 |
| Photo: Public domain |
Lorenzo Maria Pacini - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι BRICS θα έχουν μουσουλμανική πλειοψηφία
Όπως σε όλες τις ομάδες που σέβονται τον εαυτό τους, είναι αναπόφευκτο να δημιουργούν ιεραρχίες και να δίνουν στον εαυτό τους μια διοικητική και λειτουργική τάξη. Ακόμη και οι BRICS, σύμφωνα με το καταστατικό, έχουν μια ετησίως εναλλασσόμενη προεδρία. Αν και η σύμπραξη γεννήθηκε με - επαναλαμβάνουμε - εμπορικούς σκοπούς, είναι εξίσου αλήθεια ότι η οικονομία στον 20ό και 21ο αιώνα έχει γίνει η κινητήρια δύναμη της πολιτικής (η δομή επηρεάζει την υπερδομή, θα έλεγε ο Καρλ Μαρξ). Ας δούμε λοιπόν την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στις BRICS και ας σκεφτούμε τι πρόκειται να συμβεί.
Επί του παρόντος, η πιο «δροσερή» σύμπραξη του κόσμου αποτελείται από τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα, τη Νότια Αφρική, στην οποία προστίθενται το Ιράν, η Αίγυπτος, η Αιθιοπία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, η πολιτική διάσταση συνδέεται αποφασιστικά με τη θρησκευτική: Η Βραζιλία, η Ρωσία, η Νότια Αφρική και η Αιθιοπία έχουν χριστιανική πλειοψηφία (διαφόρων δογμάτων)- η Ινδία έχει ινδουιστική πλειοψηφία, η Κίνα έχει μεγάλο αριθμό ταοϊστών, κομφουκιανών και βουδιστών, αν και είναι άθεη χώρα βάσει του συντάγματος. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια καλά οργανωμένη ισορροπία, όπου δεν υπάρχει πραγματική υπεροχή μιας θρησκευτικής ή εθνοθρησκευτικής ομάδας έναντι των άλλων, ακόμη και από αριθμητική άποψη.
Αν, ωστόσο, εξετάσουμε τις χώρες που έχουν υποβάλει αίτηση ένταξης, συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον: μιλάμε για περισσότερα από 40 κράτη, 32 από τα οποία έχουν υποβάλει επίσημα αίτηση ένταξης, η οποία θα συζητηθεί στη σύνοδο κορυφής του Καζάν. Από αυτά, τα 28 είναι κράτη με ισλαμική πλειοψηφία.
Και λοιπόν;
Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα ότι οι BRICS+ θα είναι μια εταιρική σχέση με ισλαμική πλειοψηφία, αν γίνουν όλα τα υποψήφια κράτη δεκτά.
Τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό; Εξάλλου, μιλάμε για θρησκείες, όχι για πολιτική ή εμπόριο. Και όμως αυτό δε συμβαίνει. Οι εν λόγω χώρες συνδέονται βαθιά με τη θρησκευτική διάσταση, η οποία, ιδωμένη σε διεθνή κλίμακα και σε ένα πολυπολικό πλαίσιο κρατών-πολιτισμών και όχι πλέον κρατών-κρατών σύμφωνα με το δυτικό μοντέλο, γίνεται ένας από τους κύριους λόγους για τις πολιτικές επιλογές.
Ιράν και Ισραήλ
Ας εξετάσουμε τώρα ένα από τα σημαντικότερα σενάρια αυτής της μετατόπισης: το ισραηλινό ζήτημα... ιδωμένο από το Ιράν.
Τους τελευταίους μήνες, το Ιράν έχει επανειλημμένα επαναβεβαιώσει την αποφασιστικότητά του να βάλει τέλος στη γενοκτονία που το Ισραήλ πραγματοποιεί στην Παλαιστίνη και τα κατεχόμενα εδάφη, όχι μόνο από τον Οκτώβριο του 2023, αλλά εδώ και πολλές, πολλές δεκαετίες. Το ζήτημα είναι εξαιρετικά θρησκευτικό, διότι η απελευθέρωση της Αλ-Κουντς (Ιερουσαλήμ) έχει εσχατολογικό χαρακτήρα, τον οποίο μοιράζονται και οι χριστιανοί. Το Μέτωπο Αντίστασης, στο οποίο συμμετέχουν πολλές χώρες και θρησκευτικές ομολογίες της Μέσης Ανατολής, εργαζόταν πάντα προς αυτή την κατεύθυνση.
Παρ' όλα αυτά, το Ιράν είναι μια ιστορικά ειρηνική και διπλωματικά πολύ προσεκτική και ακριβής χώρα- δεν τολμά προκλήσεις, δεν χρησιμοποιεί επιθετική ρητορική και δεν παίρνει αποφάσεις τυχαία. Τα πάντα είναι πάντα πολύ συνεπή με το θεολογικοπολιτικό δόγμα του σιιτικού Ισλάμ και του Ανώτατου Ηγέτη.
Σε αυτή την περίπτωση, το Ιράν σε αυτό το έτος 2024 περιμένει να αλλάξει κάτι. Μια αλλαγή έπρεπε να λάβει χώρα ώστε να μπορέσει να πραγματοποιηθεί μια πραγματική εκδίκηση. Το Ισραήλ, από την πλευρά του, δεν σταμάτησε ποτέ να κατηγορεί το Ιράν πως προκαλεί και πραγματοποιεί επιθέσεις, προσπαθώντας να χτυπήσει την καρδιά των θεσμών και του ιδανικού αγώνα του ιρανικού λαού. Το Ιράν δεν έπαψε ποτέ να αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική λύση στην επιρροή της Δύσης αλλά και της Ανατολής, ένα πραγματικό πρότυπο αυτονομίας και ανεξαρτησίας, καθιστώντας τον εαυτό του σημαιοφόρο της μάχης κατά του σιωνιστικού και παγκοσμιοποιητικού κτήνους, του «μεγάλου σατανά», όπως αποκαλείται. Η πολυαναμενόμενη αλλαγή, ίσως, έχει επιτέλους έρθει.
Με μουσουλμανική πλειοψηφία στους BRICS+, το Ιράν μπορεί να φιλοδοξεί να έχει μεγαλύτερη επιρροή στις αποφάσεις που καθορίζουν τις πολιτικές (και στρατηγικές) επιλογές των χωρών της εταιρικής σχέσης. Επιπλέον, η Παλαιστίνη έκανε το βήμα να υποβάλει αίτηση για επίσημη ένταξη στους BRICS+, κίνηση με βαθιά πολιτική σημασία, θέτοντας υπό αμφισβήτηση όλες εκείνες τις χώρες της εταιρικής σχέσης που δεν έχουν εκφράσει σαφή θέση επί του θέματος.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε το σενάριο: το Ιράν αποφασίζει να απαντήσει στο Ισραήλ και αναλαμβάνει τη δική του ειδική στρατιωτική επιχείρηση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης- οι ισλαμικές χώρες των BRICS+, αν είναι πραγματικά ισλαμικές, βρίσκονται σε αδυναμία να κάνουν οτιδήποτε άλλο παρά να υποστηρίξουν τη μάχη - και αν δεν το κάνουν, υπάρχει κίνδυνος να υπονομευθεί η εσωτερική πολιτική τους. Το παλαιστινιακό ζήτημα είναι ένα ζήτημα που ανήκει σε όλους τους ισλαμικούς λαούς. Σε αυτό το σημείο, τι μπορούν να κάνουν οι άλλες χώρες; Τι θα κάνει η Ρωσία ή η Κίνα; Υπάρχει επίσης μια αυστηρά γεωγραφική πτυχή: πολλές από τις γειτονικές χώρες του Ισραήλ-Παλαιστίνης έχουν υποβάλει αίτηση για ένταξη, όπως και αρκετές αφρικανικές και καυκάσιες χώρες. Πρακτικά η μόνη πλευρά που θα παρέμενε ακάλυπτη, για το Ισραήλ, θα ήταν η Μεσόγειος. Μια πραγματική περικύκλωση που αφήνει ελάχιστες πιθανότητες διαφυγής. Μια πραγματικά καλά ενορχηστρωμένη κίνηση ήπιας ισχύος. Για να μην αναφέρουμε την εμπορική σημασία όλων αυτών: η Δύση που υποστηρίζει τον Σιωνισμό θα αποκλειόταν πρακτικά ή σε κάθε περίπτωση θα υποβαλλόταν στον εμπορικό έλεγχο μιας συμμαχίας αντισιωνιστικών χωρών.
Ένα σημαντικό ερώτημα παραμένει ανοιχτό: τι θα κάνει η Ρωσία; Η εναλλασσόμενη ηγεσία της εταιρικής σχέσης έχει οδηγήσει μέχρι στιγμής σε μια πολύ ισορροπημένη οικονομική (και άλλη) πολιτική που κατευθύνεται προς ένα απόλυτα «παγκόσμιο βόρειο» στυλ, ενώ τώρα βρισκόμαστε μπροστά στην έλευση μιας ηγεσίας «παγκόσμιου νότου» στυλ που θα μπορούσε να ανατρέψει σημαντικά πολλές γεωοικονομικές και στρατηγικές προοπτικές για τα επόμενα 6 χρόνια τουλάχιστον.
Τώρα ευθυγραμμίζονται πολλά περισσότερα στοιχεία. Οι BRICS+ μπορούν πραγματικά να γίνουν μια πολιτική δύναμη με παγκόσμια επιρροή.
Αν το Ιράν εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία, θα συμβεί κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν: ματ.