Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
Η επιχείρηση συνεχίζεται και είναι πιθανό το Ισραήλ να προωθηθεί περαιτέρω, είτε βαθύτερα στη Συρία και/ή ίσως πλευροκοπώντας τον Λίβανο για να ξαναεπιτεθεί στη Χεζμπολάχ πίσω από τις αμυντικές γραμμές που έχτισε. Επίσης, δεν αποκλείεται το Ισραήλ να επεκτείνει το προσαρτημένο τμήμα του στα Υψίπεδα του Γκολάν, ώστε να συμπεριλάβει το τμήμα της Συρίας και ακόμη και περιοχές πέραν αυτού. Συμπληρωματικά, το Ισραήλ θα μπορούσε να εξοπλίσει τους κοντινούς Δρούζους για να χαράξει ένα πελατειακό κράτος στη νότια Συρία, ακόμη και αν αυτό δεν ανακηρύξει ποτέ την ανεξαρτησία του. Όλα αυτά προωθούν το σχέδιο του «Μεγάλου Ισραήλ».
Ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Ρωσίας στον ΟΗΕ Βασίλι Νεμπένζια καταδίκασε «τη συνεχιζόμενη επιθετικότητα του Ισραήλ κατά της Συρίας», αν και μπορεί να διατυπωθεί το επιχείρημα ότι η «αποστρατιωτικοποίηση» της Συρίας μετά τον Άσαντ από το Ισραήλ εμποδίζει την αποστολή στρατηγικών όπλων σοβιετικής και ρωσικής εποχής στην Τουρκία και στη συνέχεια στην Ουκρανία. Οι «αντάρτες» και οι τρομοκράτες δεν μπορούν να τα χειριστούν χωρίς εκτεταμένη εκπαίδευση ούτως ή άλλως, οπότε μπορεί να τα είχαν περάσει στους δυτικούς προστάτες τους ως πληρωμή για την υποστήριξή τους, αν δεν καταστρέφονταν.
Η απώλεια αυτού του εξοπλισμού τους και η πιθανότητα πως τα πρώην μέλη του Συριακού Αραβικού Στρατού (SAA) που είχαν εκπαιδευτεί για να χειρίζονται τέτοιους εξοπλισμούς θα μπορούσαν να τους επιτραπεί να ενταχθούν στις νέες ένοπλες δυνάμεις ως μέρος των συνεχιζόμενων προσπαθειών «ανοικοδόμησης του έθνους», δημιουργεί ενδιαφέροντα μια στρατιωτικο-τεχνική ευκαιρία για τη Ρωσία. Το TASS ανέφερε αυτό που δήλωσε ο Ibragim Ibragimov, ερευνητής στο Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, στη Vedomosti νωρίτερα αυτή την εβδομάδα.
Κατά την άποψή του, «δεν αποκλείω ότι σύντομα θα εμφανιστεί μια νέα μορφή στρατιωτικο-τεχνικής συνεργασίας και πως οι Ρώσοι στρατιωτικοί εκπαιδευτές θα διαδραματίσουν ρόλο στη δημιουργία ενός νέου συριακού στρατού». Ίσως αυτή η πιθανή ευκαιρία να εξηγεί τη συγκρατημένη αντίδραση των δημόσια χρηματοδοτούμενων ρωσικών μέσων ενημέρωσης στην αλλαγή του συριακού καθεστώτος. Η εξήγηση είναι ότι η Ρωσία μπορεί να θέλει να αντικαταστήσει αυτά τα εμπορεύματα, τα οποία χρειάζεται το νέο κυβερνητικό σχήμα, οπότε είναι αμοιβαία επωφελές να παραμείνει εγκάρδια προς το παρόν.
Ως εκ τούτου, θα μπορούσε να αποδειχθεί πως η «αποστρατιωτικοποίηση» της Συρίας μετά τον Άσαντ από το Ισραήλ εξυπηρετεί ακούσια τη διαιώνιση της στρατιωτικής παρουσίας της Ρωσίας, αν και άλλες άσχετες εξελίξεις θα μπορούσαν ακόμη να συμβούν για να εξασφαλίσουν τη σταδιακή αλλά αξιοπρεπή αποχώρησή της, όπως ορισμένοι παρατηρητές αναμένουν ότι μπορεί να είναι αναπόφευκτη. Είναι επίσης ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς γιατί το Ισραήλ περίμενε μέχρι τώρα για να καταστρέψει όλα τα στρατηγικά όπλα της Συρίας και δεν το έκανε νωρίτερα. Η απάντηση φαίνεται να είναι ότι το Ισραήλ δεν ένιωθε να απειλείται τόσο από τον Άσαντ όσο από την HTS.
Παρά την επίσημη εμπόλεμη κατάσταση δεκαετιών μεταξύ των χωρών τους, ο Άσαντ θεωρήθηκε πιο προβλέψιμος και αργότερα, μετά την επέμβαση της Ρωσίας, πιο διαχειρίσιμος. Εξάλλου, μόνο σε μια εξαιρετική περίπτωση στις αρχές του 2018 ο SAA κατέρριψε ισραηλινό αεροσκάφος, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση τα χτυπήματα του Ισραήλ κατά του IRGC και της Χεζμπολάχ εκεί έμειναν ατιμώρητα. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Άσαντ ήταν πιο ορθολογικός από τους εξτρεμιστές της HTS, καθώς δεν ήταν διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την καταστροφή της Συρίας μόνο και μόνο για χάρη του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Ωστόσο, οι διάδοχοί του έχουν ιδεολογικό κίνητρο και ασπάζονται μια διαστρεβλωμένη αντίληψη περί «μαρτυρίου», οπότε δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί με σιγουριά ότι δεν θα προσπαθούσαν μια μέρα να μάθουν πώς να χειρίζονται τα στρατηγικά όπλα της σοβιετικής και ρωσικής εποχής που κληρονόμησαν για να εξαπολύσουν μια καταστροφική επίθεση εναντίον του Ισραήλ. Οποιονδήποτε εξοπλισμό αντικατάστασης μπορεί να λάβει το νέο κυβερνητικό σχήμα, είτε από τη Ρωσία είτε από οποιονδήποτε άλλο, θα πρέπει πιθανώς πρώτα να έχει προεγκριθεί από το Ισραήλ για τον λόγο αυτό, αλλιώς θα καταστραφεί.
Με την ίδια λογική, μπορεί επομένως να συναχθεί το συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ δεν θεώρησαν πως αποτελούσε απειλή για τα συμφέροντά τους το γεγονός ότι οι Ταλιμπάν κατέσχεσαν αμερικανικό εξοπλισμό αξίας περίπου 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων κατά την ανακατάληψη του Αφγανιστάν, αλλιώς θα τον είχαν καταστρέψει όλο εκ των προτέρων. Ένας λόγος γι' αυτό θα μπορούσε να είναι ότι πίστευαν πως οι Ταλιμπάν θα μπορούσαν να ενθαρρυνθούν να επεκταθούν στην Κεντρική Ασία. Σε κάθε περίπτωση, η αντίθεση μεταξύ της αντίδρασης του Ισραήλ στην κατάκτηση της Συρίας από την HTS και της αντίδρασης των ΗΠΑ στην κατάκτηση του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν είναι καταδικαστική.
Συνδυάζοντας όλες τις προηγούμενες παρατηρήσεις, η εκστρατεία «σοκ και δέος» του Ισραήλ στη Συρία καθοδηγείται από: 1) μια πολύ μεγαλύτερη αντίληψη απειλής για την HTS από ό,τι για τον Άσαντ, 2) την επιθυμία να προωθήσει στρατιωτικοστρατηγικούς στόχους στον Λίβανο και τη Συρία και 3) πιθανό εδαφικό αναθεωρητισμό σύμφωνα με το σχέδιο «Μεγάλο Ισραήλ». Οι ακούσιες συνέπειες είναι οι εξής: 1) το φιάσκο του Μπάιντεν στο Αφγανιστάν φαίνεται ακόμη χειρότερο από πριν, 2) ο συριακός βαρύς εξοπλισμός δεν θα φτάσει στην Ουκρανία και 3) η Ρωσία μπορεί να διατηρήσει τη στρατιωτική της παρουσία στη Συρία.