 |
| Photo: Social media |
Alastair Crooke - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Λοιπόν, μετά τη δολοφονία του Ismail Haniyeh και μέρους του ηγετικού στελέχους της Hizbullah (συμπεριλαμβανομένου ενός ανώτερου Ιρανού στρατηγού), το Ιράν - που δαιμονοποιήθηκε ως το «κεφάλι του χταποδιού» - εισήλθε στη σύγκρουση με μια ομοβροντία πυραύλων που στόχευσε αεροδρόμια, στρατιωτικές βάσεις και το αρχηγείο της Mossad - αλλά σκόπιμα δεν προκάλεσε θανάτους.
Το Ισραήλ κατέστησε έτσι τις ΗΠΑ (και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης) εταίρους ή συνεργούς σε έναν πόλεμο που πλέον έχει οριστικά χαρακτηριστεί ως νεο-ιμπεριαλισμός εναντίον ολόκληρης της μη-Δύσης. Οι Παλαιστίνιοι - οι παγκόσμιες εικόνες της προσδοκίας για εθνική απελευθέρωση - επρόκειτο να εξοντωθούν από την ιστορική Παλαιστίνη.
Περαιτέρω, ο βομβαρδισμός στη Βηρυτό, και η απάντηση του Ιράν σε αυτόν, τοποθετεί τώρα το Ισραήλ που στηρίζεται και υποστηρίζεται υλικά από τις ΗΠΑ εναντίον του Ιράν, που στηρίζεται και υποστηρίζεται υλικά από τη Ρωσία. Το Ισραήλ, προειδοποιεί ο στρατιωτικός ανταποκριτής της Yedioth Ahronoth, «πρέπει να τρελαθεί και να χτυπήσει το Ιράν - επειδή το χτύπημα του Ιράν “θα τερματίσει τον τρέχοντα πόλεμο”».
Σαφώς, σηματοδοτεί το τέλος του «να παίζεις ωραία» - της σταδιακής κλιμάκωσης, το ένα υπολογισμένο βήμα μετά το άλλο - σαν να παίζεις σκάκι με έναν αντίπαλο που υπολογίζει παρόμοια. Και οι δύο απειλούν τώρα να πάρουν ένα σφυρί στη σκακιέρα. «Το σκάκι τελείωσε».
Φαίνεται πως και η Μόσχα καταλαβαίνει ότι το «σκάκι» απλά δεν μπορεί να παιχτεί όταν ο αντίπαλος δεν είναι «ενήλικας», αλλά ένας απερίσκεπτος κοινωνιοπαθής έτοιμος να σαρώσει τη σκακιέρα - να τα παίξει όλα για μια εφήμερη κίνηση «μεγάλης νίκης».
Αν το δει κανείς ψύχραιμα, είτε οι Ισραηλινοί προσκαλούν την ίδια τους την καταστροφή με το να επεκτείνονται υπερβολικά σε επτά μέτωπα. Είτε η ελπίδα τους έγκειται στην επίκληση της απειλής της καταστροφής τους ως μέσο για να φέρουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως και με τον Ζελένσκι στην Ουκρανία, δεν υπάρχει «καμία ελπίδα» εκτός αν οι ΗΠΑ προσθέσουν αποφασιστικά τη δύναμη πυρός τους - το υποθέτουν τόσο ο Νετανιάχου όσο και ο Ζελένσκι.
Έτσι, στη Δυτική Ασία οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τώρα, όχι λιγότερο, από έναν πόλεμο κατά της ανθρωπότητας καθεαυτής και κατά του κόσμου. Αυτό σαφώς δεν μπορεί να είναι προς το συμφέρον της Αμερικής. Συνειδητοποιούν άραγε οι εξουσιαστές της Παντζαντζήδες τις πιθανές συνέπειες που θα έχει η στάση της απέναντι στον Κόσμο σε μια πράξη κατάφωρης ανηθικότητας; Ο Νετανιάχου ποντάρει το σπίτι του - και τώρα και της Δύσης - στην έκβαση του «στοιχήματος» στο τραπέζι της ρουλέτας του.
Υπάρχει η αίσθηση μεταξύ των παροικούντων την Ιερουσαλήμ ότι οι ΗΠΑ ποντάρουν σε λάθος άλογο; Ενώ φαίνεται πως υπάρχουν κάποιοι αντιφρονούντες τοποθετημένοι σε υψηλό επίπεδο στον αμερικανικό στρατό που έχουν επιφυλάξεις - όπως σε κάθε «πολεμικό παιχνίδι» που χάνουν οι ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή - οι φωνές τους είναι λίγες. Η ευρύτερη πολιτική τάξη φωνάζει για εκδίκηση στο Ιράν.
Το δίλημμα γιατί υπάρχουν τόσο λίγες αντίθετες φωνές στην Ουάσιγκτον έχει αντιμετωπιστεί και εξηγηθεί από τον καθηγητή Michael Hudson. Ο Hudson εξηγεί ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά- πως λείπει το πλαίσιο. Η απάντηση του καθηγητή Hudson παραφράζεται παρακάτω από δύο μακροσκελή σχόλια:
«Όλα όσα συνέβησαν σήμερα σχεδιάστηκαν μόλις πριν από 50 χρόνια, το 1974 και το 1973. «Εργάστηκα στο Ινστιτούτο Hudson για περίπου πέντε χρόνια, από το 1972 έως το '76. Καθόμουν σε συναντήσεις με τον Uzi Arad, ο οποίος έγινε ο επικεφαλής στρατιωτικός σύμβουλος του Νετανιάχου αφού ήταν επικεφαλής της Μοσάντ. Δούλεψα πολύ στενά με τον Uzi εκεί ... Θέλω να περιγράψω πώς διαμορφώθηκε σταδιακά όλη η στρατηγική που οδήγησε στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, που δεν θέλουν ειρήνη, αλλά θέλουν το Ισραήλ να καταλάβει ολόκληρη την Εγγύς Ανατολή.Η στρατηγική της χρήσης του Ισραήλ ως περιφερειακού πολιορκητικού κριού για την επίτευξη των (αυτοκρατορικών) στόχων των ΗΠΑ εκπονήθηκε ουσιαστικά τη δεκαετία του 1960 από τον γερουσιαστή Henry «Scoop» Jackson. Ο Τζάκσον είχε το παρατσούκλι «ο γερουσιαστής από το Boeing» για την υποστήριξή του στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Και το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα τον υποστήριξε για να γίνει πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών. Υπήρξε επίσης δύο φορές ανεπιτυχής υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές του 1972 και του 1976.
«Σε μια περίπτωση, έφερα τον μέντορά μου, Terrence McCarthy, στο Ινστιτούτο Hudson, για να μιλήσει για την ισλαμική κοσμοθεωρία, και κάθε δύο προτάσεις, ο Uzi διέκοπτε: «Όχι, όχι, πρέπει να τους σκοτώσουμε όλους». Και άλλοι άνθρωποι, μέλη του Ινστιτούτου, μιλούσαν επίσης συνεχώς για τη δολοφονία των Αράβων».
Λοιπόν, τον υποστήριξε και ο Herman Kahn, ο οποίος έγινε ο βασικός στρατηγικός σύμβουλος για την ηγεμονία των ΗΠΑ στο Ινστιτούτο Hudson.
Αρχικά, το Ισραήλ δεν έπαιζε πραγματικά ρόλο στο σχέδιο των ΗΠΑ- ο Τζάκσον (νορβηγικής καταγωγής) απλώς μισούσε τον κομμουνισμό, μισούσε τους Ρώσους και είχε μεγάλη υποστήριξη μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα. Αλλά όταν όλη αυτή η στρατηγική συγκροτήθηκε, το μεγάλο επίτευγμα του Χέρμαν Χαν ήταν να πείσει τους κατασκευαστές της αμερικανικής αυτοκρατορίας ότι το κλειδί για να επιτύχουν τον έλεγχό τους στη Μέση Ανατολή ήταν να βασιστούν στο Ισραήλ ως ξένη λεγεώνα τους.
Και αυτή η συμφωνία των όπλων επέτρεψε στις ΗΠΑ να παίξουν, λέει ο Hudson, το ρόλο του «καλού μπάτσου», ενώ όρισε το Ισραήλ να παίξει το ρόλο του αδίστακτου πληρεξουσίου. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παρέδωσε τη διαχείριση της αμερικανικής διπλωματίας στους σιωνιστές - για να διαχωρίσει και να διακρίνει την ισραηλινή συμπεριφορά από την υποτιθέμενη εντιμότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Ο Χέρμαν Χαν περιέγραψε την αρετή του Τζάκσον για τους Σιωνιστές στον καθηγητή Χάντσον ως ακριβώς το ότι δεν ήταν Εβραίος, υπερασπιστής του στρατιωτικού συμπλέγματος και σθεναρός αντίπαλος του συστήματος ελέγχου των εξοπλισμών που ήταν σε εξέλιξη. Ο Τζάκσον πολέμησε κατά του ελέγχου των εξοπλισμών - «πρέπει να έχουμε πόλεμο». Και προχώρησε στο να γεμίσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και άλλες υπηρεσίες των ΗΠΑ με νεοσυντηρητικούς (Πολ Γούλφοβιτς, Ρίτσαρντ Περλ, Ντάγκλας Φάιφ, μεταξύ άλλων), οι οποίοι, από την αρχή, σχεδίαζαν έναν μόνιμο παγκόσμιο πόλεμο. Η ανάληψη της κυβερνητικής πολιτικής έγινε υπό την καθοδήγηση των πρώην βοηθών του Τζάκσον στη Γερουσία.
