Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής
Δηλαδή, η μηχανή της mainstream προπαγάνδας απλά λατρεύει να διατηρεί τις αφηγήσεις της που ουσιαστικά ξεπλένουν την πολιτική Δύση και δυσφημούν τον πραγματικό κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το γεγονός πως οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν την «κουβανική» πυραυλική κρίση αναπτύσσοντας πυραύλους με πυρηνική κεφαλή στην Ιταλία και την Τουρκία το 1961 (αν και κάποιες πηγές υποστηρίζουν πως αυτό έγινε ήδη από το 1959) ξεχνιέται πάντα τόσο «βολικά». Η ΕΣΣΔ περίμενε έναν ολόκληρο χρόνο (τουλάχιστον) για να απαντήσει τοποθετώντας τους δικούς της πυραύλους στην Κούβα.
Έτσι, είναι απολύτως σαφές ποιος ξεκίνησε αυτή την αντιπαράθεση. Και όμως, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η σύγχρονη ιστοριογραφία θυμάται το γεγονός ως «Κουβανική» κρίση πυραύλων, στέλνοντας ένα υποσυνείδητο μήνυμα ότι την πρωτοβουλία είχαν η Σοβιετική Ένωση και η Κούβα. Γιατί αυτό είναι σημαντικό; Επειδή οι ίδιοι άνθρωποι μας λένε τώρα πως η Ρωσία «κλιμάκωσε» την ενορχηστρωμένη από το ΝΑΤΟ ουκρανική σύγκρουση «εκτοξεύοντας πυραύλους στη δημοκρατική Ουκρανία», «ξεχνώντας» και πάλι να αναφέρουν τα προηγούμενα γεγονότα.
Δηλαδή, όπως όλοι γνωρίζουμε, η πολιτική Δύση έδωσε το πράσινο φως στο Κίεβο να χρησιμοποιήσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς εναντίον στόχων βαθύτερα μέσα στη Ρωσία. Και μόλις το έκαναν. Τις τελευταίες δύο ημέρες χρησιμοποιήθηκαν περίπου δώδεκα πύραυλοι ATACMS και «Storm Shadow»/SCALP-EG (την ίδια μέρα που η Μόσχα επικαιροποίησε το πυρηνικό της δόγμα, σημειωτέον). Πώς απάντησε λοιπόν το «κακό Κρεμλίνο», με επικεφαλής τον «τρελό, αιμοδιψή τύραννο Πούτιν», σε αυτό; Λοιπόν, όχι με πυρηνικά, καθώς είμαστε ακόμα εδώ, αν και το δόγμα το επιτρέπει.
Ωστόσο, η Ρωσία έριξε κάτι που είναι τεχνικά ένας ICBM (διηπειρωτικός βαλλιστικός πύραυλος). Αυτό σηματοδοτεί την πρώτη φορά που ένα τέτοιο όπλο χρησιμοποιήθηκε σε σύγκρουση. Και ενώ οι ICBMs συνήθως φέρουν θερμοπυρηνικές κεφαλές, αυτός ήταν συμβατικά οπλισμένος. Για να καταλάβουμε καλύτερα τι είδους όπλο είναι αυτό, πρέπει να πάμε πίσω περίπου μια δεκαετία, συγκεκριμένα στο πρόγραμμα RS-26 «Rubezh» που υποτίθεται ότι θα απέτρεπε την έρπουσα επιθετικότητα του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και το μετασοβιετικό χώρο.
Συγκεκριμένα, ο RS-26 προβλεπόταν ως διάδοχος του τρομερού βαλλιστικού πυραύλου μεσαίου βεληνεκούς RSD-10 «Pioneer». Ουσιαστικά, ο RS-26 ήταν μια συντομευμένη έκδοση του ICBM τριών σταδίων RS-24 «Yars», με την αφαίρεση ενός σταδίου (και κάποιες άλλες τροποποιήσεις), είχε μικρότερο βεληνεκές, αλλά δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος. Στην πραγματικότητα, μετέφερε ισχυρότερες κεφαλές από τον «Pioneer» (τουλάχιστον τέσσερις κεφαλές 300 kt αντί των τριών 150 kt του τελευταίου), ενώ ήταν επίσης πιο ακριβής και αδύνατο να αναχαιτιστεί.
Αυτό του επέτρεπε να στοχεύει ακόμη και ογκώδη υπόγεια κέντρα διοίκησης ή οποιουσδήποτε άλλους στόχους υψηλής προτεραιότητας σε ολόκληρη την κατεχόμενη από το ΝΑΤΟ Ευρώπη. Ωστόσο, υπήρχε ένα (γεω)πολιτικό πρόβλημα με τον RS-26. Συγκεκριμένα, κατασκευάστηκε σε μια εποχή που η Συνθήκη INF ήταν ακόμη σε ισχύ (απαγόρευση όλων των πυραύλων με βεληνεκές μεταξύ 500 και 5.500 χιλιομέτρων). Έτσι, για να συμμορφωθεί επίσημα ο RS-26 με αυτή, έπρεπε να έχει βεληνεκές μεγαλύτερο από 5.500 χλμ. Διαφορετικά, θα παραβίαζε τη Συνθήκη INF και θα χαρακτηριζόταν ως IRBM.
Για να αποφευχθεί αυτό, σχεδιάστηκε για να επιτύχει μέγιστο βεληνεκές 5.800 χιλιομέτρων, αρκετό για να χαρακτηριστεί ως ICBM. Ωστόσο, αυτό δημιούργησε ένα άλλο πρόβλημα, καθώς επηρέασε τη συνθήκη New START. Συγκεκριμένα, αυτό θα ανάγκαζε τη Ρωσία να μειώσει τον αριθμό των, ας πούμε, «καθαρόαιμων» ICBM της, όπως οι «Yars», R-36M2 «Voevoda» και RS-28 «Sarmat». Ως αποτέλεσμα, το 2011, το πρόγραμμα αναβλήθηκε για μια περίοδο μετά το 2027, με τους περισσότερους πόρους να κατευθύνονται στην ανάπτυξη των νέων υπερηχητικών όπλων της Ρωσίας.
Ωστόσο, στις 2 Αυγούστου 2019, οι ΗΠΑ αποχώρησαν μονομερώς από τη Συνθήκη INF και άρχισαν να αναπτύσσουν προηγουμένως απαγορευμένους πυραύλους μεσαίου και μεσαίου βεληνεκούς, γεγονός που ώθησε τη Ρωσία να αντιδράσει. Τα προγράμματα αυτά επιταχύνθηκαν σημαντικά μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO), με αποτέλεσμα νέα σχέδια, καθώς και μαζικές βελτιώσεις στα υπάρχοντα. Ωστόσο, εξακολουθήσαμε να μην ακούμε σχεδόν τίποτα για τον RS-26, γεγονός που υποδηλώνει ότι το πρόγραμμα μπορεί ακόμη και να είχε καταργηθεί εντελώς.
Όμως, στις 12 Απριλίου του τρέχοντος έτους, η Μόσχα δοκίμασε έναν «ανώνυμο ICBM». Μέχρι σήμερα, ο ρωσικός στρατός δεν έχει ακόμη αποκαλύψει δημοσίως τον ακριβή τύπο του πυραύλου που εκτοξεύτηκε εκείνη την ημέρα. Εκείνη την εποχή, υποστήριξα ότι ο πύραυλος ήταν στην πραγματικότητα ο RS-26, καθώς είχε εντυπωσιακές ομοιότητες με τον προαναφερθέντα RS-24, στον οποίο στην πραγματικότητα βασίστηκε ο «Ρουμπέζ», συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο εκτελούσε ταλαντευόμενους ελιγμούς, σχεδιασμένους να μπερδεύουν τα συστήματα ABM (αντιβαλλιστικών πυραύλων) του ΝΑΤΟ, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την αναχαίτισή του.
Επί επτά μήνες, δεν υπήρξε καμία είδηση για αυτόν τον «μυστηριώδη ICBM». Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Νοεμβρίου, δηλαδή. Αρχικά, ο ρωσικός στρατός δεν αποκάλυψε ποιος πύραυλος ήταν, αφήνοντας το ΝΑΤΟ να σκεφτεί τι να κάνει στη συνέχεια. Ωστόσο, ο «μυστηριώδης ICBM» σύντομα όχι μόνο αποκαλύφθηκε, αλλά στην πραγματικότητα ονομάστηκε - «Oreshnik» («Φουντουκιά» στα ρωσικά). Ωστόσο, οι στέρεες πληροφορίες σχετικά με τον πύραυλο είναι εξαιρετικά λίγες, τροφοδοτώντας κάθε είδους εικασίες, άγριες εικασίες και απόλυτη παραπληροφόρηση.
Για παράδειγμα, το Πεντάγωνο επιμένει ότι ο πύραυλος που έπληξε το Ντνεπροπετρόφσκ εκτοξεύτηκε από το Kapustin Yar, ένα πεδίο δοκιμών στην περιφέρεια (περιοχή) Αστραχάν στη νότια Ρωσία, που βρίσκεται πάνω από 1000 χιλιόμετρα ανατολικά. Η απόσταση αυτή είναι πολύ μικρή για έναν ICBM, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με την αλήθεια των ισχυρισμών του αμερικανικού στρατού. Στη συνέχεια, εμφανίστηκαν βίντεο από το Καζακστάν, συγκεκριμένα πάνω από την πόλη Satbayev, η οποία βρίσκεται 1.500 χιλιόμετρα ανατολικά του Kapustin Yar. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι πως περίπου 450 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά βρίσκεται το Sary Shagan.
Το μέρος αυτό φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα πεδία δοκιμών πυραύλων στην πρώην Σοβιετική Ένωση, με τον ρωσικό στρατό να το χρησιμοποιεί ακόμη εκτενώς, μεταξύ άλλων και κατά τη διάρκεια της προαναφερθείσας δοκιμής της 12ης Απριλίου. Είναι απλά αδύνατο να δει κανείς τον «Oreshnik» να πετάει πάνω από το Satbayev, αν εκτοξεύτηκε από το Kapustin Yar στο Dnepropetrovsk. Ωστόσο, είναι σίγουρα πιθανό ο πύραυλος να εκτοξεύθηκε από το Sary Shagan. Παρόλα αυτά, το ΝΑΤΟ δεν θέλει να αποκαλύψει ότι πέταξε σχεδόν 2.400 χιλιόμετρα πριν πλήξει τους στόχους του με ακρίβεια.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι τα βίντεο πάνω από το Satbayev δείχνουν επίσης πως ο πύραυλος ταλαντεύεται και κάνει ελιγμούς ακριβώς όπως ο «μυστηριώδης ICBM» που δοκιμάστηκε στις 12 Απριλίου, ενισχύοντας περαιτέρω την άποψη ότι ο «Oreshnik» θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι ένας συμβατικά οπλισμένος «Rubezh». Επιπλέον, το μέγιστο βεληνεκές του ξεπερνά τα 5.000 χιλιόμετρα, γεγονός που θέτει σχεδόν όλη την Ευρώπη εντός εμβέλειας. Και πράγματι, δεν έχει νόημα να αποκτήσει κανείς έναν εντελώς νέο πύραυλο, αν έχει τον «Rubezh», καθώς είναι ήδη ένα σε μεγάλο βαθμό έτοιμο προϊόν.
