 |
| pixabay / WinchWeb |
Rachel Marsden / Παρουσίαση Freepen.gr
«Στέκομαι στο πλευρό της Ουκρανίας» ή “Στέκομαι στο πλευρό του Ισραήλ”, λένε οι ατρόμητοι ηγέτες μας ενώ κάθονται και κάνουν αναρτήσεις αρετής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ποτέ άλλοτε η έναρξη ενός παγκόσμιου ξεκατινιάσματος δεν ήταν τόσο χαμηλής προσπάθειας.
Σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο διαυγείς είναι. Ανατολικοευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν μιλήσει στα παρασκήνια παγκόσμιων συνόδων κορυφής για το πώς οι συνάδελφοί τους από χώρες του ΝΑΤΟ εμφανίζονται και μιλούν σαν ένα μάτσο αδελφότητες που πίνουν από το ίδιο μπολ με αρωματισμένο παντς, έτοιμοι να ρίξουν μερικές μπουνιές.
Σε συνέντευξή του τον περασμένο μήνα στους Times του Λονδίνου πριν από την αποχώρησή του από τα καθήκοντά του την 1η Οκτωβρίου, ο Γενς Στόλτενμπεργκ, ο απερχόμενος γενικός γραμματέας του δυτικού λόμπι των όπλων, του ΝΑΤΟ, απέκρουσε την κόκκινη γραμμή του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν σχετικά με τις δυτικές χώρες που επιτρέπουν στο Κίεβο να χρησιμοποιεί δυτικό στρατιωτικό υλικό για πλήγματα βαθιά μέσα στη Ρωσία. Η Μόσχα έχει αναθεωρήσει ακόμη και το δόγμα πυρηνικής αποτροπής της, ώστε να θεωρεί ρητά ότι τα πυρηνικά κράτη (όπως οι ΗΠΑ) που χρησιμοποιούν μη πυρηνικά (όπως η Ουκρανία) για να πλήξουν τη Ρωσία είναι συμμετέχοντες σε μια κοινή επίθεση.
Ο Στόλτνμπεργκ απλώς το απομάκρυνε, λέγοντας πως οι κόκκινες γραμμές του Πούτιν έχουν ξεπεραστεί και στο παρελθόν και δε συνέβη τίποτα. Αλήθεια; Εννοείς, εκτός από ολόκληρη τη σύγκρουση στην Ουκρανία, αφού το ΝΑΤΟ είχε παρακαμφθεί στα ρωσικά σύνορα κατά παράβαση αυτής της κόκκινης γραμμής του Πούτιν; Μάλλον το ξέχασε αυτό.
Η ρητορική των ατρόμητων ηγετών μας για την Ουκρανία έχει επίσης επαναχρησιμοποιηθεί για το Ισραήλ. Η επίθεση του Ιράν ήταν «απρόκλητη», λένε. Λες και το Ισραήλ απλά καθόταν και κοίταζε τη δουλειά του όταν ξαφνικά το Ιράν, από το πουθενά, το χτύπησε στο πρόσωπο με ένα χαλάζι βαλλιστικών πυραύλων την περασμένη εβδομάδα. Ξεχάστε την επιχείρηση του Ισραήλ για την έκρηξη των βομβητών της Χεζμπολάχ, τη δολοφονία των στρατιωτικών διοικητών της Χεζμπολάχ που συνδέονται με το Ιράν και την χερσαία εισβολή στο Λίβανο - την οποία η Δύση δεν φαίνεται διατεθειμένη να χαρακτηρίσει ως τέτοια, παρόλο που έσπευσε να καταγγείλει ως τέτοια την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» της Ρωσίας.
Στη συνέχεια, υπάρχουν οι πολίτες της Γάζας και, πιο πρόσφατα, του Λιβάνου, οι οποίοι βασίζονται εν μέρει στο Ιράν για προστασία, που τους λέει το Ισραήλ «προσοχή, έρχονται οι βόμβες», σαν να κάνουν βόλτα στο τοπικό πάρκο κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ποδοσφαίρου αφής.
