 |
| Photo: Public domain |
Stephen Karganovic - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων επιβεβαιώνουν την ύπαρξη μιας βαθιάς απόκλισης μεταξύ της δουλικής φιλοευρωπαϊκής ρητορικής της κυβερνώσας σερβικής νομενκλατούρας και των απόψεων των απλών πολιτών της Σερβίας. Μια έρευνα κοινής γνώμης που διεξήχθη στα μέσα Μαΐου 2024 από τον ειδησεογραφικό οργανισμό Russia Today σε αντιπροσωπευτικό δείγμα της σερβικής κοινής γνώμης έδειξε αποτελέσματα που, αν είχε λάβει υπόψη της τις απόψεις αυτών που κυβερνά, θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει την κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει επειγόντως την πολιτική της πορεία. Μια μειοψηφία της τάξης του 45,4% των Σέρβων ερωτηθέντων τάσσεται σήμερα υπέρ της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν όμως η ένταξη εξαρτιόταν από την αναγνώριση από τη Σερβία της απόσχισης και της «ανεξαρτησίας» του Κοσσυφοπεδίου, η συντριπτική πλειοψηφία του 80% του σερβικού κοινού θα ήταν αντίθετη. Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επανειλημμένα τονίσει πως χωρίς την εκπλήρωση αυτού του όρου η Σερβία θα αποκλειόταν από την ένταξη, οπότε φαίνεται προφανές ότι το «Όχι, ευχαριστώ» είναι η πραγματική απάντηση των τεσσάρων πέμπτων του σερβικού λαού στην ένταξη στην ΕΕ.
Είναι ενδιαφέρον πως έρευνες που διεξήχθησαν από συλλογικούς φορείς της Δύσης, όπως η Φωνή της Αμερικής, έδωσαν πολύ παρόμοια αποτελέσματα. Το VOA διαπιστώνει ότι μόνο το 40% των Σέρβων θα ήταν διατεθειμένοι να ψηφίσουν υπέρ της ένταξης στην ΕΕ, γεγονός που ταυτίζεται περίπου με τα στοιχεία του RT. Δε γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσαν οι ερωτηθέντες του VOA εάν η είσοδος στην ΕΕ εξαρτιόταν από την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, διότι η επιλογή αυτή δεν περιλαμβανόταν στη δημοσιευμένη έκδοση των αποτελεσμάτων. Αλλά δεδομένης της διάθεσης του κοινού, μπορεί κανείς εύκολα να προεκτείνει ποια θα ήταν πιθανότατα η αντίδραση.
Περιέργως, τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων του RT και της Φωνής της Αμερικής συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό και σε άλλα θέματα. Το RT διαπίστωσε ότι το 84,6% των ερωτηθέντων Σέρβων αντιτίθεται στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και πως το 76,1% θεωρεί τη συλλογική Δύση και τον πληρεξούσιο του Κιέβου υπεύθυνο για τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Όσον αφορά την προαναφερθείσα έρευνα της «Φωνής της Αμερικής», διαπίστωσε ότι μόνο το 10% του σερβικού κοινού υποστηρίζει μια «ξεκάθαρα φιλοευρωπαϊκή και φιλοδυτική πορεία» και ότι «η πλειοψηφία των Σέρβων δήλωσε πως θέλει η Σερβία είτε να διατηρήσει δεσμούς με τη Ρωσία είτε να ακολουθήσει μια φιλορωσική εξωτερική πολιτική». Ισχυριζόμενος ότι «η φιλοδυτική τάση στην περιοχή είναι ισχυρή», ο Paul McCarthy, διευθυντής του Διεθνούς Ρεπουμπλικανικού Ινστιτούτου για την Ευρώπη, αναφέρεται πως δήλωσε στη Φωνή της Αμερικής ότι «η Σερβία πηγαίνει αντίθετα με το ρεύμα των άλλων πέντε χωρών της περιοχής- είναι πιο φιλορωσική, κατηγορεί τη Δύση για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, έχει πολύ χαμηλά ποσοστά αποδοχής της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Και, για να προστεθεί η προσβολή στο κακό, μόνο το 3% των Σέρβων θα τάσσονταν υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ.
Τι εμποδίζει τη σερβική κυβέρνηση να αντανακλά τις σαφώς διατυπωμένες πολιτικές προτιμήσεις των πολιτών της, όπως διαπιστώθηκε από τους δημοσκόπους και των δύο ενδιαφερομένων μερών στην τρέχουσα γεωπολιτική αντιπαράθεση; Το να διαστρεβλώσει κανείς τέτοια καταστροφικά συγκλίνοντα ευρήματα είναι πρακτικά αδύνατο.
Ούτε θα ήταν δυνατόν, αγνοώντας τα αποτελέσματα των ψεύτικων «εκλογών» και υποθέτοντας ότι η αρχή της πολιτικής υπευθυνότητας ήταν έστω και ελάχιστα σεβαστή, να υπάρξουν τέτοιες κραυγαλέες αποκλίσεις μεταξύ της διακηρυγμένης βούλησης του λαού και της συμπεριφοράς των «εκπροσώπων» του.
Αυτό είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους Σέρβους, αλλά ακόμη πιο επειγόντως τους Ρώσους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής.
Η συνοπτική απάντηση είναι ότι η αλλοτριωμένη πολιτική ελίτ κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο εγκαταστάθηκε στη θέση της εξουσίας. Στη Σερβία, μετά την κατάληψη της έγχρωμης επανάστασης του Οκτωβρίου του 2000, η οποία εκτελέστηκε με χρήματα και υλικοτεχνική υποστήριξη που παρείχαν οι δυτικές ειδικές υπηρεσίες, οι ψηφοφόροι των κυβερνώντων δεν είναι οι πολίτες αλλά οι ξένες δυνάμεις που τους έστησαν και τους διατηρούν στην εξουσία. Για το σκοπό αυτό, έχει εγκαθιδρυθεί ένα αμετάβλητο σύστημα που λειτουργεί μόνιμα προς όφελος των ξένων συμφερόντων και εις βάρος της χώρας. Το σύστημα είναι ανεξάρτητο από τις κοσμητικές, περιοδικές αλλαγές του καθεστώτος και δεν επηρεάζεται από την επιλογή μεμονωμένων μαριονετών, οι οποίοι ακολουθούν όλοι την ίδια γενική γραμμή. Όλοι τους εκτελούν πάντοτε κατά την ευχαρίστηση των επιμελητών τους, σαν εξαγορασμένα και εκβιασμένα πιόνια στη σκακιέρα που είναι.
Αυτό ακριβώς είναι το μοτίβο, αντιγραμμένο/επικονιζόμενο στη Σερβία, που παρατηρείται σε όλη τη συλλογική Δύση. Θωρακισμένοι από ένα ομοίωμα «δημοκρατίας», ενώ δρουν μέσω διεφθαρμένων, ορατών πιόνια, από το παρασκήνιο είναι οι εν πολλοίς αόρατες δυνάμεις ιδιότυπης πνευματικότητας και διαποτισμένες με μια άγρια ιδεολογία του Μολώχ, που εφαρμόζουν αδυσώπητα πολιτικές απεχθείς για τους πολιτικά ανίκανους πολίτες. Τα γεγονότα σε αυτές τις αιχμάλωτες κοινωνίες κατευθύνονται από αυτούς μέσω των μαριονετών τους προς αποτελέσματα που ουσιαστικά κανείς δεν επιθυμεί, αλλά όλοι είναι αδύναμοι να αντισταθούν. Απλά ρωτήστε τους Ιρλανδούς, οι οποίοι διαμαρτύρονται άσκοπα καθώς οι διαμαρτυρίες τους αγνοούνται σκληρά από την αλλοτριωμένη κυβέρνησή τους. Ή ρωτήστε τους Άγγλους, οι οποίοι στα χέρια της τυραννικής κυβέρνησης που μόλις είχαν «δημοκρατικά» εκλέξει υφίστανται επίπεδα αλαζονείας και καταπίεσης της δικαιοσύνης δύο ταχυτήτων, σε σύγκριση με τα οποία η ναζιστική κατοχή των Νήσων της Μάγχης θα μπορούσε να φανεί σε πολλούς ως αποφασιστικά ήπια.
Ο απλός λαός της Σερβίας βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση. Αυτοί που παριστάνουν ότι τους εκπροσωπούν είναι απατεώνες.
Υπάρχουν δύο πράγματα που πρέπει να κάνει τώρα η επίσημη Ρωσία. Το πρώτο είναι να θεμελιώσει την πολιτική της στην έντονη διάκριση μεταξύ του σερβικού λαού και εκείνων που στα διεθνή φόρα μονοπωλούν με δόλο το δικαίωμα να λαμβάνουν αποφάσεις και να μιλούν στο όνομά του.
Βεβαίως, στις διεθνείς σχέσεις η ευγένεια θα έπρεπε να είναι ο προτιμώμενος κανόνας και στο μέτρο του δυνατού οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με διπλωματική διακριτικότητα, ακόμη και αν οι αξιώσεις και η νομιμότητά τους είναι αμφισβητήσιμες. Αλλά σε σοβαρό σχεδιασμό πολιτικής οι κυβερνήσεις αυτές δε θα πρέπει ποτέ να συγχέονται με εκείνους που κυβερνούν, όταν αυτό θα ήταν αδικαιολόγητο.
Το δεύτερο πράγμα που περιμένει η κρίσιμη μάζα των Σέρβων από τη Ρωσία είναι μια πιο έντονη και επιδεικτική εμπλοκή μεταξύ των ανθρώπων και, ακόμη πιο σημαντικό στην παρούσα φάση, μεταξύ της κυβέρνησης και των ανθρώπων. Ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για τον Στάλιν, στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σημείωσε σοφά πως τα γερμανικά καθεστώτα έρχονται και φεύγουν, αλλά αυτό που μένει πάντα είναι η Γερμανία για να αντιμετωπίσει η Σοβιετική Ένωση. Η ρωσική πολιτική σε σχέση με τη Σερβία θα πρέπει να λάβει το παράδειγμα αυτής της εξαιρετικά τεκμηριωμένης παρατήρησης και να αντιμετωπίζει στο εξής μόνο τον σερβικό λαό ως μόνιμο πολιτικό εταίρο της Ρωσίας.