Οι πυροκαρδιές του ‘40 και οι πυροκλανιές του ‘24

Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III), τα χωρικά ύδατα ή αιγιαλίτιδα ζώνη υπόκεινται στην εδαφική δικαιοδοσία κάθε κράτους. Αποτελεί, δηλαδή, εθνικό έδαφος. Και κάθε κράτος έχει το δικαίωμα να καθορίσει τα χωρικά του ύδατα, μέχρι ενός ορίου που δεν υπερβαίνει τα 12 ναυτικά μίλια, μετρούμενου από τη γραμμή βάσης που καθορίζεται στη Σύμβαση.

Όταν οι ακτές δύο κρατών είναι γειτονικές ή αντικριστά, κανένα από αυτά τα κράτη δεν έχει το δικαίωμα, εκτός εάν συμφωνηθεί διαφορετικά, να επεκτείνει τα χωρικά του ύδατα πέρα από μια μέση γραμμή της οποίας τα σημεία απέχουν ίση απόσταση από τα πλησιέστερα σημεία των γραμμών βάσης από τα οποία μετρώνται τα χωρικά ύδατα καθενός από τα εν λόγω κράτη, εκτός εάν λόγω της ύπαρξης ιστορικών δικαιωμάτων ή άλλων ειδικών περιστάσεων, είναι απαραίτητο να οριοθετηθούν τα χωρικά ύδατα και των δύο κρατών με άλλο τρόπο.

Στα πλοία δόθηκε το δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης μέσω οποιονδήποτε χωρικών υδάτων. Άρα και της αιγιαλίτιδας ζώνης. Ως «αβλαβής διέλευση» ορίζεται η διέλευση μέσα από ύδατα με ταχύ και συνεχή τρόπο, που δεν είναι «επιβλαβής για την ειρήνη, την καλή τάξη ή την ασφάλεια» του παράκτιου κράτους. Το ψάρεμα, η ρύπανση, η πρακτική των όπλων και η κατασκοπεία δεν είναι «αβλαβή», και τα υποβρύχια και άλλα υποθαλάσσια οχήματα πρέπει να πλοηγούνται στην επιφάνεια και να δείχνουν τη σημαία τους.

Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι:

α) Η Ελλάδα έχει δικαίωμα να επεκτείνει το θαλάσσιο έδαφός της στα 12 ναυτικά μίλια σε όλες τις ακτές της, εκτός από εκείνες οι οποίες γειτονεύουν με ακτές άλλου κράτους (Τουρκία και Αλβανία) και η απόσταση μεταξύ των αντικριστών ακτών των χωρών (για την ακρίβεια μεταξύ των γραμμών βάσης τους) είναι μικρότερη από 24 ναυτικά μίλια όπου εκεί μπορεί να εκτείνεται μέχρι τη μέση γραμμή της απόστασης μεταξύ των δύο ακτών. Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία και την Αλβανία.

β) Η μη επέκταση εκ μέρους της Ελλάδας των χωρικών της υδάτων σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών αποτελεί εγκατάλειψη ελληνικού εδάφους.

γ) Το επιχείρημα περί μετατροπής του Αιγαίου σε «κλειστή λίμνη» σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών καταρρίπτεται από το δικαίωμα «αβλαβούς διέλευσης» της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών.

δ) Η απειλή της Τουρκίας για πόλεμο δεν αφορά την επέκταση χωρικών μας υδάτων μεταξύ των αντικριστών μας ακτών (π.χ. μεταξύ τουρκικών παραλίων και Σάμου, Χίου κλπ) όπου τα χωρικά ύδατα καθορίζονται αναγκαστικά έως τη μέση γραμμή. Η απειλή για πόλεμο αφορά την επέκταση των χωρικών μας υδάτων προς το εσωτερικό του Αιγαίου Πελάγους, όπως για παράδειγμα, μεταξύ Θάσου και Σαμοθράκης ή Σκύρου και Λέσβου ή Μυκόνου και Ικαρίας ή Καρπάθου και Ρόδου ή Κρήτης και Σαντορίνης ή νότια της Κρήτης, ή ακόμα και στα παράλια της ηπειρωτικής Ελλάδας!

ε) Το επιχείρημα της Τουρκίας ότι η επέκταση των εθνικών μας υδάτων πέραν των 6 ναυτικών μιλίων αποτελεί απόπειρα περιορισμού της καθώς και άμεσης προσβολής της εθνικής της κυριαρχίας είναι ανυπόστατο, εξωφρενικό και ανίσχυρο.

στ) Η επιμονή της Τουρκίας για μη επέκταση των χωρικών μας υδάτων, δηλαδή μεταξύ των νησιών μας και της ηπειρωτικής μας χώρας δεικνύει ότι δεν επιθυμεί «την ειρήνη, την καλή τάξη ή την ασφάλεια».

Σχετικά με τη διευθέτηση των υπόλοιπων θαλασσίων ζωνών, δηλαδή κυρίως της ΑΟΖ, όπως είχε ειπωθεί από εμπειρογνώμονες, η Ελλάδα αντί να υπογράψει τις συμφωνίες οριοθέτησης ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο, στις οποίες αναγνώρισε μειωμένη ΑΟΖ σε ελληνικά νησιά (Στροφάδες και Διαπόντια με την Ιταλία, και Κρήτη, Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο με την Αίγυπτο) θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ισχυρό δικαστικό υπόβαθρο με δύο κινήσεις:

α) Προτείνοντας στην Ιταλία, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Αλβανία που έχουν υπογράψει την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III), να γίνει κοινή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας που εδρεύει στο Αμβούργο και δημιουργήθηκε από τον εν λόγω Σύμβαση για τη διευθέτηση θαλασσίων διαφορών. Η επιλογή του εν λόγω Δικαστηρίου είχε προταθεί εδώ και πολλά χρόνια από την Επιτροπή Δικαίου της Θάλασσας που είχε συστήσει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών το 1996 και είχε προτείνει την προσφυγή σε αυτό και όχι σε εκείνο της Χάγης.

β) Προτείνοντας, ταυτόχρονα με την πρώτη πρόταση, στην Ιταλία και στην Κύπρο που είναι επίσης μέλη της Ε.Ε., αλλά και στην Τουρκία και την Αλβανία που είναι υποψήφια μέλη της ΕΕ, να γίνει κοινή προσφυγή στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εδρεύει στο Λουξεμβούργο και είναι αρμόδιο για τη διευθέτηση ζητημάτων οριοθέτησης θαλασσίων ΑΟΖ τόσο μεταξύ χωρών μελών της Ε.Ε. όσο και μεταξύ χωρών μελών και υποψήφιων χωρών μελών της Ε.Ε.. Να σημειωθεί ότι η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας αποτελεί εφαρμοστέο δίκαιο εντός της Ε.Ε., ενώ μία χώρα μέλος της Ε.Ε. (π.χ. Ελλάδα) μπορεί να κάνει και μονομερή προσφυγή και έπειτα να κληθούν τα υπόλοιπα κράτη. Την επιλογή του Δικαστηρίου της Ε.Ε. έχουν εδώ και καιρό αναφέρει ο δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος και ο δρ Γεώργιος Ανθρακεύς.

Δυστυχώς, ορισμένοι εμπειρογνώμονες εκφράζουν το φόβο ότι οι συμφωνίες που απογράφησαν με την Ιταλία και την Αίγυπτο μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τυχόν αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων σε περίπτωση προσφυγής.

Αλλά, τα κυριότερα ζητήματα, πλέον, είναι άλλα:

α) Η Τουρκία, όπως δικαιολογημένα υποστηρίζεται, δεν πρόκειται να εφαρμόσει καμία απόφαση διεθνούς δικαστηρίου η οποία δεν τη συμφέρει. Έχει γράψει στα παλιά της τα παπούτσια αποφάσεις του ΟΗΕ (παράνομη κατοχή μέρους της Κύπρου), διεθνείς συνθήκες (καταπάτηση Συνθήκης της Λωζάννης), αλλά και το διεθνές δίκαιο (εισβολές σε Κύπρο, Ιράκ και Συρία). Επιπλέον, δεν υφίσταται διεθνής μηχανισμός που να επιβάλει τυχόν διεθνείς δικαστικές αποφάσεις. Επομένως, κάθε συζήτηση περί προσφυγής με την Τουρκία (όχι με τις υπόλοιπες γειτονικές χώρες) σε διεθνές δικαστήριο είναι κατά πάσα πιθανότητα άχρηστη.

β) Το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο φαίνεται πρόθυμο να συζητήσει σε διμερές επίπεδο επί των νταβατζήδικων αξιώσεων της Τουρκίας, καθρεφτίζοντας προς τον ελληνικό λαό την τουρκική απειλή ενός άνανδρου πολέμου.

γ) Οι ΗΠΑ προσπαθούν να καλοπιάσουν την Τουρκία, η οποία χάρη στον Ερντογάν κινείται έξυπνα, συνομιλώντας με όλους, απαιτώντας από όλους και απειλώντας την Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου η εγχώρια πολιτική κάστα δηλώνει πρόθυμη να διαπραγματευτεί ελληνική κυριαρχία και ελληνικών δικαιωμάτων με όλους (Τουρκία, Ιταλία, Αίγυπτο, Αλβανία, ΗΠΑ, Σκόπια).

δ) Η Τουρκία προτάσσει πλέον διεκδικήσεις όχι μόνο επί θαλασσίων ελληνικών εδαφών αλλά και χερσαίων, δημοσιεύοντας σειρά χαρτών που δείχνουν ποια πρέπει να είναι τα εδάφη της. Άλλωστε ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας, μας προειδοποίησε ότι «Θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά!» Δηλαδή, ύπουλα και άνανδρα. Όπως έκαναν πάντα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα στην Κύπρο. Να τονιστεί ότι η επιχείρηση κατάληψης των εδαφών που αποτυπώνονται στους εν λόγω χάρτες έχει ήδη ξεκινήσει με την εισβολή στην Κύπρο, στο Ιράκ και στη Συρία. Απομένει η εισβολή στην Ελλάδα.

Χάρτης «Εθνικού Όρκου» (Οκτώβριος 2024)

Χάρτης προεκλογικού μηνύματος (Μάιος 2023)

Χάρτης Γαλάζιας Πατρίδας (Σεπτέμβριος 2019)

Λέγεται ό,τι «οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν».

Το 1940, η ρήση επιβεβαιώθηκε. Σύσσωμη η τότε ελληνική πολιτική ηγεσία και ο τότε ελληνικός λαός είπαν «Όχι» στο ύπουλο, νυχτερινό (ώρα 03.00) τελεσίγραφο των Ιταλών.

Ο Υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, ως διοικητής της 8^ης Μεραρχίας Πεζικού στην Ήπειρο, στην ημερήσια διαταγή που εξέδωσε προς τα τμήματά του στις 05.00 της 28^ης Οκτωβρίου του 1940 έγραφε (απόσπασμα):

«Ἀξιωματικοί καί ὁπλίται τῆς Ὀγδόης Μεραρχίας ἀμυνθῆτε τοῦ Ἱερού Πατρίου ἐδάφους μετά φανατισμού ἐναντίον του ἐπιδρομέως, ὅστις θέλει να προσβάλη ἡμᾶς ὑπούλως καί ἀνάνδρως.»

Ακολούθως, ο Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης στη διαταγή που εξέδωσε στις 06.40 της ίδιας μέρας προς τους αξιωματικούς και στρατιώτες του Αποσπάσματος Πίνδου έγραφε:

«Ὁ ὕπουλος γείτων μας αἰφνιδιαστικῶς μᾶς ἐπετέθη. Στόπ. Ἡ Ἑλλάς ἀναμένει ἀπό ἕνα ἕκαστον ἡμῶν νά προστατεύσωμεν τά σύνορά της καί τήν τιμήν της καί νά δώσωμεν ἕνα καλό μάθημα εἰς τόν εἰσβολέα. Στόπ. Φανῆτε Ἑλληνες καί κρατήσατε γερά τά ὅπλα μέ πίστιν εἰς τόν Θεόν καί τόν ἑαυτόν σας καί τούς Διοικητάς σας. Στόπ. Πειθαρχία, καρτερία και θάρρος. Στόπ. Ζήτω ἡ Ἑλλάς».»

Και ο τότε ελληνικός λαός όχι μόνο αμύνθηκε, όχι μόνο προστάτευσε την τιμή του, αλλά άλλαξε την πορεία ολόκληρου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Γιόσεφ Στάλιν, σε ομιλία του στον ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας την 31η Ιανουαρίου 1943, μετά την νίκη στο Στάλιγκραντ, είχε δηλώσει:

«Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν για να ευγνωμονώ των Ελληνικό λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.»

Ενώ, ο Γκεόρκι Ζούκωφ, τότε στρατάρχης του σοβιετικού στρατού, στα απομνημονεύματά του είχε παραδεχτεί:

«Εάν ο ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στις πόρτες της Μόσχας, να συγκρατήσει και να ανατρέψει τον γερμανικό χείμαρρο, το οφείλει στον ελληνικό λαό, που καθυστέρησε τις γερμανικές μεραρχίες όλο τον καιρό που θα μπορούσαν να μας γονατίσουν.»

Εν έτη 2024, ζει ακόμη αυτός ο λαός της πυροκαρδιάς;

Συμφωνεί ο σημερινός ελληνικός λαός με τυχόν πρόθεση της πολιτικής του ηγεσίας να διαπραγματευτεί την τιμή της Ελλάδας υπό την απειλή μίας παρόμοιας ύπουλης και άνανδρης νυχτερινής επίθεσης;