 |
| Funeral organized by Hezbollah for four victims killed in the explosions of pagers or paging devices in an unprecedented attack on Lebanon and Syria, in Ghobeiri area, in Beirut's southern suburb, Lebanon, on September 18, 2024. Photo by Ammar Abd Rabbo/ABACAPRESS.COM VIA REUTERS |
Οι βομβιστικές επιθέσεις στο Λίβανο που ενεργοποιούνται εξ αποστάσεως με τη χρήση παγιδευμένων βομβητών και ασύρματων συσκευών είναι μια πιο μυστική εκδοχή αυτού που το Ισραήλ κάνει με θανατηφόρα βία εδώ και αρκετό καιρό και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους. Ένα χαρακτηριστικό των θανατηφόρων εκστρατειών του Ισραήλ είναι ο χαμηλός σεβασμός για τις ζωές αθώων πολιτών. Η τοποθέτηση εκρηκτικών υλών σε χιλιάδες αθώες συσκευές επικοινωνίας που έμοιαζαν αθώες ήταν βέβαιο πως, όταν πυροδοτούνταν, θα ακρωτηρίαζαν πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον Λίβανο που δεν πολέμησαν ποτέ εναντίον του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων ανθρώπων που δεν είναι καν μέλη της Χεζμπολάχ.
Paul R. Pillar - responsiblestatecraft.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι βομβιστικές επιθέσεις με βομβητές, εκτός από το θάνατο δώδεκα ανθρώπων, κατέκλυσαν τις εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης με 2.800 τραυματίες, πολλοί από τους οποίους έχασαν μάτια ή δάχτυλα ή υπέστησαν άλλα βαριά τραύματα. Μεταξύ των νεκρών ήταν ένα 8χρονο κορίτσι και ένα 11χρονο αγόρι, καθώς και τέσσερις εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης. Από την έκρηξη ραδιοτηλεφώνων την επόμενη ημέρα σκοτώθηκαν επιπλέον 20 άτομα και 450 τραυματίστηκαν.
Ο αδιάκριτος χαρακτήρας των δεινών αντικατοπτρίζει όσα έχει κάνει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας τους τελευταίους 11 μήνες, όπου μέχρι στιγμής έχει σκοτώσει περισσότερους από 40.000 κατοίκους, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 11.000 παιδιών, και έχει τραυματίσει σχεδόν 100.000 άλλους, εκτός από το να μετατρέψει σε ερείπια τις περισσότερες υποδομές που απαιτούνται για την καθημερινή διαβίωση.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της ισραηλινής χρήσης θανατηφόρας βίας είναι πως αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μέρος της κλιμάκωσης που έχει σημειωθεί μεταξύ του Ισραήλ και των αντιπάλων του. Αυτό προφανώς ισχύει στη Λωρίδα της Γάζας, όπου ο θάνατος και η καταστροφή που προκάλεσε το Ισραήλ ξεπερνούν κατά πολύ την επίθεση της Χαμάς τον περασμένο Οκτώβριο, στην οποία η ισραηλινή επίθεση αποτελεί φαινομενικά απάντηση. Ισχύει για τις επιταχυνόμενες ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, όπου οι απώλειες που έχει προκαλέσει το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών και άλλων αθώων πολιτών, είναι πολλές φορές μεγαλύτερες από ό,τι έχουν κάνει οι Παλαιστίνιοι εκεί στους Ισραηλινούς.
Κατά μήκος των συνόρων Ισραήλ-Λιβάνου, στα οποία έχουν σημειωθεί ανταλλαγές πυρών μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολάχ κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, το Ισραήλ έχει πραγματοποιήσει πέντε φορές περισσότερες επιθέσεις από όσες επιχείρησε η Χεζμπολάχ προς την άλλη κατεύθυνση, προκαλώντας 10 φορές περισσότερες απώλειες, συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων αμάχων.
Τώρα οι εκρηκτικές συσκευές επικοινωνίας, δεδομένου του μεγέθους και της γεωγραφικής έκτασης των συνεπαγόμενων θυμάτων, αντιπροσωπεύουν μια ακόμη σημαντική ισραηλινή κλιμάκωση. Σαν να μην έφτανε αυτό, την επομένη της έκρηξης των ασύρματων συσκευών, το Ισραήλ πραγματοποίησε την πιο θανατηφόρα αεροπορική επιδρομή εναντίον της Βηρυτού από τον περασμένο Οκτώβριο που ξεκίνησε ο τρέχων γύρος των μαχών.
