 |
| pixabay / herb1979 |
Έχετε τουλάχιστον την απαιτούμενη φινέτσα για να περιμένετε περισσότερο από πέντε δευτερόλεπτα μετά τις εκλογές που μόλις χάσατε προτού κάνετε τη δημοκρατία βρώμικη.
Από τη Rachel Marsden, αρθρογράφο, πολιτικό στρατηγικό σύμβουλο και
οικοδέσποινα ανεξάρτητης παραγωγής talk-shows στα γαλλικά και στα
αγγλικά - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα αποτελέσματα είχαν ακόμη παγιωθεί εν μέσω exit polls στις εκλογές των κρατιδίων της ανατολικής Γερμανίας, όταν το δεύτερο κόμμα στη Θουριγγία βγήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να πει στους ψηφοφόρους τι συμβαίνει.
«Η πρώτη προβολή επιβεβαιώνει την πρόβλεψη - το CDU κερδίζει έδαφος και θα τερματίσει σίγουρα δεύτερο! Το κόκκινο-κόκκινο-πράσινο καταψηφίζεται! Ευχαριστούμε όλους τους ψηφοφόρους, τους βοηθούς και τους υποστηρικτές στη χώρα και από όλη τη Γερμανία! Θα επιδιώξουμε συνομιλίες για να διερευνήσουμε τις δυνατότητες σχηματισμού κυβέρνησης. Τα ακόλουθα εξακολουθούν να ισχύουν: Δεν θα υπάρξει καμία συνεργασία με το AfD», έγραψε ένας φαινομενικά υπερβολικά καφεϊσμένος έφηβος που διαχειρίζεται τον λογαριασμό του δεξιού καθεστωτικού κόμματος που εξακολουθεί να είναι περισσότερο γνωστό για την πρώην ηγέτη του, την πρώην καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.
Ήρεμα, αθλητικά. Τίποτα δεν φωνάζει τόσο πολύ «σεβασμό στη δημοκρατία» όσο το να φορτώνεις την ανάρτησή σου με emojis και να λες στους ψηφοφόρους ότι αν και χαίρεσαι που μείωσαν τους καθεστωτικούς αριστερούς αντιπάλους σου (και τον εθνικό κυβερνητικό σοσιαλιστικό/πράσινο «συνασπισμό των φαναριών» του καγκελάριου Όλαφ Σολτς) σε ένα κουτσουρεμένο 6,5%, εντούτοις θα πρέπει να κάνεις κάτι για το γεγονός πως οι ψηφοφόροι σε υποβίβασαν στη δεύτερη θέση (στο 24%) πίσω από τη λαϊκιστική, αντικαθεστωτική δεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) με 33%. Και αυτό το «κάτι» περιλαμβάνει την εξεύρεση ενός τρόπου να κρατήσετε τους πραγματικούς νικητές των εκλογών μακριά από το τιμόνι. Πώς; Κάνοντας σκοτεινές παρασκηνιακές συμφωνίες με κάποιους από τους άλλους ηττημένους.
Ο Omid Nouripour, ηγέτης του εταίρου του Scholz στον ομοσπονδιακό συνασπισμό, των Πρασίνων, δήλωσε στο Associated Press ότι «ένα ανοιχτά ακροδεξιό εξτρεμιστικό κόμμα έχει γίνει η ισχυρότερη δύναμη σε ένα κρατικό κοινοβούλιο για πρώτη φορά από το 1949, και αυτό προκαλεί σε πολλούς ανθρώπους πολύ βαθιά ανησυχία και φόβο». Οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι τόσο φοβισμένοι αν κυριολεκτικά μόλις τους ψήφισαν, ε;
«Τα αποτελέσματα για το AfD στη Σαξονία και τη Θουριγγία είναι ανησυχητικά», δήλωσε ο Scholz στο Reuters. «Το AfD κάνει ζημιά στη Γερμανία. Αποδυναμώνει την οικονομία, διχάζει την κοινωνία και καταστρέφει τη φήμη της χώρας μας». Η προβολή αυτού του τύπου είναι πιο ισχυρή από έναν κινηματογράφο IMAX. Αντικαταστήστε το «Γερμανία» ή «η χώρα» με το «εγώ» και θα βγάλει πολύ περισσότερο νόημα.
Η ιδέα των εκλογικών ηττημένων που εργάζονται ανένδοτα για να αρνηθούν στους ψηφοφόρους τη δημοκρατική τους επιλογή φαίνεται να είναι μια νέα τάση στην Ευρώπη, καθώς τα λαϊκιστικά δεξιά και αριστερά κόμματα αρχίζουν να συγκεντρώνουν εκλογικές νίκες.
Εδώ στη Γαλλία, για παράδειγμα, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν τα έβαλε με το μέρος του μετά την ήττα του κόμματός του στις ευρωπαϊκές βουλευτικές εκλογές από τον αντικαθεστωτικό δεξιό Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν. Έτσι, προκήρυξε εντελώς αχρείαστες βουλευτικές εκλογές που προγραμματίστηκαν ακριβώς πριν από τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Διότι ποιος δεν θα ήθελε να κατευνάσει τον εγωισμό του πριν από την έναρξη ενός μεγάλου διεθνούς γεγονότος. Δύσκολο να το απολαύσει κανείς διαφορετικά. Σε μια προσπάθεια να μπλοκάρει τον Εθνικό Συναγερμό, η ομάδα Μακρόν έκανε κάτι ανοιχτά που θα ήταν άξιο μομφής αν είχε γίνει πίσω από κλειστές πόρτες: κανόνισε με τον αντικαθεστωτικό αριστερό συνασπισμό Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NPF) να αποσύρουν στρατηγικά τους υποψηφίους τους για να επικεντρωθούν σε έναν μόνο μεταξύ τους σε περιφέρειες όπου η δεξιά φαινόταν πιθανό να κερδίσει μια έδρα διαφορετικά. Τρόπος για να στερήσουν από τους ψηφοφόρους μια νόμιμη δημοκρατική επιλογή.
Το σχέδιο λειτούργησε τόσο καλά που ο Εθνικός Συναγερμός κέρδισε τη λαϊκή ψήφο, αλλά δεν είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει, επειδή το αριστερό NPF κέρδισε τις περισσότερες έδρες.
Και παρά το γεγονός ότι η Ομάδα Μακρόν μεθόδευσε αυτό το αποτέλεσμα, τώρα αρνείται να εγκρίνει την επιλογή του πρωθυπουργού του συνασπισμού με τις περισσότερες έδρες - κάτι που οι πρώην Πρόεδροι από τον Ζακ Σιράκ έως τον Φρανσουά Μιτεράν δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν. Πιθανότατα επειδή δεν τους πέρασε από το μυαλό να περάσουν εβδομάδες χρησιμοποιώντας το ημερολόγιο των εκδηλώσεων - ο Μακρόν επικαλέστηκε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πέρασε το καλοκαίρι του κάνοντας μαλακία στο νερό με τους φίλους του - για να σέρνουν τα πόδια τους κάνοντας οτιδήποτε άλλο από αυτό που υπαγορεύει η σύμβαση.
Σίγουρα, η «συγκατοίκηση» ενός προέδρου με έναν πρωθυπουργό από ένα κόμμα που δεν είναι δικό του είναι ενοχλητική, αλλά υποτίθεται ότι πρέπει να βάλεις το παντελόνι του μεγάλου παιδιού σου και να το αντιμετωπίσεις, όχι να προσποιείσαι ότι πρόκειται για κάποιο είδος κολεγιακής εργασίας που μπορείς να ξεφύγεις. Αυτό ακριβώς κάνει τώρα ο Μακρόν, ο οποίος επικαλείται την ανάγκη για «θεσμική σταθερότητα» προσπαθώντας να δικαιολογήσει την άρνησή του να διορίσει έναν αριστερό πρωθυπουργό -ακόμη και έναν με ελίτ θεσμικών ανώτερων δημοσίων υπαλλήλων- από φόβο πως ο νέος πρωθυπουργός θα διορίσει μια αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα αριστερό πρόγραμμα. Ξέρετε, το ίδιο που η ομάδα σας αποφάσισε σκόπιμα να χειραγωγήσει τους ψηφοφόρους για να το επιλέξουν, επειδή ούτε το δεξιό πρόγραμμα σας άρεσε.
