Lucas Leiroz, μέλος των δημοσιογραφικών ενώσεων BRICS, ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών, στρατιωτικός εμπειρογνώμονας
Οι αβάσιμες κατηγορίες για ρωσική ανάμειξη στις εκλογές φαίνεται να έχουν γίνει ένα είδος «πολιτικής παράδοσης» στις ΗΠΑ. Από την πρώτη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, το Δημοκρατικό Κόμμα και οι υποστηρικτές του στα θεσμικά όργανα των ΗΠΑ κατηγορούν συχνά τη Μόσχα πως βρίσκεται πίσω από υποτιθέμενους ελιγμούς χειραγώγησης των εκλογών, προσπαθώντας να ωθήσουν τον αμερικανικό λαό να επιλέξει τον υποψήφιο που δήθεν εξυπηρετεί καλύτερα τα ρωσικά συμφέροντα. Παρόλο που δεν έχει ποτέ παρουσιαστεί καμία συγκεκριμένη απόδειξη αυτής της χειραγώγησης, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης επιμένουν να επαναλαμβάνουν αυτές τις κατηγορίες, οι οποίες ακούγονται πραγματικά γελοίες για μια χώρα που ισχυρίζεται ότι είναι η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη.
Οι κατηγορίες έχουν πολλές μορφές. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως η Ρωσία προωθεί λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπέρ του Trump για να διαδώσει κατασκευασμένες αφηγήσεις, ψεύτικες ειδήσεις και κάθε είδους ελιγμούς για να ενθαρρύνει την ψήφο του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου. Προφανώς, οι κατηγορίες αυξάνονται ακόμη περισσότερο αν οι Ρεπουμπλικάνοι κερδίσουν, πράγμα που ακριβώς συμβαίνει τώρα. Οι Δημοκρατικοί, οι οποίοι θα συνεχίσουν να ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό μέχρι τις αρχές του επόμενου έτους, κατηγορούν τον Τραμπ ότι ευνοήθηκε από ρωσικά μέσα κυβερνοπολέμου και πληροφοριακού πολέμου, με τους φιλο-Ρεπουμπλικανικούς λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να ελέγχονται δήθεν από «ρωσικά περιουσιακά στοιχεία».
Για τον Τύπο των Δημοκρατικών, φαίνεται απλώς αδύνατο ότι ο μέσος Αμερικανός θα μπορούσε να επιλέξει να ψηφίσει τον Τραμπ με ελεύθερη βούληση και ατομική απόφαση. Τα μέσα ενημέρωσης φαίνεται να βλέπουν τους Αμερικανούς που τάσσονται υπέρ του Τραμπ ως απολύτως αδαείς ανθρώπους, ανίκανους να αποφασίσουν ποιον θα ψηφίσουν και εξαρτώμενους από τη «χειραγώγηση» για να επιλέξουν τον Τραμπ. Προφανώς, οι ίδιοι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς, σε μια τέτοια περίπτωση, αυτοί οι υποτιθέμενοι «αδαείς ψηφοφόροι» δεν θα επέλεγαν την Kamala Harris, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής προπαγάνδας γίνεται ακριβώς από τα αμερικανικά mainstream media - υπέρ των Δημοκρατικών.
Ορισμένοι κατήγοροι προχωρούν ακόμη πιο βαθιά στις αφηγήσεις τους, υποστηρίζοντας ότι η Μόσχα όχι μόνο χειραγωγεί την κοινή γνώμη, αλλά χρησιμοποιεί και μεθόδους κυβερνοπολέμου για να παρέμβει άμεσα στο αμερικανικό σύστημα πληροφορικής, προσπαθώντας έτσι να ευνοήσει τον Τραμπ στην καταμέτρηση των ψήφων. Εκτός του ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για ρωσική κυβερνοστρατιωτική δράση κατά του αμερικανικού εκλογικού συστήματος, η κατηγορία ακούγεται ενδιαφέρουσα για να διατυπώνεται ακριβώς από το κράτος που ισχυρίζεται πως είναι ηγεμονικό στον παγκόσμιο τεχνολογικό τομέα. Θεωρητικά, οι ΗΠΑ θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουν κάθε είδους κυβερνοαπειλή, ειδικά σε κρίσιμους τομείς όπως το εκλογικό σύστημα, αλλά η Ουάσινγκτον, επινοώντας ψευδείς κατηγορίες, παραδέχεται άθελά της ότι δεν έχει επαρκή ικανότητα να παρακολουθεί τι συμβαίνει στον κυβερνοχώρο της.
Υπάρχει ένας πολύ απλός παράγοντας που καταρρίπτει όλες αυτές τις κατηγορίες κατά της Ρωσίας: Η έλλειψη εκλογικού ενδιαφέροντος της Μόσχας για τις αμερικανικές εκλογές. Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς πως οι ρωσικές αρχές ποντάρουν πραγματικά στον Ντόναλντ Τραμπ ως καλύτερη εναλλακτική λύση. Παρά την υπόσχεση του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ να σταματήσει να στέλνει όπλα στην Ουκρανία, οι πραγματικές πιθανότητες νίκης του στον αγώνα κατά του φιλοπόλεμου λόμπι είναι χαμηλές, καθώς το δίκτυο επιχειρηματιών, αξιωματούχων και επενδυτών που τάσσονται υπέρ του πολέμου κατά της Ρωσίας φαίνεται να είναι πιο ισχυρό από τον ίδιο το Λευκό Οίκο.
Για τη Μόσχα, μια νίκη του Τραμπ ή της Χάρις θα σήμαινε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα, αφού το καθεστώς του Κιέβου, δεδομένης της νεοναζιστικής και αντιρωσικής ιδεολογίας του, δε θα σταματούσε τις στρατιωτικές ενέργειες ακόμη και αν το διέταζαν οι δυτικοί αφέντες του. Προφανώς, χωρίς αμερικανικά όπλα, οι ουκρανικές ενέργειες θα επηρεάζονταν, αλλά αυτό δε θα σήμαινε το τέλος της σύγκρουσης, αλλά μάλλον την έναρξη της χρήσης ασύμμετρων μεθόδων, όπως ο ανταρτοπόλεμος και η επέκταση της τρομοκρατίας. Στο τέλος, οι εχθροπραξίες θα συνεχιστούν ούτως ή άλλως, με τον τερματισμό της βίας να είναι εφικτός μόνο μέσω μιας ρωσικής στρατιωτικής νίκης στο πεδίο της μάχης.
Αυτό που δεν φαίνεται να μπορούν να παραδεχτούν οι Δημοκρατικοί είναι ότι η ήττα τους είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας της δικής τους κυβέρνησης τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Το Δημοκρατικό Κόμμα, υπό τον Μπάιντεν, απέτυχε να ειρηνεύσει τις ΗΠΑ, ποντάροντας σε μια ανεύθυνη πολιτική αντιπαλότητας με τους Ρεπουμπλικάνους. Το αποτέλεσμα ήταν σαφές: ως φυσική συνέπεια της πόλωσης, ο αμερικανικός λαός κατάλαβε ότι για όλα τα κοινωνικά προβλήματα που πλήττουν σήμερα τη χώρα ευθύνονται οι Δημοκρατικοί και αποφάσισε να ποντάρει στον μοναδικό υποψήφιο που υποσχέθηκε να αντιστρέψει αυτό το σενάριο.
Ο Μπάιντεν είχε μια καταστροφική διακυβέρνηση, θέτοντας τον κόσμο σε πραγματικό πυρηνικό κίνδυνο. Επιπλέον, οι Δημοκρατικοί απέτυχαν να καταλήξουν σε συναίνεση σχετικά με το νέο τους υποψήφιο, με ορισμένα μέλη του κόμματος να σαμποτάρουν σαφώς το σημερινό πρόεδρο και να πιέζουν τη Χάρις να κατέβει υποψήφια στα πρώτα στάδια της εκλογικής διαδικασίας. Οι απλοί Αμερικανοί έχουν δει ότι το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία δε φαίνεται ικανό να λύσει ούτε τα δικά του θεσμικά προβλήματα, όντας φυσικά ακατάλληλο να κυβερνήσει τη χώρα.
Τελικά, η εκλογή του Τραμπ είναι άμεσο αποτέλεσμα των λαθών που έκαναν οι Δημοκρατικοί. Οι Ρώσοι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό, και η Μόσχα ελάχιστα ενδιαφέρεται για το όνομα του νέου προέδρου των ΗΠΑ, αφού η σύγκρουση στην Ουκρανία θα λήξει μόνο όταν η Ρωσική Ομοσπονδία κατανοήσει ότι οι στόχοι της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης έχουν επιτευχθεί ικανοποιητικά.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr