τα χτυπήματα της ίδιας της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα οποία έχουν υποδαυλίσει τον ουκρανικό πατριωτισμό και τις αντιρωσικές συμπεριφορές.
Μια άλλη πιθανή ακούσια συνέπεια είναι ότι η κλιμακούμενη θανάσιμη ισχύς της δυτικής στρατιωτικής υποστήριξης θα σκληρύνει τις ρωσικές απαιτήσεις σε οποιοδήποτε μελλοντικό τραπέζι διαπραγματεύσεων. Όσο περισσότερο η Δύση δείχνει ότι είναι πρόθυμη να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία για να χτυπήσει τη Ρωσία, τόσο περισσότερο οι Ρώσοι θα επιμείνουν στην εκτεταμένη αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας ως προϋπόθεση μιας διευθέτησης.
Οι κίνδυνοι, από την άλλη πλευρά, είναι αρκετά σημαντικοί σε σύγκριση με τις πενιχρές ανταμοιβές. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι η Ρωσία θα αισθανθεί υποχρεωμένη να «αποκαταστήσει την αποτροπή», να δείξει στη Δύση ότι δεν μπορεί να αυξάνει αενάως τη φονικότητα και το εύρος των όπλων που παρέχει στην Ουκρανία χωρίς κάποια άμεση απάντηση από τη Ρωσία. Ο Πούτιν θα είναι υπό πίεση στη χώρα του να τραβήξει μια σκληρή γραμμή με κάποιο σαφές χτύπημα σε δυτικό στόχο, για να μην συνεχίσει η Δύση να βαθαίνει την εμπλοκή της μέχρις ότου η Ρωσία να έχει ελάχιστες επιλογές εκτός από έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας με το ΝΑΤΟ - τον οποίο ο Πούτιν θέλει σαφώς να αποφύγει.
Ποια «κατάλληλα μέτρα» θα μπορούσε να λάβει ο Πούτιν; Η Ρωσία είναι πολύ απίθανο να αντιδράσει άμεσα με πυρηνική κλιμάκωση. Αντ' αυτού, θα μπορούσε να αυξήσει κατά πολύ τις υπάρχουσες πράξεις δολιοφθοράς της στην Ευρώπη (οι οποίες μέχρι τώρα είχαν περισσότερο τον χαρακτήρα προειδοποιητικών βολών παρά μεγάλων επιθέσεων)- να παράσχει πυραύλους και δορυφορικές πληροφορίες στη Χεζμπολάχ ή στους Χούτι- ή, αν αισθάνεται την ανάγκη να προχωρήσει περισσότερο, να επιτεθεί σε δυτικούς δορυφόρους, οι οποίοι είναι το κλειδί για την στόχευση και την καθοδήγηση των ουκρανικών χτυπημάτων.
Οποιαδήποτε από αυτές τις ενέργειες θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρή ζημιά στη Δύση και να προκαλέσει δυτικές αντιδράσεις που θα οδηγούσαν περαιτέρω σε έναν εξαιρετικά επικίνδυνο κύκλο αμοιβαίας κλιμάκωσης, το τέλος του οποίου δεν μπορεί να προβλεφθεί.
Μόνο ο Πούτιν ξέρει πού μπορεί να τραβήξει μια σκληρή γραμμή. Αλλά δεδομένων των κινδύνων ενός άμεσου πολέμου μεταξύ των μεγαλύτερων πυρηνικών δυνάμεων του κόσμου, είναι αρκετά επικίνδυνο για εμάς να συνεχίσουμε να πιέζουμε για να ανακαλύψουμε πού μπορεί να είναι αυτή η γραμμή.
Η Ρωσία δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο άνευ όρων. Δεν μπορεί να κατακτήσει, να καταλάβει και να κυβερνήσει όλο το τεράστιο έδαφος της Ουκρανίας, κάτι που θα απαιτούσε μια δύναμη εισβολής και κατοχής πολλαπλάσια του μεγέθους του σημερινού ρωσικού στρατού. Μπορεί όμως να καταστρέψει την Ουκρανία, αφήνοντάς την σε τέτοια κατάσταση δυσλειτουργίας που δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί ή να συμμαχήσει με κανέναν.
Δεν είναι προς το συμφέρον της Δύσης και δεν είναι προς το συμφέρον της Ουκρανίας να καταστήσουμε πιο δύσκολη την επίτευξη ενός διακανονισμού που θα διατηρεί την ανεξαρτησία της Ουκρανίας και θα παρέχει ευκαιρίες για ένα ευημερούν μέλλον.
Αυτό που χρειάζεται απεγνωσμένα η Ουκρανία αυτή την στιγμή δεν είναι όπλα μεγάλου βεληνεκούς. Είναι ένα βιώσιμο σχέδιο για την επίτευξη ενός διαπραγματευτικού τέλους αυτού του πολέμου που θα δώσει στην Ουκρανία μια ρεαλιστική ευκαιρία να ανοικοδομηθεί και να ευημερήσει.