Ο Μακρόν σέρνει τα πόδια του τόσο πολύ που η Αριστερά έχει αναλάβει μια διαδικασία μομφής εναντίον του, οι πιθανότητες της οποίας να πετύχει πραγματικά με την απαιτούμενη υποστήριξη των δύο τρίτων τόσο από την Εθνοσυνέλευση όσο και από τη Γερουσία αυξάνονται κάθε μέρα που αποτυγχάνει να βρει μια λύση στο αίνιγμά του που να μην προσκρούει κατάφωρα στην εκλογική βούληση - η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα ως δρομολόγηση του κατεστημένου. Το ίδιο κατεστημένο από το οποίο ο Μακρόν θα ήθελε πραγματικά να επιλέξει μια μαριονέτα για να υλοποιήσει μια ατζέντα που οι ψηφοφόροι απέρριψαν πανηγυρικά.
Το γερμανικό κατεστημένο μοιάζει πολύ με το γαλλικό αυτή τη στιγμή, στον απόηχο αυτών των εκλογών στα κρατίδια της Θουριγγίας και της Σαξονίας. Στη Σαξονία, το CDU μόλις και μετά βίας κατάφερε να κερδίσει το AfD, με τα αποτελέσματα να δείχνουν σήμερα ότι και οι δύο βρίσκονται στο 31%. Εκεί, και πάλι, οι Σοσιαλδημοκράτες του κυβερνητικού κατεστημένου υπέστησαν συντριβή, συγκεντρώνοντας μόλις 7,5% υποστήριξη. Η αντικαθεστωτική αριστερά μοίρασε τις ψήφους μεταξύ του ολοκαίνουργιου συνασπισμού BSW της βουλευτού της Bundestag Sahra Wagenknecht (15,6% στη Θουριγγία και 11,5% στη Σαξονία) και του Die Linkie, η συλλογική επιτυχία του οποίου υποδηλώνει πως η ψήφος αφορούσε περισσότερο την απόρριψη του κατεστημένου από όλες τις πλευρές και μόνο δευτερευόντως την ιδεολογική σχέση δεξιάς/αριστεράς - όπως ακριβώς και στη Γαλλία.
Πραγματικά, δεν υπήρχε πολύ φως μεταξύ της αντι-καθεστωτικής δεξιάς και της αριστεράς κατά τη διάρκεια των εκστρατειών. Και οι δύο κάλεσαν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να σταματήσει να τροφοδοτεί τη σύγκρουση στην Ουκρανία με γερμανικά όπλα, και απαίτησαν ασφάλεια για τη γερμανική οικονομική κυριαρχία, η οποία έχει πάρει κάπου λάθος στροφή όταν έχεις τη γερμανική βιομηχανία να διασώζεται στις ΗΠΑ επειδή δεν μπορεί να επιβιώσει με τα σύντομα κρύα ντους που καυχιέται ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ότι κάνει ο ίδιος. Ένα άλλο μεγάλο θέμα που προέκυψε σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία ήταν η συμφωνία του γερμανικού κατεστημένου να μεταφερθούν αμερικανικά όπλα μεγάλου βεληνεκούς στη Γερμανία για πρώτη φορά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Και αυτό είναι το ανατολικό τμήμα της χώρας που βρίσκεται πιο κοντά στη Ρωσία, το οποίο κινδυνεύει να επηρεαστεί άμεσα από αυτά τα σχέδια φιλοξενίας, ώστε οι ΗΠΑ, οι οποίες ήδη, με το ΝΑΤΟ, έχουν βάσεις σε όλη τη Γερμανία, να μετακομίσουν σε ένα ακόμη δωμάτιο και να φέρουν μαζί τους την αποθήκη όπλων τους, αρχής γενομένης από το 2026.
Δεν φωνάζει ακριβώς ανεξαρτησία όταν προσπαθείς να κάνεις τις δουλειές σου ως υποτίθεται κυρίαρχη χώρα και ο θείος Σαμ πέφτει στον καναπέ με τους πυραύλους κρουζ του. Αλλά ε, ο καγκελάριος Olaf Scholz έπεσε σε λήθαργο και κοίταξε στο διάστημα όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden απείλησε να ανατινάξει τον Nord Stream ενώ στεκόταν ακριβώς δίπλα του, οπότε οι πιθανότητες ήταν ότι δεν θα έλεγε ακριβώς όχι σε μερικούς οπλισμένους καταληψίες.
Προφανώς, οποιαδήποτε δικαιολογία είναι αρκετή σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί το αναπόφευκτο μετεκλογικό πραξικόπημα από τις κυρίαρχες ελίτ του κατεστημένου, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να δίνουν διαλέξεις στον υπόλοιπο κόσμο για τη δημοκρατία..