Του Στρατή Μαζίδη
Εν τω μεταξύ έδιναν και έπαιρναν τα υποτιμητικά έως χλευαστικά σχόλια κατά του Ντόναλντ Τραμπ ενώ αποθεωνόταν η μέχρι πρότινος αδιάφορη αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Καμάλα Χάρις που επιστρατεύτηκε όταν απεσύρθη από την κυκλοφορία κακήν κακώς ο απερχόμενος πρόεδρος Μπάιντεν.
Και να οι δημοσκοπήσεις που τη δίνουν άνετα μπροστά, και να το ένα, και να το άλλο. Ακόμη και στο σε γενικές γραμμές πιο ουδέτερο ΟΡΕΝ είχαμε αναλυτές που παρά τα πρώτα αποτελέσματα προσδοκούσαν ότι η κ. Χάρις θα άλλαζε τη ροή της συνέχειας αφού κατά τους ίδιους θα ήταν μπροστά στις μεγάλες πόλεις ή θα την ψήφιζαν οι γυναίκες.
Μέχρι και εκπρόσωπος της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, αντί να προσέχει το στόμα του, εμφανιζόταν ως εκπρόσωπος της κ. Χάρις.
Μη φάτε, έχουμε γλάρο.
Επικράτησε η λογική. Ποια είναι αυτή; Ότι η απερχόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ αντί να προσέξει το λαό, αντί να δει πως η διαβίωση κατέστη αδύνατη επιβίωση από οικονομικής άποψης στη χώρα τους [διαβάστε στη Freepen.gr τα άρθρα του Michael Snyder για να αποκτήσετε μια πολύ πικρή γεύση της οικονομίας των ΗΠΑ], επένδυσε σε πολέμους ώστε να αποφέρουν έσοδα στις αμυντικές βιομηχανίες. Επίσης ο κόσμος μπούχτισε την κορεκτίλα και το γουοκισμό.
Θα αναρωτηθεί κανείς. Θα αλλάξει τίποτε ο Τραμπ; Ίσως όχι πολλά. Σίγουρα δε θα τελειώσει τον πόλεμο της Ουκρανίας σε μία ημέρα, αλλά αν σταματήσει η ροή των όπλων προς τον ηθοποιό που υποδύεται τον πρόεδρο στο Κίεβο, θα αρχίσει να φαίνεται φως στο βάθος του τούνελ.
Ο Τραμπ έχασε τις εκλογές του 2020 όπως τις έχασε. Με σκιές. Στη συνέχεια κυνηγήθηκε για τέσσερα χρόνια ώστε να μπει φυλακή. Μέχρι και δύο απόπειρες δολοφονίας πραγματοποιήθηκαν. Βαψομαλλιάς; Ιδιότροπος; Τουλάχιστον έφτασε μόνος του εκεί που έφτασε και τουλάχιστον επί των πρώτων του ημερών δε ζήσαμε πολέμους.
Και η Ελλάδα;
Ποια Ελλάδα; Αυτή που πάντα λέει yes; Εκείνη που δε γεννά παιδιά και όσα της έμειναν στο εξωτερικό και αντικαθίστανται από άλλους; Αυτή που φορολογεί και τον αέρα που αναπνέουμε; Καμία σημασία δεν έχει η οποιαδήποτε εκλογή στον πλανήτη για μια χώρα σε παρακμή. Στα παιχνίδια λαμβάνονται πάντα υπόψη οι παίκτες, όχι οι θεατές.