Το Ιράν δεν είναι εχθρός μου. Η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και οι Χούτι δεν είναι εχθροί μου. Οι εχθροί μου είναι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι ισραηλινοί συνεργάτες τους στο έγκλημα που προκαλούν έναν εφιάλτη που ξυπνάει στη Μέση Ανατολή και εργάζονται για να ξεκινήσουν έναν τεράστιο νέο πόλεμο απύθμενης φρίκης.
Caitlin Johnstone - caitlinjohnstone.com.au / Παρουσίαση Freepen.gr
Η Χεζμπολάχ είναι απλά άνθρωποι του Λιβάνου. Υπάρχει αυτή η διαμόρφωση της «απελευθέρωσης του Λιβάνου από τη Χεζμπολάχ» σαν να είναι κάποιου είδους εισβολική, ξένη παρουσία, ενώ είναι μια εντελώς ντόπια μαχητική δύναμη που προκύπτει οργανικά από τις αδικίες και τις καταχρήσεις που προκαλούνται από το Ισραήλ και τη Δύση.
Η αυτοκρατορική μηχανή περιστροφής το κάνει πάντα αυτό. Η αυτοκρατορία χρησιμοποιεί την αφήγηση για να προσπαθήσει να αποσυνδέσει τους ανθρώπους που θέλει να σκοτώσει από τον υπόλοιπο πληθυσμό του έθνους στο οποίο στοχεύει, προκειμένου να νομιμοποιήσει τη βία που θέλει να ασκήσει στη χώρα. Θέλουν να εξουδετερώσουν μια συγκεκριμένη κυβέρνηση ή ένα στοιχείο μέσα σε ένα έθνος που συγκρούεται με τα συμφέροντά τους, οπότε αρχίζουν να φλυαρούν για «τρομοκράτες» ή «κακούς δικτάτορες» ή «καθεστώτα» προκειμένου να φανεί ότι δεν επιτίθενται απλώς σε μια χώρα και δολοφονούν ανθρώπους που δεν τους υπακούουν.
Αν μπορούν να αποσυνδέσουν ένα έθνος από τους ανθρώπους σε αυτό το έθνος που θέλουν να σκοτώσουν στα μάτια του κοινού, τότε μπορούν να παρουσιάσουν αυτή τη δολοφονία ως μια ηρωική πράξη απελευθέρωσης από μια δύναμη που δεν ανήκει εκεί. Αν καταφέρουν να σε κάνουν να το πιστέψεις αυτό, τότε μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις πως σκοτώνουν ανθρώπους προς όφελος του έθνους στο οποίο επιτίθενται, αντί για το δικό τους όφελος.
Είναι κυριολεκτικά πάντα αποκλειστικά και μόνο για το δικό τους όφελος, όμως. Είναι κυριολεκτικά πάντα ένα ψέμα.
Το Al Jazeera έχει ένα σημαντικό νέο μεγάλο ερευνητικό κομμάτι με τίτλο «Διερευνώντας τα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα», το οποίο συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μερικές από τις ισχυρότερες αποδείξεις του ισραηλινού σαδισμού και της αγριότητας είναι πλάνα που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους τους ισραηλινούς στρατιώτες, πολλοί από τους οποίους αναγνωρίζονται και κατονομάζονται από το Al Jazeera σε αυτό το ντοκιμαντέρ.
Το Ισραήλ πιθανότατα θα στοχοποιήσει ακόμα πιο επιθετικά το Al Jazeera σε αντίποινα γι' αυτό.
Είδα μια ατάκα από τη Λιβανέζα συγγραφέα Lina Mounzer: «Ρωτήστε οποιονδήποτε Άραβα ποια ήταν η πιο οδυνηρή συνειδητοποίηση του τελευταίου έτους και είναι αυτή: ότι ανακαλύψαμε την έκταση της απανθρωποποίησής μας σε τέτοιο βαθμό που είναι αδύνατο να λειτουργήσουμε στον κόσμο με τον ίδιο τρόπο».