Οι επιθέσεις με τους βομβητές προκάλεσαν μια καταιγίδα άμεσων αναλύσεων με επίκεντρο το πώς οι επιθέσεις εντάσσονται στην ισραηλινή στρατηγική, τι ήλπιζαν να πετύχουν οι Ισραηλινοί και ειδικότερα το ερώτημα «γιατί τώρα». Είναι αναλυτικά επικίνδυνο να προσπαθήσει κανείς να δώσει νόημα στις επιθέσεις με αυτούς τους όρους, επειδή - όπως και πολλές άλλες ισραηλινές χρήσεις θανατηφόρας βίας κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους - δεν καθοδηγούνται κυρίως από προσεκτικούς υπολογισμούς για το τι είναι προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ.
Μια από τις κύριες κινητήριες δυνάμεις ήταν τα προσωπικά κίνητρα του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος βλέπει τη συνέχιση και ακόμη και την κλιμάκωση του πολέμου ως το μόνο εισιτήριο για να κρατήσει τον ακροδεξιό συνασπισμό του ενωμένο, παραμένοντας έτσι στην εξουσία και αναβάλλοντας την ημέρα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει πλήρως τις κατηγορίες διαφθοράς εναντίον του.
Μια άλλη κινητήρια δύναμη είναι μάλλον συναισθηματική παρά στρατηγική και αφορά το διαδεδομένο μίσος των Ισραηλινών για τους Άραβες, το οποίο έγινε ακόμη πιο έντονο και αδιάκριτο εν μέσω της κατανοητής οργής για την επίθεση της Χαμάς τον περασμένο Οκτώβριο.
Η φύση της επιχείρησης που αφορούσε συσκευές επικοινωνίας με εκρηκτικά αποτελεί στην πραγματικότητα έναν άλλο παράγοντα. Μια τόσο μεγάλη και εξελιγμένη επιχείρηση, η οποία περιλαμβάνει διείσδυση σε γραμμές εφοδιασμού και πιθανώς τη δημιουργία εταιρειών βιτρίνας, έπρεπε να έχει σχεδιαστεί και να έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό. Είναι συνεπώς άσκοπο να προσπαθήσει κανείς να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί τώρα» υποθέτοντας τι περνούσε από το μυαλό των δημιουργών της επιχείρησης χρόνια νωρίτερα.
Από την στιγμή που ξεκίνησε, η επιχείρηση απέκτησε μια δική της αμείλικτη δυναμική. Είναι το είδος της επιχείρησης που, ενώ συνεπάγεται μεγάλη προσπάθεια και έξοδα, θα μπορούσε γρήγορα να καταστεί άχρηστη εάν διακυβευόταν. Αν ένας από αυτούς τους χιλιάδες βομβητές είχε εκραγεί πρόωρα ή αν οι ηγέτες της Χεζμπολάχ είχαν πάρει μυρωδιά για την επιχείρηση, όλες οι συσκευές θα είχαν απορριφθεί αμέσως.
Ίσως οι Ισραηλινοί είχαν λόγους να πιστεύουν ότι η Χεζμπολάχ ήταν κοντά στο να ανακαλύψει την επιχείρηση. Ήταν τουλάχιστον εξίσου πιθανό πως η απλή πιθανότητα συμβιβασμού έκανε την όλη επιχείρηση μια υπόθεση «χρησιμοποίησε το ή έχασε το», στην οποία οι Ισραηλινοί ηγέτες αποφάσισαν ότι έπρεπε να εκτελέσουν το σχέδιο αμέσως μετά την προετοιμασία, αν επρόκειτο ποτέ να το εκτελέσουν.
Η κατάσταση έχει αποχρώσεις της κατάστασης που αφορούσε τις ευρωπαϊκές δυνάμεις πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τα χρονοδιαγράμματα των σιδηροδρόμων και ο ρόλος τους στην κινητοποίηση μαζικών στρατών είχαν τη δική τους αδυσώπητη δυναμική. Από τη στιγμή που ξεκίνησε, η προετοιμασία για πόλεμο καθιστούσε δύσκολο να σταματήσει η ίδια η διολίσθηση προς τον πόλεμο.
Τίποτα από όσα κάνει το Ισραήλ στη Χεζμπολάχ τελευταία, συμπεριλαμβανομένης της επιχείρησης με τους βομβητές και τα γουόκι-τόκι, δεν προάγει ούτε καν τους άμεσους ισραηλινούς στόχους ασφαλείας, πόσο μάλλον τους μακροπρόθεσμους. Επί του παρόντος, ο κύριος διακηρυγμένος ισραηλινός στόχος όσον αφορά τα λιβανικά σύνορα και την αντιπαράθεση με τη Χεζμπολάχ είναι να επιτρέψει στους Ισραηλινούς κατοίκους που έχουν εκκενωθεί από το βόρειο Ισραήλ να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Η κλιμάκωση της βίας και των εντάσεων κατά μήκος των συνόρων δεν καθιστά αυτόν τον στόχο πιο εφικτό, ούτε και η περαιτέρω κλιμάκωση σε πόλεμο πλήρους κλίμακας.
Οι επιθέσεις με τους βομβητές και τους ασύρματους μπορεί να ήταν μια προσπάθεια να επιτευχθεί ένα σημαντικό πλήγμα κατά της Χεζμπολάχ χωρίς να καταφύγει σε πόλεμο πλήρους κλίμακας, συμπεριλαμβανομένης μιας χερσαίας εισβολής στο Λίβανο. Εναλλακτικά, μπορεί να ήταν προετοιμασία για μια τέτοια εισβολή, αποδυναμώνοντας την ικανότητα της Χεζμπολάχ να αμυνθεί.
Όπως και να έχει, η Χεζμπολάχ αισθάνεται μεγάλη πίεση να απαντήσει. Διατηρεί την ικανότητα να το πράξει παρά την όποια αποδυνάμωση από τις επιθέσεις με τους βομβητές. Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα έχει ορκιστεί δημοσίως ότι θα ανταποδίδει τα αντίποινα σε χρόνους και τόπους που θα επιλέγει η Χεζμπολάχ. Η Χεζμπολάχ έχει καλούς λόγους να συνεχίσει να προσπαθεί να αποφύγει τον ολοκληρωτικό πόλεμο, αλλά οι πρόσφατες ισραηλινές ενέργειες είναι πολύ επιθετικές για να μείνουν αναπάντητες.
Ο σύμμαχος της Χεζμπολάχ, το Ιράν, θέλει επίσης να αποφύγει έναν ευρύτερο πόλεμο στη Μέση Ανατολή και σίγουρα έναν πόλεμο που θα αφορούσε το ίδιο το Ιράν. Το ιρανικό καθεστώς έχει επιδείξει μέχρι στιγμής αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση απέναντι στην ισραηλινή κλιμάκωση, συμπεριλαμβανομένης της μη αντίδρασης μέχρι στιγμής στη δολοφονία από το Ισραήλ τον Ιούλιο του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς Ismail Haniyeh σε κυβερνητικό ξενώνα στην Τεχεράνη. Αλλά πρέπει να αναρωτηθεί κανείς ποια είναι τα όρια της ιρανικής υπομονής μπροστά στις συνεχείς ισραηλινές προσβολές.
Στην Ουάσιγκτον, ένα βασικό ερώτημα είναι ποια είναι τα όρια της υπομονής των ΗΠΑ απέναντι στα ίδια ισραηλινά αδικήματα. Η τεχνοτρομοκρατία στον Λίβανο έρχεται να προστεθεί στις επανειλημμένες ισραηλινές τσιμπήματα στα μάτια των Ηνωμένων Πολιτειών, είτε πρόκειται για τις διαδοχικές δικαιολογίες του Νετανιάχου για την παρεμπόδιση της κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα είτε για την κλιμάκωση της σύγκρουσης του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ την ίδια στιγμή που ένας απεσταλμένος των ΗΠΑ βρισκόταν στην περιοχή προσπαθώντας να αποκλιμακώσει τη σύγκρουση.