Ναι, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Το ίδιο και η Συρία, την οποία βομβαρδίζουν. Και ο Λίβανος. Και η Γάζα. Και το Ιράν. Έχω ξεχάσει τίποτα; Ω ναι, μόλις χτύπησαν και μια ρωσική στρατιωτική βάση στη Συρία. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά αν κλωτσούσαμε την πόρτα της σπηλιάς της αρκούδας και σε αυτή τη σύγκρουση;
Οι ΗΠΑ βρίσκονται ήδη στην περιοχή, προσπαθώντας να καταρρίψουν κάποιες από τις τεράστιες ποσότητες ιρανικών πυραύλων που διέσχισαν τον πυροκροτητή-ανασταλτικό μηχανισμό Iron Dome του Ισραήλ και ανατίναξαν την προμήθεια ενός έτους αμερικανικών πυραύλων αναχαίτισης σε ένα μόνο πέρασμα. Έτσι, τώρα τι; Πόσο εύκολο θα είναι για την Ουάσινγκτον να σταθεί στο πλευρό του Ισραήλ όταν αυτό ξεμείνει από πυρομαχικά; Μην μπείτε στον κόπο να ζητήσετε από την Ευρώπη, αφού είναι γνωστό ότι δεν έχει καθόλου. Και αυτά που έχουν είναι κυρίως από αμερικανικούς κατασκευαστές όπλων, όπως επισημαίνεται σε πρόσφατη έκθεση για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με συγγραφέα τον πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι. Αυτό σημαίνει πως η ΕΕ δεν μπορεί καν να κάνει σωστά την κομπίνα του στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος.
Τι θα έκαναν λοιπόν οι γενναίοι «όρθιοι» μας αν η Ρωσία αποφάσιζε να αντιδράσει στην επίθεση του Ισραήλ στην στρατιωτική της βάση στη Συρία; Βασίζεται η Δύση στην καλή θέληση του Πούτιν; Διότι αυτό θα φαινόταν να είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λένε συνεχώς γι' αυτόν - ότι ενεργεί «απρόκλητα». Διαλέξτε μια λωρίδα.
Η Ρωσία έχει ξοδέψει τα τελευταία δύο χρόνια τη μαζική αύξηση της αμυντικής της παραγωγής σε σημείο που να αποτελεί το 7,5% του ΑΕΠ της και να «ανησυχεί τους πολεμικούς σχεδιαστές της Ευρώπης», σύμφωνα με τον Guardian.
Ομοίως, τον Ιούλιο, ο υπουργός Άμυνας του Ιράν ανακοίνωσε πως οι εξαγωγές όπλων του τριπλασιάστηκαν σε λιγότερο από τρία χρόνια ως αποτέλεσμα της αυξημένης παραγωγής.
Εν τω μεταξύ, «η Κίνα είναι έτοιμη για πόλεμο. Και χάρη σε μια καταρρέουσα αμυντική βιομηχανική βάση, η Αμερική δεν είναι», τιτλοφορεί το περιοδικό Foreign Affairs αυτό το μήνα.
Οι γενναίοι «στασιαστές» μας γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ξεπεράσουν αυτούς τους τρεις παίκτες σε έναν συμβατικό πόλεμο, αν όλοι τους έμπαιναν στην ίδια πλευρά για να υποστηρίξουν το Ιράν. Παρόλα αυτά, δεν μπορούν να μην πυροβολήσουν με το στόμα τους.
Υπάρχει επίσης συζήτηση για το Ισραήλ να χτυπήσει απλώς τις ιρανικές πετρελαϊκές υποδομές, λες και αυτό θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα. Εσείς οι καραγκιόζηδες ξέρετε ότι οι μεγάλοι κίνδυνοι και οι φίλοι του Ιράν στον ΟΠΕΚ, η Ρωσία, υπαγορεύουν τις τιμές του πετρελαίου, σωστά;
Το Ισραήλ πολεμάει όλα τα παιδιά στην αυλή του σχολείου και ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου τραβάει τα πουκάμισα των δυτικών ηγετών, ζητώντας αλληλεγγύη, και υποστήριξη για την «απελευθέρωση» της Μέσης Ανατολής. Βέβαια, γιατί αυτό έχει πάντα αποδώσει καλά, όπως στο Ιράκ, τη Λιβύη και το Αφγανιστάν. Τι θα λέγατε να του πείτε να φύγει και να τα καταφέρει; Ένα αποφασιστικό σπρώξιμο προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται το καλύτερο για την ανθρωπότητα. Αυτό έκανε ο πρώην πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1984, ρωτώντας γιατί οι ΗΠΑ εξακολουθούν να εμπλέκονται ακόμη και στις υποθέσεις της περιοχής, και αποχωρώντας από το Λίβανο.
Ακόμη και Ουκρανοί αξιωματούχοι αναρωτιούνται γιατί η προσοχή στράφηκε τόσο γρήγορα από αυτούς στο Ισραήλ. Η απάντηση είναι απλή. Είναι επειδή οι ελίτ της Ουάσιγκτον έχουν πολύ περισσότερα συμφέροντα στο Ισραήλ, και πιο ισχυρά ισραηλινά λόμπι στις ΗΠΑ που επηρεάζουν άμεσα τα δικά τους πολιτικά νώτα. Ο μέσος πολίτης είναι απλά μαζί τους για να παρακολουθεί την σκληρή διαδρομή, υποβιβασμένος στο να φωνάζει από το πίσω κάθισμα.