Αυτό είναι κάτι που σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό. Το μήνυμα ότι οι Άραβες δεν αντιμετωπίζονται από τη Δύση ως πλήρως ανθρώπινοι έχει περάσει τόσο έντονα και αναμφισβήτητα, που θα ήταν αδύνατο να το ξεχάσουμε. Δεν είναι απλώς ξένοι σε άλλες χώρες που το μαθαίνουν αυτό- είναι οι γείτονες, οι συνάδελφοι, οι φίλοι και οι γνωστοί μας στην κοινότητά μας. Και πρέπει να αλληλεπιδρούν καθημερινά με λευκούς δυτικούς ενώ βλέπουν βουνά από αποδείξεις ότι οι ζωές τους δεν θεωρούνται εδώ ότι έχουν την ίδια βαρύτητα με τις δυτικές ζωές ή τις εβραϊκές ισραηλινές ζωές.
Μας βλέπουν να υποστηρίζουμε το Ισραήλ, ή να συμπεριφερόμαστε σαν να μην τρέχει τίποτα, ή να αποκαλούμε τους Αμερικανούς που νοιάζονται για τις ζωές των Αράβων «ψηφοφόρους ενός θέματος», ή να ουρλιάζουμε για κάποιον που ανεμίζει μια σημαία της Χεζμπολάχ σε μια διαδήλωση, ενώ δεν δίνουμε σχεδόν καθόλου σημασία στις σφαγές του Ισραήλ στο Λίβανο, ή να ετοιμαζόμαστε να τιμήσουμε πανηγυρικά την επέτειο ενός έτους από την 7η Οκτωβρίου μετά από ένα χρόνο αγνόησης της πολύ χειρότερης καταστροφής που έχει προκαλέσει το Ισραήλ στη Γάζα.
Πόσο συντριπτικό θα ήταν αυτό; Πόσο πολύ θα σου έσπαγε το κεφάλι από στιγμή σε στιγμή; Πόσο άβολο θα ήταν να αλληλεπιδράσετε με τους ανθρώπους της κοινωνίας μας αφού έχετε συντριβεί στο πρόσωπο με τη δική σας απανθρωπιά όπως αυτή μέρα με τη μέρα για τον τελευταίο χρόνο;
Είναι χάλια, φίλε. Είναι πραγματικά αηδιαστικό. Αυτή είναι μια βαθιά άρρωστη κοινωνία.
Ο ρατσισμός κατά των Αράβων οδήγησε στη δολοφονία πολύ περισσότερων από εκατό χιλιάδες ανθρώπων τον τελευταίο χρόνο, ενώ ο αντισημιτισμός οδήγησε σε μερικά πληγωμένα συναισθήματα. Υπάρχει 0,0% πιθανότητα η κοινωνία μας να αρχίσει να μαζεύει ξανά τους Εβραίους για στρατόπεδα εξόντωσης, αλλά είναι 100% πραγματικότητα ότι οι Άραβες σφαγιάζονται κατά χιλιάδες αυτή την στιγμή στη Γάζα και τον Λίβανο επειδή δεν θεωρούνται πλήρως άνθρωποι από τη Δύση ή τους Ισραηλινούς συμμάχους της.
Οι υποστηρικτές του Ισραήλ βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στο να παρουσιάζουν τον αντισημιτισμό ως αυτή τη μαζική, επικείμενη απειλή στην κοινωνία μας, αλλά το πλησιέστερο που μπορούν να έρθουν για να το δείξουν αυτό είναι να δείξουν είτε (Α) το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα είτε (Β) την επίθεση της Χαμάς πέρυσι. Κανένα από αυτά τα πράγματα δεν είναι αντισημιτισμός. Η επίθεση της Χαμάς ήταν ένας αποικιοκρατούμενος λαός που προσπαθούσε απεγνωσμένα να αντεπιτεθεί στους αποικιοκράτες του, όχι επειδή είναι Εβραίοι αλλά επειδή είναι αποικιοκράτες- δεν φταίνε οι Παλαιστίνιοι που οι καταπιεστές τους τυχαίνει να είναι Εβραίοι. Το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα αποτελείται από την αντίθεση στη γενοκτονία και την υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πέρα από αυτό, το μόνο που μπορούν να επικαλεστούν οι άνθρωποι για να υποδείξουν ότι ο αντισημιτισμός αποτελεί σημαντική απειλή είναι η περιστασιακή ρητορική μίσους και το γεγονός ότι κάθε τόσο κάποιος ψυχοπαθής πυροβολεί μια συναγωγή. Αυτά τα πράγματα είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με τη μαζική σφαγή που βλέπουμε στη Μέση Ανατολή, η οποία καθίσταται δυνατή χάρη στον αντιαραβικό ρατσισμό. Αυτά τα πράγματα δεν είναι ίσα. Δεν είναι καν κοντά.