Η ανάλυση του Χέρμαν ήταν ανάλυση συστημάτων: Κατ' αρχάς, καθορίστε τον γενικό στόχο και στη συνέχεια δουλέψτε προς τα πίσω». Λοιπόν, μπορείτε να δείτε ποια είναι η ισραηλινή πολιτική σήμερα. Πρώτα απ' όλα, απομονώνεις τους Παλαιστίνιους [σε] στρατηγικά χωριουδάκια. Σε αυτό είχε ήδη μετατραπεί η Γάζα τα τελευταία 15 χρόνια».
«Ο στόχος ήταν από την αρχή να τους σκοτώσουμε. Ή πρώτα απ' όλα, να κάνεις τη ζωή τους τόσο δυσάρεστη ώστε να μεταναστεύσουν. Αυτός είναι ο εύκολος τρόπος. Γιατί να θέλει κάποιος να μείνει στη Γάζα όταν αυτό που τους συμβαίνει είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα; Θα φύγετε. Αλλά αν δεν φύγουν, θα πρέπει να τους σκοτώσεις, ιδανικά με βομβαρδισμούς, γιατί έτσι ελαχιστοποιούνται οι εγχώριες απώλειες», σημειώνει ο Hudson.
«Και κανείς δεν φαίνεται να έχει παρατηρήσει ότι αυτό που συμβαίνει στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη τώρα - βασίζεται όλα στην ιδέα των “στρατηγικών χωριών” από τον πόλεμο του Βιετνάμ: το γεγονός πως μπορούσες απλά να χωρίσεις όλο το Βιετνάμ σε μικρά τμήματα, έχοντας φρουρούς σε όλα τα σημεία μετάβασης από το ένα τμήμα στο άλλο. Όλα όσα κάνει το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους στη Γάζα και αλλού σε όλο το Ισραήλ εφαρμόστηκαν πρωτοποριακά στο Βιετνάμ».
Αν αναλύσετε αυτούς τους νεοσυντηρητικούς, αναφέρει ο Hudson,
«είχαν μια εικονική θρησκεία. Γνώρισα πολλούς στο Ινστιτούτο Hudson- μερικοί από αυτούς, ή οι πατέρες τους, ήταν τροτσκιστές. Και πήραν την ιδέα του Τρότσκι για τη μόνιμη επανάσταση. Δηλαδή, μια εξελισσόμενη επανάσταση - ενώ ο Τρότσκι έλεγε ότι ξεκίνησε στη Σοβιετική Ρωσία και θα εξαπλωνόταν σε όλο τον κόσμο: Οι νεοσυντηρητικοί το προσάρμοσαν αυτό και είπαν: «Όχι, η μόνιμη επανάσταση είναι η αμερικανική αυτοκρατορία - θα επεκταθεί, και θα επεκταθεί και τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει - σε ολόκληρο τον κόσμο».Οι νεοσυντηρητικοί του Σκουπ Τζάκσον ήρθαν - από την αρχή - για να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν σήμερα. Να ενισχύσουν το Ισραήλ ως πληρεξούσιο της Αμερικής, να κατακτήσουν τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες και να τις κάνουν μέρος του μεγάλου Ισραήλ.
«Και ο στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν πάντα το πετρέλαιο. Αυτό σήμαινε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να διασφαλίσουν την Εγγύς Ανατολή και υπήρχαν δύο στρατοί πληρεξουσίων για να το κάνουν αυτό. Και αυτοί οι δύο στρατοί πολέμησαν μαζί ως σύμμαχοι, μέχρι και σήμερα. Από τη μία πλευρά οι τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα, από την άλλη οι διαχειριστές τους, οι Ισραηλινοί, χέρι με χέρι».Ο Hudson στη συνέχεια φτάνει στο βάθος όλων αυτών. Μας υποδεικνύει τη θεμελιώδη αλλαγή του παιχνιδιού: Γιατί είναι δύσκολο για τις ΗΠΑ να αλλάξουν την προσέγγισή τους - ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε δείξει ότι κάθε απόπειρα επιστράτευσης από τις δυτικές δημοκρατίες δεν ήταν βιώσιμη. Ο Λίντον Τζόνσον το 1968 αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τις εκλογές ακριβώς επειδή όπου κι αν πήγαινε, υπήρχαν ασταμάτητες διαδηλώσεις κατά του πολέμου.
«[Α]υτό που βλέπουμε είναι, όπως είπα, μια παρωδία πως με κάποιο τρόπο αυτό που κάνει το Ισραήλ είναι “όλο το λάθος του Νετανιάχου, όλο το λάθος της εκεί Δεξιάς” - και όμως από την αρχή προωθήθηκαν, υποστηρίχθηκαν με τεράστια χρηματικά ποσά, όλες τις βόμβες που χρειάζονταν, όλους τους εξοπλισμούς που χρειάζονταν, όλη τη χρηματοδότηση που χρειάζονταν ... Όλα αυτά τους δόθηκαν ακριβώς για να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν σήμερα».
«Όχι, δεν μπορεί να υπάρξει λύση δύο κρατών, επειδή ο Νετανιάχου είπε: «Μισούμε τους κατοίκους της Γάζας, μισούμε τους Παλαιστίνιους, μισούμε τους Άραβες - δεν μπορεί να υπάρξει λύση δύο κρατών και εδώ είναι ο χάρτης μου», πριν από τα Ηνωμένα Έθνη, «εδώ είναι το Ισραήλ: δεν υπάρχει κανείς που να μην είναι Εβραίος στο Ισραήλ - είμαστε ένα εβραϊκό κράτος» - το λέει ευθέως».
Το «θεμέλιο» που υπογραμμίζει ο Hudson είναι η κατανόηση ότι οι δυτικές δημοκρατίες δεν μπορούν πλέον να διαθέτουν εγχώριο στρατό μέσω της επιστράτευσης. 'Και αυτό σημαίνει ότι οι σημερινές τακτικές περιορίζονται στο να βομβαρδίζουν, αλλά όχι να καταλαμβάνουν χώρες.» Έτσι, το Ισραήλ - του οποίου οι δυνάμεις είναι περιορισμένες - μπορεί να ρίξει βόμβες στη Γάζα και τη Χεζμπολάχ και να προσπαθήσει να χτυπήσει πράγματα, αλλά ούτε ο ισραηλινός στρατός, ούτε κανένας άλλος στρατός, θα μπορούσε πραγματικά να εισβάλει και να προσπαθήσει να καταλάβει μια χώρα, ή ακόμα και το νότιο Λίβανο - με τον τρόπο που το έκαναν οι στρατοί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - έτσι οι ΗΠΑ έλαβαν το μάθημα. Στράφηκαν σε πληρεξούσιους.
«Τι απομένει λοιπόν για τις Ηνωμένες Πολιτείες; Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει μόνο μία μορφή μη ατομικού πολέμου που οι δημοκρατίες μπορούν να αντέξουν οικονομικά, και αυτή είναι η τρομοκρατία [δηλαδή η θετική επιδίωξη τεράστιων παράπλευρων θανάτων]. Και νομίζω ότι θα πρέπει να εξετάσετε την Ουκρανία και το Ισραήλ ως την τρομοκρατική εναλλακτική λύση στον ατομικό πόλεμο», προτείνει ο Hudson.Η ουσία, σημειώνει, είναι τι συνεπάγεται τότε αυτό με το Ισραήλ που συνεχίζει να επιμένει στην εμπλοκή των ΗΠΑ στον περιφερειακό του πόλεμο; Οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να στείλουν στρατεύματα. Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Τα κυβερνητικά στελέχη δοκίμασαν την τρομοκρατία και το αποτέλεσμα της τρομοκρατίας είναι να ευθυγραμμιστεί ο υπόλοιπος κόσμος εναντίον της Δύσης, τρομοκρατημένος από τις αλόγιστες δολοφονίες και από την παραβίαση όλων των κανόνων του πολέμου.
Ο Hudson καταλήγει: «Δεν βλέπω το Κογκρέσο να είναι λογικό. Νομίζω πως το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας και η ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, με βάση το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, είναι απολύτως δεσμευμένοι».
Οι τελευταίοι θα μπορούσαν να πουν: «Λοιπόν, ποιος θέλει να ζει σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε; Ποιος θέλει να ζει σε έναν κόσμο όπου οι άλλες χώρες είναι ανεξάρτητες, όπου έχουν τη δική τους πολιτική; Ποιος θέλει να ζει σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να απομυζούμε το οικονομικό τους πλεόνασμα για λογαριασμό μας; Αν δεν μπορούμε να πάρουμε τα πάντα και να κυριαρχήσουμε στον κόσμο, λοιπόν, ποιος θέλει να ζήσει σε έναν τέτοιο κόσμο;»
Αυτή είναι η νοοτροπία με την οποία έχουμε να κάνουμε- το «παίζουμε ωραία» δεν θα αλλάξει αυτό το παράδειγμα. Η αποτυχία το αλλάζει.