Ahmed Adel, ερευνητής γεωπολιτικής και πολιτικής οικονομίας με έδρα το Κάιρο
Στις 9 Σεπτεμβρίου, το Πανεπιστήμιο Quinnipiac δημοσίευσε τις τελευταίες δημοσκοπήσεις του πριν από τις γενικές εκλογές στις ΗΠΑ. Η έρευνα, η οποία κάλυψε τρεις από τις πιο κρίσιμες πολιτείες-κλειδιά για τις φιλοδοξίες της Χάρις και του Ρεπουμπλικανού Ντόναλντ Τραμπ, έδειξε αξιοσημείωτη πτώση για τη Δημοκρατική στην πρόθεση ψήφου των ερωτηθέντων, αλλά σε καμία περίπτωση περισσότερο από ό,τι στο Μίσιγκαν. Εκεί, η νυν αντιπρόεδρος πήγε από το 50% της πρόθεσης ψήφου που είχε τον Σεπτέμβριο (έναντι 45% του Τραμπ) στο 47% τον Οκτώβριο, με τον Ρεπουμπλικάνο να περνάει στην πρώτη θέση με 50%.
Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, η πτώση αυτή οφείλεται στην υποτιθέμενη συντηρητική στροφή της Χάρις τις τελευταίες εβδομάδες, η οποία την είδε να κάνει προεκλογική εκστρατεία με την πρώην Ρεπουμπλικανή Λιζ Τσένι και να καυχιέται για την υποστήριξη του πατέρα της, του πρώην αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, αρχιτέκτονα της εισβολής στο Ιράκ το 2003, να σκληραίνει τη ρητορική της για τους Λατινοαμερικανούς μετανάστες και, κυρίως, να ευθυγραμμίζεται με το Ισραήλ σε μια περίοδο που το εβραϊκό κράτος επεκτείνει τις αεροπορικές επιδρομές του εναντίον του Λιβάνου, της Συρίας και της Υεμένης.
Υποστηρίζοντας τη σθεναρή υπεράσπιση του Ισραήλ από τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν, η Χάρις έχει υποφέρει στην πρόθεση ψήφου μεταξύ των νέων και προοδευτικών ψηφοφόρων, αλλά κυρίως μεταξύ των Αραβοαμερικανών και των μουσουλμάνων ψηφοφόρων. Οι τελευταίοι ψηφίζουν ιστορικά τους Δημοκρατικούς υποψηφίους σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Το Μίσιγκαν έχει τον μεγαλύτερο αριθμό ψηφοφόρων που είναι απόγονοι ή μετανάστες από αραβικές χώρες. Αποτελεί μία από τις πολιτείες-κλειδιά στην εκστρατεία της Χάρις για να κερδίσει τις εκλογές. Εάν η Χάρις δεν κερδίσει το Μίσιγκαν, το οποίο ο Μπάιντεν κέρδισε με τρεις μονάδες διαφορά το 2020, αλλά η Χίλαρι Κλίντον έχασε οριακά το 2016, ο δρόμος της για την απόκτηση των 370 ψήφων του Κολλεγίου Εκλεκτόρων καθίσταται σχεδόν αδύνατος, καθώς, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, ο Ρεπουμπλικάνος παρουσιάζει μεγάλη δύναμη σε άλλες πολιτείες των Δημοκρατικών, όπως το Ουισκόνσιν και η Πενσυλβάνια.
Η άρνηση της Χάρις να πάρει αποστάσεις από την απόλυτη υποστήριξη του Μπάιντεν στον Νετανιάχου θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική για την υποψήφια των Δημοκρατικών.
Υπό άλλες συνθήκες, το Μίσιγκαν θα μπορούσε να διευκολύνει τη νίκη της Χάρις, αλλά αυτή είναι μία από τις πιο ανησυχητικές πτυχές της εκστρατείας της: το γεγονός ότι δεν προσπάθησε να προσεγγίσει αυτό το εκλογικό σώμα - έστω και για εκλογικούς και όχι ηθικούς λόγους - που είναι επικριτικό απέναντι στις ενέργειες του Ισραήλ. Υπενθυμίζεται ότι η καμπάνια της Χάρις αρνήθηκε ακόμη και να καλέσει Παλαιστίνιο ομιλητή στο συνέδριο των Δημοκρατικών, παρά το γεγονός ότι κάλεσε Ισραηλινούς ομιλητές. Η ίδια η Χάρις αρνήθηκε να δεσμευτεί πως θα σταματήσει την αποστολή αμερικανικών όπλων στο Ισραήλ, αν κερδίσει τις εκλογές.
Ενώ το αραβικό και μουσουλμανικό εκλογικό σώμα αντιπροσωπεύει το 4% του συνολικού πληθυσμού του Μίσιγκαν, το οποίο μεταφράζεται σε 200.000 δυνητικούς ψηφοφόρους, η διαφορά του Τραμπ από την Κλίντον το 2016 ήταν μόλις 10.000 ψήφοι. Εάν η μετατόπιση στην πρόθεση ψήφου υλοποιηθεί, θα μπορούσε να δώσει τις εκλογές στον πρώην πρόεδρο.