Εκτός από το ευρύτερο πολιτικό και διπλωματικό κόστος που υφίστανται οι Ηνωμένες Πολιτείες από τη στενή σχέση τους με το Ισραήλ, τα προφανή διπλά πρότυπα που εμπλέκονται αποδυναμώνουν την αξιοπιστία των ΗΠΑ στην κριτική που ασκούν στις παραλήψεις άλλων καθεστώτων. Για παράδειγμα, η κριτική των ΗΠΑ για όσα κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία -συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής κατοχής εδάφους κάποιου άλλου και της πρόκλησης πολλών απωλειών μεταξύ των αμάχων- και για την υλική υποστήριξη άλλων χωρών στη ρωσική πολεμική προσπάθεια, καθίσταται λιγότερο αξιόπιστη από τη συνεχιζόμενη υλική υποστήριξη των ΗΠΑ σε όσα κάνει το Ισραήλ στη Γάζα.
Τώρα, το επεισόδιο με τους βομβητές και τα γουόκι-τόκι εφιστά την προσοχή στην κραυγαλέα διπλή προσέγγιση των ΗΠΑ στην τρομοκρατία, αποδυναμώνοντας έτσι περαιτέρω την αξιοπιστία της διακηρυγμένης αντίθεσης των ΗΠΑ στην τρομοκρατία. Φανταστείτε αν, ας πούμε, το Ιράν - το οποίο έχει σημαντικές δυνατότητες να βλάψει άλλους μέσω του χειρισμού ηλεκτρονικών συσκευών - διεξήγαγε μια επιχείρηση ακριβώς όπως αυτή που μόλις έκανε το Ισραήλ στον Λίβανο, με στόχο τον ισραηλινό στρατό και με την ίδια ποικιλία απωλειών μεταξύ των αμάχων. Θα υπήρχε, φυσικά, ένας ισχυρός θόρυβος από τον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο, καταγγέλλοντας αυτή τη φρικτή πράξη τρομοκρατίας από το «νούμερο ένα κράτος-χορηγό της τρομοκρατίας στον κόσμο» και ζητώντας κάποιου είδους αντίποινα.
Αντίθετα, η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν έχει συγκεντρώσει ούτε ένα μπιπ δημόσιας κριτικής γι' αυτό που μόλις έκανε το Ισραήλ στο Λίβανο. Όταν αναγκάστηκαν σε ενημερώσεις Τύπου να αναφερθούν στο θέμα, οι εκπρόσωποι του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνήθηκαν ακόμη και να πουν αν αυτό που έλαβε χώρα ήταν τρομοκρατία και αν αντιπροσώπευε μια νόμιμη μορφή πολέμου. Η εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου Karine Jean-Pierre είπε μόνο κάτι σχετικά με το ότι το να πληγώνονται παιδιά και άλλοι άνθρωποι είναι «κάτι που δεν θέλουμε να δούμε». Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάθιου Μίλερ δήλωσε πως «πιστεύουμε ότι είναι νόμιμη πρακτική για κάθε χώρα να αμύνεται πολεμώντας τρομοκρατικές οργανώσεις», προφανώς μπερδεύοντας ποιος στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο τρομοκράτης και ποιος ήταν ο στόχος της τρομοκρατίας.
Η σωστή απάντηση των ΗΠΑ θα ήταν όχι μόνο να αναγνωρίσουν την τρομοκρατία ως αυτό που είναι και να την αντιταχθούν, ανεξάρτητα από το ποιος την κάνει, αλλά και να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα απομακρυνόμενες από τη στενή συνεργασία με αυτό που έχει γίνει όλο και περισσότερο ένα κράτος απατεώνας. Όσοι τρέφουν γνήσια συμπάθεια για τους Ισραηλινούς και την ασφάλειά τους -συμπεριλαμβανομένου και του αυτοανακηρυχθέντος σιωνιστή Τζο Μπάιντεν- θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι μάλλον βλάπτει παρά βοηθάει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ίδιων των Ισραηλινών να χρησιμοποιούν την τεχνική τους υπεροχή όχι για να κάνουν την έρημο να ανθίσει σε συνεργασία με τους άλλους που ζουν εκεί, αλλά αντίθετα για να θέτουν σε κίνηση όλο και περισσότερη βία και σύγκρουση με τους άλλους λαούς της περιοχής.
Το ίδιο ίσχυε και για τα έθνη των οποίων οι ηγέτες έθεσαν σε κίνηση τα τρένα της κινητοποίησης το 1914.