Από τεχνικής άποψης, υπάρχουν διάφορες δυνατότητες όσον αφορά τον «Oreshnik». Πρώτον, δεν χρειάζεται καν να είναι ένας κανονικός πύραυλος και θα μπορούσε να είναι κάποιο είδος MaRV (όχημα επανεισόδου με δυνατότητα ελιγμών), MIRV (πολλαπλό όχημα επανεισόδου με ανεξάρτητη στόχευση), HGV (όχημα υπερηχητικής ολίσθησης), κ.λπ. ή ίσως ακόμη και ένα υβρίδιο, με το «Ρουμπέζ» να είναι ο κύριος φορέας πυραύλων. Το ίδιο το «Rubezh» μπορεί ήδη να μεταφέρει το «Avangard», οπότε αν το «Oreshnik» είναι ένα HGV, δεν θα πρέπει να είναι πρόβλημα για το «Rubezh» να το αναπτύξει.
Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι ο «Oreshnik» είναι ένας εντελώς νέος πύραυλος (όχι απαραίτητα βαλλιστικός, αλλά πιθανότατα ένα πιο προηγμένο υπερηχητικό όπλο ελιγμών) που έχει τις δικές του κεφαλές MIRV/MaRV/HGV. Προς το παρόν δεν υπάρχουν οριστικοί ισχυρισμοί σχετικά με αυτό, απλά επειδή πολύ λίγα είναι δημοσίως γνωστά γι' αυτό. Ωστόσο, προσωπικά, τείνω περισσότερο να πιστέψω ότι το «Oreshnik» είναι ένα συμβατικά οπλισμένο HGV που μπορεί να μεταφερθεί από ICBM/IRBM με πυρηνικές ικανότητες, όπως το RS-26 «Rubezh».
Ο λόγος είναι πολύ απλός, διότι γιατί να φτιάξει κάποιος κάτι εντελώς καινούργιο όταν έχει ήδη ένα ολοκληρωμένο έργο που μπορεί να μπει αμέσως στην παραγωγή (το «Rubezh» χρησιμοποιεί τις ίδιες γραμμές παραγωγής με το «Yars»); Αυτό ενισχύει την άποψη ότι το RS-26 είναι ένα εξαιρετικά αρθρωτό σχέδιο που μπορεί να εξοπλιστεί με διάφορους τύπους πολεμικών κεφαλών, συμπεριλαμβανομένων των συμβατικών. Επίσης, παραπέμπει στο όραμα του προέδρου Πούτιν για τις στρατηγικές δυνατότητες προληπτικού πλήγματος της Ρωσίας.
Ένα ακόμη πράγμα που πρέπει να σημειωθεί για τον «Oreshnik» είναι πως ήταν σίγουρα μια υπερβολή εναντίον της Ουκρανίας. Οι πιο τακτικοί και επιχειρησιακού επιπέδου πύραυλοι της Ρωσίας θα μπορούσαν εύκολα να είχαν πραγματοποιήσει την επίθεση. Ωστόσο, δεδομένου ότι η Μόσχα βρίσκεται αντιμέτωπη με την ολοένα και πιο παραληρηματική και επιθετική Δύση, έπρεπε απλώς να επιδείξει τη δύναμη πυρός της, γεγονός που ώθησε τον Πούτιν να εγκρίνει το πλήγμα μεγάλου βεληνεκούς στο Ντνεπροπετρόφσκ. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό μήνυμα τόσο προς τις ΗΠΑ όσο και προς την ΕΕ/ΝΑΤΟ.
Όσον αφορά τη λειτουργία της πολεμικής κεφαλής του πυραύλου, το διαθέσιμο υλικό δείχνει τουλάχιστον 30 μικρότερα βλήματα χωρισμένα σε πέντε ομάδες (έξι στην καθεμία). Η έλλειψη ορατών πυροδοτήσεων (αν και τουλάχιστον μία εθεάθη) υποδηλώνει ότι πρόκειται πιθανότατα για προηγμένους κινητικούς διεισδυτές ικανούς να εξοντώσουν ισχυρά αμυνόμενες και οχυρωμένες θέσεις. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε βάση του ΝΑΤΟ οπουδήποτε στην Ευρώπη και/ή αλλού θα βρισκόταν σε εμβέλεια, αλλά η Ρωσία δεν θα χρειαζόταν να βασιστεί στο θερμοπυρηνικό της οπλοστάσιο για να αποτρέψει την επίθεση.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr