 |
| Photo: SCF |
Εδώ και λίγες ημέρες ακούμε για την «άδεια» που έδωσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν για τη χρήση πυραύλων ATACAMS στο ρωσικό έδαφος, σχεδόν σαν να πρόκειται για άδεια να χτυπηθεί ρωσικό έδαφος, κάτι που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί θέμα, αφού το ρωσικό έδαφος πλήττεται τακτικά εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, κυρίως με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Η υπομονή των Ρώσων είναι γνωστή και λίγοι στη Δύση αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να φτάνει στο τέλος της.
Lorenzo Maria Pacini - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Για να καταλάβει κανείς την έκταση της είδησης πρέπει να δει το πρόσφατο σχόλιο του Πούτιν ότι, σε αντίθεση με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, για τη χρήση των πυραύλων υψηλής ακρίβειας ATACAMS (1320 κιλά, εμβέλεια έως 300 χλμ.) χρειάζονται δορυφορικά συστήματα στόχευσης του ΝΑΤΟ και προσωπικό εδάφους εκπαιδευμένο γι' αυτό. Για άλλη μια φορά, ο Πούτιν δήλωσε πως αυτή είναι μια κόκκινη γραμμή, που ορίζει την άμεση συμμετοχή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.
Είναι σκόπιμο να προβληματιστούμε για λίγο σχετικά με το ζήτημα των «κόκκινων γραμμών».
Εν μέσω ενός κύματος αναφορών ότι οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι έτοιμες να εγκρίνουν τη χρήση δυτικών πυραύλων για να πλήξουν ρωσικό έδαφος, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν έκανε τα πιο σκληρά του σχόλια μέχρι σήμερα, δηλώνοντας πως η κίνηση αυτή θα «αλλάξει την ίδια τη φύση της σύγκρουσης» και θα σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ και η Ρωσία βρίσκονται «σε κατάσταση πολέμου», προειδοποιώντας ότι η Ρωσία θα λάβει «τις κατάλληλες αποφάσεις».
Σε απάντηση, ο Βρετανός πρωθυπουργός Keir Starmer δήλωσε: «Η Ρωσία ξεκίνησε αυτή τη σύγκρουση. Η Ρωσία εισέβαλε παράνομα στην Ουκρανία. Η Ρωσία μπορεί να τερματίσει αυτή τη σύγκρουση αμέσως. Η Ουκρανία έχει το δικαίωμα της αυτοάμυνας».
Ας το ξεκαθαρίσουμε: πρόκειται για ένα κατ' εξοχήν πολιτικό χτύπημα, που σχετίζεται με τις διεθνείς σχέσεις, και σίγουρα όχι για ένα στρατιωτικό «γεγονός», διότι τόσο στη Ρωσία όσο και στη Δύση γνωρίζουν πολύ καλά πως οι επιθέσεις στο ρωσικό έδαφος συνεχίζονται εδώ και πολύ καιρό και ότι η παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας είναι γεγονός- αλλά η διπλωματία, που εξακολουθεί να είναι μια τέχνη ισορροπίας, προσπαθεί να διορθώσει αυτά τα προβλήματα και να προσφέρει λύσεις.
Η στρατιωτική λογική για τη δοκιμή της αποφασιστικότητας της Ρωσίας στο θέμα αυτό δεν είναι σαφής. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η χρήση πυραύλων κρουζ από αέρος θα αυξήσει σημαντικά τις πιθανότητες της Ουκρανίας να κερδίσει έναν πόλεμο φθοράς στον οποίο οι Ρώσοι έχουν τεράστια πλεονεκτήματα έναντι της Ουκρανίας - και της Δύσης γενικότερα - από άποψη πληθυσμού και στρατιωτικής παραγωγής. Ειδικότερα, οι Ρώσοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την ανάπτυξη της Ρωσίας:
- Οι Ρώσοι υπονομεύουν την ικανότητα των Ουκρανών να στέλνουν καλά εκπαιδευμένα και εξοπλισμένα στρατεύματα στη μάχη, και οι πύραυλοι cruise που εκτοξεύονται από αέρος δεν θα το αλλάξουν αυτό,
- Το ζήτημα των «κόκκινων γραμμών» που δεν πρέπει να ξεπεραστούν βρίσκεται ακριβώς στην αφετηρία της λεγόμενης Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, η οποία εξαρτάται από την επανειλημμένη περιφρόνηση των «κόκκινων γραμμών» του ΝΑΤΟ που αφορούν πρώτα τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και στη συνέχεια τη μη ουδετερότητα της Ουκρανίας,
- Στην πραγματικότητα, ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε την τρέχουσα αντιπαράθεση είναι να τη δούμε ως μια πρόκληση προς τη Ρωσία, που προσπαθεί να την επαναφέρει στο μοντέλο υποταγής των χρόνων του Γέλτσιν, εμποδίζοντας την επέκτασή της σε παγκόσμια κλίμακα,
- Οι Ρώσοι μπορούν να προσαρμοστούν στις δυνατότητες κρούσης μεγάλου βεληνεκούς των Ουκρανών, επειδή έχουν ήδη προσαρμοστεί στη χρήση του πυροβολικού HIMARS και των χερσαίων πυραύλων ATACMS (και οι Ρώσοι εξακολουθούν να επιχειρούν με το αποσυρμένο οπλοστάσιο, όχι με το νέο πυροβολικό). Για να έχει πραγματικό αντίκτυπο στην ικανότητα της Ουκρανίας να βλάψει τη Ρωσία, η Δύση θα πρέπει να προμηθεύσει έναν πολύ μεγάλο αριθμό πυραύλων πολύ μεγάλου βεληνεκούς, πολύ περισσότερο από τον μικρό αριθμό μοντέλων βασικού βεληνεκούς που θα μπορούσε να εξεταστεί, αλλά η ικανότητα της Δύσης να προμηθεύσει τέτοιες ποσότητες είναι περιορισμένη και η προμήθειά τους θα προκαλούσε σχεδόν αναπόφευκτα άμεσα ρωσικά αντίποινα.
Κάθε κόκκινη γραμμή που παραβιάζεται χωρίς αντίποινα βιώνεται και παρουσιάζεται ως αδυναμία της ρωσικής κυβέρνησης, και αυτό το παιχνίδι παράγει τα πραγματικά του αποτελέσματα στο εσωτερικό της Ρωσίας, της οποίας το αρχικό ζήτημα είναι η ικανότητά της να υπάρχει ενωμένη ως η τεράστια πολυεθνική χώρα που είναι. Κάθε ένδειξη αδυναμίας της κεντρικής εξουσίας ανοίγει το δρόμο για πιθανές φυγόκεντρες κινήσεις στο εσωτερικό της χώρας. Η Ρωσία, όπως και κάθε άλλη χώρα, έχει τα δικά της παιχνίδια εξουσίας στο εσωτερικό της. Υπάρχουν λίγοι λόγοι για να είμαστε αισιόδοξοι ότι τέτοιες επιθέσεις θα ωθήσουν τον Πούτιν να τερματίσει τον πόλεμο ή να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά υπάρχουν σοβαροί λόγοι να φοβόμαστε ότι θα ενισχύσουν τους ισχυρισμούς του ότι η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο με το ΝΑΤΟ και όχι με τον ουκρανικό λαό.
Αυτό είναι ένα βασικό σημείο που πρέπει να τονιστεί: Η Ρωσία επαναλαμβάνει συνεχώς σε όλα τα επίσημα και θεσμικά φόρουμ ότι η σύγκρουση δεν στρέφεται εναντίον του ουκρανικού λαού, αλλά εναντίον της πραξικοπηματικής κυβέρνησής της και της ατλαντικής Δύσης που προώθησε και ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο, ήδη από το 2014 (και ακόμη νωρίτερα). Η Ρωσία δεν έχει κανένα συμφέρον να εξοντώσει τον ουκρανικό πληθυσμό, ο οποίος είναι εθνοτικά και ιστορικά μέρος της μεγάλης πολυεθνικής οικογένειας της Ρωσίας.
Μια άλλη πιθανή ακούσια συνέπεια είναι πως η αυξανόμενη φονικότητα της δυτικής στρατιωτικής υποστήριξης θα σκληρύνει τις απαιτήσεις της Ρωσίας σε οποιεσδήποτε μελλοντικές διαπραγματεύσεις. Όσο περισσότερο η Δύση δείχνει ότι είναι πρόθυμη να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία για να χτυπήσει τη Ρωσία, τόσο περισσότερο οι Ρώσοι θα επιμένουν σε μια ευρεία αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας ως προϋπόθεση για μια διευθέτηση.
Σε πρώιμο στάδιο, η διαδικασία αυτή δεν οδήγησε τη Δύση (δηλαδή τις ΗΠΑ) στα επιθυμητά αποτελέσματα. Η ιδέα ήταν σαφής: μόλις ο Πούτιν τσιμπήσει το δόλωμα και εισβάλει στην Ουκρανία, εμείς, έχοντας εκπαιδεύσει τον ουκρανικό στρατό στα πρότυπα του ΝΑΤΟ επί 8 χρόνια, θα αποδείξουμε ότι είναι χάρτινος τίγρης- οι δυτικές οικονομικές κυρώσεις θα στραγγαλίσουν τη ρωσική οικονομία- το χάσμα μεταξύ της στρατιωτικής και της οικονομικής πανωλεθρίας θα βάλει το καθεστώς στα σχοινιά, παράγοντας εσωτερικές εξεγέρσεις και μια συστημική κατάρρευση.
Ωστόσο, αυτό το σενάριο δεν υλοποιήθηκε.
Στρατιωτικά, η επιχείρηση έχει μετατραπεί σε πόλεμο θέσεων, σε πόλεμο φθοράς. Σε οικονομικό επίπεδο, χάρη κυρίως στην υποστήριξη της Κίνας, η Ρωσία μπόρεσε να απορροφήσει το αρχικό σοκ, ανακτώντας ένα νέο στήσιμο των ροών της αγοράς, και εισήλθε αμέσως σε μια νέα φάση οικονομικής ευημερίας σε διεθνές επίπεδο. Όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις, η Ρωσία μπόρεσε να δείξει στον κόσμο τι σημαίνει να συναλλάσσεται με τη Δύση και ξεκίνησε μια διαδικασία παγκόσμιας χειραφέτησης από τον έλεγχο του Ηγεμόνα.
Σε στρατιωτικό επίπεδο, η στρατιωτική κατάσταση στην Ουκρανία είναι πλέον κρίσιμη για τις δυτικές δυνάμεις. Η περιπέτεια του Κουρσκ ήταν μια ακόμη παραβίαση της κόκκινης γραμμής, με μόνη σημασία την πρόκληση ζημιάς στην εικόνα της πολιτικής ηγεσίας του Πούτιν, αλλά τίποτα περισσότερο. Στην κεντρική περιοχή του μετώπου, ο ρωσικός στρατός έχει πλέον φτάσει στην τρίτη και τελευταία αμυντική γραμμή, πέρα από την οποία δεν υπάρχουν άλλες οχυρές γραμμές. Η ουκρανική κατάρρευση φαίνεται να είναι θέμα λίγων μηνών, που μάλλον προορίζεται να λάβει χώρα την επόμενη άνοιξη.
Αντιμέτωπη με αυτό το σενάριο, ολόκληρη η δυτική άρχουσα τάξη, δηλαδή το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τα ευρωπαϊκά τσιράκια του, δεν γνωρίζουν κανένα σχέδιο Β. Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος, καθώς η διεθνής πολιτική υπαγορεύει ότι πάντα πρέπει να έχει κανείς εφεδρικά σχέδια για διάφορα πιθανά σενάρια. Αυτό το δυτικό λάθος έχει τεράστιο βάρος και λίγοι το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη.
Αυτοί που διοικούν, οι ΗΠΑ, έχουν την πολυτέλεια να παραβιάζουν οποιαδήποτε κόκκινη γραμμή σχεδόν ατιμώρητα: γνωρίζουν πως ο Πούτιν δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας τρελός που θέλει την πλανητική καταστροφή και ως εκ τούτου δεν θα εξαπολύσει άμεση επίθεση στο αμερικανικό έδαφος. Αυτοί που υπακούουν, η Ευρώπη, έχουν ήδη καταστρέψει το δικό τους σύστημα παραγωγής και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για στοχευμένες επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών (θυμηθείτε ότι στο σημερινό πολεμικό δόγμα, η χρήση τακτικών ατομικών βομβών λογίζεται ως συνηθισμένος πόλεμος και όχι ως έναρξη πυρηνικού πολέμου).
Οι ΗΠΑ πιέζουν για την παραβίαση όλων των κόκκινων γραμμών επειδή έχουν δύο ισχυρές αναλώσιμες ζώνες ασφαλείας: πρώτα την Ουκρανία και μετά την Ευρώπη.
Δεν είναι προς το συμφέρον ούτε της Δύσης ούτε της Ουκρανίας να δυσκολέψει την επίτευξη μιας συμφωνίας που θα διατηρεί την ανεξαρτησία της Ουκρανίας και θα παρέχει την ευκαιρία για ένα ευημερούν μέλλον. Αυτό που χρειάζεται απεγνωσμένα η Ουκρανία τώρα δεν είναι όπλα μεγάλου βεληνεκούς, αλλά ένα βιώσιμο σχέδιο για τον τερματισμό του πολέμου με διαπραγμάτευση που θα δώσει στην Ουκρανία μια πραγματική ευκαιρία να ανοικοδομηθεί.
Προσοχή! Η Ρωσία του Πούτιν μπορεί ακόμη να αποφασίσει να απαντήσει στρατιωτικά και να επιδείξει την υπεροχή της. Αν συμβεί αυτό, η σύγκρουση θα λάβει χώρα στην «αναλώσιμη ζώνη» που επέλεξαν οι ΗΠΑ, η οποία ονομάζεται Ευρώπη, αξιοποιώντας το άρθρο 5 της Ατλαντικής Συνθήκης, με τη συμμετοχή όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα, όσο σκληρή και βίαιη και αν είναι η σφαγή που θα γίνει.
Εδώ βρισκόμαστε στις παραμονές μιας ακόμη παραβίασης της κόκκινης γραμμής. Για να δούμε πόσα είναι διατεθειμένος να ρισκάρει ο κόσμος.