 |
| Photo: Public domain |
Lorenzo Maria Pacini - strategic-culture.su / Παρουσίαση Freepen.gr
Η εξαπάτηση υπήρξε από την αρχή
Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ως πολιτικός θεσμός ιδρύθηκε την 1η Νοεμβρίου 1993 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σε συνέχεια της ήδη καθιερωμένης Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς, η πρόθεση να αποτελέσει πολιτικό προσθετικό της βούλησης του Ηνωμένου Βασιλείου και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν σαφής. Μάλιστα, στην ίδρυσή της συμμετείχαν οι αντίστοιχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, ιδίως οι τότε ηγέτες του ΝΑΤΟ, μιας στρατιωτικής οντότητας που αποτελούσε την απαραίτητη προϋπόθεση για να ελέγχει ο «Νέος Κόσμος» τον «Παλαιό Κόσμο». Ελάχιστα αξιοποιήθηκαν οι πολιτικές θεωρίες δεκαετιών για μια Ευρώπη κυρίαρχων λαών, μια ομοσπονδία ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών ή μια επιστροφή στη διαφοροποιημένη αυτοκρατορική και μοναρχική μορφή πριν από τον Παγκόσμιο Πόλεμο. Επικράτησε η ατλαντική ρεαλιστική πολιτική: ο πόλεμος είχε χαθεί από την Ευρώπη σε όλα τα μέτωπα, τα λάφυρα είχαν πάρει κυρίως οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί και από την άλλη πλευρά οι Σοβιετικοί. Μόνο με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ κατέστη δυνατή μια οριστική πράξη πολιτικής επέκτασης, η οποία θα αφαιρούσε τη ρωσική επιρροή από τα ευρωπαϊκά σχέδια λήψης αποφάσεων.
Έτσι έγινε.
Η εξαπάτηση υπήρχε από την αρχή: όχι μια Ένωση που θα μπορούσε να εγγυηθεί τη χειραφέτηση αυτών των πολλών χωρών που είχαν πλέον αλλάξει ριζικά από την εποχή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, όχι μια Ένωση που θα βασιζόταν σε πραγματική συνεργασία και κοινές πολιτικές, όχι μια Ένωση που θα ζούσε πραγματικά ως Ευρωπαίοι και θα αναζωογονούσε τους λαούς της Ευρώπης, αλλά μάλλον μια Ένωση ως έκφραση πολιτικής υποτέλειας -για τους στρατιωτικούς υπήρχε ήδη το ΝΑΤΟ- και οικονομικής υποτέλειας, με τους τραπεζίτες των αμερικανικών εταιρειών χαρτοφυλακίου να αρχίζουν να κερδοσκοπούν αδιακρίτως, υπαγορεύοντας το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων με τους τοκογλυφικούς χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς τους. Τα μόνα συμφέροντα που προστατεύονταν ήταν εκείνα «των άλλων», σίγουρα όχι εκείνα των «πολιτών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάνοντας ένα μπάνιο στην πραγματικότητα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τα άλλα κυβερνητικά όργανα, όλα υπερεθνικά και κατά παράβαση των αρχών της εθνικής κυριαρχίας των επιμέρους κρατών (που δεν είναι πλέον κυρίαρχα από το 1945), έχουν κάνει κακές και καταστροφικές επιλογές. Το ευρώ είναι ένα νόμισμα που εξαθλίωσε όλες τις χώρες που το υιοθέτησαν, προκαλώντας επανειλημμένες κρίσεις ως απότοκο της κερδοσκοπίας των αμερικανικών χρηματιστηρίων- το σχέδιο ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού έχει αποκαλυφθεί από τη σύλληψή του ως μια μεταμφιεσμένη επέκταση των στρατιωτικών συμφερόντων του Ατλαντικού Συμφώνου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει γίνει ο εφιάλτης κάθε κράτους- η συλλογικότητα του Στρασβούργου δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλά χρηματοδοτημένο θέατρο μαριονετών για να παραπλανήσει τους πολίτες ότι πρέπει να συζητήσουν με κάποιον σε 60 δευτερόλεπτα, ελπίζοντας πως τα μικρόφωνα λειτουργούν και ότι ο εκάστοτε πρόεδρος έχει συνδέσει ακουστικά με ταυτόχρονη μετάφραση.
Το αποτέλεσμα είναι πως η ΕΕ δε λειτούργησε καθόλου, αλλά στην πραγματικότητα λειτούργησε πολύ καλά: επέτρεψε στον Ηγεμόνα να ολοκληρώσει το έργο της αποικιοποίησης στην Ευρώπη, και τώρα που η μηχανή λειτουργεί από μόνη της, δεν υπάρχει πλέον ανάγκη άμεσης παρέμβασης.
Η ΕΕ στέλνει τους Ευρωπαίους στον πόλεμο
Προσέξτε να μην ξεγελιέστε: η «δημοκρατία» δεν υπάρχει στον πόλεμο. Υπάρχουν οι αποφάσεις των ομάδων πολιτικής εξουσίας, των οικονομικών ομάδων, των αμυντικών εταιρειών, των διεθνών συμφωνιών που γίνονται κάτω από το τραπέζι, των πολέμαρχων.
Και να 'μαστε πάλι μπροστά σε μια πραγματική πολιτική που νικά τις καλύτερες θεωρίες: η Ευρωπαϊκή Ένωση ενέκρινε τις τελευταίες ημέρες ένα ψήφισμα που προβλέπει τη δυνατότητα του Κιέβου να χρησιμοποιήσει ευρωπαϊκά όπλα εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μια επαίσχυντη επιλογή από κάθε άποψη, η οποία επιπλέον αποτελεί μια επαίσχυντη κήρυξη πολέμου κατά της Ρωσίας. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, δεδομένου ότι το κλίμα ρωσοφοβίας συνεχίζεται εδώ και δύο χρόνια (για την ακρίβεια, περισσότερο!) και ότι και η ΕΕ απειλεί τη Ρωσία και της επιβάλλει κυρώσεις, στέλνοντας όπλα χωρίς τέλος στην Ουκρανία υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ.
Ο πόλεμος είναι της Δύσης εναντίον της Ρωσίας ή, μάλλον, εναντίον αυτού που αντιπροσωπεύει. Μέχρι τώρα, ακόμη και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό και δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν σιωπηλά μπροστά στην απροκάλυπτη επέκταση της σύγκρουσης σε παγκόσμια κλίμακα. Η Ουκρανία είναι η πρώτη αναλώσιμη χώρα, όπως ήταν ήδη σαφές από το 1991, όταν η αμερικανική αλαζονεία επέλεξε την Πρώτη Ρωσσία ως λάφυρο πολέμου για να πληγώσει την διαλυμένη Σοβιετική Ρωσία στην καρδιά.
Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες είναι ένα βήμα προς την άβυσσο, που γίνεται από άθλιους υπηρέτες μιας εξουσίας στην οποία εύκολα ξεπουλήθηκαν. Η βούληση του Ευρωκοινοβουλίου να εγκρίνει την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας -περισσότερο από ό,τι έχει ήδη συμβεί μέχρι σήμερα- θα σημάνει την επέκταση της σύγκρουσης σε παγκόσμια κλίμακα, περνώντας από την Ευρώπη, η οποία θα είναι το κύριο θέατρο του πολέμου. Μια επέκταση που είχε ήδη φοβηθεί και για την οποία οι κυβερνήσεις εργάζονταν ήδη σε στρατηγικό επίπεδο εδώ και καιρό: η άσκηση Blue vs Red της διοίκησης του ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, με επικεφαλής την Ιταλία, η οποία ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα του σχεδιασμού μιας κλιμάκωσης που θα υπάρξει σύντομα- αλλά και η εισαγωγή της υποχρεωτικής στράτευσης και της στρατιωτικής επιστράτευσης σε διάφορες χώρες που την είχαν καταργήσει, μια πολιτική επιχείρηση που απαιτεί μια μακρά περίοδο συζητήσεων και εγκρίσεων, είναι ένα άλλο καλό παράδειγμα- ή το γεγονός πως όλα τα κράτη της Ένωσης έχουν ξεκινήσει μια ταχεία κούρσα εξοπλισμών, μια επιλογή που γίνεται μόνο με την απροκάλυπτη πρόβλεψη μιας σύγκρουσης που θα επεκταθεί σε μεγάλη κλίμακα.
