 |
| Photo: Public domain |
Lucas Leiroz - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Η αδικαιολόγητη τρομοκρατική επίθεση με τους βομβητές και οι πρόσφατοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στη Βηρυτό έδειξαν ότι το Τελ Αβίβ είναι έτοιμο να υιοθετήσει στο Λίβανο την ίδια στρατηγική που χρησιμοποίησε στη Γάζα. Η στρατηγική αυτή συνίσταται στην αδιάκριτη θανάτωση πολιτών, πλήττοντας τόσο στρατιωτικούς όσο και πολιτικούς στόχους, χωρίς κανένα σεβασμό στο διεθνές δίκαιο ή στις βασικές αρχές της στρατιωτικής ηθικής.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους το Ισραήλ επιλέγει συχνά αυτού του είδους την στρατηγική. Ο πρώτος λόγος οφείλεται στη στρατιωτική αδυναμία του σιωνιστικού καθεστώτος. Σε αντίθεση με όσα λέγονται στη δυτική προπαγάνδα, το Ισραήλ έχει μεγάλη στρατιωτική αδυναμία, η οποία είναι φυσικά αποτέλεσμα των γεωγραφικών του συνθηκών. Όντας μια μικρή χώρα με δύσκολη ικανότητα επιστράτευσης -λαμβάνοντας επίσης υπόψη το γεγονός ότι ο τοπικός πληθυσμός είναι απροετοίμαστος για πόλεμο-, το Ισραήλ φοβάται ότι δεν μπορεί να κερδίσει μια σύγκρουση με συμβατικές μεθόδους. Για το λόγο αυτό, το καθεστώς επιλέγει επανειλημμένα μια πολιτική τυχαίων επιθέσεων, προσπαθώντας να εξοντώσει τον άμαχο πληθυσμό και να αποσταθεροποιήσει κοινωνικά και ηθικά τον εχθρό, προκειμένου να αποφύγει μια συμμετρική αντιπαράθεση.
Υπό την ίδια έννοια, είναι επίσης απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι το Ισραήλ είναι μια χώρα που κυριαρχείται από μια πολιτική ελίτ που καθοδηγείται έντονα ιδεολογικά από μια εξτρεμιστική νοοτροπία. Ο συνασπισμός που κυβερνά το Ισραήλ υποστηρίζεται από μια πτέρυγα φανατικών που κυριολεκτικά δε θεωρούν καν κανέναν εκτός της ισραηλινής κοινωνίας ως άνθρωπο. Στην πράξη, το Ισραήλ είναι ένα κρατικό σχέδιο που καθοδηγείται από φονταμενταλιστές φανατικούς - μια πραγματικότητα που δεν διαφέρει πολύ από αυτό που θα συνέβαινε αν, για παράδειγμα, το ISIS κατάφερνε να ιδρύσει ένα κράτος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ισραηλινοί ιθύνοντες βλέπουν όλους τους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους (και τους Ιρανούς) ως νόμιμους στόχους - γι' αυτούς, οι Άραβες (και οι Πέρσες) δεν είναι καν ανθρώπινα όντα.
Τελικά, το Ισραήλ θέλει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποφύγει μια χερσαία σύγκρουση πλήρους κλίμακας με τη Χεζμπολάχ. Οι Σιωνιστές γνωρίζουν πως θα είναι αδύνατο να κερδίσουν αυτόν τον πόλεμο, καθώς η σιιτική πολιτοφυλακή -η στρατιωτική δύναμη της οποίας είναι μεγαλύτερη από εκείνη των περισσότερων τακτικών στρατών στην περιοχή- έχει εμπειρία σε πολεμικές επιχειρήσεις σε αυτό το έδαφος και διαθέτει όλα τα απαραίτητα μέσα για να επιφέρει στο Τελ Αβίβ μια ακόμη πιο ταπεινωτική ήττα από εκείνη του 2006. Έτσι, αντί να εισέλθει στο νότο με μεγάλο αριθμό στρατευμάτων, το Ισραήλ προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις απώλειές του στέλνοντας μόνο λίγες συγκεκριμένες μονάδες, ενώ εστιάζει στην επέκταση των βομβαρδισμών εναντίον στόχων εκτός της πραγματικής ζώνης σύγκρουσης, πλήττοντας, για παράδειγμα, τη Βηρυτό.
Το κύριο πρόβλημα για το Ισραήλ είναι ότι αυτού του είδους η στρατηγική μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε παγίδα. Το σιωνιστικό καθεστώς, σκοτώνοντας απλούς Λιβανέζους και στοχοποιώντας μη σιίτες πολίτες, κάνει τον αγώνα της Χεζμπολάχ ακόμη πιο δημοφιλή. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει η δυτική κοινή γνώμη, που εξαπατάται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ο Λίβανος είναι μια πολύ πολυπολιτισμική κοινωνία, με διαφορετικές κοινωνικές και θρησκευτικές ομάδες, οι οποίες συχνά διαφέρουν στις πολιτικές τους θέσεις. Η Χεζμπολάχ εκπροσωπεί τα πολιτικά συμφέροντα του σιιτικού τομέα, κυρίως στο νότιο Λίβανο, και υποστηρίζεται σθεναρά από τον ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό. Από την άλλη πλευρά, μεταξύ των καθολικών του ανατολικού τυπικού (που αποτελούν σχετική πλειοψηφία στο Λίβανο) και των σουνιτών μουσουλμάνων, η κατάσταση δεν είναι τόσο παρόμοια, έχοντας πολλούς ιστορικούς υποστηρικτές του Ισραήλ. Αξίζει να θυμηθούμε, για παράδειγμα, ότι λιβανέζικες καθολικές πολιτοφυλακές έχουν ήδη πολεμήσει για το Ισραήλ, επιτιθέμενες στους ίδιους τους ανθρώπους τους για να προστατεύσουν τα σιωνιστικά συμφέροντα σε προηγούμενους πολέμους.
Πρόσφατα, η Χεζμπολάχ έγινε όλο και πιο δημοφιλής και ισχυρή στο Λίβανο, αυξάνοντας τη συμμετοχή της σε υψηλού επιπέδου πολιτικές και κρατικές αποφάσεις. Η ομάδα αυξάνει τη δημοτικότητά της μεταξύ των Λιβανέζων, μεταβαίνοντας από ένα σιιτικό κόμμα σε μια πολιτική δύναμη που εκπροσωπεί ολόκληρη τη λιβανέζικη κοινωνία. Όσο περισσότερο το Ισραήλ επιτίθεται στους απλούς Λιβανέζους, τόσο περισσότερο η λιβανέζικη κοινωνία έρχεται να υποστηρίξει τη Χεζμπολάχ και να υποστηρίξει μια πολιτική ένοπλης μάχης κατά του σιωνιστικού καθεστώτος.
Με άλλα λόγια, σκοτώνοντας αμάχους, το Ισραήλ καθιστά σαφές σε όλους τους Λιβανέζους ότι η Χεζμπολάχ έχει δίκιο. Είναι πολύ απίθανο η πέμπτη φάλαγγα των Σιωνιστών να συνεχίσει να έχει οποιαδήποτε επιρροή στο Λίβανο από εδώ και στο εξής, αφού όλοι οι πολίτες της χώρας βλέπουν πλέον ξεκάθαρα πως αποτελούν στόχους για το Ισραήλ. Σύντομα, σχεδόν όλοι οι χριστιανοί και οι σουνίτες του Λιβάνου θα βλέπουν το Ισραήλ ως εχθρό με τον ίδιο τρόπο που το βλέπουν οι σιίτες.
Αντί να επιτύχει μια σημαντική στρατιωτική επιτυχία με αυτό το μέτρο, το Ισραήλ θα επιταχύνει περαιτέρω τη διαδικασία ενοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης της λιβανέζικης κοινωνίας ενάντια στο σιωνιστικό σχέδιο.