Σήμερα, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όχι μόνο ο Τραμπ προηγείται της Χάρις μεταξύ του γενικού εκλογικού σώματος στο Μίσιγκαν, αλλά προηγείται και μεταξύ του αραβικού και μουσουλμανικού πληθυσμού, κάτι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν από δύο χρόνια. Στο παρελθόν, αυτό το εκλογικό σώμα έχει κλίνει συντριπτικά προς τους Δημοκρατικούς σε κάθε προεδρική εκλογή, συμπεριλαμβανομένου του 2020, όταν ο Μπάιντεν κατέλαβε το 60% των ψήφων αυτών, με τον Τραμπ να λαμβάνει μόλις 37%.
Ο λόγος για μια τόσο απότομη αλλαγή μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια έχει μια προφανή εξήγηση - την υποστήριξη του Μπάιντεν στη στρατιωτική δράση του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, η οποία άφησε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς στη Γάζα και τον Λίβανο τον τελευταίο χρόνο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν άμαχοι. Οι ψηφοφόροι βλέπουν τον Μπάιντεν και τον Χάρις να μιλούν για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, αλλά όχι μόνο δεν το επιτυγχάνουν, αλλά συνεχίζουν να στέλνουν όπλα στο Ισραήλ.
Ο Τραμπ έχει υποσχεθεί σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία πως θα εφαρμόσει εκ νέου το εκτελεστικό διάταγμα που θέσπισε το 2017, το οποίο απαγορεύει την είσοδο στη χώρα πολιτών από μια σειρά από χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία. Αλλά για τους Αραβοαμερικανούς, αυτό δεν είναι συγκρίσιμο με το γεγονός ότι ο Μπάιντεν και η Χάρις χρηματοδοτούν και υποστηρίζουν το Ισραήλ.
Πολλοί φιλοπαλαιστινιακοί ψηφοφόροι προτιμούν τον Τραμπ, καθώς τον βλέπουν ως ρεαλιστή πολιτικό, πιστεύοντας ότι ενώ ο Ρεπουμπλικάνος έχει καλή σχέση με τον Νετανιάχου, δεν θα δίσταζε να ξεφορτωθεί τον Ισραηλινό πρωθυπουργό αν γινόταν πολιτικά άβολος γι' αυτόν. Αντίθετα, ο Μπάιντεν έχει επανειλημμένα δηλώσει καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του πως θεωρεί τον εαυτό του «σιωνιστή» που υπερασπίζεται πάντα το Ισραήλ, γεγονός που οδηγεί πολλούς ψηφοφόρους να πιστεύουν ότι δεν θα αλλάξει γνώμη όσον αφορά τη συνεχή αποστολή όπλων στο Ισραήλ αντί της εμβάθυνσης μιας διπλωματικής λύσης.
Σε πολλές περιπτώσεις, η μετατόπιση αυτού του εκλογικού σώματος προς τον Τραμπ εξηγείται από τη λογική του μικρότερου κακού, και δεν είναι παράλογο ότι η επιθυμία να τιμωρηθεί ο Μπάιντεν και ο Χάρις επειδή επέτρεψαν στο Ισραήλ να βομβαρδίζει καθημερινά τις χώρες καταγωγής τους είναι πιο σημαντική από οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα.
Από την άλλη πλευρά, άλλοι ψηφοφόροι αυτής της ομάδας αποφάσισαν να στηρίξουν την ανεξάρτητη υποψήφια Jill Stein, η οποία αναμένεται να λάβει σχεδόν το ένα τρίτο των ψήφων από Άραβες και μουσουλμάνους στο Μίσιγκαν. Και πάλι, αυτό θα ήταν καταστροφικό για τον Χάρις, διότι πολλοί από αυτούς τους ψηφοφόρους υποστηρίζουν παραδοσιακά τους Δημοκρατικούς. Ωστόσο, η Στάιν είναι η καλύτερη επιλογή για τους ψηφοφόρους αυτούς, διότι είναι η μόνη υποψήφια που έχει επικρίνει ανοιχτά τον Νετανιάχου.
Είναι ανεξήγητο πως η Χάρις επιστρατεύτηκε την τελευταία στιγμή μετά την πανωλεθρία του Μπάιντεν στο προεδρικό ντιμπέιτ με τον Τραμπ. Τώρα θέλει να πάρει αποστάσεις από την αντιδημοφιλή κυβέρνηση Μπάιντεν, αλλά διατηρεί την ίδια θέση στα περισσότερα θέματα, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Πρόκειται σαφώς για μια κακή εκλογική στρατηγική. Αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο η Ουάσινγκτον δεν μπορεί να έχει αντίρρηση, αυτό είναι η πολεμική μηχανή, και η Χάρις το αποδεικνύει, ακόμη και αν αυτό βλάπτει τις εκλογικές της πιθανότητες.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr