 |
| pixabay / invitro |
Ted Snider - libertarianinstitute.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Τον Αύγουστο, ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο δήλωσε ότι κέρδισε την επανεκλογή του στη Βενεζουέλα με ψήφους 51,95% έναντι 43,18%. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έσπευσαν να παρέμβουν ως υπέρμαχοι της δημοκρατίας. Ο Σύμβουλος Επικοινωνίας Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Τζον Κίρμπι, δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου πως «έχουμε σοβαρές ανησυχίες ότι το αποτέλεσμα, όπως ανακοινώθηκε, δεν αντικατοπτρίζει τη βούληση και τις ψήφους του λαού της Βενεζουέλας». Ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν δήλωσε ότι «η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από το ελεγχόμενο από τον Μαδούρο Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο (CNE) ήταν βαθύτατα λανθασμένη, με αποτέλεσμα ένα ανακοινωμένο αποτέλεσμα που δεν αντιπροσωπεύει τη βούληση του λαού της Βενεζουέλας».
Η αμερικανική επιμονή πως οι δημοκρατικές εκλογές αντιπροσωπεύουν τη βούληση του λαού ταιριάζει θαυμάσια με την αφήγηση των Ηνωμένων Πολιτειών ως παγκόσμιου υπερασπιστή της δημοκρατίας. Η σιωπή τους όταν οι εκλογές της Γαλλίας αποτυγχάνουν να το πράξουν, αρμόζει λιγότερο αξιοθαύμαστα. Και η διαφορά μεταξύ της έντονης αντίδρασης στις εκλογές ενός αντιπάλου και της σιωπής μπροστά στις εκλογές ενός συμμάχου αποκαλύπτει τα διπλά πρότυπα. Και το διπλό πρότυπο αποκαλύπτει πως η στρατηγική δεν αφορά τόσο την υπεράσπιση της δημοκρατίας όσο την υπεράσπιση της αμερικανικής συμμαχίας.
Αφού το κόμμα του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν υπέστη σοκαριστική και συντριπτική ήττα από το ακροδεξιό κόμμα Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, ο Μακρόν προκήρυξε εκλογές στη Γαλλία. Τις εκλογές αυτές κέρδισε το αριστερό Νέο Λαϊκό Μέτωπο (NPF) με 180 έδρες. Το κόμμα του Μακρόν, ο οποίος διαμόρφωσε μέτωπο με την Αριστερά ενάντια στο κόμμα της Λεπέν, ήρθε δεύτερο με 159 έδρες. Ο Εθνικός Συναγερμός ήρθε τρίτος με 142 έδρες και οι κεντροδεξιοί Les Republicains του Michel Barnier ήρθαν τελευταίοι με μόλις 39 έδρες.
Ως νικητής των εκλογών, το NPF, συνεπές με τη λειτουργία των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, πρότεινε την υποψήφιά του, Lucie Castets, να σχηματίσει κυβέρνηση. Η πρότασή τους απορρίφθηκε από τον Μακρόν, ο οποίος, αγνοώντας τη βούληση του λαού, πρότεινε αντ' αυτού τον Μπαρνιέ, τον επικεφαλής του κόμματος που έλαβε τις λιγότερες ψήφους, ως πρωθυπουργό. Ο Jean-Luc Melenchon, σημαντικός ηγέτης του NPF, κατηγόρησε τον Macron ότι «αρνήθηκε επίσημα το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών».
Σε αντίθεση με την αμερικανική αντίδραση στις εκλογές της Βενεζουέλας, ο Λευκός Οίκος και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ φαίνεται να σιώπησαν- κανένας υπέρμαχος της δημοκρατίας δεν έτρεξε να υπερασπιστεί το λαό της Γαλλίας.
Η υπεράσπιση της δημοκρατίας δεν είναι το μόνο θύμα των δυτικών διπλών προτύπων. Το ίδιο ισχύει και για το απαραβίαστο δικαίωμα ενός έθνους να επιλέγει τις συμμαχίες και τους εταίρους του.
Η ακεραιότητα της δέσμευσης σε αυτό το δικαίωμα πρέπει να είναι ιερή, διότι είναι η πολιτική που βρίσκεται πίσω από την εμπλοκή της Δύσης στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η Δύση καλά θα κάνει να πιστεύει σε αυτό το δικαίωμα, διότι η υπεράσπισή του είναι η δικαιολογία για εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, εξήγησε νωρίς ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις, «είναι ένας πόλεμος που είναι από πολλές απόψεις μεγαλύτερος από τη Ρωσία, είναι μεγαλύτερος από την Ουκρανία». Αυτό που είναι μεγαλύτερο από την Ουκρανία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, και αξίζει να αφήσουμε τους Ουκρανούς να πεθάνουν γι' αυτό, είναι «η αρχή πως κάθε χώρα έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίζει τη δική της εξωτερική πολιτική, έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίζει η ίδια με ποιον θα επιλέξει να συνδεθεί όσον αφορά τις συμμαχίες της, τις συνεργασίες της».
Αλλά όταν η Τουρκία υπέβαλε αίτηση για ένταξη στα BRICS, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέφρασε ανησυχία.
Οι BRICS δεν είναι ούτε συμμαχία ούτε μπλοκ. Οι BRICS αντιτίθενται στα μπλοκ και δεν είναι εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Πράγματι, ορισμένα από τα μέλη του, όπως η Ινδία, έχουν καλές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά οι BRICS είναι ένας μεγάλος διεθνής οργανισμός του οποίου πρωταρχικός σκοπός είναι να εξισορροπήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ σε ένα νέο πολυπολικό κόσμο. Τα ιδρυτικά του μέλη είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική. Πρόσφατα προσχώρησαν η Αίγυπτος, η Αιθιοπία, το Ιράν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Στις 4 Σεπτεμβρίου, ο Ρώσος προεδρικός σύμβουλος Γιούρι Ουσακόφ επιβεβαίωσε ότι «η Τουρκία έχει υποβάλει αίτηση για πλήρη ένταξη» στα BRICS και πως οι BRICS «θα το εξετάσουν». Ανακοίνωσε επίσης ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα παραστεί στην επερχόμενη σύνοδο κορυφής των BRICS τον Οκτώβριο στη Ρωσία.
Εάν γίνει δεκτή στους BRICS, η Τουρκία θα γίνει το πρώτο μέλος του ΝΑΤΟ που θα ενταχθεί. Και, σε αντίθεση με το δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στη συμμαχία της επιλογής της, αυτή η προοπτική δεν κάνει τη Δύση ευτυχισμένη. Ο εκπρόσωπος της ΕΕ Πίτερ Στάνο δήλωσε πάντως ότι η Τουρκία έχει το δικαίωμα να επιλέγει τις διεθνείς συνεργασίες της. Αλλά πρόσθεσε με έμφαση πως, εφόσον η Τουρκία είναι υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ, «το μπλοκ αναμένει ότι οι υποψήφιοι αυτοί θα συμμερίζονται τις αξίες του και θα ευθυγραμμίζουν πλήρως την εξωτερική τους πολιτική με αυτό». Με άλλα λόγια, σε αντίθεση με την Ουκρανία, η Τουρκία δεν είναι πραγματικά ελεύθερη να επιλέξει τις συμμαχίες και τους εταίρους της.
Η συμμετοχή στους BRICS δε χρειάζεται να φέρει την Τουρκία σε αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι BRICS δεν είναι μπλοκ και δεν είναι εναντίον κανενός. Αλλά η ένταξη μιας χώρας του ΝΑΤΟ στους BRICS θα αποτελούσε σεισμική μετατόπιση στον νεοεμφανιζόμενο πολυπολικό κόσμο.
Είναι πεποίθηση του Ερντογάν ότι «το γεωπολιτικό κέντρο βάρους μετατοπίζεται μακριά από τις ανεπτυγμένες οικονομίες». «Η Τουρκία μπορεί να γίνει μια ισχυρή, ευημερούσα, υψηλού κύρους και αποτελεσματική χώρα αν βελτιώσει τις σχέσεις της με την Ανατολή και τη Δύση ταυτόχρονα», δήλωσε ο Ερντογάν. «Οποιαδήποτε άλλη μέθοδος εκτός από αυτή δεν θα ωφελήσει την Τουρκία, αλλά θα τη βλάψει».
Είναι πεποίθηση της Τουρκίας ότι μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της ως μέλος του ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα να ακολουθήσει τη στρατηγική της εξωτερικής της πολιτικής για τη σφυρηλάτηση δεσμών με πολλούς εταίρους σε έναν πολυπολικό κόσμο. Δεν βλέπει την ανάγκη να επιλέξει μεταξύ του ΝΑΤΟ και των BRICS ή μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας και της Κίνας.
Τον Ιούλιο, μετά τη συμμετοχή του σε σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, ο Ερντογάν εξέφρασε επίσης τη φιλοδοξία του να ενταχθεί η Τουρκία στον SCO, ο οποίος, όπως και οι BRICS, είναι ένας πολυπολικός οργανισμός υπό την ηγεσία της Κίνας και της Ρωσίας. «Θέλουμε να αναπτύξουμε περαιτέρω τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και την Κίνα στο πλαίσιο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης. Πιστεύουμε πως θα πρέπει να μας δεχτούν όχι μόνο ως εταίρο διαλόγου αλλά και ως μέλος», δήλωσε ο Ερντογάν. Αυτό θα καθιστούσε επίσης την Τουρκία το πρώτο μέλος του ΝΑΤΟ που θα ήταν μέλος του SCO. Εξηγώντας την πολυπολική προσέγγιση της Τουρκίας, ο Ερντογάν δήλωσε: «Δεν χρειάζεται να επιλέξουμε μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Αντιθέτως, πρέπει να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας τόσο με αυτούς όσο και με άλλους οργανισμούς σε μια βάση win-win».
Ενώ η Δύση δεσμεύεται να υπερασπιστεί το δικαίωμα μιας χώρας να επιλέγει τις δικές της συμμαχίες και εταίρους όταν προωθεί έναν μονοπολικό κόσμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, φαίνεται να δεσμεύεται πολύ λιγότερο στην ίδια αρχή όταν αμφισβητεί αυτόν τον κόσμο υπέρ ενός πολυπολικού. Όπως και με τη Γαλλία και τη Βενεζουέλα, το διπλό πρότυπο μεταξύ Ουκρανίας και Τουρκίας σμιλεύει το μύθο και αποκαλύπτει την πραγματική αμερικανική μεγάλη στρατηγική.