 |
| Illustration: Liu Rui/GT |
OBSERVER - globaltimes.cn / Παρουσίαση Freepen.gr
Όλες οι χώρες και οι περιοχές πρέπει να προβληματιστούν συλλογικά και σε βάθος σχετικά με τις υπάρχουσες δομές ασφαλείας και την αποτελεσματικότητά τους στην πρόληψη της διάδοσης των πυρηνικών όπλων και των συγκρούσεων.
Η διεθνής τάξη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της στρατηγικής πυρηνικής αποτροπής του Ψυχρού Πολέμου, δεν έχει αντιμετωπίσει επαρκώς τα θεμελιώδη ζητήματα που αφορούν τα πυρηνικά όπλα. Ενώ η έννοια της αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής μπορεί να απέτρεψε την άμεση σύγκρουση μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων, κράτησε τον κόσμο να ζει υπό τη συνεχή σκιά της πυρηνικής απειλής.
Καθώς η παγκόσμια γεωπολιτική υφίσταται δραματικές αλλαγές, γινόμαστε μάρτυρες νέων δυναμικών στις διεθνείς σχέσεις. Στην Ασία, έχουν εμφανιστεί προτάσεις για επέκταση των διευρυμένων στρατιωτικών συμμαχιών. Οι συζητήσεις σχετικά με το ρόλο του ΝΑΤΟ στην Ασία και η δημιουργία νέων περιφερειακών συμφώνων ασφαλείας αντανακλούν τις σύνθετες ανησυχίες ορισμένων εθνών για την ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένων των φόβων για πυρηνικές απειλές.
Ωστόσο, πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά κατά πόσον τέτοιες προσεγγίσεις ενισχύουν πραγματικά την παγκόσμια ασφάλεια ή κινδυνεύουν να κλιμακώσουν τις εντάσεις. Τα βαθύτερα αίτια του πολέμου και της διάδοσης των πυρηνικών όπλων είναι πολύπλοκα και πολύπλευρα. Δεν πηγάζουν μόνο από τα ίδια τα όπλα, αλλά και από βαθιά ριζωμένες γεωπολιτικές εντάσεις και ιστορικά παράπονα. Για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων, χρειαζόμαστε μια διαφοροποιημένη κατανόηση της δυναμικής της παγκόσμιας ασφάλειας που υπερβαίνει τις απλουστευτικές αφηγήσεις «εμείς εναντίον αυτών».
Γιατί οι υφιστάμενοι μηχανισμοί ασφαλείας απέτυχαν να αποτρέψουν αποτελεσματικά την απειλή πυρηνικού πολέμου; Η απάντηση βρίσκεται πιθανότατα στην προσέγγιση των διεθνών σχέσεων και της ασφάλειας. Η επιδίωξη της απόλυτης ασφάλειας ορισμένων εθνών ή μπλοκ έρχεται συχνά σε βάρος της αντιλαμβανόμενης ασφάλειας των άλλων, δημιουργώντας έναν κύκλο δυσπιστίας και συσσώρευσης όπλων.
Για να σπάσει αυτός ο κύκλος, χρειαζόμαστε μια αλλαγή παραδείγματος στην προσέγγιση της παγκόσμιας ασφάλειας. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει: την ανάπτυξη ενός πιο περιεκτικού και συνεργατικού πλαισίου ασφάλειας που θα αντιμετωπίζει τις νόμιμες ανησυχίες όλων των εθνών- την επένδυση σε μηχανισμούς πρόληψης και επίλυσης συγκρούσεων που αντιμετωπίζουν τις βαθύτερες αιτίες των διεθνών εντάσεων- την προώθηση των προσπαθειών πυρηνικού αφοπλισμού με ταυτόχρονη αντιμετώπιση των ανησυχιών για την ασφάλεια που οδηγούν στη διάδοση των ατόμων- την ενθάρρυνση της συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών στις συζητήσεις για τον πόλεμο, την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό.
Η απλή συζήτηση για τις καταστροφικές συνέπειες του πυρηνικού πολέμου είναι σαφές πως δεν αρκεί. Η ιστορία μας διδάσκει ότι η στρατιωτική αντιπαράθεση και η διαίρεση του κόσμου σε αντίπαλα μπλοκ δεν οδηγούν σε διαρκή ειρήνη. Αντίθετα, πρέπει να επιδιώξουμε μια πρότυπη, ολοκληρωμένη, συνεργατική και βιώσιμη αντίληψη ασφάλειας. Η προσέγγιση αυτή αναγνωρίζει πως σε ένα διασυνδεδεμένο κόσμο, η ασφάλεια ενός έθνους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ασφάλεια όλων.
Όλες οι χώρες και οι περιοχές πρέπει να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα για τη δημιουργία μιας πιο σταθερής και ασφαλούς παγκόσμιας τάξης. Αυτό απαιτεί να ξεπεράσουμε τη σκέψη του Ψυχρού Πολέμου και να υιοθετήσουμε μια πιο διαφοροποιημένη, συνεργατική προσέγγιση της παγκόσμιας ασφάλειας.
Με την ενίσχυση της κατανόησης, την προώθηση της συνεργασίας και την αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών των συγκρούσεων, μπορούμε να εργαστούμε για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τη σκιά της πυρηνικής απειλής - μια ανθρώπινη κοινότητα με κοινό μέλλον, όπου η ασφάλεια επιτυγχάνεται μέσω της συλλογικής δέσμευσης για την ειρήνη.