Η απώλεια του Μπάλντοκ και ο τύπος που την Κυριακή βλασφήμουσε συνέχεια πίσω από το κεφάλι μας

Πάνε μερικοί μήνες όταν ο ΠΑΟ ανακοίνωσε την απόκτηση του Τζορτζ Μπάλντοκ. Φιλότιμος και καλός παίκτης όπως τον είχαμε δει με την εθνική. Αυτό που λένε πολλοί ποδοσφαιρικά...εμπνέει σιγουριά. Κάτι κάποιοι τραυματισμοί, κάτι το ένα, κάτι το άλλο και ο διεθνής παίκτης έκανε ουσιαστικά το πραγματικό του ντεμπούτο μόλις την Κυριακή με τον Ολυμπιακό. 

Του Στρατή Μαζίδη

Έτρεχε, έκοβε, έμπαινε στις φάσεις και κέρδιζε το χειροκρότημα της εξέδρας. Στο 70κάτι, αν θυμάμαι καλά, βγήκε αλλαγή με τον κόσμο να του αναγνωρίζει την πολύ καλή προσπάθεια. Τρεις ημέρες μετά βρέθηκε νεκρός... Ξαφνικά όλοι ανεξαρτήτως ομάδας, ήρθαν στα σύγκαλά τους σοκαρισμένοι από την απώλεια του παίκτη. Θυμήθηκαν ότι ήταν μόλις 31 ετών αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδί ορφανό [και μάλιστα ανήμερα στα γενέθλιά του όπως διαβάσαμε].

Οι περισσότεροι έκαναν ρεαλιστικά σχόλια καυτηριάζοντας τις οπαδικές διαφορές. Κάποιοι εύστοχα σχολίασαν απευθυνόμενοι σε όσους βρίζουν παίκτες, μάνες και ξεστομίζουν κατάρες για καρκίνους και ψόφους να μετρούν καλά τα λόγια τους.

Την Κυριακή ήταν μερικές θέσεις πίσω μας ένας τύπος που ανά τακτά διαστήματα βλασφημούσε την Παναγία απευθυνόμενος στον Τζολάκη. Γιατί; Επειδή έκανε τη δουλειά του. Ένας άνθρωπος χωρίς σεβασμό ούτε στα όσια, ούτε στα ιερά, ούτε στους γύρω του αφού αποτελούσε παραφωνία στην εξέδρα. Άραγε ακούγοντας την είδηση της απώλειας του Μπάλντοκ, να πήρε μπρος τίποτε μέσα στο κρανίο του; Κι όμως αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στο γήπεδο, είχε κατεβάσει στο gov το εισιτήριο, η πολιτεία ξέρει ποιος είναι. Και λοιπόν; Αυτός και οι αντίστοιχοι σαν αυτόν, έχουν θέση στο γήπεδο; Και τι προσφέρουν στην κοινωνία γενικότερα;

Εντάξει όταν ήμασταν μικροί τόσο μυαλό είχαμε, βρίζαμε και φωνάζαμε. Υποτίθεται, μεγαλώσαμε. Βρίζουμε τις μάνες των άλλων, αλλά οι άλλοι είναι οι συνάδερφοί μας στη δουλειά, οι φίλοι μας, οι πελάτες μας, οι συγγενείς μας. Ή μήπως στη ζωή μας όταν ερχόμαστε σε επαφή με κάποιον ζητάμε ταυτότητα αθλητικών φρονημάτων; Βρίζουμε την Παναγία αλλά αν συμβεί κάτι είμαστε όλο "Παναγία μου".

Προτιμώ τον Τζολάκη, τον Ιωαννίδη και όλους τους παίκτες που πήρανε αγκαλιά το μικρό Γιάννη το φίλαθλο του ΠΑΟΚ, τον Παπανικολάου που μιλούσε για ώρα με ένα μικρό φίλαθλο του ΠΑΟ που είναι καθηλωμένος στο αμαξίδιο, τον Ρέτσο που πήγε στον Ιωαννίδη όταν τραυματίστηκε για να τον ρωτήσει αν θα παίξει με την Αγγλία. 

Η τραγωδία της απώλειας του μόλις 31 ετών Μπάλντοκ, ας μας κάνει τουλάχιστον να προσέχουμε τι λέμε και τι ευχόμαστε...