Ο μόνος τρόπος για να κάνετε τον αντισημιτισμό να μοιάζει με μεγαλύτερη ανησυχία από τον αντιαραβικό ρατσισμό - ή έστω με ίση ή σχεδόν ίση ανησυχία - είναι να είστε ο ίδιος ρατσιστής. Πρέπει να θεωρείς πως οι ζωές των Αράβων αξίζουν πάρα πολύ λιγότερο από τις ζωές των Εβραίων για να κάνεις τις σχετικά μικρές ανησυχίες του αντισημιτισμού να φαίνονται έστω και ελάχιστα συγκρίσιμες με τις καθημερινές σφαγές και φρικαλεότητες στη Γάζα και το Λίβανο.
Οι Δημοκρατικοί πέρασαν την κυβέρνηση Τραμπ φωνάζοντας για την απειλή των ναζί και του φασισμού, και στη συνέχεια πέρασαν την κυβέρνηση Μπάιντεν υποστηρίζοντας ότι είναι ωραίο και καλό να διαπράττεις γενοκτονία στη Γάζα και να εξοπλίζεις τους ναζί στην Ουκρανία.
Η απολογία του Ισραήλ είναι μοναδική στο ότι ένα μεγάλο μέρος της είναι απλά άνθρωποι που προσποιούνται ότι πιστεύουν πράγματα που ξέρουν πως είναι ψευδή. Ξέρουν ότι οι IDF στοχεύουν σκόπιμα αμάχους με αεροπορικές επιδρομές, ελεύθερους σκοπευτές και πολιορκητικό πόλεμο, αλλά προσποιούνται πως πιστεύουν ότι στοχεύουν μόνο τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ. Γνωρίζουν ότι το Ισραήλ είναι μια βαθιά ρατσιστική και καταχρηστική χώρα, αλλά προσποιούνται πως πιστεύουν ότι το να το αποκαλείς κράτος απαρτχάιντ είναι αντισημιτική συκοφαντία. Ήξεραν ότι δεν υπάρχουν καμένα ή αποκεφαλισμένα μωρά, αλλά προσποιούνται πως πιστεύουν ότι υπάρχουν, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις φρικαλεότητες που θέλουν να διαπράττει το Ισραήλ. Ήξεραν ότι ο Τζέρεμι Κόρμπιν δεν ήταν αντισημίτης, αλλά προσποιήθηκαν ότι ήταν, προκειμένου να κρατήσουν έναν φιλοπαλαιστίνιο αριστερό από την εξουσία.
Φυσικά, αν πεις ότι το κάνουν αυτό, θα σε αποκαλέσουν ψεύτη και αντισημίτη, αλλά ξέρουν ότι είναι αλήθεια, και ξέρουν ότι ξέρεις ότι είναι αλήθεια. Αλλά συνεχίζουν να κάνουν πως πιστεύουν τις ψεύτικες ανοησίες ούτως ή άλλως.
Οι υποστηρικτές του Ισραήλ επιδεικνύουν αξιοσημείωτη ενότητα στη διατήρηση αυτού του ψέματος, από τους πιο ισχυρούς ειδήμονες και πολιτικούς μέχρι τα συνηθισμένα μέλη του κοινού. Το πιο κοντινό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι το πώς οι γονείς ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προσποιηθούν ότι πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη, μόνο που αντί να το κάνουν για να κρατήσουν ζωντανή μια μαγική φαντασίωση για τα παιδιά τους, το κάνουν για εθνοκάθαρση και επιθετικούς πολέμους.