 |
| mil.ru |
- Γιατί είναι μια κλιμάκωση που μπορεί να οδηγήσει σε γρήγορη γενίκευση του πολέμου μέχρι και στον Γ' ΠΠ;
- Μπορεί να είναι game changer η χρήση τέτοιων συστημάτων στον πόλεμο και εάν ναι σε ποια περίπτωση;
- Γιατί έχει σημασία η παράλληλη χορήγηση άδειας Βρετανίας και Γαλλίας;
- Και το πιο κρίσιμο ερώτημα με άμεση σχέση με την Ελλάδα: Γιατί οι "άδειες" πρέπει να προβληματίζουν όλους μας;
Γραφείο ο Ζαχαρίας Μυτιληνιός
Η άδεια για χρήση πυραύλων μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς σε βάρος στόχων εντός της ρωσικής επικράτειας ήταν το μόνιμο αίτημα εδώ και 33 μήνες πολέμου.
Ότι η έγκριση έρχεται με τη δικαιολογία της συμμετοχής Βορειοκορεατών στρατιωτών (εκ των πλέον σκληρότερων και καλύτερα εκπαιδευμένων στρατιωτικών στον κόσμο) ήταν μια πάνω κάτω αναμενόμενη κίνηση από το εσωτερικό σύστημα των ΗΠΑ (βαθύ αμερικανικό κράτος) ώστε να κρατήσει τις ΗΠΑ στον πόλεμο ακόμα και μετά την αλλαγή προέδρου τον Ιανουάριο.
Για να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή να πούμε πως η χρήση η πυραύλων μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς επιτρέπεται από τους Αμερικανούς μονάχα για τη χρήση τους στις περιοχές όπου ήδη εμπλέκονται στον πόλεμο και όχι στις περιοχές της ρωσικής επικράτειας που δεν συμμετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Μιλάμε καταρχήν για αμερικανικά συστήματα Atacms (Τακτικό Πυραυλικό Σύστημα). Οι βαλλιστικοί πύραυλοι Lockheed Martin είναι μερικοί από τους πιο ισχυρούς που έχουν δοθεί μέχρι στιγμής στην Ουκρανία, ενώ οι Γάλλοι έχουν δώσει τα γαλλοβρετανικά Storm Shadow τα γνωστά σε εμάς Scalp.
Η εμβέλεια αυτών των πυραυλικών συστημάτων είναι περίπου στα 300-350 km απόσταση που βεβαίως βάζει μέσα στο στόχαστρο μέχρι και τη ρωσική πρωτεύουσα καθώς και ένα πλήθος στόχων πιο εμβληματικό τη γέφυρα της Κριμαίας.
Η Ουκρανία μπορεί να χρησιμοποιήσει το ATACMS κυρίως για χτυπήματα σε εμβληματικούς στόχους όπως η Γέφυρα της Κριμαίας ή το λιμάνι της Σεβαστούπολης και στρατιωτικές βάσεις και υποδομές αποθήκευσης πυρομαχικών κυρίως στο Κουρσκ.
Η Ρωσία πάντως ήδη από τον Αύγουστο έχει μεταφέρει όλες τις κρίσιμες υποδομές που δεν είναι αναγκαίες στον πόλεμο πίσω από τη γραμμή Μόσχας Νοβοροσίσκ αφού η απόφαση των συμμάχων ήταν αναμενόμενη εδώ και καιρό.
Και κάπου εδώ σταματάει η θεωρία και αρχίζουν τα ερωτήματα που προκύπτουν με βάση την σκληρή πραγματικότητα.
Ακόμα κι αν έχουν επιτρέψει Αμερικανοί, Γάλλοι και Βρετανοί τη χρήση των παραπάνω συστημάτων το πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι η διαθεσιμότητα των πυραύλων είναι πραγματικά πολύ μικρή οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για μία ουσιαστική γενική επίθεση ή για μαζικά χτυπήματα μέσα στην επικράτεια της Ρωσίας αλλά μόνο για εμβληματικά χτυπήματα συγκεκριμένων στόχων όπως αναφέραμε παραπάνω.
Άρα μιλάμε για μια ξεκάθαρα επιχείρηση ψυχολογικής ανάτασης και υποστήριξης αφηγήματος για τους Ευρωπαίους ηγέτες και έναν πόλεμο φθοράς και πρόκλησης οικονομικού κόστους για τη Ρωσία και τίποτα παραπάνω.
Όποιος νομίζει ότι η χρήση τέτοιων συστημάτων είναι game changer την στιγμή που και τα διαθέσιμα συστήματα είναι περιορισμένα και οι πύραυλοι λίγοι, τότε είναι πραγματικά βαθειά νυχτωμένος.
Γιατί λοιπόν ενώ ουσιαστικά δεν έχουμε κάτι που πραγματικά μπορεί να αλλάξει τη ροή του πολέμου μιλούν για κλιμάκωση που μπορεί να οδηγήσει στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;
Εδώ η απάντηση είναι εύκολη μιας και ο Ρώσος πρόεδρος έχει θέση αυτή την κόκκινη γραμμή κι ως γνωστόν η Ρωσία της κόκκινες γραμμής τις τηρεί.
Και ο λόγος για τον οποίο ο Ρώσος πρόεδρος έθεσε αυτή την κόκκινη γραμμή για τη χρήση τέτοιων συστημάτων και χτυπήματα εντός της ρωσικής επικράτειας και όχι στην περιοχή που υπάρχει ήδη πόλεμος είναι γιατί τα συστήματα αυτά δεν τα χρησιμοποιούν οι Ουκρανοί στρατιώτες αλλά μισθοφόροι που προέρχονται από τις χώρες του ΝΑΤΟ που όμως για να μπορέσουν να κάνουν επιλογή στόχων καθώς και να κατευθύνουν τους πυραύλους αυτούς προς τους επιλεχθέντες στόχους προαπαιτείται η χρήση στρατιωτικών δορυφορικών συστημάτων της Αμερικής, της Γαλλίας και της Βρετανίας.
Άρα μιλάμε πλέον για άμεση εμπλοκή και όχι όπως σήμερα για χρήση δυτικών συστημάτων.
Ερχόμαστε πριν κλείσουμε αυτή την παρέμβαση σε δύο πάρα πολύ σημαντικά ζητήματα τα οποία αργότερα περιέχουν και την εμπλοκή ή την επιρροή της Ελλάδας.
Υπάρχουν πολύ λίγες χώρες οι οποίες συμμετέχουν στον εφοδιασμό της Ουκρανίας με εν γένει πολεμικό υλικό και να έχουν διαθέσιμα τέτοια πυραυλικά συστήματα καθώς και πυραύλους του τύπου.
Ουσιαστικά οι χώρες είναι όλες και όλες μόλις 4:
- Βρετανία
- Γαλλία
- Ιταλία
- Ελλάδα
Η έγκριση λοιπόν για χρήση τέτοιων συστημάτων απαιτεί ότι η Ουκρανία θα εφοδιαστεί άμεσα με πυραύλους σκαλπ και Atacms.
Με δεδομένη τη μικρή συμμετοχή της Ιταλίας λόγω και της μικρής διαθεσιμότητας που έχουν μπορεί φανταστεί κανείς σε ποιον πέφτει πάλι ο κλήρος...
Και πάμε στο τελευταίο ερώτημα γιατί η χορήγηση αδειών για χρήση συστημάτων είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα και έχει και άμεση σχέση με τη χώρα μας.
Το ερώτημα θα απαντηθεί με ένα ερώτημα. Φανταστείτε να είναι σε εξέλιξη ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος και Αμερικανοί και Γάλλοι να μην επιτρέψουν στη χώρα μας να αμυνθεί με χτυπήματα μεγάλου βεληνεκούς σε κρίσιμες βάσεις της Τουρκίας όπως η ναυτική βάση της Κωνσταντινούπολης στη Γιάλοβα ή η αεροπορική βάση στο Εσκί Σεχίρ. Ένας εφιάλτης, σωστά;
Και κάπου εδώ δικαιώνονται πλήρως οι Ισραηλινοί οι οποίοι έχουν προαπαιτούμενη συνθήκη πριν αγοράσουν οποιοδήποτε σύστημα από οποιαδήποτε χώρα είναι να είναι ξεκλείδωτα τα προγράμματα τους.