Παρά το γεγονός ότι η Ρωσία έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει να σταματήσει τις προκλήσεις και να σταματήσει τον εκφυλισμό της σύγκρουσης, παρά το γεγονός πως και άλλα κράτη έχουν παρέμβει διπλωματικά για να προσπαθήσουν να καταστείλουν τις διαμαρτυρίες, να η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο που διατάζουν και το Στρασβούργο που απαντά.
Ο υπόλοιπος κόσμος θα μείνει αμέτοχος και θα παρακολουθεί;
Τι θα γίνει με τις διεθνείς σχέσεις και τις στρατηγικές συμφωνίες με άλλες χώρες; Τι θα κάνουν τα κράτη που παρακολουθούν αυτή τη διαδικασία αυτοκαταστροφής;
Δεν υπάρχει κανένα σαφές και αντικειμενικά υπολογίσιμο συμφέρον από την είσοδο σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτό ανοίγει μια φάση υβριδικού πυρηνικού πολέμου, κατά την οποία το επίπεδο της πίεσης προς τον πληθυσμό φτάνει σε ένα επίπεδο πόνου που τον αποσταθεροποιεί πλήρως. Η ακυβερνησία θα είναι το μικρότερο κακό, διότι σε κατάσταση πολέμου κάθε εγγύηση, δικαίωμα και νόμος αναστέλλεται τόσο από τα έκτακτα σχέδια όσο και από τα συγκεκριμένα γεγονότα ακυβερνησίας που δημιουργεί μια εδαφική ένοπλη σύγκρουση.
Οι σχέσεις με άλλα κράτη θα διακυβευθούν και υπάρχει κίνδυνος να μην μπορούν να αποκατασταθούν ούτε οι διπλωματικές ούτε οι οικονομικές σχέσεις. Η Ευρώπη δεν έχει κανένα πλεονέκτημα στη διαπραγμάτευση σημαντικών οικονομικών επιλογών, βρίσκεται σε μια ύφεση 30 ετών που επιδεινώνεται από τη νομισματική ζημία και τον ασταθή πληθωρισμό, ο οποίος σπάει συνεχώς τα δικά της ρεκόρ. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δε συμμετέχει σε ουσιαστικές γεωοικονομικές συνεργασίες, γεγονός που αποτελεί τεράστια καθυστέρηση. Συνεπής με τα σχέδιά της για κυριαρχία, η αυτοκρατορία του δολαρίου δεν επέτρεψε στο νονό του ευρώ να βρει εναλλακτικές διεξόδους.
Στρατηγικά, ενώ είναι αλήθεια ότι τα ευρωπαϊκά κράτη διαθέτουν μια καλή πολεμική βιομηχανία, είναι εξίσου αλήθεια πως δεν έχουν την κινητήρια δύναμη για οποιαδήποτε σύγκρουση. Δεν υπάρχει ο ανθρώπινος αριθμός και δεν υπάρχουν οι πόροι. Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές αμυντικές εταιρείες έχουν συμφωνίες που θα μπορούσαν γρήγορα να τιναχτούν στον αέρα, αν οι χώρες υποδοχής υπερφαλαγγίζονταν. Δεν υπάρχει σταθερότητα που να λειτουργεί ως εγγύηση.
Ενώ ο υπόλοιπος κόσμος οικοδομεί ένα πολυπολικό μέλλον και προσπαθεί να προωθήσει μια διαρκή, με σεβασμό και συνεργασία ειρήνη, στην Ευρώπη το Κοινοβούλιο φλυαρεί για πόλεμο. Ακούγεται σαν ηττημένος πυγμάχος, στριμωγμένος με σπασμένα κόκαλα, που φωνάζει ότι πρόκειται να κερδίσει τον αγώνα. Μια ακόμη γροθιά και θα βγει έξω.
Υπάρχει ένας γκρεμός μπροστά στην Ευρώπη και οι κυβερνήτες της τρέχουν προς αυτόν. Μια κούρσα προς την αυτοκαταστροφή, προς μια σφαγή ανδρών και γυναικών από ολόκληρη την Ευρώπη, των οποίων τα συμφέροντα και η θέληση έχουν γίνει αντικείμενο βίας και εξαπάτησης. Έναν πόλεμο δι' αντιπροσώπων που για άλλη μια φορά ο πραγματικός εχθρός έχει επιβάλει και θα μας αναγκάσει να πολεμήσουμε μέχρι τον τελευταίο Ευρωπαίο. Εδώ έγκειται η κακία της Κακιάς Αυτοκρατορίας.