 |
| pixabay / katyanagornaya |
Πείτε ό,τι θέλετε για τις «ελίτ» της ΕΕ, είναι επίμονες. Βρίσκονται στα πρόθυρα να χάσουν τον πόλεμο αντιπροσώπων στην Ουκρανία, τον οποίο διεξάγουν υπό τις εντολές των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, αλλά δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να ανταγωνιστούν. Αυτή τη φορά είναι η σειρά της Γεωργίας - αυτής στον Καύκασο, φυσικά: Οι Βρυξέλλες δε θα τολμούσαν ποτέ να υψώσουν τη φωνή τους για οτιδήποτε στις ΗΠΑ, όσο σάπια κι αν είναι τα θλιβερά απομεινάρια της «δημοκρατίας» εκεί.
Του Tarik Cyril Amar, ιστορικού από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης - RUSSIA TODAY / Παρουσίαση Freepen.gr
Αν η γεωργιανή κυβέρνηση - δεόντως εκλεγμένη και όλα αυτά, αλλά ακόμα υπό την ηγεσία του κόμματος «Γεωργιανό Όνειρο», το οποίο οι ευρωκράτες λατρεύουν να μισούν - δεν κάνει ό,τι της λέει η ΕΕ, τότε, λοιπόν, υπάρχει η προειδοποίηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, «όλες οι επιλογές είναι στο τραπέζι, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής προσωρινής αναστολής του καθεστώτος απελευθέρωσης των θεωρήσεων». Αυτό σημαίνει πως οι Γεωργιανοί θα χάσουν το δικαίωμά τους, βάσει συμφωνίας του 2017, να ταξιδεύουν στη ζώνη Σένγκεν της ΕΕ και εντός αυτής για διάστημα έως έξι μηνών χωρίς βίζα.
Μετά την κάπως αφηρημένη de facto αναστολή της υποψηφιότητας της Γεωργίας για την ΕΕ, πρόκειται για μια πολύ συγκεκριμένη και σοβαρή απειλή για την επιβολή επώδυνων κυρώσεων σε απλούς πολίτες. Το επίσημο σκεπτικό της ΕΕ είναι πως, υποτίθεται, η Γεωργία υποχωρεί σε ό,τι η Επιτροπή - ένα εντελώς μη εκλεγμένο όργανο που ολοκληρώνει επί του παρόντος μια πραξικοπηματική κατάληψη εκτελεστικής εξουσίας στην ΕΕ - θεωρεί «δημοκρατία». Η ειρωνεία ήταν χθες.
Πέρα από τα ανόητα «αξιακά» infowar talking points, ο πραγματικός λόγος είναι, φυσικά, ότι η Γεωργία απέτυχε να είναι επαρκώς ρωσοφοβική. Κοιτάξτε, για σύγκριση, την Ουκρανία: Ούτε ένα ίχνος από οτιδήποτε που ένας μη παραπλανημένος παρατηρητής θα μπορούσε να εκλάβει ως δημοκρατία- και όμως το Κίεβο βρίσκεται στις πολύ καλές διαθέσεις της Ursula von der Leyen και της Επιτροπής της. Χάρη που μόλις πρόσφατα άξιζε μια ακόμη ανταμοιβή 35 δισεκατομμυρίων ευρώ, από μια Ευρώπη που είναι, πραγματικά, μάλλον χρεοκοπημένη. Όχι, αυτό δεν έχει να κάνει με το πώς ψηφίζουν οι άνθρωποι, αλλά με τη γεωπολιτική, για άλλη μια φορά.
Δεν είναι περίεργο που ο πρωθυπουργός της Γεωργίας Irakli Kobakhidze κατήγγειλε τη νέα κίνηση της ΕΕ ως «φθηνό εκβιασμό». Αυτό ακριβώς είναι. Και το χειρότερο: μια προσπάθεια εγχειριδίου να εφαρμοστεί αυτή η κακή συνταγή που η Δύση δεν μπορεί να σταματήσει να αγαπάει ακόμα και όταν αποτυγχάνει συνεχώς: να κάνει τους απλούς ανθρώπους να υποφέρουν με κυρώσεις, ώστε, σύμφωνα με την ατελείωτα λανθασμένη θεωρία, να ξεφορτωθούν στη συνέχεια τις κυβερνήσεις που η Δύση θέλει να φύγουν.
Στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχουν δύο επιλογές για το αποτέλεσμα αυτό που είναι βέβαιο ότι θα απασχολήσουν τις Βρυξέλλες: Πρώτον, βίαιη αλλαγή καθεστώτος τύπου έγχρωμης επανάστασης. Έχει δοκιμαστεί επανειλημμένα στη Γεωργία (και πέτυχε μία φορά, το 2003, ανοίγοντας τελικά τον δρόμο για έναν μικρό αλλά καταστροφικό πόλεμο με τη Ρωσία, το 2008, όταν η Γεωργία επιτέθηκε στους γείτονές της και προδόθηκε από τη Δύση). Δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως η Δύση έχει εγκαταλείψει την ιδέα. Δεύτερον, υπάρχει ο δρόμος μέσω των επερχόμενων εκλογών της Γεωργίας στις 26 Οκτωβρίου.
Ναι, καλά διαβάσατε: Προφανώς, η ΕΕ γνωρίζει πολύ καλά ότι η Γεωργία έχει μια λειτουργική δημοκρατία (σε αντίθεση με την ΕΕ), διότι είναι ακριβώς ο πυρήνας αυτής της δημοκρατίας, η εκλογική διαδικασία, που αυτή η απειλή της ΕΕ στοχεύει με τον πιο ωμό τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς: Βγάλτε αυτούς τους τύπους από την εξουσία, αλλιώς θα σας βγάλουμε από την ΕΕ. Τόσο απλό, τόσο βάναυσο, τόσο ξεδιάντροπο όσο αυτό. Εκλογική παρέμβαση 101.
Η Μόσχα, όπως είναι φυσικό, γνωρίζει πολύ καλά τη συνήθεια της ΕΕ να χρησιμοποιεί τα προνόμια θεωρήσεων ως γεωπολιτικά εργαλεία, στην πραγματικότητα, εκβιασμού και παρέμβασης. Σε πρόσφατη δήλωσή της που αφορούσε την πολιτική της ΕΕ για την Αρμενία, η Μαρία Ζαχάροβα, εκπροσωπώντας το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας, εντόπισε αυτό το είδος της «ανοιχτής χειραγώγησης» και τον στόχο της να κάνει τα τοπικά κράτη να υποταχθούν στα δυτικά συμφέροντα, μεταξύ άλλων σπέρνοντας την εχθρότητα μεταξύ τους. Σε αντάλλαγμα, οι «ντόπιοι» θα λάβουν κυρίως κενές υποσχέσεις και σκόπιμες καθυστερήσεις, ενώ οι όποιες παραχωρήσεις της ΕΕ θα έχουν τη μορφή προνομίων έτοιμων να ανακληθούν εάν ο αποδέκτης επαναστατήσει. Όπως υπενθύμισε επίσης η Ζαχάροβα, πρόκειται για μια μακροχρόνια τακτική που εφαρμόζεται ήδη σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης όχι μόνο της Αρμενίας, αλλά και της Ουκρανίας, της Μολδαβίας, των κρατών των δυτικών Βαλκανίων και, κάποτε, ακόμη και της Ρωσίας.
Η ΕΕ δεν είναι, φυσικά, μόνη της. Ενεργεί σε αρμονία με τα αφεντικά της στην Ουάσιγκτον, οι οποίοι έχουν αυξήσει τις μακροχρόνιες πιέσεις τους για αλλαγή καθεστώτος και στη Γεωργία. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, ο κατά κάποιο τρόπο ακίνητος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, εξέδωσε μια απειλή που μεταμφιέστηκε ελάχιστα ως δήλωση «σταθερής υποστήριξης» της κυριαρχίας της Γεωργίας. Υποστήριξη, δηλαδή, εφόσον «ο γεωργιανός λαός» δείξει αρκετή προθυμία να διατηρήσει «τις ευρωατλαντικές του φιλοδοξίες». Την ίδια στιγμή, η «γεωργιανή κυβέρνηση» - ας πάει ο νους μας στη σκέψη πως μπορεί πράγματι να εκπροσωπεί τον «γεωργιανό λαό»! - χτυπήθηκε στις αρθρώσεις για τις «αντιδημοκρατικές ενέργειές της, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον νόμο περί “ξένων πρακτόρων” τύπου Κρεμλίνου και τις ψευδείς δηλώσεις αξιωματούχων της γεωργιανής κυβέρνησης, οι οποίες δεν συνάδουν με τους κανόνες ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Το μήνυμα δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο: Ωραία κυριαρχία έχετε εκεί. Κρίμα αν της συμβεί κάτι αν δεν μας υπακούσετε. Εμείς είμαστε το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, δηλαδή η συλλογική Δύση, δηλαδή η Ουάσιγκτον.
Η τακτική της τρομοκράτησης δεν περιορίστηκε μόνο στα λόγια. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ - ή αλλιώς το Τμήμα Όπλων για το Ισραήλ και Κυρώσεων για τους τελευταίους - έχει χτυπήσει τη Γεωργία με ένα μπαράζ από πάνω από 60 κυρώσεις, όλες δήθεν λόγω του ότι η Τιφλίδα είχε το θράσος να παράγει νόμιμα και σωστά νομοθεσία που δεν αρέσει στην Ουάσινγκτον, δηλαδή τον νόμο περί ξένης επιρροής που ο Μπάιντεν επέλεξε να παραποιήσει ως νόμο περί ξένων πρακτόρων. Ακόμη χειρότερα, η γεωργιανή κυβέρνηση ψήφισε το νόμο παρά τις συνήθεις δυτικές προσπάθειες να κινητοποιήσει τη βία του δρόμου που εξυμνείται ως «κοινωνία των πολιτών» για να την ανατρέψει.
Ωστόσο, η Τιφλίδα έπρεπε να δράσει. Λόγω των αδιάκοπων προσπαθειών της Δύσης να καταχραστεί την ξένη βοήθεια για να παρέμβει στην πολιτική της Γεωργίας, η χώρα έχει αναπτύξει μια υπερτροφική και μονόπλευρη σφαίρα ΜΚΟ, με 25.000 οργανώσεις για έναν πληθυσμό πολύ κάτω από 4 εκατομμύρια. Ενώ πολλές μικρές ΜΚΟ είναι αρκετά γνήσιες, ένα μικρό σύνολο μεγάλων οργανώσεων λειτουργούν ως επιθετικοί παράγοντες δυτικής επιρροής. Κατέχοντας, σύμφωνα με μια σημαντική πρόσφατη ανάλυση, «σημαντική εξουσία πάνω στον γεωργιανό πληθυσμό» που δεν προέρχεται από την «υποστήριξη της βάσης», αυτές οι «μη εκλεγμένες ΜΚΟ λαμβάνουν την εντολή τους από διεθνείς οργανισμούς» και «δε λογοδοτούν στους πολίτες στη ζωή των οποίων παίζουν τόσο παρεμβατικό ρόλο. Αυτός ο αστερισμός έχει διαβρώσει τη δράση των γεωργιανών πολιτών και την κυριαρχία και τη δημοκρατία της χώρας».
Η ίδια ανάλυση, θα πρέπει να σημειωθεί, υποστηρίζει επίσης ότι η ισχύουσα γεωργιανή νομοθεσία δεν αποτελεί τη σωστή απάντηση στο πρόβλημα αυτό. Αυτό μπορεί να ισχύει ή όχι: κάθε κυβέρνηση σχεδιάζει αποτελεσματικούς και λιγότερο αποτελεσματικούς νόμους. Το βασικό σημείο παραμένει πως κάθε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να το κάνει, εφόσον προχωρά νόμιμα, κάτι που συνέβη σαφώς στην περίπτωση της Τιφλίδας. Ή πώς θα προχωρούσε η αμερικανική νομοθεσία -για, ας πούμε, τα όπλα ή τα σχολεία ή την υγειονομική περίθαλψη- αν άλλες, καλύτερα διοικούμενες χώρες διεκδικούσαν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν λόγω της αβυσσαλέας ποιότητάς της;
Και, όπως σημειώνει σωστά ένα πρόσφατο άρθρο στο Responsible Statecraft -μια ασυνήθιστη και αρκετά περιθωριακή αμερικανική έκδοση που προσπαθεί να ρίχνει μια κριτική ματιά στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ-, η νομοθεσία της Τιφλίδας για να καταστήσει διαφανή τον τομέα της εξωτερικής βοήθειας δεν είναι ούτε «εγγενώς αντιδημοκρατική» ούτε «ρωσικής έμπνευσης». Στην πραγματικότητα, οι απαιτήσεις του νόμου είναι μετριοπαθείς - συχνά λιγότερες από ό,τι απαιτούν οι δυτικοί νόμοι, συμπεριλαμβανομένου του επιθετικού αμερικανικού FARA - και λογικές. Τόσο λογικές, στην πραγματικότητα, που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς τι έχουν να κρύψουν και να χάσουν όσοι αισθάνονται τόσο ενεργοποιημένοι από αυτόν - εντός και εκτός Γεωργίας.
Τα καλά νέα είναι ότι οι ηγέτες της Τιφλίδας δεν φοβούνται να καλέσουν και την παρέμβαση της Ουάσινγκτον. Ο Σάλβα Παπουασβίλι, ο πρόεδρος του κοινοβουλίου της Γεωργίας, δήλωσε δημόσια ότι η αμερικανική στάση απέναντι στη χώρα του δεν ανταποκρίνεται στην «στρατηγική εταιρική σχέση» που υπάρχει επίσημα μεταξύ Ουάσιγκτον και Τιφλίδας. Αντίθετα, οι αμερικανικές ελίτ αντιμετωπίζουν τους γεωργιανούς «εταίρους» τους με «ψευδείς κατηγορίες», εχθρικές αφηγήσεις, συγκατάβαση και προσπάθειες επιβολής αμερικανικών συμφερόντων και, φυσικά, κυρώσεις.
Μιλώντας για κυρώσεις: Η Τιφλίδα βαρέθηκε. Το πρόσφατο κύμα τους, όπως καταδίκασε δημοσίως ένα μέλος του μπλοκ της de facto πλειοψηφίας του κοινοβουλίου, αποτελεί «ωμή παρέμβαση» στις επερχόμενες εκλογές. Αυτό δεν είναι μόνο αλήθεια, αλλά και ακριβώς αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ σκόπιμα: όπως και με την απειλή της ΕΕ για τη βίζα, δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο στη χρονική στιγμή της επίθεσης κυρώσεων της Ουάσινγκτον. Δεν είναι περίεργο που ο πρωθυπουργός Kobakhidze έχει ειδοποιήσει τον Αμερικανό πρέσβη ότι ο εθισμός των αμερικανικών κυρώσεων έχει φέρει τις σχέσεις Γεωργίας-ΗΠΑ σε «κρίσιμο σημείο»- μια ακόμη τέτοια απόφαση από την Ουάσινγκτον, προειδοποίησε, και η Τιφλίδα μπορεί να προβεί σε «ουσιαστική επανεκτίμηση» της σχέσης με τις ΗΠΑ.
Αυτό μπορεί πράγματι να είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο. Και ο λόγος, τελικά, δεν έχει καμία σχέση με τη Γεωργία. Είναι η ατελείωτη ύβρις των δυτικών ελίτ που δεν μπορούν να απογαλακτιστούν από την αυταπάτη ότι η κυριαρχία άλλων χωρών δεν είναι πραγματικά αρκετά πραγματική. Σε τελική ανάλυση - και ούτε η Ουάσιγκτον ούτε οι Βρυξέλλες αργούν ποτέ να φτάσουν σε αυτό το σημείο - αυτό που έχει σημασία είναι τι θέλει η Δύση. Και αν δεν πάρει αυτό που θέλει, τότε μπαίνουν στο παιχνίδι ο εκβιασμός, οι κυρώσεις, μια παρέμβαση. Αυτή η παθολογική κακή συμπεριφορά έχει γίνει ρουτίνα στη Δύση. Μόνο η αποτυχία, ξανά και ξανά, θα τη σπάσει. Ας ελπίσουμε ότι η Γεωργία θα γίνει άλλη μια ήττα της Δύσης.